ona27 pisze: ↑

5 września 2018, o 09:30

I kolejna głupia rzecz dlaczego zwlekam z terapią.
Bo nikt , nawet terapeuta nie da mi gwarancji że owym kłamstwie nie żyje.

Terapeuta nie jest od gwarancji, dziewczyno!. Terapeuta ma ci pokazać, ze masz problem i byc przy tobie, gdy bedziesz sie z tym mierzyć.
Wez sie za siebie, bo az przykro sie czyta twoje posty.

Napisałam dziś swojemu facetowi , że chciałabym pójść na terapię. Ale boje się bo i terapia mi nie da gwarancji że nie żyje w "tym" kłamstwie. A on się wściekł.
Nie rozumiem. Wściekł się że to wszystko jest chore że on już nie wytrzyma tego Blabla
Ja mu nic nie zrobiłam teraz a on twierdzi że tak. Że dla niego to to samo co trucie o zdradach..
Że wcześniej to może by mi kibicował wspierał. Ale że miarka się przebrała. Że mam z tym coś zrobić. To mnie tak samą z tym zostawia ?

ona27 pisze: ↑

5 września 2018, o 18:02

Napisałam dziś swojemu facetowi , że chciałabym pójść na terapię. Ale boje się bo i terapia mi nie da gwarancji że nie żyje w "tym" kłamstwie. A on się wściekł.
Nie rozumiem. Wściekł się że to wszystko jest chore że on już nie wytrzyma tego Blabla
Ja mu nic nie zrobiłam teraz a on twierdzi że tak. Że dla niego to to samo co trucie o zdradach..
Że wcześniej to może by mi kibicował wspierał. Ale że miarka się przebrała. Że mam z tym coś zrobić. To mnie tak samą z tym zostawia ?

No bo w sumie ta obsesja to jakby nie jest jego problemem, może Cię wspierać itp. ale Ty musisz iść na terapię i się wyleczyć. Nic mu nie zrobiłaś może fizycznie ale mi mój chłopak mówił, że w sumie to najgorsze jest wbijanie tej szpili i ciągle jeden temat. Ja też wracam od października między innymi w tej sprawie

Chciałabym mu powiedzieć, że boje się też iść do tego terapeuty że będzie mi jeszcze gorzej
Np jak terapeuta zacznie mówić że z narkotyków sam nie da rady wyjść itp i ja pewnie zacznę marudzic facetowi co znaczy znów będzie źle będą kłótnie.
Będę musiała opowiadać o wszystkim, o złych słowach, o moich wątpliwościach skąd je mam.

Moi drodzy witajcie po krótkiej przerwie
Ponownie samej udało mi się "to" uspokoić. Mam nadzieję, że na dluuugo.
Oczywiście czasem w głowie coś tam wracają jakieś myśli, ale nie wgłębiam się w nie wogole. Pozwalam im sobie przepłynąć chociaż czasem nie jest to łatwe, czasem mam ochotę k coś go spytać, ale wiem że to by się pewnie znów zaczęło więc walczę z tym i nie pytam o nic. Postanowiłam taką ogólną poprawę siebie , życia, związku. I od tego czasu jest o niebo lepiej. Między nami. W dalszym ciągu jest za granicą, ale jest wsparcie z mile słowa, uczucie. Widzę, że on się cieszy że znów jest normalnie. Ma ochotę ze mną rozmawiać, pisać, mówić kocham cię. Będę się starała by tak zostało bo to jedyna mi najbliższą osobą która została

Ja rozumiem tego typu obsesję - sama na to cierpię
Chociaż walczę jak mogę: słucham podcastów, czytam, medytuję, mówię sobie, że się kocham itd.
To długa walka przede mną.

Bo potem przychodzi koniec medytacji, jest moment bycia z moim partnerem,
a mi na usta ciśnie się chęć wygarnięcia mu zdrady - która nie zaistniała (w sensie nie mam dowodu, mózg płata figle ze zaistniała ;p)
Chętnie znajdę grupę wsparcia w tym temacie by pisać do siebie gdy bywa gorzej

Ale się wciągnęłam w wątek, od 3h w pracy czytam jak opowiadanie Jestem ciekawa czy uczestnicy wątku nadal tu są? Jak wam się teraz wiedzie? Przede wszystkim autorko postu - odbyłaś terapię? dalej jesteście razem? Trafiłam tu bo mam podobny problem, epizodyczne natręty i typowa nerwica, szczególnie nasila się przed miesiączka. Teraz na okładkę trafiła obsesja odnośnie zdrady. Mogę się utożsamić z autorka postu w tej kwestii, jednak ja jakkolwiek panuje nad kompulsjami i nie ględzę facetowi o tym że mnie zdradził na codzień. Przewijały się różne tematy, od tego czy nie marnuje sobie życia w tym związku, po ten czy go kocham i czy nie powinnam być z kimś innym lub czy nas związek nie jest toksyczny. Wiecie kiedy uświadomiłam sobie, że to nerwica? Kiedy temat wątpliwości i paraliżującego lęku przechodził płynnie w inny i w inny, a poprzednie jakoś ,,magicznie” racjonalizowałam i po czasie stwierdzałam, że są bezsensowne. Moim zdaniem na każdy taki epizod lękowy potrzeba czasu. Jak przyjdzie to choćby pojawił się setny raz to i tak ZAWSZE jest zaskoczenie, że to co innego! Że to wydaje się być takie realne! Potem przerażenie, paraliż, paranoja. Potem kompulsje i nieprzyswajanie do wiadomości tego, że to nerwica, przecież faktycznie jest się czego bać. A potem emocje schodzą…schodzą…i następuje moment powolnej racjonalizacji tej paranoi i oczekiwanie na kolejny powód do tego, żeby się bać przynajmniej u mnie. Dla mnie osobiście w tym wszystkim najgorsze jest odpychanie myśli że mam zaburzenie, dosłownie brak możliwości zaakceptowania tego że to nerwica bo gdzie, przecież to co się dzieje w mojej głowie jest prawdziwe (albo wydaje się być prawdziwe). Pomyślałam jeszcze o jednej rzeczy, autorko. Mi się wybiło też ROCD w tym wszystkim. Obalasz odpowiedzi innych o rozstaniu, a ciągle starasz się szukać zagrożenia w związku, jakbyś się bardzo bała odrzucenia i cierpienia. A może na odwrót, może boisz się bliskości więc wygodniej ci jest być odsuniętym i szukać na siłę tego, co nie wygodne? Bardzo chciałabym się dowiedzieć co u ciebie teraz i jak sobie układasz wszystko w głowie, mimo że minęło 5 lat