Aneta pisze: Ale wlasnie byc moze niepotrzebnie nazywasz to nawrotem. Bo np potniecie serca zdarza sie ogolnie ludziom nawet tym ktorzy nie mieli nigdy nerwicy. Czasem gdzies tez mocniejsze emocje, stres czy nawet przemeczenie moze dac potkniecie, skok pulsu czy nawet maly zawrot glowy.
.....
Moze sporboj zaakceptowac fakt ze czasem sie zle poczujesz pamietajac co sie dzieje i nie dajac sie zapedzac w takie myslenie o nawrotach?

Aneta, oczywiście masz absolutna rację. Niestety taki właśnie "urok" nerwicy, że każda pierdoła urasta do rangi mega problemu, a nawet sraczke (za przeproszeniem ) da sie odebrać jako objaw śmiertelnej choroby Ja wiem, że każdemu zdarza się gorszy dzień, że każdy może mieć czasem arytmie, wyższy puls itd..zajeło mi to duzo czasu, ale wiem..zazwyczaj wiem ... niestety czasem wciąż zbyt przesadnie odbieram sygnały płynące z ciała.

U mnie dzis ciezki dzien. Od rana ataki placzu bol glowy ale wkoncu zebralem sie i pojechalem na studia. Niestety osiagnieciem byla sama podroz a dodatkowo na uczelni dostalem "kolegow" idiotyczne komentarze pod moim adresem. Normalnie bym sie tym nie przejal ale w tej sytuacji mocno mnie zabolalo i wywolalo lek. Postanowilem wrocic do domu bo mega zle sie czulem. Mialem male ataki leku. W sumie ciesze sie ze pokonalem podroz ale smutno mi ze nie wytrzymalem tych kilka godzin. Jutro jade na zjazd znowu ale chyba pojade z zona aby nie spanikowac bo wkoncu obleje rok.

Nadzieja, dałeś radę tam pojechać, to już sukces! Jutro też jest dzien, na pewno będzie lepiej po dzisiejszym przełamaniu się. Stopniowe kroki są całkiem normalne, najważniejsze, to docenić swój każdy wysiłek i każdy mały sukces. Weź zonę, każde wsparcie jest ważne. Trzymam kciuki, żeby jutro poszło Ci dużo łatwiej.

A czy ataki płaczu to "norma" w nerwicy? pytam bo ja też miewam takie wybuchy bardzo tego nie lubię, bo wydaje mi sie ze placze z byle powodu tzn mam tak pod wierzchem ten placz, latwo go wywolac, nawet jak sobie cos wyobraze w glowie zlego to od razu lzy w oczach nadwrażliwosc

Agaa, miałam to, w ciągu dnia potrafiłam coś takiego miec że miałam jakby taki atak lęków, paniki i histerii i jakby hiperwentylacji do tego.

Pewnie, ze norma, ja miewalam tak, ze w ciagu dnia wszystko bylo ok, a jak wracal z pracy moj maz i mowil "czesc" to ja wybuchalam placzem

albo to, że np moj chlopak nie odpisuje na sms dlugo a ja już sie denerwuje, stresuje i milion czarnych scenariuszy a wiem ze ma zajecie i to tylko dlatego, nie ma jak odpisac bardzo łatwo sie po prostu wkurzam na ludzi ktorych kocham to tez normalne? ;p

hmm takie pytanie Ogólnie jest coraz lepiej , ale brakuje mi takich Pozytywnych emocji , takiej euforii szczęscia to przychodzi z czasem ?

Tak, to wszystko przychodzi z czasem więc staraj się być dla siebie wyrozumiały i ciesz się tym że jest lepiej.

Dzieje się tak dlatego że:

1. Emocje są najbardziej zaawansowaną częścią nas i ich odblokowanie przychodzi w momence gdy umysł się dosyć dobrze zregeneruje ponieważ ta "funkcja" wymaga więcej wysiłku.

2. Gdy robi się lepiej schodzi teź ten zaburzeniowy klimat/nastrój dzięki czemu zachodzi zmiana percepcji postrzegania na normalną praz zmiana otoczenia myślowego co w efekcie daje lepsze czucie siebie i życia ogółem. Nie skupiasz się wtedy już na swoim samopoczuciu czyli nie dodajesz lęku więc jest progresja w samopoczuciu i odburzeniu.

Wiecie co, mam dzis juz naprawde dosc, mam takie odrealnienie, ze normalnie zaraz odlece, juz totalnie nie daje rady sama ze soba. 4 dni super i od wczoraj koszmar od nowa, ciagle na sile probuje sie umiejscowic w rzeczywistosci, a im bardziej sie staram tym gorzej sie czuje, w takich chwilach trace nadzieje, ze kiedykolwiec uda mi sie z tego wyjsc, co robic? Boje sie, ze w koncu strace swiadomosc, nie tak jak w chorobie psychicznej, bo wiem, ze to nie to, ale raczej obawiam sie czegos na ksztalt Alzheimera, ze nie bede wiedziala gdzie jestem, co robie, nie poznam otoczenia, dzieci, meza, ja juz nie wiem jak sobie to wszystko racjonalizowac. Czy ktos w ogole kiedykolwiek stracil swiadomosc z powodu DD? Moze to jednak nie nerwica tylko... nie wiem co?

April,

Na początek może warto wspomnieć o tym że DD to jest tylko u wyłączenie naturalny system defensywy umysłu. Nic się nie zmienia oprócz percepcji postrzegania, a co za tym idzie, świadomość zostaje cały czas taka jaka była! Nie ma opcji żebyś ją utraciła przez odrealnienie. Ogólnie, w zaburzeniach lękowych osoba NIGDY nie traci świadomości. ZAWSZE są obawy, objawy, przemyślenia, wątpliwości itp. czyli wszystko to czego osoba chora psychicznie nie ma, ona wierzy w to co się dzieje, zresztą bardziej to rozwinąłem tutaj: roznice-pomiedzy-zaburzeniem-a-choroba- ... t3459.html

Po Twoim sposobie pisma i samych obawach o utratę świadomości można stwierdzić jedno: Masz OGROMNĄ świadomość tego co się z Tobą dzieje bo tak to wszystko analizujesz i przeżywasz jak wzorowy nerwicowiec.

Więc żeby była jasność, zaburzenie lękowe, jakiekolwiek by ono nie było, lub też derealizacja/depersonalizacja czyli naturalny system defensywny umysłu nie przeradza się w choroby psychiczne, choroby mózgu jak Alzhaimer itp. To kompletnie nie ten świat, nie ta droga jedno drugiemu po prostu przeczy. O samym DD nie wiem czy czytałaś, ale kilka miesięcy temu przetłumaczyłem taki tekst psychologa który sam to miał. Znajdziesz go tutaj: jak-wyjsc-z-dd-psycholog-ktory-sam-to-mial-t3504.html

Jeśli nie czytałaś powyższych artykułów, to proponuję przeczytać bo błądzisz zupełnie nie potrzebnie.

A no i odpowiadając na pytanie: NIE, nikt nigdy nie stracił świadomości z powodu DD. To fizycznie i psychicznie NIEMOŻLIWE. To naturalny system defensynwy który opiera się na konkretnych mechanizmach które zostały opisane na forum i w wielu książkach. Jeżeli chcesz i znasz angielski to mogę Ci podesłać ebook który bardzo mi pomógł swego czasu.

A co do gorszych dni to wszystko ma prawo się pojawiać, odburzanie z DD to właśnie takie 2 kroki w tył jeden w przód. Z czasem zaczyna się to normować im mniej się tym przejmujesz i nie ograniczasz, aż w końcu przeważają te dobre dni nad złymi do momentu aż nie masz już DD. To musi sobie samo minąć bo Twój umysł musi się zregenerować. Wszystko to jest już opisane co jak i dlaczego w dziale o DD lub w naszych nagraniach o DD też o tym mówiliśmy. Także tutaj napiszę tylko w skrócie że te dwa D, czyli derealizacja i depersonalizacja to odcięcie, odcięcie z powodu przegrzanych kabli, zmęczonego umysłu. To nie wychodzi poza okres swoich objawów które znajdziesz w encyklopedii objawów o DD w pierwszym dziale forum. Powtórzę raz jeszcze, TO SIĘ W NIC NIE PRZERADZA. Takim nakręcaniem się właśnie sama sabotujesz własne starania bo dodajesz do tego lęk, a lęk napędza stres i presje, oraz opóźnie umysłowi regeneracje. Te wszystkie objawy o których piszesz, czyli ta nierealność, dziwność itp. to wszystko odcięcie po to by Cię tym zająć. By umysł mógł odpocząć i nie myśleć o tych realnych rzeczach. To taki mechanizm obronny właśnie.

Tak więc droga April, spokojnie. Przyszły gorsze dni, będą lepsze, Ty się tylko nie nakręcaj i z niczego nie rezygnuj. Nie wchodź w iluzje i sama zobaczysz żę nabierając takiego dystansu oraz akceptując aktualny stan rzeczy zniszczysz lęk i odburzysz się bardzo szybko. Stwórz umysłowi warunki a wyjdziesz z tego stanu umysłu raz dwa. Powodzenia.

Divin dziekuje Ci bardzo za obszerna odpowiedz, wzorowy nerwicowiec hahaha. Widzisz ja to wszystko czytalam i sluchalam nagran, no i wiem juz wszystko, ale ... no wlasnie, teoria jedno, a praktyka u mnie kuleje Ja w nosie mam taki odpoczynek, przeciez moj umysl wcale nie odpoczywa, wrecz przeciwnie, fakt, pojawilo sie ostatnimi czasy sporo stresow w moim zyciu, trudne decyzje do podjecia i sadze, ze to dlatego moj umysl sie odcial, ale ja juz naprawde wolalabym sie tymi realnymi problemami martwic niz calym tym g.... Bardzo prosze podeslij mi tego ebooka, chetnie poczytam, ostatnio przeczytalam "Self help for your nerves" Claire Weekes ale o DD to tam nie ma nic...

Divin po prostu swietny post jak zwykle. Pare zdan a idealnie trafiasz z analiza problemu.
Gratuluje.
Ja nie moge przelamac jeszcze jednego leku, gdy jestem sam daleko od domu czuje napiecie i okresowo atak paniki. Mocno przyspiesza serce pot oblewa i chec ucieczki. Przeraza mnie to choc wiem ze nie powinno bo to tylko nerwica i mysli. Jak to sobie wkoncu wytlimaczyc.

April ja mam to samo..Z tygodnia na tydzień, z dnia na dzień czuje jak popadam w j eszcze większe odrealnienie, że moje myśli są już bardzo daleko nie moge ich złąpać są obce.Dodam, że w tym stanie chodze do pracy.Ale dzięki takim postom jak Divin jakoś staram się wmówić sobie, że nie jest to jakeiś groźne dla życia i że to minie

Probuje stosowac dzisiaj Divinowa zasade niereaktywnosci Cos tam sie dzieje, odrealnienie dalej jest, ale staram sie zachowac spokoj i nie panikowac.