Halina, to dokladnie tak działa. Rodzice, którzy nie przekazują dzieciom wystarczająca dawkę pozytywnych emocji sprawiają wielka krzywdę dziecku, dziecko czuje sie winne i żeby nie czuć bólu odrzucenia, złości (bo przeciez pozytywnych emocji jest jak na lekarstwo) popada w perfekcjonizm, który ma go chronić. Tylko, ze to jest kamuflaż, bo wewnętrznie odczuwa pustke. Pusty zbiornik miłości. Dlatego trzeba teraz ten zbiornik teraz samemu napełniać.

marianna pisze:dobry wątek to jest:)

no, fajny

Dziecko, ktore nie otrzymuje odpowiedniej dawki milosci mowi sobie "mama, tata mnie nie kochaja", albo "to ja jestem winien, ze mnie nie kochaja, zatem jestem zmy i niedobry". To poczucie winy, ten "wstyd" powoduje silne napiecia emocjonalne, zatem ucieka sie do perekcjonizmu, by ulzyc cierpieniu.

Może chodzi o wieczne poczucie bycia nie dość dobrym, a perfekcjonizm ma zbliżać do ideału? A kontrolowanie może ma dawać złudzenie, że jeśli się będzie miało rękę na pulsie, to nie wydarzy się nic nieprzewidywalnego, bo nieprzewidywalne jest zagrożeniem?
Chyba trzeba tu postawić duży czajnik dziewczyny

Ciasteczko pisze:

Dziecko, ktore nie otrzymuje odpowiedniej dawki milosci mowi sobie "mama, tata mnie nie kochaja", albo "to ja jestem winien, ze mnie nie kochaja, zatem jestem zmy i niedobry". To poczucie winy, ten "wstyd" powoduje silne napiecia emocjonalne, zatem ucieka sie do perekcjonizmu, by ulzyc cierpieniu.

A kontrolowanie może ma dawać złudzenie, że jeśli się będzie miało rękę na pulsie, to nie wydarzy się nic nieprzewidywalnego, bo nieprzewidywalne jest zagrożeniem?
Chyba trzeba tu postawić duży czajnik dziewczyny

Może chodzi o wieczne poczucie bycia nie dość dobrym, a perfekcjonizm ma zbliżać do ideału?
tak, to super, zgadzam sie to pasuje w zasadazie do mnie jak najbardziej

ale kontrolowanie to nie jest perfekcjonizm?
dobra wstawie czajnik, ktory ostatnio wyczyscilam octem tak mocno, ze zaczal cieknac nie mam slow na swoj perfekcjonizm no ale co jak mialabym ten czajnik wymyc, tylko troche, czy jak ? juz sama nie wiem
przypuszczam, ze sufit tak dobrze pomaluje, ze zrobia sie w nim dziury i przeswity do sasiada

Jak to dobrze, że pod kątem tzw. "uczuć wyższych" nie jestem w ogóle związany z rodzicami. Wiem, że społecznie jest to bardzo nieakceptowane, bo "jak można nie kochać rodziców", "jak można absolutnie nie interesować się dobrem rodziców", ale nie obchodzi mnie zdanie społeczeństwa w tym aspekcie. Poza tym brak "uczuć wyższych" przynajmniej trochę rekompensuje mi kompletny brak dystansu do rodziców w "emocjach podstawowych".

Halina ja byłam perfekcjonistką, a potem trochę razy nie odkurzyłam, czasem sprzatnęlam pobieżnie i wiesz co zauważyłam...że świat się nie kończy, że to nie ma znaczenia, że mam wtedy wiecej czasu na inne rzeczy, że od tego nie zależy moje życie.

Dziwny, generalnie fajnie brzmi kochanie rodziców, ale wszystko się zaczyna od tego czy rodzice kochali i kochają nas. Bo to ma działać w dwie strony. To jest moim zdaniem kwestia szacunku do samego siebie, gdzie dba się o psychiczny balans.

Perfekcjonizm jest jak trucizna. Kiedys bylam z tego dumna, teraz nie chce miec z tym nic wspólnego życie lepiej smakuje bez tego, o wiele więcej rzeczy sie dostrzega.

No tak, bo perfekcjonista jest niewolnikiem samego siebie.

Ciasteczko pisze:No tak, bo perfekcjonista jest niewolnikiem samego siebie.

I jeszcze w to niewolnictwo wpędza innych. (Halina, Twój facet i mycie zębów ).

Olalala pisze:

Ciasteczko pisze:No tak, bo perfekcjonista jest niewolnikiem samego siebie.

I jeszcze w to niewolnictwo wpędza innych. (Halina, Twój facet i mycie zębów ).

dokladnie
dobra, bede pobieznie wszystko robic, no ale tak na serio, moj facet ma odwrotnosc moich cech, to znaczy ma na wszystko zlewke i olewke totalna, nawet na mycie naczyn, a potem ja mam zajady, serio,
a wiecie, ze ja 4 podrecznikow na pamiec sie nauczylam, by zdac mature i dostalam gnoja, i nie zdalam matury za pierwszym razem, chcialam byc najlepsza, jezu jak fajnie, ze ja to zaczynam dostrzegac
tak, faceta wyzywam, ze to robi zle, ze nie dowidzi jak odkurza, ze ma isc do okulisty po okulary, okrytna jestem, no coz, on rowniez dowala mi nierobstwem, no nic, trzewa sytuacje wywazyc

To ucz się trochę od niego. Zobacz sobie jak umie olewać sobie wszystko i potem Ci się to jakoś unormuje pomiędzy staraniem się a olewką.
Ja w domu przyjmuję zasadę, że ma być higienicznie ale nie w laboratorium. Łazienka i kuchnia czyste ale od kurzu jeszcze nikt nie umarł jesli nie będzie w kółko ściągany i to samo z lataniem na odkurzaczu jak czarownica na miotle.

Ciasteczko pisze:Dziwny, generalnie fajnie brzmi kochanie rodziców, ale wszystko się zaczyna od tego czy rodzice kochali i kochają nas. Bo to ma działać w dwie strony. To jest moim zdaniem kwestia szacunku do samego siebie, gdzie dba się o psychiczny balans.

Ja uważam, że kochanie nie jest jakoś bardzo niezbędne (i w jedną i w drugą stronę).

Dziwny,kochanie jest potrzebne i to bardzo.Kochane dziecko jest pewne siebie i radosne duzo łatwiej mu wejśc w zycie , łatwiej radzi z problemami.Pozatym zawsze są rodzice,gotowi wspomóc(bo dalej kochają),nawet dorosłego czlowieka.Bo każdy z nas potrzebuje oparcia,mądrej rady.
Człowiek powinien byc swoim przyjacielem, kochac siebie byc lekkim egoistą, i trudno to osiągnąc gdy nie czuło się bezwarunkowej,pełnnej oddania miłosci jaka dają rodzice,szczególnie w dziecinstwie.Bo ono ugruntowuje nasze życie.

era49 pisze:Dziwny,kochanie jest potrzebne i to bardzo.Kochane dziecko jest pewne siebie i radosne duzo łatwiej mu wejśc w zycie , łatwiej radzi z problemami.Pozatym zawsze są rodzice,gotowi wspomóc(bo dalej kochają),nawet dorosłego czlowieka.Bo każdy z nas potrzebuje oparcia,mądrej rady.
Człowiek powinien byc swoim przyjacielem, kochac siebie byc lekkim egoistą, i trudno to osiągnąc gdy nie czuło się bezwarunkowej,pełnnej oddania miłosci jaka dają rodzice,szczególnie w dziecinstwie.Bo ono ugruntowuje nasze życie.

W przypadku dziecka, to może zazwyczaj tak. Ale jednak nie zawsze, są dzieci, które są obojętne na to, czy rodzice je kochają, czy nie i "poziom" miłości rodzicielskiej nie ma żadnego wpływu na ich stan emocjonalny i na to, jak sobie radzą.

Radzą sobie z czym?.Uwierz mi nie ma takich dzieci którym obojętna jest miłosc rodziców.To skrzywdzeni dorosli brakiem tej miłości tak to sobie tłumaczą.Próbuja zagłuszyć swój ból.