Napiszę Ci, jeśli mi napiszesz, czy ciut odespałaś i czy bejbon mniej kwili przez napierające mleczaki
Głupio mi pisać, ale potrafiłam bać się nawet własnego oddechu
Jako nastolatka spałam z krasnalem, którego wyrzuciłam, gdy skończyłam 18 lat. Szkoda, fajny był. Miałam nawiedzoną matkę, która skutecznie uniemożliwiała sen. Pewnie pilnowała , co robię w nocy xD
Potem przeżyłam włamanie i przez półtora miesiąca spałam przy lampce solnej.
Na spacerze po ciemku z psem potrafiłam bić się z gałęzią, bo znienacka wyrżnęła mnie w twarz
Byłam bita jako dziecko i nie dziwne, że byłam aż tak czujna
Znęcanie też znam
W pełni zgadzam się z Tobą, że nie ma większego piekła niż to, co potrafi zrobić drugi człowiek. Dla mnie niestraszne były potwory, ale sadyści owszem.
Odkąd mam dziecko (też ciężko wyrzynały mu się zęby), chciałam je nauczyć odwagi. Lubię chodzić po ciemku w lesie, uwielbiam burze i wichury, ale tylko pokażesz mi mysz
, lubię żaby, węże, ale do szczurów i myszy mam bardzo niechętny stosunek, to chyba też obrzydzenie oprócz strachu. Dziecko myszy się nie boi, ale nie przepada za zastrzykami i medykami, ma swoje doświadczenia.
Potrafiłam bać się wiewiórek łażących po ścianie domu - to takie fajne drapanie po murze, albo dźwięku gałęzi drapiacych o ścianę
. To wszystko było spowodowane przez wieloletni stres, przemoc. Przez małżeństwo bałam się własnego cienia. Teraz już się nie boję
Nigdy nie bałam się zamkniętych szaf, ale bałam się czytać kryminały i nie znoszę oglądać żadnych "zabili go i uciekł". Lęk sobie był, a preteksty się znajdowały. Jednak życie dało mi okazje do pokonywania lęków (nie żebym zawsze chciała z tego korzystać
)
Taa, skoro napisałam, że biłam się z gałęziami, to teraz nikt do mnie na forum nie zagada
LadyAmalthea , jakie były Twoje najdziwniejsze lęki?
Super, że jest możliwość przywitania się i przestawienia swojej historii. Nerwica męczy mnie już epizodycznie od około 12 lat. Dopiero od niedawna dzięki nagraniom wiem, że to nie choroba i nie leczy się jej lekami... Szczerze? To jestem wściekła na panią psychiatrę, której strasznie ufałam a która faszerowała mnie różnymi lekami - dlaczego oni nie mówią, że to jest tylko w głowie? Na dobrą psychoterapię też niestety nie trafiłam. Ostatni " atak " miałam rok temu po porodzie pierwszego dziecka. Leki jednak nie działały jak wcześniej więc rzuciłam to wszystko w cholerę i się "odburzam" niestety z przerwami gdy jest lepiej. Teraz drugi dzień wszystko wraca. Nie wiem czy ktoś inny też tak ma, że najpierw przez parę tygodni jest agresja, wściekłość, zmęczenie, potrzeba kontroli, natręctwa a potem nagle letarg. Aktualnie jestem w letargu - mega spokojna na zewnątrz, powoli mówię itp. W środku wiadomo, próba zrozumienia i ogarnięcia jak to odkręcić. Czuję, że długa droga przede mną. Jednak wiem, że dzięki determinacji się uda, i tak jest sukces, że nie leżę w łóżku i się nie pocę ze strachu 
; lubię maksymę, że jeśli coś ludzie popsuli, to z ludźmi naprawiamy, a nie otumaniaczami mającymi daleko idące skutki uboczne. 
Jedne się przebiją i trochę wyjdą a za nimi kolejne... 
Więc całe noce przemieszcza się po łóżku kopiąc nas nieustannie przez sen i wycierając w nas gile... Plus zaczyna chodzić 
na krzywych nóżkach , z kroczkiem rozepchanym pieluchą, berbeć wyrusza w świat 
lezę w ciagu letniego dnia (pod wieczór) po łące i nagle widzę obły ciemny kształt zmierzający ku mnie, słyszę dziwne hałasy . To namierzyła mnie locha z warchlakami 
uwierzysz, że w pobliżu nie było żadnego drzewa, słupa, latarni, na który mogłam się wspiąć? 
