A ja proponuję zamiast się uspokajać to w pełni zaryzykować na czarny scenariusz. Co z tego, ze bierzesz leki, odwracasz uwagę jak nie umiesz poddać wartości? W wielu wypadkach to własnie będzie najważniejsze.

Wlasnie chodzi o to ze ja cholernie boje sie poscic te kontrole. Boje sie i koniec. Ze strace swiadomosc, ze zwariuje i dziesiatki innych mysli.

Za 30 min mam lekarza i bede z nim starala sie dojsc do jakiegos rozwiazania bo mam juz dosc tego wszystkiego. Jestem juz jak wrak.

No to na ten moment zostają po prostu leki, to nic strasznego ważne tylko, żebyś pamiętała że lepiej do ich dobrego całkiem działania nie przywiązywac się na długo, czyli jeśli działają to najlepiej brać je jakiś tylko określony czas a potem spróbować jednak znowu puścić kontrolę. Powodzenia dziś.

Dzieki, juz jestem po wizycie. Lekarz podtrzymuje diagnoze nerwicy i natręctw myslowych. Uspokoil mnie co do lekow i swoich obaw.

A dzis mam uczucie ze moje zycie i ludzie dookola mnie sa nierealni. Jakby rzeczywistosc nie istaniala. Staram sie robic wszystko normalnie. Wysorzatalam w domu, zrobilam pranie, zajmuje sie dzieckiem, obiad, zakupy, a mysli nie znikaja i to cholerne uczucie, juz nawet nie przerazenia, bo lęku juz nawet nie czuje. Jestem tylko strasznie senna i wykończona tym co sie dzieje. Boje sie, ze lekarz postawil bledna diagnoze, ze moze moj strach przed chorobami psychicznymi to jakas psychoza, a nikt tego nie zauwaza. I kazdy mi mowi ze to nerwica, dlaczego tak cholernie ciezko mi uwierzyć?

zepsuta pisze: ↑

2 czerwca 2020, o 14:31

A dzis mam uczucie ze moje zycie i ludzie dookola mnie sa nierealni. Jakby rzeczywistosc nie istaniala. Staram sie robic wszystko normalnie. Wysorzatalam w domu, zrobilam pranie, zajmuje sie dzieckiem, obiad, zakupy, a mysli nie znikaja i to cholerne uczucie, juz nawet nie przerazenia, bo lęku juz nawet nie czuje. Jestem tylko strasznie senna i wykończona tym co sie dzieje. Boje sie, ze lekarz postawil bledna diagnoze, ze moze moj strach przed chorobami psychicznymi to jakas psychoza, a nikt tego nie zauwaza. I kazdy mi mowi ze to nerwica, dlaczego tak cholernie ciezko mi uwierzyć?

Z psychozą jest zupełnie na odwrót. Wszyscy to zauważają, tylko nie ten, który ma psychozę.

Tak długo żyłaś w lęku, że wpadłaś w derealizacje, ten stan jest dosyć straszny, ale tak naprawdę niegroźny, dopóki będziesz odczuwała lęk i zamartwaiała się ten stan nie minie. Leki na niego nie działają, polecam zapoznac sie z materiałami z forum.

"Dzieki, juz jestem po wizycie. Lekarz podtrzymuje diagnoze nerwicy i natręctw myslowych. Uspokoil mnie co do lekow i swoich obaw."

Wystarczył Ci jeden dzień żeby podważyć diagnozę lekarza, polecam udać sie na psychoterapie w nurcie poznawczo-behawioralnym

Biore leki. Od 3.5r. Wczesniej dzialaly super, a teraz raz mam dzien genialny, raz czuje sie jakbym nie zyla a wegetowala jak jakies mentalne warzywo

Myśllę, że najlepiej to oddaje ten cytat z "Kompletna samopomoc dla Twoich nerwów " Claire Weekes

"Musiała tylko przestać brać lek! Innymi słowy, chociaż nadal kulała, miała jedynie odrzucić kule i chodzić.
Ta sama zasada odnosi się również do powrotu wszystkich objawów choroby nerwowej, które zostaną stłumione lekami. Odraczają one jedynie chwilę, kiedy trzeba się będzie z tymi objawami zmierzyć, żeby mogły zostać uzdrowione."

Krótko rzecz ujmując: stan układu nerwowego u Ciebie jest taki a nie inny z jakiegoś powodu, a Ty zamiast pracować nad świadomością pewnych spraw i zmianą podejścia zamaskowałaś sobie problem lekami.

Staram sie robic wszystko normalnie. Wysorzatalam w domu, zrobilam pranie, zajmuje sie dzieckiem, obiad, zakupy, a mysli nie znikaja i to cholerne uczucie, juz nawet nie przerazenia, bo lęku juz nawet nie czuje. Jestem tylko strasznie senna i wykończona tym co sie dzieje. Boje sie, ze lekarz postawil bledna diagnoze, ze moze moj strach przed chorobami psychicznymi to jakas psychoza, a nikt tego nie zauwaza. I kazdy mi mowi ze to nerwica, dlaczego tak cholernie ciezko mi uwierzyć?

Starasz się robić wszystko normalnie i z tego powodu, że wysprzątałaś dom i zrobiłaś obiad Twój układ nerwowy powinien się zregenerować na tyle, że wszystkie natręty powinny zniknąć a Ty powinnaś dojść do pełnej równowagi emocjonalnej.
No tak to niestety nie działa, pocieszę Cię, że na 1000000000% nie masz żadnej psychozy, za to jesteś modelowym przykładem nerwicy.

Lekarka zmieniła Ci leki czy dawkowanie? Leki wytłumiły lęk a umęczony umysł zareagował derealizacją. Dd jest nieprzyjemna ale jak się dowiadujesz, że nie jest groźna, jest lepiej.

zepsuta pisze: ↑

2 czerwca 2020, o 14:31

A dzis mam uczucie ze moje zycie i ludzie dookola mnie sa nierealni. Jakby rzeczywistosc nie istaniala. Staram sie robic wszystko normalnie. Wysorzatalam w domu, zrobilam pranie, zajmuje sie dzieckiem, obiad, zakupy, a mysli nie znikaja i to cholerne uczucie, juz nawet nie przerazenia, bo lęku juz nawet nie czuje. Jestem tylko strasznie senna i wykończona tym co sie dzieje. Boje sie, ze lekarz postawil bledna diagnoze, ze moze moj strach przed chorobami psychicznymi to jakas psychoza, a nikt tego nie zauwaza. I kazdy mi mowi ze to nerwica, dlaczego tak cholernie ciezko mi uwierzyć?

Wychodzenie z mechanizmów lękowych zwykle tak naprawdę nie polega na uwierzeniu w nerwicę (choć może ona być pomocna jeśli na jakiś poziom uda się jej wskoczyć). Uspokojenie się po wizycie u psychiatry oraz to, że wiara była na daną chwilę większa nie znaczy, że mechanizm lęku sobie odpuści całkiem, bo najczęściej nie odpuści.
Gdyż zaburzenie opiera się na powtarzających się objawach, myślach, wyobrażeniach, poczuciach, emocjach itp. do momentu, aż Ty świadomym swoim zachowaniem oraz nastawianiem nie przekonasz mózgu emocjonalnego, że to stworzone kiedyś tam zagrożenie nie jest realne. Dlatego próby uzyskiwania wiary często kończą się analizami lub wiecznym poszukiwaniem zapewnień, a to można robić tylko do pewnego momentu, a potem jednak lepiej postawić na konkretniejsze zabiegi.

ja mialam to samo
caly czas byłam przekonana ze jestem chora psych mam shize
i skonczy sie na tym ze strace kontrole zwariuje i zamkna mnie w wariatkowie
No i potem tylko znajomi befa wdpominac ze byla taka Marianna ale... zwariowala niestety
No niestety nie zwariowalam i koniec koncow w tym psychiatryku nie bylam
Trafilam na madra Pania psychiatre ktora mi wytlumaczyla ze mam PELEN WACHLARZ atrakcji jakie niesie nerwica
All i one
I ze nie zwariowalam i nie zwariuje
i ze jakby uwwzala ze potrzebuje psychiatryka to by mnie nawet o tym nie informiwala tylko sama zalatwila miejsce
Potem trafilam jeszcze na art psychiatry
(Albo Vicio mi dal)
ze :
Ludzie ze sklonnoscia do nerwic lekow = nadkontroli to jest taki typ psychiki i taka budowa umyslu ze fizycznie niemozliwe jest zeby taka osoba zwariowala.
No nie ten typ.
Taki czlowiek bedzie analizowal
bal sie, ciagle kontrolowal ale zwariowac nie zwariuje.
Nie jest po prostu w stanie.

A najwazniejsza role odegrala pomoc Victora i za to jestem dozgonnie wdzieczna

A ijeszcze psychiayra lekow mi dac nie chciala bo powiedziala ze i tak wie ze nie bede brala bo lekow tez sie befe bala i ze to wszystko minie damo jak zrozumiem ze to tylko netwica i przestane sie tym przejmowac

Marianna i minęło ?

maggie2223 pisze: ↑

7 czerwca 2020, o 13:15

Marianna i minęło ?

jasne że minęło! juz pare lat temu

Najtrudniejsze w leku przed zwariowaniem i ch. psych
sa napady lęku, kiedy mamy wrażenie ze za moment siegnie on zenitu
I to bedzie ten moment kiedy zwariujemy
To było dla mnie najtrudniejsze
Ale duzo sie naczytałam ile osób tak ma, takie odczucie że zaraz zwariuja
i to tez mi pomogło bardzo