Teraz przychodzą mi do głowy różne myśli, m.in. nadal to, czy go kocham, choć wiem, że to nerwica, ale naprawdę jest mi tak przykro, że tak to wygląda
Do tego boję się, czy pokocham swoje dziecko skoro na mężu mi tak bardzo zależy, a myśli podpowiadają, co innego. Mimo tej świadomości, że na pewno kocham, nadal czuję się niepewna. Dodatkowo od jakiegoś czasu jedyne wspomnienia, jakie mam są negatywne, nawet te związane z naszym związkiem. Przypominam sobie jedynie, jak przez moje nerwy zachowywałam się w stosunku do niego niezbyt ok. Mąż od początku o wszystkim wiedział, oczywiście nieraz mówiłam, żeby sobie znalazł kogoś innego, normalnego, ale zawsze mówił, że chce być tylko ze mną.
Wiem, że muszę zaakceptować ten stan i on minie, ale obecnie wszystko mnie przeraża, włącznie z tym, że przez nerwicę tę nasze wspólne szesc lat widzę jako porażkę z mojej winy, choć przecież były momenty bardzo pozytywne, niestety teraz mój zmęczony umysł nie potrafi ich przywołać.
. A pamiętam jak przed tym wszystkim mieliśmy wspólne plany. Wszystko w ciągu kilku dni prysło. Nie chce się rozstawać. Chce żeby moje szczęście wróciło bez tych myśli że oklamuje. Ale nie można się tak z dnia na dzień odkochac
.