To że się uspokoiłaś na chwile po badaniach i na następny dzień Ci wszystko wróciło to dowód na to, że to nerwica, natomiast fakt że Cię to dziwi świadczy o braku zrozumienia jak to wszystko działa.

Karola88 pisze:Victor
No bo właśnie chodzi o to,że ja po tych wynikach mri i wizytach u 2 neurologow jakbym się trochę uspokoila i znowu z dnia na dzień wszystkie wątpliwości wrocily bo nie czułam żadnej poprawy samopoczucia...Dlatego W dalszym ciagu myślę,że coś tu jest nie tak. Na terapie uczeszczam od 3tyg 2x w tygodniu. Słucham Waszych nagran...NAPRAWDE staram się normalnie żyć ale ten stan odrealnienia mnie przerasta już nie wiem jak mam na to patrzec :'( te mysli...co bedzie jesli...

-- 31 sierpnia 2016, o 18:29 --
Tego nie powiedziałam, miałam jeszcze podany kontrast żeby sprawdzić czy zmiana jest aktywna...I na szczęście nie jest...gorsze,że lekarze nie potrafią powiedzieć skad się ona wziela...

Uspokojenie wróciło na chwilę, bo tak już jest przy nerwicy. Teraz nawet jakby sam Bóg Ci powiedział, że jesteś zdrowa to byś się uspokoiła, a za kilka dni zaczęła się zastanawiać "a co jeśli".

Ja bym chciała to PODKREŚLIĆ, że odburzanie jest procesem i każdy dzień, dosłownie każdy to jest jedna cegiełka w tym procesie. I to wszystko zależy od Was, naprawdę. Samo studiowanie materiałów czy uspokajanie się na forum nic nie da. Po prostu nic. Trzeba podjąć tą pracę i małymi kroczkami każdego dnia, pomalutku. Nie wiem, może potrzebujecie zrobić sobie taką kreskę? Koniec użalania, od dziś zmieniam taktykę? Ja tak miałam i mi to chyba bardzo pomogło. Zdecydowałam odstawić leki i odburzać się według forum. To była moja świadoma decyzja, skoczyłam w tą przepaść. I żeby nie było, że sobie skoczyłam i to przeszło z dnia na dzień. Nie, nie przeszło. Ale podjęłam się tego i nie żałuję. To wszystko robię świadomie i dla mnie to jest również KLUCZOWE w odburzaniu. Starajcie się zrozumieć mechanizmy nerwicowe najlepiej jak potraficie w tych materiałach, a potem pracujcie, pracujcie i nigdy się nie poddawajcie.

To tyle, taka mała dygresyjka

"znowu z dnia na dzień wszystkie wątpliwości wrocily bo nie czułam żadnej poprawy samopoczucia" - Karola, przeczytaj siebie jeszcze raz na głos nie było poprawy samopoczucia, by były wątpliwości ---> były wątpliwości, więc nie było poprawy samopoczucia - czy nie widzisz tutaj błędnego koła?

Olalala
Widze... co za paradoks :-\

-- 31 sierpnia 2016, o 18:41 --
Co ja bym bez Was zrobila!

Karola88 pisze:Olalala
Widze... co za paradoks :-\

-- 31 sierpnia 2016, o 18:41 --
Co ja bym bez Was zrobila!

Karola, to teraz popracuj nad tym żeby to była wersja "Co ja bym bez siebie samej zrobiła!"

Cześć, mam do was pytanie. Mam 16 lat i od 1 klasy gimnazjum mam objawy derealizacji, jednak nie są one stałe. Myślę, że ten stan wziął mi się od lęku - przed nową szkołą, klasą, byłam bardzo nieśmiałą osobą itp. Stan derealizacji objawiał mi się tak, że wydawało mi się, że śnię, że lekcje, na których siedzę w ławce oglądam jakby z perspektywy 3 osoby, oddalałam się od bliskich osób, wszystko wydawało się być po prostu nierealne. Jednak ten stan minął, sam z siebie, po jakimś czasie. Pojawiał się sporadycznie, dokładnie teraz nie pamiętam, w jakich sytuacjach, jednak ostatni raz znowu się tak poczułam, kiedy wyjechałam na miesiąc do innego kraju na wakacje. Czułam się tam bardzo obco, znowu - jakby w śnie. Ale wtedy już wiedziałam z czym mam do czynienia (jednak nie umiałam tego nazwać), po prostu ignorowałam to i znowu - minęło po jakimś czasie, poszło w zapomnienie. Wtedy ten stan trwał kilka dni, ale miałam wtedy bardzo wyraźne przebłyski, takie ocknięcia się typu "ej, już nie czułam się jak w śnie przez ten moment, sukces!" .Po przyjeździe do Polski znowu żyłam normalnie, miałam momenty, że czułam się ponownie - jak w śnie, ale kiedy o nich nie myślałam, po prostu mijały. Inaczej, myślałam, ale w taki sposób "przecież już wiesz, że to zaraz minie, po prostu się czymś zajmij". I takie uczucie ponownie napadło mnie wczoraj wieczorem, jednak już domyślam się, z jakiego powodu - ponowna zmiana szkoły. Zaczęłam płakać, bo bałam się, że powtórzy się oglądanie lekcji jak zza szyby, problemy z koncentracją. I właśnie wtedy wpisałam w gogle (czyli dzisiaj rano) - "uczucie jak w śnie" i trafiłam na to forum. Poza smutkiem nie umiem w tym stanie odczuwać innych emocji, nie ciesze się ze wszystkiego jak zwykle, wymuszam śmiech, rozmowy z rówieśnikami sprawiają mi mniejszą przyjemność, wręcz się do nich zmuszam. I większość z tych objawów pasuje właśnie do derealizacji, tylko że co mam zrobić, żeby ten stan minął i już nie wrócił? A nie wracał co jakiś czas? Moja mama wie o tym, że borykałam się z tym w 1 klasie gimnazjum, mogłabym z nią znowu o tym porozmawiać, tylko najpierw chciałam się poradzić was. Co mam zrobić, żeby powiedzieć derealizacji papa na zawsze?

baeou pisze:Cześć, mam do was pytanie. Mam 16 lat i od 1 klasy gimnazjum mam objawy derealizacji, jednak nie są one stałe. Myślę, że ten stan wziął mi się od lęku - przed nową szkołą, klasą, byłam bardzo nieśmiałą osobą itp. Stan derealizacji objawiał mi się tak, że wydawało mi się, że śnię, że lekcje, na których siedzę w ławce oglądam jakby z perspektywy 3 osoby, oddalałam się od bliskich osób, wszystko wydawało się być po prostu nierealne. Jednak ten stan minął, sam z siebie, po jakimś czasie. Pojawiał się sporadycznie, dokładnie teraz nie pamiętam, w jakich sytuacjach, jednak ostatni raz znowu się tak poczułam, kiedy wyjechałam na miesiąc do innego kraju na wakacje. Czułam się tam bardzo obco, znowu - jakby w śnie. Ale wtedy już wiedziałam z czym mam do czynienia (jednak nie umiałam tego nazwać), po prostu ignorowałam to i znowu - minęło po jakimś czasie, poszło w zapomnienie. Wtedy ten stan trwał kilka dni, ale miałam wtedy bardzo wyraźne przebłyski, takie ocknięcia się typu "ej, już nie czułam się jak w śnie przez ten moment, sukces!" .Po przyjeździe do Polski znowu żyłam normalnie, miałam momenty, że czułam się ponownie - jak w śnie, ale kiedy o nich nie myślałam, po prostu mijały. Inaczej, myślałam, ale w taki sposób "przecież już wiesz, że to zaraz minie, po prostu się czymś zajmij". I takie uczucie ponownie napadło mnie wczoraj wieczorem, jednak już domyślam się, z jakiego powodu - ponowna zmiana szkoły. Zaczęłam płakać, bo bałam się, że powtórzy się oglądanie lekcji jak zza szyby, problemy z koncentracją. I właśnie wtedy wpisałam w gogle (czyli dzisiaj rano) - "uczucie jak w śnie" i trafiłam na to forum. Poza smutkiem nie umiem w tym stanie odczuwać innych emocji, nie ciesze się ze wszystkiego jak zwykle, wymuszam śmiech, rozmowy z rówieśnikami sprawiają mi mniejszą przyjemność, wręcz się do nich zmuszam. I większość z tych objawów pasuje właśnie do derealizacji, tylko że co mam zrobić, żeby ten stan minął i już nie wrócił? A nie wracał co jakiś czas? Moja mama wie o tym, że borykałam się z tym w 1 klasie gimnazjum, mogłabym z nią znowu o tym porozmawiać, tylko najpierw chciałam się poradzić was. Co mam zrobić, żeby powiedzieć derealizacji papa na zawsze?

Przede wszystkim na początek zaproponuję Ci coś co Ci się nie spodoba ale na te stany, które ja sobie roboczo nazywam stanami "odcięcia emocjonalnego" dobrze jest zacząć inaczej patrzeć . Strach przed tymi objawami jakie daje, nerwowość, że te stany się pojawiają powoduje często, iż stany te są obecne coraz częściej bądź też chętniej pojawiają się w jakiś stresujących dla nas chwilach życia.

Nie jest to choroba, której należy się bać. Oczywiście zdaje sobie sprawę, że poczucie szyby, nierealności świata, odczucie obserwacji z 3 osoby itp. nie są stanami przyjemnymi i miłymi. Ale pełne zrozumienie, iż są to naturalne aspekty Naszych umysłów (po prostu u niektórych osób uaktywniają się w różnych sytuacjach), powinno pomóc bardziej je zrozumieć i zniwelować strach przed nimi.
Te stany po prostu w stresujących chwilach mogą się pojawiać u Ciebie, kluczowe jest aby nie wzmiacniać przed nimi strachu.

Druga kwestią jest to czemu określone sytuacje mnie stresują, chociaż to oczywiste może być - nowa szkoła, nieśmiałość itd. ale i również na to można inaczej spojrzeć i można doprowadzić do takiego stanu rzeczy, iż stany nierealności nie będą miały powodu się pojawiać.
Ale w tym wypadku z uwagi na Twój wiek sugerowałbym udać się do jakiegoś psychologa od młodzieży (psycholog wychowawczy i rozwojowy) na rozmowy o tym.

A tych stanów się nie bój Inaczej do nich podejdź, powiedziałbym nawet z większą otwartością i wyrozumiałością dla samej siebie i swojego umysłu, który jest jak najbardziej zdrowy.

Tez mial ktos taki objaw ze w nocy niby ciemno jest ale ja mam mocne realne wrazenie ze jest dzien i jest jasno. Boje sie tego bardzo dziwne uczucie noc a mam tak silne wrazenie ze to dzien. Wtedy tez chyba w wyobrazni widzie jak jest jasno i mam wrazenie ze jest tak w realu. Tak zlewaja sie te dni i uwazam ze jest dzienn. Tak bardzo mocno to czuje ze jest dzien. Nie dociera do mnie ze jednak jest ta noc. Mial tak ktos ?

Czy ktos z was w dd mial wrazene takie sztucznosci, dziwnosi nawet swiatla slonca? W sklepach z jarzeniowkami i przy jakimkolwiek mocniejszym sztucznym swietle to mam zawsze mega jazdy, ale od paru dni wlasnie nawet swiatlo slonca wydaje mi sie dziwne, takie nienaturalne, jakby za jasne, jakies takie poprostu inne, jak z jakiejs bajki, cala rzeczywistosc wgl jakby byla z jakiejs bajki i czuje przy tym jakis taki strasznie dziwny "klimat rzeczywistosci" wiem jak to brzmi ale inaczej tego nazwac nie umiem, patrzac sie na wszystko tak dziwnie to odbieram, bardzo ciezko jest to opisac. To tez jest od dd? Mial ktos tak?

krypi pisze:Czy ktos z was w dd mial wrazene takie sztucznosci, dziwnosi nawet swiatla slonca? W sklepach z jarzeniowkami i przy jakimkolwiek mocniejszym sztucznym swietle to mam zawsze mega jazdy, ale od paru dni wlasnie nawet swiatlo slonca wydaje mi sie dziwne, takie nienaturalne, jakby za jasne, jakies takie poprostu inne, jak z jakiejs bajki, cala rzeczywistosc wgl jakby byla z jakiejs bajki i czuje przy tym jakis taki strasznie dziwny "klimat rzeczywistosci" wiem jak to brzmi ale inaczej tego nazwac nie umiem, patrzac sie na wszystko tak dziwnie to odbieram, bardzo ciezko jest to opisac. To tez jest od dd? Mial ktos tak?

Jak sama nazwa wzkazuje - derealizacja, depersonalizacja czyli poczucie nierealności. To co opisujesz to normalne tego objawy, z resztą wystarczy rzucić okiem na encyklopedię objawów czy odsłuchać nagrań o DD.

Hej,
Kto z Was przyjmuje leki rano a kto wieczorem?
I jak się czujecie lepiej wlasnie przyjmując rano czy wieczorem

krypi pisze:Czy ktos z was w dd mial wrazene takie sztucznosci, dziwnosi nawet swiatla slonca? W sklepach z jarzeniowkami i przy jakimkolwiek mocniejszym sztucznym swietle to mam zawsze mega jazdy, ale od paru dni wlasnie nawet swiatlo slonca wydaje mi sie dziwne, takie nienaturalne, jakby za jasne, jakies takie poprostu inne, jak z jakiejs bajki, cala rzeczywistosc wgl jakby byla z jakiejs bajki i czuje przy tym jakis taki strasznie dziwny "klimat rzeczywistosci" wiem jak to brzmi ale inaczej tego nazwac nie umiem, patrzac sie na wszystko tak dziwnie to odbieram, bardzo ciezko jest to opisac. To tez jest od dd? Mial ktos tak?

Miewam tak czasem, ale mnie się to podoba.

Czy ktos z Was wkręcał sobie kiedyś zakrzepicę?
Bolą mnie bardzo nogi, tak jakby był z waty, jakby cały czas coś w nich przepływało, takie mrowienie. O drętwieniu nie wspomnę.

natuth pisze:Czy ktos z Was wkręcał sobie kiedyś zakrzepicę?
Bolą mnie bardzo nogi, tak jakby był z waty, jakby cały czas coś w nich przepływało, takie mrowienie. O drętwieniu nie wspomnę.

Norma

Kochani,
Od 4tygodni przyjmuje parogen, kilka ostatnich dni "dało sie " przezyc ale od 2dni ostatnich czuje się masakrycznie, ogromna ospalosc,ból głowy , silne poczucie,że coś mi jest... kurczę tak myślę,że to chyba zły znak i po takim czasie lek powinien się już rozkrecac, poradzcie!

-- 8 września 2016, o 11:19 --
I dodam jeszcze, silne poczucie obcosci swiata...:'(

Mam pytanie czy miał ktoś z was tak ze jest cisza ale boli go głową jakby od huku ? Ciężko to ująć. Z dd i do zostało mi ze boje się ze zacznę słyszeć głosy a słuch mam mega wycxulony. Słyszę ma słuchawkach jak ktoś gada przez tel i to słyszę gostka z głośnika.