Jeśli będziesz ciągle pochłonięty swoimi myślami ( fuzja ) i emocjami ( ślepe podążanie ) lub będziesz uporczywie od nich uciekał ( brak akceptacji ) to obydwie postawy spowodują, że nie będziesz miał żadnego konktaktu z chwilą obecną a Twoje życie, rozwój, aktywność nie tylko będą w tzw czarnej dupie, ale zacznął się w niej urządzać.
W mojej ocenie odburzanie to nauka życia z tymi wszystkimi trudnymi emocjami, myślami czu objawami, akceptacja tego, że nie zawsze jest kolorowo i w życiu każdego człowieka pojawia się również cierpienie, życie jest jakie jest, a my nerwicowcy chcemy je usilnie kontrolować, bo ma być już dobrze, mamy już tego wszystkiego nie czuć, musimy coś z tym zrobić, a to guzik prawda jedyne co powinniśmy to zaakceptować, że jesteśmy ludźmi i że będziemy się czasem bać, czuć fatalnie, wstydzić i to nie powód żeby rezygnować z swoich planów w oczekiwaniu na Bóg wie jakie dobre samopoczucie a w międzyczasie latać po wszystkich możliwych lekarzach żeby dał jakaś tabletkę na te podskakujące serce, na te dziwne myśli, na buzujące emocje itd. i wciąż czekać na ten lepszy czas, szarpać sie z tym wszystkim i zanurżając się w tym ( i w ten sposób nie pozwalać gorszym chwilą, emocją, myślą przeminąć ) żeby kiedyś gdy już będziemy idealni, zdrowi, bez żadnych głupich myśli wreszcie żyć. Tylko że to kiedyś nigdy nie nastąpi, więc zamiast gapić się ciągle na te swoje emocje z pytaniem co ja mam zrobić, trzeba zacząć rozglądać się dookoła żeby móc wyjść z tego zaślepienia myślami i emocjami i spojrzeć na nie z dystansem. Odburzanie to życie.
Pozdrawiam i trzymam kciuki
♀️ Za chwilę pewnie wszystkie objawy będę miała.
♀️ Za chwilę pewnie wszystkie objawy będę miała. 
- ten cytat ma tylko Pokazać jaka determinacja powinna występować przy wyjściu z Zaburzenia . ( a przy okazji mnie rozbawiło ) 
mi to zajelo 3.5 roku, ale lacznie ze "zmiana" siebie, bo jestem juz innym człowiekiem; pomoglo mi to forum, a oproz tego przeszłam 1 rok terapii pozn-beh pod katem hipochondrii, 1 rok jeszcze terapii pozn-beh wspomagajacej wyjscie z zaburzenia i 1 rok terapii schematow jako rozwój siebie. W tym wszystkim ogrom pracy 
ale warto bylo. Wiem, że zaburzenie to ogrom cierpienia i doslownie piekło ale jest wyjscie, najważniejsze to nie poddawac sie, mimo tysiaca kryzysow i tysiaca objawow 
A tak na poważnie teraz moim zdaniem trzeba skupić się na słuchaniu Divovica. I poznaniu mechanizmów nerwicy. Bo to nie chodzi o pozbycie się czynników z życia, które wywołały nerwicę. Zupełnie nie o to chodzi. Nie ma drogi na skróty, że teraz Ci powiemy zrób to i to i przejdzie. Trzeba poznać cały mechanizm nerwicy i wtedy można dopiero zacząć pracę nad nerwicą.