trzeba isc do lekarza i się zapytac, zbadac

Kombo88 pisze:trzeba isc do lekarza i się zapytac, zbadac

Toś zatekścił. Myślisz, że nie byłam???? Po serii skomplikowanych i nieprzyjemnych badań, a nawet skierowaniu na operacje (ale operator powiedział, że nikt się tego nie podejmie, bo sitowie jest tak umieszczone, że trza by grzebać w kościach czaszki), zostałam przeleczona antybiotykami i sterydami. Ale objawy nie ustąpiły. Więc laryngolog powiedziała, że to nie od zatok. Ot, co. Taką mam zagwozdkę.

Pomóżcie... Nie wiem co się dzieje ;/ tak mi się zaczęło mienić w oczach, kręcić w oczach, czuje jakbym się miała zaraz przewrócić... czy to normalne ? ;( ma ktoś coś takiego ? nawet jak siedze to tak jest... dodam ze od rana sie tak czułam i wziełam sobie AFOBAM i nic...

-- 8 września 2015, o 13:53 --
Znaczy się wzięłam afobam może 5-10 min wczesniej zanim zaczęło się mi tak dziać... Czy to możliwe że od tego ?
Ale dodam że nigdy po tym leku tak się mi nie działo...

Zdenerwowałaś się? Lub miałaś w ciągu ostatnich dni lęk wolnopłynący? Skanowanie codzienne, coś z tych rzeczy? Jeśli tak - reakcja jest wiadoma. Ja tak miałam, jak się denerwowałam, skanowałam, przeżywałam wirtualne choroby i czekałam non stop na atak lub objaw. Słoneczko!!!!! Czy Ty robisz jakieś postępy, czy zatrzymałaś się póki co na wiedzy, którą gromadzisz w głowie na "wieczne nigdy" i nie wcielasz w życie porad?????

Wiesz co ja mam ciągły lęk wolnopłynący... wczoraj robilam badania moczu bo tam były lekkie problemy i cały dzien sie martwiłam co to wyjdzie ale wyniki wyszły ok i sie uspokoiłam a ogolnie wczoraj czułam się super i nawet sama sie dziwiłam bez zadnych objawów... jeszcze jestem przed miesiączką...
Powiem szczerze, naprawde czytam o tym wszystkim i to rozumiem... ale jeżeli pojawiaja sie az takie objawy to nie mg sie uspokoić ale próbuje stosowac się do nagrań... staram się nie panikować i czasem mi się to udaje

No właśnie - nie udaje się Słuchaj, ja jestem prorokiem i powiem Ci coś: jesteś a b s o l u t n i e zdrowa! Masz lęk, bo nie wierzysz, że to nerwica i poza nią jesteś zupełnie ok. Nie wierzysz, że stres, lęk, panika, mogą takie rzeczy powodować. A zdrowie jest dla Ciebie największą wartością. Nie skupiaj się na tym. Jeśli fizycznie coś Ci się stanie - możesz mnie zabić za tą diagnozę. Ale spróbuj nie żyć objawami i najmniejszymi pierdami z ciała, bo tylko robisz sobie gorzej!!!! Jesteś spięta - wiadomo, ciało reaguje. W najróżniejszy sposób. Ale tego nie można się bać i roztkliwiać się nad tym. Wrzucasz na luz, czujesz to, alr nie skupiasz na tym uwagi.

Hehe dziękuję Ci !!!! aż się uśmiechnęłam postawiłaś mnie na nogi
wiem że sobie robie gorzej... nieraz sobie tak myśle tyle rzeczy mi się działo a nie stalo się nic i jestem zla juz na to...

Do przodu! Będzie dobrze. Ale pod warunkiem, że porzucisz skanowanie i presję (choć sama nie chcę Ci robić presji, wiesz, o co chodzi )

No wiem wiem
a Ty jak się czujesz ostatnio?

Ja? Po prostu żyje Bez objawów. Wykonałam kawał "ciężkiej" roboty Jest mi dobrze ze sobą.Choć stresy mam. Ale wiesz, teraz tak normalnie, nie nerwicowo, tylko...., jakby to powiedzieć.... życiowo? Zrobiłam duuuuuuuuży krok na przód
Dając się zabić mentalnie, objawom i co tylko było na tapecie. To naprawdę działa!

Podziwiam Cię jesteś bardzo silna ciesze sie ze chociaż Tobie tak idzie
a co Ci pomogło najwięcej ? znaczy no nawet takie postawowe rzeczy

Ja już, jak wspominałam wielokrotnie, dobrnęłam do mojej ściany. Tzn. miałam już tak serdecznie dość ograniczeń, wielorakich objawów (najbardziej bujanek, zawrotów głowy, spoconych dłoni), że postawiłam wszystko na jedną kartę: albo wóz, albo przewóz. Czyli: albo się przekręcę, albo odburzę I zaczęłam ryzykować (ale na maxa, mimo woli wręcz, bo to nie było łatwe). Raz, przy trzęsawkach, spoconym całym ciele i plamkami między oczami gdzieś wśród ludzi - ale przeżyłam Drugi raz - tylko zawroty i uciski w czole, ale też przeżyłam. Trzeci - drgawki, ale takie wewnętrzne - żyje I to mnie utwierdziło, aby działać. Mimo wszystko. Mimo, że się nie chce, bo myśl, że to może przyjść. I powiedziałam sobie: a to w dupie: najwyżej ogłoszę wszem i wobec, że póki co mam nerwicę i tak moje ciało reaguje. Ale co się okazało?????? Że nikt tego nie widział!!!!! To się działo we mnie w środku. Więc cały czas bałam się subiektywnych odczuć (bo ja miałam tylko somatykę, choć bardzo mocną), które sama sobie podsycałam, przez notoryczne skanowanie swojego ciała i odruchów. I zaczęłam do moje doświadczanie. Nie powiem, że przeszło od razu. Ale każdego dnia coraz bardziej się utwierdzałam, że to jakaś ułuda. Dziś jest już chyba 8 czy 9 dzień bez objawów. I bez strachu o zdrowie. Nie mówie, że nie mam stresów, bo akurat przeżywam ciężki okres w życiu, ale odbieram to normalnie, nie zaburzeniowo. Tak więc Słoneczko, to nie od siły zależy, ale od samozaparcia Tobie tez się uda. Odważ się tylko na ten pierwszy krok i daj sobie czas.

Super Gocha 79 Też się bardzo cieszę, że Ci tak dobrze idzie. Nie powiem, że bez nutki zazdrości ale bardzo się cieszę. Każdy z nas tak potrafi tylko jeszcze nie każdy doszedł do tego. Może każdemu z nas potrzebna jest taka własna ściana żeby się potem było od czego odbić. pozdrawiam

Dzięki, ja też pozdrawiam Żeby nie było tak słodko - ja się męczyłam kilka lat. Ale to jest dowód na to, że można. I Ty Betii, i Słoneczko, też kiedyś to poczujecie Tylko trzeba zacząć działać, wyzwolić w sobie wojownika (w pozytywnym sensie) i doświadczać, doświadczać i jeszcze raz doświadczać.

Gocha079 pisze:Ja już, jak wspominałam wielokrotnie, dobrnęłam do mojej ściany. Tzn. miałam już tak serdecznie dość ograniczeń, wielorakich objawów (najbardziej bujanek, zawrotów głowy, spoconych dłoni), że postawiłam wszystko na jedną kartę: albo wóz, albo przewóz. Czyli: albo się przekręcę, albo odburzę I zaczęłam ryzykować (ale na maxa, mimo woli wręcz, bo to nie było łatwe). Raz, przy trzęsawkach, spoconym całym ciele i plamkami między oczami gdzieś wśród ludzi - ale przeżyłam Drugi raz - tylko zawroty i uciski w czole, ale też przeżyłam. Trzeci - drgawki, ale takie wewnętrzne - żyje I to mnie utwierdziło, aby działać. Mimo wszystko. Mimo, że się nie chce, bo myśl, że to może przyjść. I powiedziałam sobie: a to w dupie: najwyżej ogłoszę wszem i wobec, że póki co mam nerwicę i tak moje ciało reaguje. Ale co się okazało?????? Że nikt tego nie widział!!!!! To się działo we mnie w środku. Więc cały czas bałam się subiektywnych odczuć (bo ja miałam tylko somatykę, choć bardzo mocną), które sama sobie podsycałam, przez notoryczne skanowanie swojego ciała i odruchów. I zaczęłam do moje doświadczanie. Nie powiem, że przeszło od razu. Ale każdego dnia coraz bardziej się utwierdzałam, że to jakaś ułuda. Dziś jest już chyba 8 czy 9 dzień bez objawów. I bez strachu o zdrowie. Nie mówie, że nie mam stresów, bo akurat przeżywam ciężki okres w życiu, ale odbieram to normalnie, nie zaburzeniowo. Tak więc Słoneczko, to nie od siły zależy, ale od samozaparcia Tobie tez się uda. Odważ się tylko na ten pierwszy krok i daj sobie czas.

Super że Ci się to udało ja właśnie czasami próbuję tak jak Ty, że albo się coś stanie albo przejdzie... ale jak narazie kiepsko mi idzie... No ale trzeba być tak zapartym jak Ty znalazłaś sposób dla siebie, zobaczyłaś że to zaczyna działać i narazie Ci się udaje ! super ! oby tak dalej
no ale ja myśle ze potrzebuje czasu i to nie mało...