No i ja tu dzisiaj zaglądam. Niepokój od rana czuję. Ech Chce mi się nad sobą poużalać i popłakać, a tu praca czeka. Wczoraj sporo wypiliśmy wina, może to przyczyna... czasami myślę, że nigdy nie będzie ok. Tym bardziej, że nerwicę mam od dziecka

No dużo alkoholu nie pomaga. Małe ilości fajnie ale trzeba wiedzieć gdzie jest granica po której będzie nie za fajnie na nastepny dzień

Hej,
Mam pytanie. Poniewaz od paru dni mam mniejsze DD i juz nie tak czesto pojawiaja mi sie mysli a co jesli moze ja nie istnieje jednak zauwazylam ze teraz przeraza mnie ta normalnosc, ze jak to mozliwe ze zyje, ze istnieje i to troche przeraza.
Jak bylo u was przy wychodzeniu?

Nerwyzestali pisze: ↑

17 sierpnia 2018, o 08:56

kamila0530 pisze: ↑

17 sierpnia 2018, o 08:51

Wczoraj szefowa dała mi wolne na dzisiejszy dzień. I co? Dzis rano budzę się - żadnego lęku. Jestem załamana, bo wydaje mi sie ze lubię ta prace. Kocham dzieci i pracuje w żłobku. Bardzo mnie to zdziwiło, ze jak nie muszę iść do pracy to od razu nie odczuwam tej guli w gardle rano i ciężaru na klatce

Może potrzebujesz urlopu jakiegoś z tydzień albo dwa?

właśnie dopiero zaczęłam tę pracę tydzień temu

Celine Marie pisze: ↑

17 sierpnia 2018, o 10:28

kamila0530 pisze: ↑

17 sierpnia 2018, o 08:51

Wczoraj szefowa dała mi wolne na dzisiejszy dzień. I co? Dzis rano budzę się - żadnego lęku. Jestem załamana, bo wydaje mi sie ze lubię ta prace. Kocham dzieci i pracuje w żłobku. Bardzo mnie to zdziwiło, ze jak nie muszę iść do pracy to od razu nie odczuwam tej guli w gardle rano i ciężaru na klatce

Kochasz dzieci i pracę ale jednak to praca stresująca,bo jesteś odpowiedzialna za czyjeś dzieci,to na pewno wyzwala napięcie ,musisz być zwarta i gotowa przez cały czas,na pewno też jest głośno ,nerwicowiec potrzebuje ciszy i spokoju,relaksu.Czy po przyjściu z pracy odreagowujesz męczący dzień ?Może po prostu jest zły balans,mega dużo stresu ,a mało relaksu właśnie .

rzeczywiście praca jest stresująca, jest bardzo głośno, dzieci ciągle płaczą.. po przyjsciu do domu właściwie leżę już tylko na kanapie i spać.

Moncsi07 pisze: ↑

17 sierpnia 2018, o 12:08

Hej,
Mam pytanie. Poniewaz od paru dni mam mniejsze DD i juz nie tak czesto pojawiaja mi sie mysli a co jesli moze ja nie istnieje jednak zauwazylam ze teraz przeraza mnie ta normalnosc, ze jak to mozliwe ze zyje, ze istnieje i to troche przeraza.
Jak bylo u was przy wychodzeniu?

Też tak mam, że normalność mnie przeraża. Po prostu jak człowiek tkwi długo w lęku to później powrót do życia wydaje się znów czymś niepokojącym.

kamila0530 pisze: ↑

17 sierpnia 2018, o 08:51

Wczoraj szefowa dała mi wolne na dzisiejszy dzień. I co? Dzis rano budzę się - żadnego lęku. Jestem załamana, bo wydaje mi sie ze lubię ta prace. Kocham dzieci i pracuje w żłobku. Bardzo mnie to zdziwiło, ze jak nie muszę iść do pracy to od razu nie odczuwam tej guli w gardle rano i ciężaru na klatce

Praca z dziećmi jest wyczerpująca psychicznie i fizycznie. Wiem coś o tym. 6 lat przepracowanych w szkole, 5 w świetlicy, jeden rok w nauczaniu, klasy 1-3. Presja, wysokie wymagania, "chorzy rodzice". Płaca niska, w Biedronce zarabia się lepiej:) Oczywiwcie, nie ubliżam nikomu, bo każda praca jest tak samo ważna. Na myśl, że wracam do tego po macierzyńskim robi mi się słabo... Myślałam o zmianie, tyle, że nie mając innych umiejętności/kwalfikacji może być ciężkie...Wyluzuj albo też pomyśl o zmianie.

Najśmieszniejsze jest to,że za każdym razem, gdy byłam u lekarza to każdy się pytał czy pracuje,jakby praca uzdrowić mnie miała z depresji i nerwicy,jak widać praca często powoduje nerwicę .Wiem,że zajęcie jest ważne ale zajęcie które się lubi i w którym czuje się dobrze .

Tak ,ale z drugiej strony chodząc do pracy ,mając szereg obowiązków do wykonania i kontakt z ludżmi nie ma się tyle czasu na wsłuchiwanie się w swoje dolegliwości i to jest dobre.Mój mąż który ma problemy z kręgosłupem często łyka tabletkę przeciwbólową i zasuwa do roboty ,bo nie ma kto go zastąpić .Niebagatelizuje oczywiście czyiś dolegliwości ,bo każdy sam wie najlepiej jak mu dolega.Wiem jedno siedzenie w domu nie pomaga w wychodzeniu z nerwicy.

ewagos pisze: ↑

17 sierpnia 2018, o 17:02

Tak ,ale z drugiej strony chodząc do pracy ,mając szereg obowiązków do wykonania i kontakt z ludżmi nie ma się tyle czasu na wsłuchiwanie się w swoje dolegliwości i to jest dobre.Mój mąż który ma problemy z kręgosłupem często łyka tabletkę przeciwbólową i zasuwa do roboty ,bo nie ma kto go zastąpić .Niebagatelizuje oczywiście czyiś dolegliwości ,bo każdy sam wie najlepiej jak mu dolega.Wiem jedno siedzenie w domu nie pomaga w wychodzeniu z nerwicy.

Tak jest nie robiąc nic tylko siedząc w domu nie zmienia się otoczenia myślowego a bez tego jesr cholernie teudno wyjść z nerwicy

Sama juz nie wiem czy mam OCD czy zaburzenie lękowe

Praca jest potrzebna, szczególnie nam nerwicowcom. Ciągłe siedzenie w domu tylko nasila objawy. W pracy zawsze coś się dzieje, zajmujemy umysł czymś innym niż nerwica. Nie musi to być odrazu praca trudna, umysłowa. Można zacząć od czegoś prostego i powoli piąć się szczebelek wyżej

Wlasnie przeczytałam, ze aż 30% osób z nerwica natręctw jest opornych na psychoterapię i leki załamałam sie, ze ja pewnie należę do tej liczby .. co Wy o tym myślicie?

kamila0530 pisze: ↑

17 sierpnia 2018, o 22:16

Wlasnie przeczytałam, ze aż 30% osób z nerwica natręctw jest opornych na psychoterapię i leki załamałam sie, ze ja pewnie należę do tej liczby .. co Wy o tym myślicie?

Skąd wniosek, że jesteś w tych 30%?

kamila0530 pisze: ↑

17 sierpnia 2018, o 22:16

Wlasnie przeczytałam, ze aż 30% osób z nerwica natręctw jest opornych na psychoterapię i leki załamałam sie, ze ja pewnie należę do tej liczby .. co Wy o tym myślicie?

Osobiście myślę że jak będziesz w to wierzyć że to właśnie ty jesteś w tych 30% to będziesz. Bo nic na siłę się nie da. Chodzisz na psychoterapię?
Kiedy ja chodziłam to terapia to była kupa mojej pracy i to ciężkiej. Gdybym od razu obstawiła że jestem oporna to bym była bo nie miałabym chęci walki.
A jeżeli chodzi o leki- możesz być oporna na jedną dwie substancje ale myślę że coś zadziała.

Kochana uwierz że jesteś w tych 70%. Wiem że początek jest trudny ale ja po 2iej wizycie u psycho miałam już motywację i chęć walki. Bo moja psycho cudownie pokazała mi co zyskam gdy wygram a co stracę gdy się poddam...