Filip pisze: ↑

10 grudnia 2017, o 16:57

sluchajcie u was tez dp objawiwa sie jako takie uczucie ktorego nie jestescie w stanie wyjsnic to takie ciągłe uczucie straszne którego nie da sie wyjasnic opisac slowami i to jest najgorsze w tej chorobie moim zdaniem

Hahha tak kazdy z nas mial badz ma to uczucie
Nie w chorobie a w zaburzeniu

Oczywiście że tak ja mam tak mocne że porażka

Hej...pisze bo nie dostałam odpowiedzi na pytanie które mnie męczy od paru dni...chodzi o to że w chwili ataku paniki silnego lęku że zwariuje albo coś zrobię powiedziałam mężowi o zdradzie bo te ataki powodowały właśnie wyrzuty sumienia...teraz się boję że nerwica też mnie zmusi np do zrobienia komuś krzywdy ale to chyba nie to samo????

Ewelina,to nie to samo,nie nakręcaj się niepotrzebnie.

ewelinka1200 pisze: ↑

11 grudnia 2017, o 16:23

Hej...pisze bo nie dostałam odpowiedzi na pytanie które mnie męczy od paru dni...chodzi o to że w chwili ataku paniki silnego lęku że zwariuje albo coś zrobię powiedziałam mężowi o zdradzie bo te ataki powodowały właśnie wyrzuty sumienia...teraz się boję że nerwica też mnie zmusi np do zrobienia komuś krzywdy ale to chyba nie to samo????

Pamiętaj że ty się nadal boisz że... Według mnie każde zdanie zaczynające się od "ja się boję że.." powinnaś olać sikiem prostym i od razu, bez gadania, wrzucać do nerwicowego worka. To wszystko są te same schematy. Tak samo jak "a co jeśli..." I "ale..."

Czyli powiedzenie mężowi prawdy w ataku paniki nie było niczym złym? Nie zmusiła mnie nerwica?podjęłam decyzję że mu powiem świadomie Bo wiedziałam że to nie minie póki nie wyznam prawdy

Dokładnie,masz wolną wolę i to Ty decydujesz o tym,co robisz a nie nerwica.

ewelinka1200 pisze: ↑

11 grudnia 2017, o 16:33

Czyli powiedzenie mężowi prawdy w ataku paniki nie było niczym złym? Nie zmusiła mnie nerwica?podjęłam decyzję że mu powiem świadomie Bo wiedziałam że to nie minie póki nie wyznam prawdy

Nie, czemu. Mówisz tylko to, co chcesz powiedzieć. Tak samo jest z krzykiem, szeptem.. Żaden dźwięk nie wyjdzie z ciebie wbrew twojej woli przecież. Myślę że dobrze zrobiłaś.

Jeśli lubisz czytać to polecam Ci książkę Strach i paniczny lęk R. Baker do pobrania stąd: https://docer.pl/doc/xx1e0n

Witam. Czy wy też macie tak, że ludzie wydają wam sie nierealni? Że twarze wyglądają jakoś inaczej, pusto, macie myśli typu, że to roboty, a wy jesteście sami na świecie? Proszę o odpowiedź, bo boję się, że stracę kontrolę nad tym

baeou pisze: ↑

18 grudnia 2017, o 14:35

Witam. Czy wy też macie tak, że ludzie wydają wam sie nierealni? Że twarze wyglądają jakoś inaczej, pusto, macie myśli typu, że to roboty, a wy jesteście sami na świecie? Proszę o odpowiedź, bo boję się, że stracę kontrolę nad tym

Nie stracisz. Typowe DD+DP

rit pisze: ↑

18 grudnia 2017, o 14:35

baeou pisze: ↑

18 grudnia 2017, o 14:35

Witam. Czy wy też macie tak, że ludzie wydają wam sie nierealni? Że twarze wyglądają jakoś inaczej, pusto, macie myśli typu, że to roboty, a wy jesteście sami na świecie? Proszę o odpowiedź, bo boję się, że stracę kontrolę nad tym

Nie stracisz. Typowe DD+DP

Ja dotykalam ludzi w autobusie bo mialam mysli ze moze ja sobie wymyslilam swiat xd teraz to wydaje sie smieszne ale wtedy to dostawalam takich atakow paniki i odrealnienia ze ciezko mi bylo odroznic prawde od iluzji

- uczucie świata że jest szaro buro i ponuro
- nie możność odczuwania radości
- jak coś mówię to analizuję co powiedziałam
- poczucie jakby każda czynność i każde słowo sprawiało trudność
- napięcie od rana do wieczora
- wsłuchiwanie się w organizm
- brak odczuwania głodu i sytości
- jak popatrzę na kogoś kto wydaje się szczęśliwy to ogarnia mnie czarna rozpacz
- taka pustka, mgła umysłowa
- rozszalałe emocje czasami byle co potrafi mnie wprawić w taki jakiś smutek nie wiem jak to określić
- czuję się jakbym się do wszystkiego zmuszała, a mimo to żyję i ogarniam sporo rzeczy
- taki dyskomfort jakby się siedziało na szpilkach, że zaraz wejdzie większy lęk...

Najgorsze objawy mam już za sobą. Męczy mnie taka pustka powiązana właśnie z kontrolą, z analizą i napięciem. Joł nerwico...

Po koszmarnym i lękowym dniu pojawiła się u mnie derealizacja i powiem wam, że mimo że jest dziwnie to nie czuję lęku, mam poczucie, że nic nie jest ważne, że może mnie porwać wiatr albo mogę wpaść do rzeki i popłynąć. Mam w tym jakąś ulgę. Moze mózg się regeneruje. Ktoś ma podobne odczucia? Inna sprawa, że jak mnie to łapało na ulicy to nie czułam takiego luzu jak w domu.

Ja mam uszkodzony mózg na pewno,to coś jest tak silne,że nie sposób opisać tego słowami ,otępienie ,otumanienie,tracę wzrok,wszystko jest takie ciemne,nawet żarówka setka jest za ciemna,słoneczny dzień jest przygaszony,to wszystko jest straszne,jakbym była naćpana,napita i nie mogła się wybudzić jednocześnie ,nic do mnie nie dociera