Hej. Noi dupa dupa.... Od piatku mam kryzys ... Najpierw napady ataki paniki ktorych sie bałam a potem mysli ze nie dam juz rady, ze moze skończyć to wszystko, ze idz do lekarza to ci da leki bo po co cierpieć ? ( a nie chce brac lekow!) , ze sobie z tym nie poradze, ze sie ośmiesze, ze wariuje ....
I ten lek ciagle o cos...
Nie umiem tego przerwać... Nie mam juz sily... A z drugiej strony nie chce juz tak dluzej!!!!!

Siwa...jesli jestes na etapie "poddaje sie, nie dam rady".....to po prostu sie poddaj.Powiedz sobie "niech sie dzieje" i przeczekaj to.Postanow sobie, ze sie poddajesz i niech lęk sobie bedzie I robi z toba co chce.Jednym slowem odpusc sobie, odpusc sobie walke I ta ciągłą szarpanine.Najlepsze co mozesz dka siebie teraz zrobic. ...PODDAJ SIE!!!!

Dziekuje. No wlasnie... Kurcze jak to potrafi sparaliżować... Zrabac caly dzien... Zabrac checi i motywacje ... Zabrac nadzieje i sile... Jak to boli...

Te dni które są zabierane, to zabierasz sama sobie, przez myślenie. Zrozum, że to jak się czujesz zależy tylko od tego co myślisz i jakie tym myśleniem wytwarzasz emocje, a od emocji do objawów tylko krok. Dlatego tak ważna jest zmiana otoczenia myślowego, co nie jest łatwe i potrzeba na to czasu, który musisz sobie dać. Więcej cierpliwości

Niby tak jest... Zmiana otoczenia ale mimo to kontrola i strach w pracy... Jak to bedzie co bedzie czy nic sie nie wydarzy... Czasami mega mi sie udaje a czasami nie mam sily i to mnie dobija

ja na nerwicę choruję długo - za długo
kilka lat już z przerwami - chodziłam na psychoterapie postawiłam się na nogi i życie... jeden pogrzeb w rodzinie, drugi, trzeci, czwarty i w zeszłym tygodniu piąty i leżę i kwiczę
nawrót na całego
boje się teraz wszystkiego - głupia nerwica
pamiętam jak kiedyś było żle i boje się że do tego samego stopnia mi się pogorszy
pamiętam też jak ładnie szybko na terapii udało mi sie pozbierać - jak wychodziłam z domu bez lęku - ludzie cudowne uczucie a teraz znowu się przyczłapał
chce mi się jęczeć, marudzić i znowu jęczeć mam dosyć sama siebie i tej bezradności wobec objawów i ataków paniki

Witam!

To mój pierwszy post na tym forum, więc witam wszystkich serdecznie! Już od dłuższego czasu się zbieram, żeby opisać swoją historię i niebawem na pewno to nastąpi, jednak to jak się teraz czuje zmusiło mnie do wpisania się do tego tematu Póki co w wielkim skrócie:
Od 3 lat borykam się z zaburzeniami lękowymi, które zapoczątkował pierwszy atak paniki, a wraz z nim długa derealizacja.
Przez ten okres wiele razy udało mi się poradzić sobie z DD, jednak wtedy na wierzch wyszły typowe objawy nerwicy W ciągu roku na ogół radzę sobie z tym bardzo dobrze, są bardzo długie okresy, kiedy kompletnie nie pamiętam o nerwicy i z roku na rok coraz lepiej.
Jednak zazwyczaj nawroty zaczynają się w tym pięknym okresie, jaki mamy teraz.

I tak też się stało w tym roku, od początku grudnia mam potworną derealizację i nawrót nerwicy. Odczucia są na tyle intensywne, że zastanawiam się czy kiedykolwiek takie były? Czy to na pewno derealizacja, czy jednak jakaś choroba? Czy ktoś jeszcze doświadcza teraz jakiś potwornych dolegliwości?
A może też ma nawroty?

Najgorsze jest w tym wszystkim, że dostaje chwilowe myśli, że chciałbym od tego wszystkiego uciec, że nie daje sobie kompletnie z tym rady i nie mam żadnej możliwości ulżenia sobie, tak jak np: na początku swobodę dawała myśl, że się wróci do domu, położy, wypije melisę - tak teraz towarzyszy świadomość, że to nic nie daje, a wręcz powrót w "bezpieczne" miejsce może pogorszyć stan...

P.S. dodam, że te odczucia DD są na tyle koszmarne, że powodują ogromny lęk - potrafią nasilić się do tego stopnia, że odczuwam jakbym znikał, odrywał się kompletnie od rzeczywistości, jakbym zaraz miał wyzionąć ducha i nie jest to krótkotrwały atak - trwa to nawet całymi dniami z różną intensywnością. Od początku grudnia miałem też kilka lepszych dni, jednak po tych lepszych dniach te odczucia wracają z większą siłą... kiedy o tym pisze, zdaje sobie sprawę, że są też lepsze momenty w ciągu dnia (tak to jest, że przez te gorsze dni zapomina się o tych lepszych) - wczoraj np na wieczór dość mocno się uspokoiłem, z kolei zdarzył się wieczór, że na zmianę miałem dreszcze z zimna, a zaraz wybuchy gorąca i oczywiście uczucie umierania

Witaj Cris ! to może zacznij od początku etap-1-istota-leku-t4245.html od nagrań .

Cris, do przywitania się i opisania swoich "przygód" z nerwicą jest osobny dział. Tutaj wpisujemy bieżące, codzienne problemy, nie takie całościowe sprawy

Jerry pisze:Cris, do przywitania się i opisania swoich "przygód" z nerwicą jest osobny dział. Tutaj wpisujemy bieżące, codzienne problemy, nie takie całościowe sprawy

Wiem, jednak napisałem tutaj z powodu jak się czuje obecnie, jednocześnie chciałem nieco nakreślić swoją sytuację
Generalnie ciekawi mnie, czy ktoś jeszcze ma w tym okresie nawroty, lub nasilenie objawów
No i szukam też trochę szybkiego wsparcia, a mówiąc swoim bliskim o obawach i o tym jak się czuje tylko ich męczę, co powoduje też nieco poczucie winy

Cris dobrze że trafileś na forum tutaj znajdziesz wiele wsparcia , sam zacznij odsłuchiwać nagrań na początek moze to które wysłałam . Ja jak byłam nowa na forum to też pisałam wszystko wszędzie bo się nie znałam

jest źle jest fatalnie żałuje że żyje że się narodziłem i wgl wszystkiego żałuje.

-- 22 grudnia 2015, o 14:30 --
proszę nie śpieszcie się z odpowiedzią bo nie chce nikogo poganiać.

Mich potowarzyszę ci w niedoli, mnie też nie najlepiej.

Hej mich podobnie jak ty chodź jestem wierzaca zaluje ze sie urodziłam.tak bardzo boje sie śmierci unierania i chorób.nie radze sobie ze kazda sekunda może byc ta ostatnia.

Cris tak jak ty mam nawroty.urodzilam dziecko mam sie czym zajmować a mimo to jestem na dnie.tez mam derealizacje tylko ze ja tkwię w poczuciu bycie w niej od 15 lat bez przerwy.nie wiem jak to jest rzeczywiście co chwila mam momenty zanikania jakbym nie myślała zapomniala polykac i uczucie jakbym na chwile przestawala oddychać.i wracam.dziwne uczucie ogarnia mnie wielki lek ze zatracam się ze przestaje miec świadomość.do tego doszly od porodu dziwne uczucia w glowie ciśnienia prądu rozpierania pstrykania dreszcze w glowie wszystko mnie razi oczy są zbolale i wrażliwe ciągle mam poczucie strasznej choroby jednak nie mam juz sily latać po lekarzach.i boke die ze gdzies we mnie jest autentyczna choroba.i to przeżycie widzieć umierajaca bliska osobe i jak wygląda śmierć z bliska wszystko rozdrapalo.nie che travic mojej rodziny.boli mnie glowa i w oczach i glowie mam odczucie jakbym była po 4browarach.skat to odczucie takiego oduzenia.?

Pozdrawiam wad wszystkich życzę zzzdrowych i spppppokojnych swiat dla każdego z osobna

martyna 30-wszystko niestety wywodzi się z lęku każda twoja emocja....
uważam ,że po prostu nie pogodziłas się i nie umiesz się pogodzić z wieloma rzeczami i z czasem co raz to bardziej się zatracasz i tkwisz w kole lękowym. Można tak trwać latami jak się nie zmieni podejścia ,nie jestes jakimś wyjątkiem czy też inna albo gorsza. Wszystkie te rzeczy to nasze myśli nad którymi można się nauczyć zapanować bo myśli się nie wyzbędziemy aczkolwiek nie zrobią nam one zadnej krzywdy.
To co opisałaś z głową może cię zasmucę ale to napięcia nerwowe opisywałam to w moim poście NERWICA-A GŁOWA!
Sami często poprzez tkwienie w zaburzeniu wypisujemy na siebie wyrok! Pozwól ,że coś ci przytoczę( może już ci to wpadło w oczy) i może inni chętnie skorzystają! Jest to pewien fragment....

.....Kiedy nerwicowiec zaczyna żyć objawami, obawami o to co mu jest, strachem, że stanie sie coś złego, najgorszego, zaczyna bać się, codziennie "umierac", "wariować", "tracić niby kontrolę nad sobą" zaczyna tracić tak naprawdę jedno, swoje realne i prawdziwe życie, które daje wiele możliwości dla nas, naszych osobowości i charakterów.
Traci szczeście z samego życia a szczęściem tym jest dążenie do czegoś, nie mówię tu tylko o materialnych sprawach zycia ale i rozwojowych samych siebie.
Każdy lęk i nerwica blokuje to, doprowadza do tego, ze człowiek staje w miejscu, zatrzymuje się, a nawet można powiedzieć cofa się, cofa w takim sensie, że podczas trwania nerwicy i lęku staje się ciągle wystraszony, smutny, przybity, przygnębiony, jest zmuszany do myslenia o rzeczach nierealnych i dziwnych, głupich i pozbawionych sensu ale tak działa lęk.
Natomiast na lęk jest rada, oswajaj go, zmieniaj nastawienie do niego, racjonalizuj myśli lekowe, naprawde lepiej robić to, i przełamywac swoje lęki, porzucać kontrolę zaburzenia, niż stac w miejscu i wiecznie bać się, o to co może sie niby stać albo czy coś się stanie oraz co nam jest.....