witorrr98 pisze: ↑

9 lutego 2018, o 11:58

Organizm nie ma już hormonów do pobudzenia z nadnerczy i dlatego nie ma się sił do wszystkiego, bo co tylko coś tych hormonów się wytworzy, to się na stres marnuje.

Taka moja prymitywna hipoteza

Celine Marie pisze: ↑

9 lutego 2018, o 00:41

Jak można być cały czas zamroczonym,otumanionym,zamulonym,taki stan nieogara ,głowa ledwo się trzyma na szyi, a powieki ledwo się unoszą ,już nie wiem czy to od mixu dd,deprechy i nerwicy czy od czegoś innego,ile można tak się czuć

Lilmama pisze: ↑

9 lutego 2018, o 12:33

trzeba zagryzc zęby i przeczekac.

maciek1985 pisze: ↑

9 lutego 2018, o 13:59

Lilmama pisze: ↑

9 lutego 2018, o 12:33

trzeba zagryzc zęby i przeczekac.

Apropos ja od zagrywania zębów mam już dosłownie skruszoną połowę . ALe nie o to chciałem spytać. Mianowicie chodzi o to, że choruję za zaburzenia depresyjno-lękowe (diagnoza 2010 rok). W skrócie - miałem już 3 epizody, za każdym razem szybciej lub później wracałem do "normalności". Teraz znów mam nawrót i znów mam wrażenie jakby to już miało nie minąć. Rano wstaje z lękami, w dzień lęki, sytuacje, które mnie "kręciły", albo po prostu były normalką( np. praca) , wzbudzają teraz lęki. Poza tym snuje się za mną strętny GAD, lęk wolnopłynący jak cień. Cieszę się, że tym razem trafiłem tu na forum, od jakiegoś czasu śledzę materiały Forumowiczów i Kadry , które są świetne. Nie mniej mam jedno pytanie - może jeszcze nie doczytałem uważnie, albo znów pozwoliłem nerwicy za bardzo się pochłonąć. Chodzi o to , czy te zaburzenia lękowe skoro wcześniej mijały, tym razem też miną? Czy to jest epizod? Dodam, że w życiu nie mam żadnych czynników zewnętrznych , problemów z pracą, czy życiem osobistym. Wiem, że mam się nie dziwić, że zaatakowało mnie znów zaburzenie, doczytałem, że potrafi bez powodu. ALe pytanie czy to minie, skoto dotychczas mijało? Nie chodzi o to, że mam zamiar usiąść, założyć nogę na nogę i spoglądać na kalendarz czy już powinienem zdrowieć czy nie. Brakuje mi takiego jakby zapewnienia, że i tym razem się uda... Dodam, że staram się wdrażać wskazówki z forum, za które dziękuję.

maciek1985 pisze: ↑

9 lutego 2018, o 14:33

Studiuję non stop materiały, ogromny ukłon dla Victora i Divina. Czytam też ich materiały, chłopacy są niemożliiwi ( i dziewczyny oczywiście również - Ciasteczko m.in. ). Pytam ponieważ miałem 3 lata spokój, a wróciły mi napady pani i lęk uogólniony bez powodu(?). Tzn. była jelitówka i wziąłem Metrocloperamid, po którym nasialają się podobno lęki i depresja nawet w ulotce jest napisane. Zapewne uruchomiły się u mnie dawno znane mechanizmy gdzieś głęboko zakodowane i wyłączone pod wpływem ataku lęków po Metroclopramidum. Drugi miesiąc walczę, z pracą ciężko mi idzie i ogólnie gdzie nie spojrzę tam lęk i wszystko wzbudza mój lęk. Bez sensu. ALe jak widzę ilu tu jest "odburzonych" to napawa to optymizmem.

Wszystkie pieniądze bym oddał by to minęło raz na zawsze. Będąc całkowicie odburzonym i tak bym mógł potem zarobić na życie.

Lilmama pisze: ↑

9 lutego 2018, o 14:51

a ona koniec koncow i tak odpusci.

maciek1985 pisze: ↑

9 lutego 2018, o 15:00

Lilmama pisze: ↑

9 lutego 2018, o 14:51

a ona koniec koncow i tak odpusci.

Oddam wszystko....

A tak apropos ulotki, przyznam się, że gdybym przeczytał wcześniej przeciwskazania, to bym w życiu tego na jelitówkę nie wziął. Tydzień po "nawrocie" przypadkiem przeczytałem. Tym razem pierwszy był lęk,a ulotka tydzień póżniej. Tak czy siak, oby minęła.

A moje objawy? W najgorszych momentach mam drżenie całego ciała, szczególnie jak leżę, poty, lęki o przyszłość, strach może nie tyle przed śmiercią jako taką ale przed.... zrobieniem sobie czegoś (ale już wiem, jak na to reagować dzięki nagraniom), budzenie się ok 4 rano i brak mozliwości zaśnięcia. Po przebudzeniu mam z 30 sekund spokoju i ataki lęków. Robię się blady jak ściana ( doczytałem u Was dlaczego tak się dzieje) , biegunka i brak apetytu .A w dzień cały czas łazi za mną Pan lęk i mnie przesladuje i mi wmawia "Jesteś ostatni dzień w pracy więcej Ci nie pozwolę przyjść, boe nie dasz rady". Odpukać narazie od miesiąca chodzę do pracy, ale francol nie odpuszcza i tak.

Więc o moje objawy jako takie nie pytam, bo mam "książkowe". Nie mam zawału, nie mam udaru, nie umieram, mam zaburzenia depresyjno-lękowe. Bardziej mnie martwi czy to przejdzie i kiedy, ale też czytałem, że tego typu pytania to strzał w kolano samemu sobie.

maciek1985 pisze: ↑

9 lutego 2018, o 15:53

Jakoś oswajanie psów mi lepiej idzie . Ale będę próbował. Dzięki za RADY

Anankast pisze: ↑

9 lutego 2018, o 20:34

Kurde, jak nie urok to sraczka. To normalne, że podwyższa mi się tylko ciśnienie rozkurczowe? Mam np. 119/90. Strasznie się boję

Anankast pisze: ↑

9 lutego 2018, o 22:06

Ale dlaczego tylko rozkurczowe mi się powyższa Czasami mam tylko 20 różnicy między skurczowym i rozkurczowym np. 110/90. Nie wytrzymam z tego strachu