Leli pisze: ↑19 grudnia 2018, o 12:20
Hej , nie pisałam dosyć dawno bo było prawie dobrze , a teraz zamiast cieszyć się zbliżającymi świętami to łykam garściami tabletki uspokajające bo wydaje mi się że zwariuje
jak poradzić sobie z tym że do końca życia będę na tej huśtawce czy ja chce z nim być , czy chce go kochać i czy w ogóle kocham ? Jak poradzić sobie z myślą że do końca życia robiąc coś będę zastanawiać się czy ja na pewno tego chce ? Minęło tyle czasu a raz jest dobrze a raz tak że żyć się nie chce
jeszcze dochodzą do tego takie głupie myśli że kocham kogoś innego a ja nie chce kochać nikogo innego . Ale jak miałam okazję powiedzieć temu drugiemu że go nie kocham bo kocham narzeczonego to miałam takie dziwne uczucie że wcale tak nie myślę
tak jak bym chciała zjeść ciastko i mieć ciastko . Fuck kiedyś mnie to wykończy . Pomóżcie
No to podstawowe pytanie co tak naprawdę Ty chcesz, tak wewnętrznie, ułóż plan i się tego trzymaj, piszesz że kochasz narzeczonego i nikogo innego nie chcesz, to po co reszta całej dywagacji i przejmowania się myślami? Myśli to tylko myśli, póki będziesz zwracać na nie uwagę to będą miały wartość, będzie wartość, nerwica będzie robić cyrki. Zaakceptuj istnienie tych myśli, traktuj jako myśli ROCD, jak przychodzą to mów Sobie do nich ja wiem że to wy natrętne myśli, że to rocd, robicie mi kocioł emocjonalny i doskonale zdaję Sobie sprawę że to nerwicowe, po pewnym czasie zacznij je poprostu ignorować, staraj się nie być napięta, sama Sobie ich nie wyciągaj, ignoruj je dopiero w momencie kiedy przyjdą. Sama Sobie odpowiadasz na swoje zmartwienia i wątpliwości. Może masz też jakieś poczucie winy w Sobie że w ogóle zadałaś się z drugą osobą, bo z tego co piszesz to odnoszę wrażenie jakbyś jednak jakiś kontakt z tym drugim kimś miała. Chyba że to On do Ciebie bajerował, a Ty go olałaś etc. i dobitnie mu też to powiedziałaś, to tym bardziej powinnaś się cieszyć i wręcz napawać sukcesem tego że mimo "kuszenia" pozostałaś przy Swoim i masz dowód na to że wkręcałaś się w nerwicowy cyrk. A jak Sama też w pewnym stopniu nakręciłaś taką sytuacje, to może rozmowa z narzeczonym, taka szczerza przyniesie Ci ulgę.
Myśli co do przyszłości, to po co w ogóle Sobie tym zaprzątasz głowę? Podejdź do tego w taki sposób że będzie co ma być, zastanawiasz się co będziesz np. jadła albo piła rok do przodu? Nie, poprostu bierzesz to co przynosi los, co w danym momencie jest ważne. Jak wół widać że to myśli od rocd, zaakceptuj je, olej i ignoruj, wręcz się z nich śmiej, niech przychodzą i tyle, a Ty ciesz się dniem doczesnym, planami na przyszłość, a zmartwienia odłóż na bok, no bo co Ci daje to że siedzisz i analizujesz ciągle? Sama mówisz że ciągle musisz łykać tabletki na uspokojenie, a zasadnicza i dobitna różnica jest taka że non stop napędzasz się tymi myślami i zamiast żyć to ciągle analizujesz, wiem że to w nerwicy jest ciężkie do przerwania, ale warte spróbowania!
jak poradzić sobie z tym że do końca życia będę na tej huśtawce czy ja chce z nim być , czy chce go kochać i czy w ogóle kocham ? Jak poradzić sobie z myślą że do końca życia robiąc coś będę zastanawiać się czy ja na pewno tego chce ? Minęło tyle czasu a raz jest dobrze a raz tak że żyć się nie chce 
tak jak bym chciała zjeść ciastko i mieć ciastko . Fuck kiedyś mnie to wykończy . Pomóżcie
przestało mnie jedynie po tych lekach gnieść w klatce piersiowej. W niedziele dzień przed wizytą u psychiatry moje obawy o brak uczuć do dziewczyny sięgneły zenitu... zrozpaczony, zapłakany jechałem do niej autem (tak, wiem ze to nieodpowiedzialne). Opowiedziałem jej co mi sie dzieje (wpis Zordona) i przyjęła to na klatę. Teraz po tych lekach jestem bardziej wyciszony lęk przed brakiem miłości nadal jest ale nie tak mocny jak przed braniem leków, ale gdy pomyślę ze sie rozstaniemy to czuje scisk w klatce i strach. Czy ja mam to samo co Wy? czy może na prawde sie odkochałem? nie chce by to było prawdą ze jej juz nie kocham... to by mnie zabiło 
((( Pomocy 
walcz i się nie poddawaj!
to raz..dwa, nie martwił byś się że ktoś ją podrywa