Słabszy dzień? Kryzys? Ogólne pytanie? Wyżal się swobodnie.

eiviss1204 · 23 grudnia 2017, o 21:43

ewelinka1200 pisze: ↑
23 grudnia 2017, o 21:41
Walczę z całych sił a wiesz kiedy jest najgorzej?
Jak uda mi się uspokoić i czuję się ok...to za chwilę znowu atak...i znowu go uspokoję. A ten atakuje z drugiej strony... trwają krótko ale są wyczerpujące
I wtedy człowiek pragnie się położyć i wyć ...ale mam nadzieję że im częściej będę sie tego pozbywała to wkoncu to ja wygram...

Nie pozbywaj sie tego tylko na to przyzwalaj. Ja wiem ze to jest meczace i ciezkie ale jesli nie bedziesz usilnie chciała sie tego pozbyc to taki atak paniki czy lęku szybko sie skonczy

i gwarantuje Ci po czasie go nie bedzie

takze badz niereaktywna na te stany i po prostu zyj. Wiem ze to ciezkie ale jesli uwierzysz ze dasz rade to dasz !

ewelinka1200 · 23 grudnia 2017, o 21:47

Ja muszę dać radę...już przy każdym ataku mówię se...że tak naprawdę nie mam wpływu jeśli mam psychozę no to mam...ale póki świadomie reaguje na wszystko co się dzieje to nie jest źle...
I staram się pozwalać na te ataki mimo że jak pozwalam to czuję że zaraz zejdę. Albo będę mordować...ale mam to już tyle lat i wszyscy żyją.hehe...nie dam się..nie mogę się dac

florek · 23 grudnia 2017, o 22:48

Ewelina,znasz angielski? Jeśli tak,to znalazłem coś dla Ciebie odnośnie Twoich natretow szukając czegoś dla siebie. Jeśli nie znasz -chętnie przetłumaczę ten tekst -Dla Ciebie i kogokolwiek innego na tym forum kto mógłby coś z niego wyciągnąć.

https://www.google.pl/amp/www.independe ... html%3famp

florek · 23 grudnia 2017, o 23:01

beautiful_kate pisze: ↑
23 grudnia 2017, o 21:01
Natretne myśli są tylko potwierdzeniem tego, czego tak na prawdę nie czujemy, ładunek emocjonalny tylko to potwierdza
Jakbym pomyślała o sexie z tatą i się ucieszyła, to można się zmartwic;p

A odnośnie tego cieszenia się,mam jedno pytanie.

Cóż,jestem dość...hm... specyficznym człowiekiem. Kiedy słyszę o czymś tragicznym,kiedy normalni ludzie płaczą,czują gniew, ja się uśmiecham. Śmieje się. Oczywiście nie zawsze,są rzeczy które sprawiają że ryczę jak bóbr,ale w większości przypadków śmieje się. Niektórzy z mojego otoczenia podziwiają mój dystans do wszystkiego,kiedy mi to mówią,tym bardziej dobija mnie świadomość że nie wiedzą tego co mam głęboko w sobie... w podstawówce nie miałem łatwego życia,w gimnazjum nauczyłem się mieć "wyjebawcze" i przede wszystkim prześmiewcze podejście do wszystkiego. Tak,jestem jednym z tych "śmieszkow" z humorem czarnym jak smoła. Holocaust,II wojna,Żydzi,głód w Afryce - to dla moich żartów plac zabaw. Jednak martwi mnie fakt,że w pewnym sensie moją reakcją obronną jest śmiech. Wyobrażacie sobie śmiech na pogrzebie? Wspominałem kiedyś że moją pasją jest ratownictwo - wyobrażacie sobie podejść do rodziny poszkodowanego mówiąc że nie mogliśmy nic więcej zrobić na zewnątrz ukrywając śmiech,a w środku czując sam już nie wiem co. Ale wiecie co jest cholernie smutne? Że jedynym paradoksalnie tematem z którego ANI TROCHĘ nie jest mi do śmiechu jest nerwica i moje myśli... do tego nie umiem nabrać dystansu ani wyśmiać. Oglądnąlem wczoraj film chłopaków o myślach natrętnych,chciałem postępować zgodnie z tym co mówili... kiedy odpychając jedną myśl,pojawiła się druga,jeszcze bardziej brutalna serce podeszło mi do gardła...sparaliżowało mnie,nir wiedziałem co mam myśleć... jakieś rady jak radzić sobie z takimi jeszcze silniejszymi wytworami podświadomości?

eyeswithoutaface · 23 grudnia 2017, o 23:06

florek pisze: ↑
23 grudnia 2017, o 23:01

beautiful_kate pisze: ↑
23 grudnia 2017, o 21:01
Natretne myśli są tylko potwierdzeniem tego, czego tak na prawdę nie czujemy, ładunek emocjonalny tylko to potwierdza
Jakbym pomyślała o sexie z tatą i się ucieszyła, to można się zmartwic;p
A odnośnie tego cieszenia się,mam jedno pytanie.

Cóż,jestem dość...hm... specyficznym człowiekiem. Kiedy słyszę o czymś tragicznym,kiedy normalni ludzie płaczą,czują gniew, ja się uśmiecham. Śmieje się. Oczywiście nie zawsze,są rzeczy które sprawiają że ryczę jak bóbr,ale w większości przypadków śmieje się. Niektórzy z mojego otoczenia podziwiają mój dystans do wszystkiego,kiedy mi to mówią,tym bardziej dobija mnie świadomość że nie wiedzą tego co mam głęboko w sobie... w podstawówce nie miałem łatwego życia,w gimnazjum nauczyłem się mieć "wyjebawcze" i przede wszystkim prześmiewcze podejście do wszystkiego. Tak,jestem jednym z tych "śmieszkow" z humorem czarnym jak smoła. Holocaust,II wojna,Żydzi,głód w Afryce - to dla moich żartów plac zabaw. Jednak martwi mnie fakt,że w pewnym sensie moją reakcją obronną jest śmiech. Wyobrażacie sobie śmiech na pogrzebie? Wspominałem kiedyś że moją pasją jest ratownictwo - wyobrażacie sobie podejść do rodziny poszkodowanego mówiąc że nie mogliśmy nic więcej zrobić na zewnątrz ukrywając śmiech,a w środku czując sam już nie wiem co. Ale wiecie co jest cholernie smutne? Że jedynym paradoksalnie tematem z którego ANI TROCHĘ nie jest mi do śmiechu jest nerwica i moje myśli... do tego nie umiem nabrać dystansu ani wyśmiać. Oglądnąlem wczoraj film chłopaków o myślach natrętnych,chciałem postępować zgodnie z tym co mówili... kiedy odpychając jedną myśl,pojawiła się druga,jeszcze bardziej brutalna serce podeszło mi do gardła...sparaliżowało mnie,nir wiedziałem co mam myśleć... jakieś rady jak radzić sobie z takimi jeszcze silniejszymi wytworami podświadomości?

Nie odpychaj tych myśli. Nigdy nie odpychaj. Przyjmij, pozwól im być. Żaden człowiek nie może w 100% kontrolowac swoich myśli, a to że pojawiaja się w Twojej głowie myśli intruzywne, których nie chcesz i z którymi się nie zgadzasz, to tylko potwierdzenie stanu lękowego w jakim się znajdujesz. Z myślami nie musisz się nigdy utożsamiać, to nie zależy od Ciebie że cośtam się w umyśle pojawia

Nie walcz z tym po prostu bo wtedy wyobrazenia zaczną Cię bombardowac jeszcze bardziej. Przepuszczaj

romaroma · 23 grudnia 2017, o 23:21

Trochę mi smutno, jestem tu nowa i czytam niektóre posty tutaj. Mam chłopaka i wielką nadzieję, że kiedyś nerwica minie i będę mogła założyć rodzinę. Ale jak czytam, że lepiej nie mieć dzieci, bo one mogą też cierpieć na nerwicę, albo że każdy związek z osobą zdrową kończy się fiaskiem to nie umiej przejść obojętnie bez zasmucenia się srogiego. No nic to chyba tyle, pozdrawiam.

eiviss1204 · 23 grudnia 2017, o 23:30

romaroma pisze: ↑
23 grudnia 2017, o 23:21
Trochę mi smutno, jestem tu nowa i czytam niektóre posty tutaj. Mam chłopaka i wielką nadzieję, że kiedyś nerwica minie i będę mogła założyć rodzinę. Ale jak czytam, że lepiej nie mieć dzieci, bo one mogą też cierpieć na nerwicę, albo że każdy związek z osobą zdrową kończy się fiaskiem to nie umiej przejść obojętnie bez zasmucenia się srogiego. No nic to chyba tyle, pozdrawiam.

Koncza się szybko dlatego ze niestety to sa dwa swiaty które nie bardzo sie rozumieja ale jesli Twoj partner ma trochę empatii i nie jest typem złośliwca,który w tym zanurzeniu bedzie Cie doładowac,a Ty opanujesz swoj egocentruzm i nie będziesz od switu do zmierzchu zajeta natretami,lekami i wymyślanymi chorobami. Nie bedziszz o tym wokoło mowic a postarasz sie mimo wszystko wyjsc z tej iluzji by pomoc swojemu partnerowi w zyciu codziennym to na pewno nic sie nie stanie

Co do dziecka wiele dziewczyn ma tutaj dzieciaki i wszystko jest ok

Nie nakręcaj sobie,że jestes gorsza czy inna tak naprawdę wielu ludzi ma piękne uśmiechnięte zdjecia na insta czy fb a ma takie same problemy jak Ty teraz

Postaraj sie jesli na samym poczatku nie dla siebie to dla najizszych.

eiviss1204 · 23 grudnia 2017, o 23:31

romaroma pisze: ↑
23 grudnia 2017, o 23:21
Trochę mi smutno, jestem tu nowa i czytam niektóre posty tutaj. Mam chłopaka i wielką nadzieję, że kiedyś nerwica minie i będę mogła założyć rodzinę. Ale jak czytam, że lepiej nie mieć dzieci, bo one mogą też cierpieć na nerwicę, albo że każdy związek z osobą zdrową kończy się fiaskiem to nie umiej przejść obojętnie bez zasmucenia się srogiego. No nic to chyba tyle, pozdrawiam.

Koncza się szybko dlatego ze niestety to sa dwa swiaty które nie bardzo sie rozumieja ale jesli Twoj partner ma trochę empatii i nie jest typem złośliwca,który w tym zaburzeniu bedzie Cie doładowac,a Ty opanujesz swoj egocentruzm i nie będziesz od switu do zmierzchu zajeta natretami,lekami i wymyślanymi chorobami. Nie bedziszz o tym wokoło mowic a postarasz sie mimo wszystko wyjsc z tej iluzji by pomoc swojemu partnerowi w zyciu codziennym to na pewno nic sie nie stanie

Co do dziecka wiele dziewczyn ma tutaj dzieciaki i wszystko jest ok

Nie nakręcaj sobie,że jestes gorsza czy inna tak naprawdę wielu ludzi ma piękne uśmiechnięte buzie na insta czy fb a ma takie same problemy jak Ty teraz

Postaraj sie jesli na samym poczatku nie dla siebie to dla najizszych.

M.onika · 24 grudnia 2017, o 01:14

romaroma pisze: ↑
23 grudnia 2017, o 23:21
Trochę mi smutno, jestem tu nowa i czytam niektóre posty tutaj. Mam chłopaka i wielką nadzieję, że kiedyś nerwica minie i będę mogła założyć rodzinę. Ale jak czytam, że lepiej nie mieć dzieci, bo one mogą też cierpieć na nerwicę, albo że każdy związek z osobą zdrową kończy się fiaskiem to nie umiej przejść obojętnie bez zasmucenia się srogiego. No nic to chyba tyle, pozdrawiam.

ale, że co? że nerwica dziedziczna?no chyba żart.... i tak z autopsji, każdy związek z osobą 'zdrową' jest mega wspomagaczem.... i nie pamiętam kiedy mnie ktoś rzucił....

Iwona29 · 24 grudnia 2017, o 07:42

romaroma pisze: ↑
23 grudnia 2017, o 23:21
Trochę mi smutno, jestem tu nowa i czytam niektóre posty tutaj. Mam chłopaka i wielką nadzieję, że kiedyś nerwica minie i będę mogła założyć rodzinę. Ale jak czytam, że lepiej nie mieć dzieci, bo one mogą też cierpieć na nerwicę, albo że każdy związek z osobą zdrową kończy się fiaskiem to nie umiej przejść obojętnie bez zasmucenia się srogiego. No nic to chyba tyle, pozdrawiam.

To Ty wybierasz z kim chcesz być.Jesli Twój partner jest z Tobą tzn że akceptuje Ciebie taka jaką jestes

Mój mąż czasem ma dość mojego ględzenia o tym co mi jest ale jest że mną bo mnie kocha

rit · 24 grudnia 2017, o 10:41

Czy ktoś ma dzisiaj kryzys? Ja miałam koszmarną noc

czułam taki niepokój ze myślałam ze zwariuje autentycznie. I słabo działały moje sposoby i racjonalizowanie

eiviss1204 · 24 grudnia 2017, o 11:02

M.onika pisze: ↑
24 grudnia 2017, o 01:14

romaroma pisze: ↑
23 grudnia 2017, o 23:21
Trochę mi smutno, jestem tu nowa i czytam niektóre posty tutaj. Mam chłopaka i wielką nadzieję, że kiedyś nerwica minie i będę mogła założyć rodzinę. Ale jak czytam, że lepiej nie mieć dzieci, bo one mogą też cierpieć na nerwicę, albo że każdy związek z osobą zdrową kończy się fiaskiem to nie umiej przejść obojętnie bez zasmucenia się srogiego. No nic to chyba tyle, pozdrawiam.
ale, że co? że nerwica dziedziczna?no chyba żart.... i tak z autopsji, każdy związek z osobą 'zdrową' jest mega wspomagaczem.... i nie pamiętam kiedy mnie ktoś rzucił....

Niestety sklonnosci do zaburzen lekowych sa dziedziczne.
Ale to nie oznacza ze trzeba je mieć

trzeba po prostu odpowiednio wychować dzieciaka

dac mu opiekę ale nie przesadzic by go w pewnien sposob spolecznie nie upośledzac.
Wesolych swiat ! Glowa do gory ! Skupcie sie dzis na rodzinie

Nipo · 24 grudnia 2017, o 11:09

Ritka nie jesteś sama

ja tez mam kryzys,mam problem z akceptacja ciagle się z tym szarpie,mam dość ciagle myślenia o tej nerwie chce w końcu zacząć żyć swoim życiem,cieszyć się ze świąt,mam ciagle taka gule w gardle taki smutek mnie ogarnia....damy radę

rit · 24 grudnia 2017, o 11:33

Nipo pisze: ↑
24 grudnia 2017, o 11:09
Ritka nie jesteś sama ja tez mam kryzys,mam problem z akceptacja ciagle się z tym szarpie,mam dość ciagle myślenia o tej nerwie chce w końcu zacząć żyć swoim życiem,cieszyć się ze świąt,mam ciagle taka gule w gardle taki smutek mnie ogarnia....damy radę

Moja gula w gardle pozdrawia Twoją

dzisiejszy dzień jeszcze skłania do refleksji nad tym wszystkim i tak jakoś trudniej. Ale fakt, damy radę

cyraneczka · 24 grudnia 2017, o 11:34

Mam chyba problem ze zrozumieniem czym jest postawa przyjacielska. Albo się do czegoś zmuszam, żeby tylko pokazać nerwicy, kto tu rządzi, albo się rozkładam i nic nie robie, ale wtedy mam do siebie pretensje, że nie ryzykuje, ze nie wychodzę że swojej strefy bezpieczeństwa. Jestem na siebie zła, że jestem zmęczona i robię rzeczy typu stanie na bacznośc pół godziny, żeby zobaczyć czy mnie nerwica przewróci. No i cały czas się szarpię między robieniem rzeczy tak jakbym była w pełni sił, a dawaniem sobie luzu w postaci drzemek i nie robienia niczego. Czuję, że sobie chyba jakaś krzywdę robię, jak uważacie?