Mi też się kręci w głowie od takiego wstawiania nagłego, heh
Kiedyś w ex pracy miałam masę natretów, chciałam uciec do łazienki i wstałam nagle po długim bezruchu, ciemno przed oczami (zmiana cisnienia) A ja spanikowała nie powiazam tego miałam taki 2 w życiu extremalny atak paniki (że mi się zawalał budynek i nic nie widzialam) i Myślałam, że już po mnie i musieli mnkw pod rękę i autem do domu znajomi, taka byłam po nim wykończona i w domu po xanaxie też miałam lżejsze ataki i to był mój ostatni dzień pracy, byłam pół roku na zwolnieniu. A wtedy Głupi A byłam, bo nie skojarzyłam, że to.przez ten stan (dopiero na zwolnieniu trafiłam na to forum)

Natrety ze skupianiem się na sobie cały czas walą i analiza. Dopiero jak skupię się na czymś i to mi mija. I tak w kółko. Wala natretyże to odrzucam i uciekam przed tym (obsesyjnie skupiam się na mruganiu żenada, odczuwam to mocno, straszny namolny natrer Plus napięcie w karku i chęć wykonania tiku) ech i ciągle mozolnie staram się wyjść poza to i tego nie sprawdzać bo to tylko umacnia nawyk, bardzo staram się nie wykonywać kompulsji, tzn że koło ratunkowe (nie sprawdzam dość-tik ostatni raz-napięcie schodzii wraca) bo to straszna kompulsja, staram się to odrzucać, po prostu zajmować życiem.
Dobrze?

Witajcie, prosze o wsparcie (ponownie). Poszlam dzis do psychiatry, chcialam zeby przepisal mi hydroksyzyne, bo panicznie boje sie Xanaxu, i po wielu pozytywnych opiniach na temat tego leku postanowilam sprobowac. Facet zapytal o co chodzi, wiec powiedzialam ze mialam ataki paniki, ale juz wiem jak sobie z nimi radzic, potrzebuje tylko czegos na gorszy dzien lub problemy ze snem. Facet jak tylko uslyszal "ataki paniki" od razu wypisal recepte na SSRI. Ja mowie ze nie chce, radze sobie duzo lepiej niz wczesniej, robie rzeczy ktorych kiedys sie balam i ogolnie, ataki paniki juz mnie tak nie przerazaja, a ostatni mialam pol roku temu. Uslyszalam ze sama nigdy z tego nie wyjde i leki to koniecznosc, bo co - i tu uderzyl w moj czuly punkt - jak bede chciala miec dziecko, to juz niewiele da sie zrobic. No i wrocilam do domu z recepta cala zaplakana. Co dalej? Skoro lekarz (niby autorytet) za nic ma postepy ktore wydaje mi sie ze robie, to po co to wszystko? Cala ta praca nad soba, wychodzenie naprzeciw lekom. Niech ktos mnie prosze zmotywuje, bo czuje sie jakby wytarto mna podloge

Kredka pisze: ↑

1 marca 2018, o 17:45

Witajcie, prosze o wsparcie (ponownie). Poszlam dzis do psychiatry, chcialam zeby przepisal mi hydroksyzyne, bo panicznie boje sie Xanaxu, i po wielu pozytywnych opiniach na temat tego leku postanowilam sprobowac. Facet zapytal o co chodzi, wiec powiedzialam ze mialam ataki paniki, ale juz wiem jak sobie z nimi radzic, potrzebuje tylko czegos na gorszy dzien lub problemy ze snem. Facet jak tylko uslyszal "ataki paniki" od razu wypisal recepte na SSRI. Ja mowie ze nie chce, radze sobie duzo lepiej niz wczesniej, robie rzeczy ktorych kiedys sie balam i ogolnie, ataki paniki juz mnie tak nie przerazaja, a ostatni mialam pol roku temu. Uslyszalam ze sama nigdy z tego nie wyjde i leki to koniecznosc, bo co - i tu uderzyl w moj czuly punkt - jak bede chciala miec dziecko, to juz niewiele da sie zrobic. No i wrocilam do domu z recepta cala zaplakana. Co dalej? Skoro lekarz (niby autorytet) za nic ma postepy ktore wydaje mi sie ze robie, to po co to wszystko? Cala ta praca nad soba, wychodzenie naprzeciw lekom. Niech ktos mnie prosze zmotywuje, bo czuje sie jakby wytarto mna podloge

Co za konował! Zmień lekarza i to szybko! Krew mnie zalewa jak takie cos czytam. Trzeba bylo mu powiedziec, ze dla niego tez juz nie ma ratunku... SSRI na ataki paniki, dobre sobie

Trzeba było tez spytac się pana doktora apropo dzieci jak to widzi skoro masz brać leki juz do konca zycia

Kredka pisze: ↑

1 marca 2018, o 17:45

Witajcie, prosze o wsparcie (ponownie). Poszlam dzis do psychiatry, chcialam zeby przepisal mi hydroksyzyne, bo panicznie boje sie Xanaxu, i po wielu pozytywnych opiniach na temat tego leku postanowilam sprobowac. Facet zapytal o co chodzi, wiec powiedzialam ze mialam ataki paniki, ale juz wiem jak sobie z nimi radzic, potrzebuje tylko czegos na gorszy dzien lub problemy ze snem. Facet jak tylko uslyszal "ataki paniki" od razu wypisal recepte na SSRI. Ja mowie ze nie chce, radze sobie duzo lepiej niz wczesniej, robie rzeczy ktorych kiedys sie balam i ogolnie, ataki paniki juz mnie tak nie przerazaja, a ostatni mialam pol roku temu. Uslyszalam ze sama nigdy z tego nie wyjde i leki to koniecznosc, bo co - i tu uderzyl w moj czuly punkt - jak bede chciala miec dziecko, to juz niewiele da sie zrobic. No i wrocilam do domu z recepta cala zaplakana. Co dalej? Skoro lekarz (niby autorytet) za nic ma postepy ktore wydaje mi sie ze robie, to po co to wszystko? Cala ta praca nad soba, wychodzenie naprzeciw lekom. Niech ktos mnie prosze zmotywuje, bo czuje sie jakby wytarto mna podloge

Powiedz mu ze znasz wiele przypadków z forum które wyszły z tego

Nipo pisze: ↑

1 marca 2018, o 18:00

Kredka pisze: ↑

1 marca 2018, o 17:45

Witajcie, prosze o wsparcie (ponownie). Poszlam dzis do psychiatry, chcialam zeby przepisal mi hydroksyzyne, bo panicznie boje sie Xanaxu, i po wielu pozytywnych opiniach na temat tego leku postanowilam sprobowac. Facet zapytal o co chodzi, wiec powiedzialam ze mialam ataki paniki, ale juz wiem jak sobie z nimi radzic, potrzebuje tylko czegos na gorszy dzien lub problemy ze snem. Facet jak tylko uslyszal "ataki paniki" od razu wypisal recepte na SSRI. Ja mowie ze nie chce, radze sobie duzo lepiej niz wczesniej, robie rzeczy ktorych kiedys sie balam i ogolnie, ataki paniki juz mnie tak nie przerazaja, a ostatni mialam pol roku temu. Uslyszalam ze sama nigdy z tego nie wyjde i leki to koniecznosc, bo co - i tu uderzyl w moj czuly punkt - jak bede chciala miec dziecko, to juz niewiele da sie zrobic. No i wrocilam do domu z recepta cala zaplakana. Co dalej? Skoro lekarz (niby autorytet) za nic ma postepy ktore wydaje mi sie ze robie, to po co to wszystko? Cala ta praca nad soba, wychodzenie naprzeciw lekom. Niech ktos mnie prosze zmotywuje, bo czuje sie jakby wytarto mna podloge

Powiedz mu ze znasz wiele przypadków z forum które wyszły z tego

Nipo według mnie to nic nie da, bo to taki typ lekarza, który nie wierzy w terapie.

Olalala pisze: ↑

1 marca 2018, o 18:13

Nipo pisze: ↑

1 marca 2018, o 18:00

Kredka pisze: ↑

1 marca 2018, o 17:45

Witajcie, prosze o wsparcie (ponownie). Poszlam dzis do psychiatry, chcialam zeby przepisal mi hydroksyzyne, bo panicznie boje sie Xanaxu, i po wielu pozytywnych opiniach na temat tego leku postanowilam sprobowac. Facet zapytal o co chodzi, wiec powiedzialam ze mialam ataki paniki, ale juz wiem jak sobie z nimi radzic, potrzebuje tylko czegos na gorszy dzien lub problemy ze snem. Facet jak tylko uslyszal "ataki paniki" od razu wypisal recepte na SSRI. Ja mowie ze nie chce, radze sobie duzo lepiej niz wczesniej, robie rzeczy ktorych kiedys sie balam i ogolnie, ataki paniki juz mnie tak nie przerazaja, a ostatni mialam pol roku temu. Uslyszalam ze sama nigdy z tego nie wyjde i leki to koniecznosc, bo co - i tu uderzyl w moj czuly punkt - jak bede chciala miec dziecko, to juz niewiele da sie zrobic. No i wrocilam do domu z recepta cala zaplakana. Co dalej? Skoro lekarz (niby autorytet) za nic ma postepy ktore wydaje mi sie ze robie, to po co to wszystko? Cala ta praca nad soba, wychodzenie naprzeciw lekom. Niech ktos mnie prosze zmotywuje, bo czuje sie jakby wytarto mna podloge

Powiedz mu ze znasz wiele przypadków z forum które wyszły z tego

Nipo według mnie to nic nie da, bo to taki typ lekarza, który nie wierzy w terapie.

To prawda Olcia niektórzy lekarze ze myślą ze leki i tylko leki

Mati bo niektórzy właśnie lekarze wolą dac leki i następny proszę!
Nie chcą porozmawiać i przetłumaczyć pewnych kwestii.

Potem aby zapytają jak tam? I albo dowalą dawkę inną albo hu wie co.
Masakra.

Dzięki Wam wszystkim za słowa otuchy. Bo się da, prawda? Będę się tego trzymać.
PS Ja też Ola

Kredka pisze: ↑

1 marca 2018, o 20:48

Dzięki Wam wszystkim za słowa otuchy. Bo się da, prawda? Będę się tego trzymać.
PS Ja też Ola

Pewnie, ze się da czego jestem przykładem, leze sobie spokojnie na łóżku i właśnie pisze tego posta, a 2 lata temu bylo tragicznie. Tobie tez się uda

Nie ma że nie.
Każde z nas wyjdzie z tego byle by chcieć pracować nad sobą

Kredka pisze: ↑

1 marca 2018, o 17:45

Witajcie, prosze o wsparcie (ponownie). Poszlam dzis do psychiatry, chcialam zeby przepisal mi hydroksyzyne, bo panicznie boje sie Xanaxu, i po wielu pozytywnych opiniach na temat tego leku postanowilam sprobowac. Facet zapytal o co chodzi, wiec powiedzialam ze mialam ataki paniki, ale juz wiem jak sobie z nimi radzic, potrzebuje tylko czegos na gorszy dzien lub problemy ze snem. Facet jak tylko uslyszal "ataki paniki" od razu wypisal recepte na SSRI. Ja mowie ze nie chce, radze sobie duzo lepiej niz wczesniej, robie rzeczy ktorych kiedys sie balam i ogolnie, ataki paniki juz mnie tak nie przerazaja, a ostatni mialam pol roku temu. Uslyszalam ze sama nigdy z tego nie wyjde i leki to koniecznosc, bo co - i tu uderzyl w moj czuly punkt - jak bede chciala miec dziecko, to juz niewiele da sie zrobic. No i wrocilam do domu z recepta cala zaplakana. Co dalej? Skoro lekarz (niby autorytet) za nic ma postepy ktore wydaje mi sie ze robie, to po co to wszystko? Cala ta praca nad soba, wychodzenie naprzeciw lekom. Niech ktos mnie prosze zmotywuje, bo czuje sie jakby wytarto mna podloge

Leki to ostatecznośc dla mnie. Mi na ataki paniki psychiatra dała relanium i życzyła powodzenia w starania się o dziecko. Powiedziała że jakby był mega zły dzień to mogę wziąć relanium nawet w ciąży żeby się nie nakręcac biore antydepresanty 1.5 miesiące i właśnie je odstawiam od maja jednak nigdy lekarz mnie nie zmuszał to była moja decyzja

Megi.88 pisze: ↑

2 marca 2018, o 09:12

Kredka pisze: ↑

1 marca 2018, o 17:45

Witajcie, prosze o wsparcie (ponownie). Poszlam dzis do psychiatry, chcialam zeby przepisal mi hydroksyzyne, bo panicznie boje sie Xanaxu, i po wielu pozytywnych opiniach na temat tego leku postanowilam sprobowac. Facet zapytal o co chodzi, wiec powiedzialam ze mialam ataki paniki, ale juz wiem jak sobie z nimi radzic, potrzebuje tylko czegos na gorszy dzien lub problemy ze snem. Facet jak tylko uslyszal "ataki paniki" od razu wypisal recepte na SSRI. Ja mowie ze nie chce, radze sobie duzo lepiej niz wczesniej, robie rzeczy ktorych kiedys sie balam i ogolnie, ataki paniki juz mnie tak nie przerazaja, a ostatni mialam pol roku temu. Uslyszalam ze sama nigdy z tego nie wyjde i leki to koniecznosc, bo co - i tu uderzyl w moj czuly punkt - jak bede chciala miec dziecko, to juz niewiele da sie zrobic. No i wrocilam do domu z recepta cala zaplakana. Co dalej? Skoro lekarz (niby autorytet) za nic ma postepy ktore wydaje mi sie ze robie, to po co to wszystko? Cala ta praca nad soba, wychodzenie naprzeciw lekom. Niech ktos mnie prosze zmotywuje, bo czuje sie jakby wytarto mna podloge

Leki to ostatecznośc dla mnie. Mi na ataki paniki psychiatra dała relanium i życzyła powodzenia w starania się o dziecko. Powiedziała że jakby był mega zły dzień to mogę wziąć relanium nawet w ciąży żeby się nie nakręcac biore antydepresanty 1.5 miesiące i właśnie je odstawiam od maja jednak nigdy lekarz mnie nie zmuszał to była moja decyzja

Dzieki Megi! Ja tez nie mowie kategorycznie "nie" lekom, jesli przyjdzie moment ze nie dam rady normalnie funkcjonowac wtedy zaczne zazywac leki. Ale co mnie wczoraj zdenerowalo najbardziej, to to ze zaplacilam kupe kasy za wizyte (nie mieszkam w Polsce i znalezienie tu psychiatry mowiacego po angielsku jest naprawde trudne), a facet mnie kompletnie nie sluchal. Kiedy wszystko sie zaczelo balam sie wychodzic z domu, jezdzic metrem, i bylo ze mna naprawde zle. Dzis dalej mam zle dni, ale nie "trzesie" mna juz tak jak wczesniej, wychodze naprzeciw lekom i widze ogromna poprawe w porownaniu z tym co bylo. A gosc i tak stwierdzil ze to i tak niewazne, bo bez lekow sie nie uda i kropka. Czujesz sie niezle - ale jedz leki. Po prostu rece mi opadly...

Kredka pisze: ↑

2 marca 2018, o 10:10

Megi.88 pisze: ↑

2 marca 2018, o 09:12

Kredka pisze: ↑

1 marca 2018, o 17:45

Witajcie, prosze o wsparcie (ponownie). Poszlam dzis do psychiatry, chcialam zeby przepisal mi hydroksyzyne, bo panicznie boje sie Xanaxu, i po wielu pozytywnych opiniach na temat tego leku postanowilam sprobowac. Facet zapytal o co chodzi, wiec powiedzialam ze mialam ataki paniki, ale juz wiem jak sobie z nimi radzic, potrzebuje tylko czegos na gorszy dzien lub problemy ze snem. Facet jak tylko uslyszal "ataki paniki" od razu wypisal recepte na SSRI. Ja mowie ze nie chce, radze sobie duzo lepiej niz wczesniej, robie rzeczy ktorych kiedys sie balam i ogolnie, ataki paniki juz mnie tak nie przerazaja, a ostatni mialam pol roku temu. Uslyszalam ze sama nigdy z tego nie wyjde i leki to koniecznosc, bo co - i tu uderzyl w moj czuly punkt - jak bede chciala miec dziecko, to juz niewiele da sie zrobic. No i wrocilam do domu z recepta cala zaplakana. Co dalej? Skoro lekarz (niby autorytet) za nic ma postepy ktore wydaje mi sie ze robie, to po co to wszystko? Cala ta praca nad soba, wychodzenie naprzeciw lekom. Niech ktos mnie prosze zmotywuje, bo czuje sie jakby wytarto mna podloge

Leki to ostatecznośc dla mnie. Mi na ataki paniki psychiatra dała relanium i życzyła powodzenia w starania się o dziecko. Powiedziała że jakby był mega zły dzień to mogę wziąć relanium nawet w ciąży żeby się nie nakręcac biore antydepresanty 1.5 miesiące i właśnie je odstawiam od maja jednak nigdy lekarz mnie nie zmuszał to była moja decyzja

Dzieki Megi! Ja tez nie mowie kategorycznie "nie" lekom, jesli przyjdzie moment ze nie dam rady normalnie funkcjonowac wtedy zaczne zazywac leki. Ale co mnie wczoraj zdenerowalo najbardziej, to to ze zaplacilam kupe kasy za wizyte (nie mieszkam w Polsce i znalezienie tu psychiatry mowiacego po angielsku jest naprawde trudne), a facet mnie kompletnie nie sluchal. Kiedy wszystko sie zaczelo balam sie wychodzic z domu, jezdzic metrem, i bylo ze mna naprawde zle. Dzis dalej mam zle dni, ale nie "trzesie" mna juz tak jak wczesniej, wychodze naprzeciw lekom i widze ogromna poprawe w porownaniu z tym co bylo. A gosc i tak stwierdzil ze to i tak niewazne, bo bez lekow sie nie uda i kropka. Czujesz sie niezle - ale jedz leki. Po prostu rece mi opadly...

Kiedyś jak mieszkałam za granicą dostałam relanium od rodzinnego na właśnie ataki paniko

Gdyby moim problemem był sam lęk byłbym zadowolony.

Witam wszystkich!
Długo się nie odzywałam.... Pamiętacie moje bóle głowy, ataki paniki itp. itd.... bóle głowy w jednym punkcie. rezonans miałam we wrześniu 2017r. bo miałam szumy w uszach i ogólnie typowe nerwicowe sprawy... A bóle w jednym punkcie zaczęły się miesiąc później, więc sfiksowałam, że w miedzy czasie mi się coś zrobiło.
...Sfiksowałam do tego stopnia, że jak wracałam z pracy to nie byłam w stanie funkcjonowac, trzęsłam się, płakałam, miałam dziwne poczucie że zrobię sobie coś albo dziecku, lęk wolnopłynący, ataki paniki - dramat !!!

Poszłam do psychiatry - oczywiście leki - Apoescitaxin i afobam. Tydzień biłam się z myslami czy brac te leki, bo jak lekarz mi oświadczył, że przed dwa tygodnie stan się może pogorszyć..... no nie wyobrażałam sobie tego. W końcu poszłam do apteki, ale przy okazji kupiłam test ciążowy, no bo w celibacie nie żyje, choć mój stan psychoczny i emocjonalny słabo mi pozwalał na igraszki.

Jakież było zdziwienie moje jak na teście pokazały się II kreski !!! Przez kilka dni nie mogłam się pozbierać. Non stop wyłam.... Siostra wysłała mnie do DOBREGO psychoterapeuty....bo wcześniejszy (1,5 roku do niego chodziłam i dupa......)....szkoda gadać.

No i chodze na terapię od połowy grudnia. I jest meeeeeega dużo lepiej :):)
Normalnie funkcjonuje.... o tyle o ile w sensie, że normalnie spędzam dni, nie skupiam się na złych myślach, lękach, umiem je olac itp. Jest mega poprawa, ale.....

Już trzecie spotkanie wałkuje ból głowy i nie mogę sobie z tym poradzić to jedyna rzecz która wytrąca mie z równowagi nie mogę o tym przestać myśleć.... Jak mam nie myśleć skoro boli 24h / dobe ?:(

Raz się złamałam - poszłam do neurologa, to mi powiedział "a może jakiś tętniaczek....".... dał skierowanie na angio mr, ale zrobić po ciąży :/
No bo przecież tamtem rezonans nic nie wykazał :/
od tamtej pory masakra :/.... czuje się jak w potrzasku... z jednej strony już bym chciała lecieć na badania, a z drugiej.... jestem w ciązy i nie chcę tego robić...

A ja się czuję jak w potrzasku :/ Poród za 5 miechów, a mnie głowa boli, boje się że coś mi pęknie :/

Oczywiście inne objawy mam nadal - duszności, męczliwość itp. Ale jakoś udaje mi się je zignorowac... jest dzien lepszy dzien gorszy, raz objawy są.... zaraz odejdą, ale z głową nie mogę sobie poradzić bo ucisk tej jednej połowy trwa non stop !!!

Czasem pojawia mi się ból napięciowy, typowo nerwicowy kask.... i jakoś go umiem olać....a tego bólu półkuli, i bólu punktowegooo :/...

Pschoterapeutka mówi mi cały czas że to objawy psychosomatyczne, że mogą być..... a ja nie mogę w to uwierzyć, bo wciąz myslę, że jednak coś mi jest w tej głowie No bo jak przestac myslec jak boli ??

Inne lęki odeszły, jest fajnie, a to ścierwo jest :/....
Nawet jeśli się niczym nie denerwuje :/.....

Jak olać ból ???!!!