TheHermit pisze: ↑

5 marca 2019, o 14:42

sennajawie pisze: ↑

5 marca 2019, o 10:01

A właśnie, a puściłaś kontrolę? Tzn podczas ataku paniki przestałaś kontrolować swój stan i powiedziałaś "niech się dzieje co chce, najwyżej umrę"? To jest klucz do poprawy według mnie.
Bierzesz jakieś leki? Trochę masakra z tymi atakami po parę h, ja tak miałam na samiutkim początku i to tylko parę razy. Później atak max 30 minut.

staram się tak robić za każdym razem, ale wtedy lęk eskaluje w koooooooosmos i wtedy staram się robić oddechy powoli, rozmawiam ze sobą itd, ale no mam wrażenie, że poza doraźną pomocą, na dłuższą metę nic to nie zmienia...

dzisiaj kolejny dzien nie poszłam na uczelnię w sumie nie wiem czy to była nerwica czy serio coś mi było... wczoraj wieczorem źle się czułam trochę jakbym miała stan podgorączkowy, miałam lekkie mdłości, bóle mięśni itd, oczywiście już odezwał się niepokój i to jest okropnie męczące kiedy nie możesz się na niczym skupić, bo twój mózg ciągle rozkminia, czy to osłabienie to przypadkiem nie jest tak, że umierasz w każdym razie poszłam spać, rano się obudziłam i było w miarę ok, zjadłam śniadanie no i zaczęła się masakra, najpierw gorąco mi uderzyło do twarzy, zawroty głowy, biegunka, okropne mdłości i pieczenie w żołądku. dostałam porządnego ataku paniki i musiałam zadzwonić do matki, żeby z kimś pogadać, bo byłam wtedy sama w mieszkaniu. potem położyłam się do łóżka, jeszcze przez kolejną godzinę mnie mdliło, nadal trochę boli mnie brzuch, ale jest w miarę ok. no i nie wiem czy naprawdę miałam jakieś zatrucie i ono spowodowało ten atak, czy to wszystko było z powodu nerwicy. obstawiam raczej to pierwsze, ale cholera jasna, jeżeli mój organizm będzie na każde osłabienie reagował w ten sposób to nie wróżę sobie świetlanej przyszłości.
i mam teraz kolejne zagadnienie do przemyślenia - jak odróżnić nerwicę od prawdziwej choroby? zaczynam się już gubić w tych wszystkich symptomach

IceTea pisze: ↑

5 marca 2019, o 20:19

///Nie umiem cieszyć się z życia, Nie rozumiem ludzi, którzy się nie martiwą, wszak trzeba się martwić, możemy mieć tyle okropnych chorób.///

Bardzo fajnie i nawet z humorem opisałaś swoje przeżycia odnośnie powyższego, tak myślę, że martwienie się w niczym nie pomoże, przed niczym nie uchroni, a tylko niepotrzebnie nas obciąża. Może z tej perspektywy warto do tego podejść.

sennajawie pisze: ↑

5 marca 2019, o 20:07

Ja wychodzę z założenia że wszystko co się dzieje podczas nerwicy to nerwica i koniec. Znacznie ułatwiło mi to życie, bo przestałam wyszukiwać kolejnych chorób i zaakceptowałam że to nerwica i tyle. Teraz jak nerwica opuściła mogę się bawić w jakieś tarczyce i inne. Ja od nerwicy miałam i grypę, i grypę żołądkowa i zygalam, i umierałam, i chyba wszystkie choroby świata przeżyłam w nerwicy. A wszystkie badania miałam wzorowe, a lekarze się zachwycali moim zoladkiem, sercem itd.
A biorąc pod uwagę w jakim silnym lęku jesteś, gdzie masz ataku paniki na codzień itp, myślę że takie objawy spokojnie możesz mieć od nerwy.

A co do opuszczania kontroli, to musisz przetrwać jeden raz a porządnie ta eskalacje lęku w kosmos, poczekać aż minie samoistnie. Po prostu dać się ponieść lękowi i nie przerywac tego stanu dopóki sam nie minie.

Juliaaa78569 pisze: ↑

6 marca 2019, o 19:19

Ja tylko chciałam się wyżalić. Od paru dni jest źle. Po rozstaniu z chłopakiem czuję się po prostu źle. Na czas spotykania się z nim zapomniałam o nerwicy i swoich problemach. Z jednej strony to dobrze, bo w końcu czułam się dobrze. Z drugiej zaś nie bo problemy nie zostały rozwiązane a jedynie zamiecione pod dywan. Teraz to właśnie odczuwam. Dodatkowo odstawiam lek i też pewnie ma to jakąś rolę. Czuję się od kilku dni po prostu zagubiona, w mojej głowie jest chaos i stoję w miejscu. Nie wiem jak mam ruszyć. Lęk oczywiście spotęgował się i uruchomiła się analiza lękowa. Nie mogę się na niczym skupić, bo analiza jest tak ogromna, że cokolwiek nie pomyślę, to jest poddawane wielkiej analizie i nie mogę do niczego dojść. Lęk temu towarzyszy a gdy nie mogę nic poukładać w głowie pojawia się frustracja i koło się zamyka. Wpadłam w duży dołek. Boję się, że nie zdołam sobie tego wszysfkiego poukładać. Spadło na mnie wszystko w jednym momencie. A nerwica to wykorzystuje. Czuję się po prostu bezsilna na ten moment. Taki o to spory kryzys. Czuję jakbym miała tysiąc problemów do rozwiązania. Taki jeden wielki chaos w głowie. Czuję się zagubiona. Tyle potrafię napisać na ten moment. Czuję jakbym miała zwariować od tego chaosu i zagubienia. Nie wiem po prostu na czym stoję. Jedno wielkie zagubienie.
Dlatego czuję się na ten moment źle. Chciałam się po prostu wyżalić w tym dużym dla mnie kryzysie i prosić może o otuche ludzi, którzy przez to przechodzili i mnie rozumieją. Wiadomo od mamy też mam duże wsparcie ale osoba nie doświadczająca zaburzenia nie rozumie nas do końca. Nie dziwię się. Pomaga jak umie i doceniam to.
Proszę o otuche jeśli by ktoś chciał coś powiedzieć

Furry pisze: ↑

6 marca 2019, o 19:22

Juliaaa78569 pisze: ↑

6 marca 2019, o 19:19

Ja tylko chciałam się wyżalić. Od paru dni jest źle. Po rozstaniu z chłopakiem czuję się po prostu źle. Na czas spotykania się z nim zapomniałam o nerwicy i swoich problemach. Z jednej strony to dobrze, bo w końcu czułam się dobrze. Z drugiej zaś nie bo problemy nie zostały rozwiązane a jedynie zamiecione pod dywan. Teraz to właśnie odczuwam. Dodatkowo odstawiam lek i też pewnie ma to jakąś rolę. Czuję się od kilku dni po prostu zagubiona, w mojej głowie jest chaos i stoję w miejscu. Nie wiem jak mam ruszyć. Lęk oczywiście spotęgował się i uruchomiła się analiza lękowa. Nie mogę się na niczym skupić, bo analiza jest tak ogromna, że cokolwiek nie pomyślę, to jest poddawane wielkiej analizie i nie mogę do niczego dojść. Lęk temu towarzyszy a gdy nie mogę nic poukładać w głowie pojawia się frustracja i koło się zamyka. Wpadłam w duży dołek. Boję się, że nie zdołam sobie tego wszysfkiego poukładać. Spadło na mnie wszystko w jednym momencie. A nerwica to wykorzystuje. Czuję się po prostu bezsilna na ten moment. Taki o to spory kryzys. Czuję jakbym miała tysiąc problemów do rozwiązania. Taki jeden wielki chaos w głowie. Czuję się zagubiona. Tyle potrafię napisać na ten moment. Czuję jakbym miała zwariować od tego chaosu i zagubienia. Nie wiem po prostu na czym stoję. Jedno wielkie zagubienie.
Dlatego czuję się na ten moment źle. Chciałam się po prostu wyżalić w tym dużym dla mnie kryzysie i prosić może o otuche ludzi, którzy przez to przechodzili i mnie rozumieją. Wiadomo od mamy też mam duże wsparcie ale osoba nie doświadczająca zaburzenia nie rozumie nas do końca. Nie dziwię się. Pomaga jak umie i doceniam to.
Proszę o otuche jeśli by ktoś chciał coś powiedzieć

Do tego co już napisałam Ci prywatnie, dodaj, że tulę, jesteś silna i dasz radę