Z rocd miałem nieprzyjemność żyć dwa lata. I już tu pewnie wielu na początku drogi dostanie lęku, że to tak długo może trwać. To dodam jeszcze, że to były najcenniejsze dwa lata mojego życia. Dwa lata które zmieniły mnie z chłopca w mężczyznę. Nie tylko w kwestiach związkowych, w ogóle zmieniły mnie na lepsze. To były trudne, ale dobre dwa lata, i Wy też wyjdziecie z tego lepsi, jeśli się nie poddacie. Ja się nie poddałem i teraz szczęśliwie spędzam czas z moją cudowną dziewczyną. Ale przez te dwa lata też była masa wspaniałych momentów, nerwica jest powoli słabnącą sinusoidą i w momencie górki było super i tylko te górki dziś wspominam.
Porad o tym jakie są przyczyny tego zaburzenia, jakie błędne przekonania tym rządzą, jak ta nerwica działa jest tu sporo i dodam tylko tyle, że to wszystko prawda. Zastanawiasz się setny lub tysięczny raz czy to na pewno jakieś zaburzenie, a nie po prostu niekochanie? Otóż odpowiedź jest prosta. Jak kogoś nie kochasz to nie myślisz o tym tysiąc razy. Naprawdę. Kochasz. Kochasz bo tu jesteś i to czytasz. Kochasz bo chcesz walczyć ze swoją słabością dla tej osoby. Kochasz bo smuci Cię, że jakaś upierdliwa myśl rujnuje Ci związek. Kochasz bo jesteś obok mimo tak drenujących mózg wątpliwości. I to pierwsze co musisz zrozumieć. Musisz zrozumieć, że kochasz, wiedzieć to, na poziomie świadomym, bo chwilowo tego nie poczujesz. Ale jesteś z kimś mimo że chwilowo nie czujesz. Właśnie dlatego, że kochasz. To jest pierwszy krok. WYBRAĆ, że kochasz. Nie bój się, nie ma nic złego w tym że chwilowo jest to wybór, a nie uczucie. Uczucie wróci jak sie uspokoisz.
Z taką decyzją idziesz dalej. Wiesz że kochasz i teraz pytanie jak pozbyć się lęku i wątpliwości, tak by zacząć to czuć. Otóż trzeba do tego dużo odwagi. Na początku jest bardzo trudno. Ale trzeba coś działać. Im więcej masz odwagi i zaparcia w swojej decyzji tym szybciej z tego wyjdziesz i może to być kilka miesięcy zamiast dwóch lat. A pomaga, jak w każdym lęku, ekspozycja, wystawianie się na lęk celowo. Oczywiście trzeba tutaj uważać by nie doprowadzić się do paniki, stopniowo. Ale każda ekspozycja daje chwilę ulgi. Nie będę może dawał zbyt mocnych przykładów, bo ja już mam to przerobione, ale generalnie chodzi o pomyślenie tego, czego boimy się pomyśleć i zaakceptowanie tej myśli na spokojnie. Z czasem można je nawet wyolbrzymiać i się z nich śmiać. Nie wolno się za nie obwiniać ani nie potrzeba ich interpretować, po prostu są i je akceptujemy. Jak patrzymy na partnera i wątpimy, to zaśmiejmy się lękowi w twarz, uśmiechnijmy się, pocałujmy partnera. Czasami mimo wszystko będą słabsze dni, kiedy nie będzie sił na walkę. To też trzeba zaakceptować, zatroszczyć się o siebie, wychillować, zadbać o swój komfort psychiczny. Trzeba też umieć kochać samego siebie, to się przydaje nie tylko w walce z rocd.
Jeśli macie finansową możliwość, idźcie do psychoterapeuty. Chodziłem i polecam. Do dziś czasami się pojawiam u mojego terapeuty, już czysto prorozwojowo, bez związku z rocd, to też doceniam bo pewnie gdyby nie rocd nie odkryłbym innych blokujących mnie przekonań.
I pamiętajcie, żadna niezidentyfikowana siła nie może wam wybierać czy macie z kimś być czy nie, to Wasz świadomy wybór. Dodam jedno zdanie które gdzieś tutaj na forum przeczytałem i mi pomagało: nerwica bierze się zawsze za to, co jest dla nas najważniejsze.
Pozdrawiam i powodzenia w walce, przy odpowiednim nastawieniu dacie radę. A ja idę spać, bo jutro wybieram pierścionek zaręczynowy i bardzo się na to cieszę.
Mimo, że tam już się wypaliło i poznałam kogoś nowego, to tak czy inaczej nie mogłam wejść na poważnie w ten związek, bo cały czas czułam, że to nadal tamten facet jest tym, którego chcę. I zerwaliśmy. A ja nadal wierzyłam, że kiedyś nastąpi ten dzień. Głupia idiotka. Nie znalazłam ani nie poznałam żadnego mężczyzny, z którym chciałabym być. Zdarzyło mi się coś przygodnego gdzie może i chciałam wejść w związek ale to był człowiek, który tylko bawi się kobietami. Nie wiem dlaczego ja tak się zachowywałam. Wydaje mi się, że to dlatego, że tak bardzo potrzebowałam kogoś, kto będzie dla mnie.. wtedy niestety nigdy na wyłączność. W zeszłym roku poznałam w pracy chłopaka, który od razu praktycznie kolokwialnie mówiąc wszedł mi na banię. Oszalałam na jego punkcie i czułam, że to jest to coś. Że to jest taka osoba, z którą czuję się swobodnie, mogłam rozmawiać o wszystkim i czułam, że bardzo chciałabym z nim być. Przeszliśmy przez różne perypetie, dlatego, że koleżanka z pracy nagadała mu o mnie jakiś głupot i on odbierał mnie całkowicie inaczej niż jestem naprawdę. Nie chciał być ze mną, dużo o tym rozmawialiśmy ale pewnego dnia postanowiliśmy się spotkać po pracy, prywatnie. W tym czasie żyłam na karuzeli, on dawał mi sprzeczne sygnały, bo juz wiele razy sparzył się na dziewczynach. A ja czułam, że nam się uda. Po pewnym czasie zaczęliśmy się częściej widywać i też tutaj wkraczało moje upewnianie się czy on na pewno przyjedzie, o której godzinie, czy nagle nie zrezygnuje albo zmieni plany.. Kiedy raz miał przyjechać, ale zasiedział się z kolegą, to ja kilkanascie razy pytałam czy nie może na pewno przyjechac. To mi zostało po tamtym związku. Wieczny strach, żeby tylko się z nim zobaczyć. Wieczne pytanie czy będzie na pewno, paraliżował mnie strach, że znów będę kimś jak to się mówi na doczepkę, piątym kołem u wozu. Że ja nie będę dla nikogo nigdy najważniejsza. Że nigdy nie znajdzie się taka osoba i on pewnie będzie przez chwilę i będzie taki sam... Po pewnym czasie wyszło tak, że zaczęliśmy być ze sobą w związku. Dla mnie to było jak spełnione marzenie ale bańka mydlana, która na pewno za chwilę pryśnie i skończy się tak, że znów nie będę dla nikogo tą jedyną. Żyłam w strachu, lęku, że zaraz on zmieni zdanie i mnie zostawi. Upewnianie się i zapewnianie, że nie zostawi było na porządku dziennym. Codziennie pytałam, czy on na pewno chce i czy czuje, że to właśnie ja jestem osobą, z którą będzie chciał iść przez życie. Po dość krótkim czasie przeprowadził się do mnie, bo od pół roku mieszkałam we własnym domu, który kupili mi rodzice (długa historia). Rozmawialiśmy o wszystkim aż pewnego razu poczułam przymus, żeby mu powiedzieć o mojej historii. W ten sposób chciałam sprawdzić czy zasługuję na niego, czy po prostu los za karę mi go odbierze i nigdy nie znajdę kogoś kto naprawdę bedzie mnie kochał.. To było straszne przez co przeszliśmy, ale on zrozumiał wszystko, bo jest cudownym człowiekiem, który spojrzał na to z dystansem mając również swoją historię. Powiedział, że rozumie mniej więcej o co mi chodziło w życiu i kocha mimo to. Jesteśmy razem trochę ponad rok i tyle samo prawie mieszkamy. Wszystko jest dobrze, mamy dom z dużą działką dzięki czemu mogliśmy pozwolić sobie na zorganizowanie małej stajni na dwa konie. Nauczyłam mojego chłopaka jeździć, wcześniej oczywiście zapytałam czy będzie chciał i czy mu się to podoba. Kiedy wsiadł pierwszy raz w życiu na konia u znajomych, powiedział, że chce się uczyć i możemy mieć konie. Konie są moją życiową pasją, pomagają mi i kocham je od kiedy tylko dowiedziałam się co to jest koń. Pewnego razu chłopak zapytał mnie czy ja na pewno już nic nie czuję do tamtej osoby. I wtedy zaczęło się coś okropnego. Zaczęłam w kółko analizować czy na pewno nic we mnie nie zostało, czy chociaż minimalnie nie czuję już nic do tamtego. Odpowiedzi udzieliłam i ją znam. Odpowiedziałam że nie, bo to podpowiada mi rozum i serce i wiem o tym, że już od dawna nic nie czuję. Ale niestety tak weszło mi to na głowę, że nie mogłam przestać tego analizować. Do tego stopnia, że musiałam czasem wychodzić specjalnie do łazienki w pracy, żeby przemyśleć... i nie znaleźć oczywiście rozwiązania. Wiem mniej więcej jak działa nerwica. Odnośnie tego pytania czy juz na pewno nic nie czuję, czuję potworny strach i musze sie upewniac i skanować milion razy, żeby tylko potwierdzic, ze nie. Często potem tracę tą pewność ale to dlatego, że zaczyna mi się robić kołowrot w głowie. Wiem, że nic nie ale niestety ten temat wzbudził u mnie taki lęk, że potrafię w stresowych sytuacjach i czasem w zwykły dzień kiedy mam duzo wolnego czasu zastanawiać się nad tym godzinami. No i oczywiście mieć pewność nieabsolutną :/ jak przystało na nerwusa... Pewnie niektórzy z Was będą się zastanawiać dlaczego ja w ogóle mowilam o tym mojemu chlopakowi. Niestety nie potrafiłam nie powiedzieć, bałam się, że wszystko pryśnie kiedy on się o tym dowie i czułam przymus, by sprawdzic jak dalej potoczy się mój los. No i chciałam być z nim absolutnie szczera. Kolejnym motywem, który bardzo mnie stresuje jest pytanie siebie czy może ja bym jednak wolała być sama? Lubię spędzać czas również z samą sobą i mam go teraz bardzo duzo dlatego, że straciłam pracę. Niby nie przez OCD ale jak wkroczyły leki, to miałam bardzo dużo "jazd" w pracy i pewnie one między innymi się do tego przyczyniły. No nie ważne, w każdym razie to kolejna stresująca sytuacja, która wywołała sporo nerwów w ostatnim czasie. Kiedy jadę po swojego chłopaka do pracy często sobie zadaję to pytanie czy może jest mi lepiej będąc sama. Oczywiście to nieprawda i juz prawie przestałam zwracać uwagę na to pytanie. Jednak boję się, że nadal się ono pojawia. Dziś jednak odkryłam, że bardzo chcę z nim być kiedy powiedział pewien tekst który z kolei wywołał u mnie lęk, że może on ze mną nie chce być. Chłopak oczywiscie nie mial nic zlego na mysli, no ale wiadomo, że nerwica już przekręciła jego słowa na jakieś podejrzenia i strach. Czytałam dużo postów tutaj na forum, jeden temat baaaardzo mi pomógł, dziękuję za to 
jacyś cierpiący na Rocd? jak sobie z tym poradzic bo juz trace zmysly o tych mysli🥺
i nie umiem sobie z tym poradzić ciągły lęk
