Minęło dopiero kilka dni, a ja zakładam kolejny temat - z góry sorki za ten spam, ale bardzo potrzebuję waszego wsparcia...
Powiem w skrócie to, co napisałem w poprzednich postach - mam 27 lat, na nerwicę choruję mniej więcej jakoś od czasów licealnych, czyli już będzie pewnie koło 10-12 lat. Pierwsza wkręta zaczęła się, gdy przeczytałem artykuł w Focusie o psychopatach i przestraszyłem się, że też mogę mieć zadatki na kogoś takiego i mógłbym zrobić komuś coś złego (najbardziej bałem się, że mógłbym skrzywdzić najbliższych). Lęk był ogromny, po rozmowach z mamą poszedłem do psychologa, który stwierdził że to tylko nerwica (ku mojej ogromnej uldze w tamtym czasie), przepisał hydroksyzynę i tyle. W ostatnich latach były okresy że czułem się świetnie i nie miałem żadnych objawów (najdłużej chyba koło 2 lat), potem znowu wracały, znikały i tak na zmianę. Mimo nerwicy, wydaje mi się, że mam dość ogarnięte życie - mam cudowną narzeczoną, niedługo chcemy kupić mieszkanie i wziąć ślub, mam niezłą pracę, kończę dobre studia... Mimo to, gdzieś w podświadomości żyje mi się dość ciężko, bo gdzieś koło 20 roku życia dowiedziałem się, że choruję na mega rzadką chorobę genetyczną tj. rdzeniowo opuszkowy zanik mięśni, który co prawda mnie nie zabije, ale powoli odbiera mi siły i gdzieś koło 40stki pewnie będę już jeździł na wózku. Nerwica pojawiła się przed tą diagnozą, ale myślę że wiedza o tej chorobie na pewno jest źródłem jakichś konfliktów wewnętrznych, bo zawsze chciałem być silnym chłopakiem z dobrą sylwetką, a tutaj coś takiego - nie mogę ćwiczyć na siłowni, bo zamiast dodawać siły, to mi je odbiera. Mimo tej wiedzy, starałem się cały czas być pozytywnym i korzystać z życia, ale rok 2019 znowu okazał się dla mnie dość trudny - trafiłem do szpitala z podejrzeniem chłoniaka skóry. Czekałem 3 miesiące na wyniki badań histopatologii, po czym okazało się że mam tzw. pseudolymphoma - tzw. chłoniak rzekomy, który nie jest złośliwy i w sumie to w ogóle nie jest groźny i nie zabija, ALE... Rozpoznanie histo nie jest pewne na 100% (bo złośliwy i niezłośliwy są bardzo trudne do odróżnienia i diagnozę oparto w głównej mierze na przebiegu klinicznym), a dwa w każdej chwili może w złośliwego się zamienić. Możecie się domyśleć jak to podziałało na mój nerwicowy umysł - przez ostatni rok codziennie oglądałem swoje ciało czy aby na pewno nic nowego się tam nie robi, przy nawet najmniejszej alergii czy potówkach biegłem do dermatologa, żeby się upewnić czy to na pewno nie jest chłoniak...
Oczywiście w tym czasie nie miewałem żadnych innych lęków, bałem się tylko tego, że za chwilę mogę mieć tego chłoniaka, aż w końcu po kilku miesiącach uporałem się z tym lękiem i przez kilka tygodni było w miarę ok. Niestety, gdzieś w internecie przeczytałem, że zdarza się, że nerwica to tylko wstęp do schizofrenii albo jakichś stanów psychotycznych i tak bardzo się wystraszyłem, że wszystko wróciło na nowo...
Właśnie dlatego, chciałbym was prosić o wsparcie, bo od kilku dni jest mi wyjątkowo ciężko... Mam ogrom natrętnych myśli dotyczących tego, że zwariuję i zamkną mnie w psychiatryku. Cały czas się tego obawiam i dlatego chyba bez przerwy wyszukuję u siebie najdrobniejszych objawów jakiejś choroby - sprawdzam czy na pewno usłyszałem jakiś dźwięk, ciągle analizuję czy ta konkretna myśl była normalna, odczuwam lęk przed zasypianiem, bo wtedy pojawia się ten natłok nieuporządkowanych myśli... Praktycznie bez przerwy analizuję, czy ze mną jest wszystko ok, cały czas boję się że wpadnę w jakąś psychozę. Do tego nawet w ciągu dnia, gdy np. rozmawiam z narzeczoną albo znajomymi, często zapominam co chciałem powiedzieć, mam ciągle poczucie, że powiedziałem nie wszystko co bym chciał, tak jak bym o czymś ważnym zapomniał - oczywiście wszystko to tylko zwiększa mój lęk, że dzieje się ze mną coś złego, coś więcej niż nerwica. Od kilku dni ciągle odczuwam wewnętrzne napięcie i irytację na wszystko...
Byłem u psychiatry z polecenia mamy (też niedawno była w szpitalu i też nabawiła się nerwicy) i Pani doktor zapewniła mnie, że to tylko nerwica lękowa i nic gorszego od niej mi się nie stanie. Zaleciła terapie i ewentualnie leki SRRI, ale powiedziała że ani to ani to nie jest konieczne i ma służyć tylko poprawie jakości mojego życia... Wiecie jednak jak to jest - sam fakt, że potrzebuję takiej terapii i leków powoduje, że jednak bardzo chciałbym sobie z tym poradzić sam... Kilka dni po tej wizycie poziom lęku bardzo mi się obniżył, ale teraz doszły nowe wkręty i objawy somatyczne jak choćby ten ból głowy czy uderzenia goraca i zawroty głowy...Miałbym do was pytanie, które mega napawa mnie lękiem - czy to możliwe, że po tylu latach chorowania na nerwicę i tych wszystkich zdrowotnych doświadczeniach, może rozwinąć się stan psychotyczny lub jakaś inna choroba psychiczna?
ja się bujam z lękiem przed zwariowaniem->zrobienie komuś krzywdy ,to się u mnie laczy
2 lata. I nic nie zrobiłam nikomu,nie zwariowałam chociaż nie raz A sto już miałam "wrażenie,że dzisiaj to zwariuje. Mi to fajnie kiedyś Wiktor wytłumaczył,że jak jesteś neurotykiem to nie jesteś psychotykiem i koniec. Jeśli masz nerwicę,analizę,myśl i natrętne i całą ta szkopke to jesteś neurotykiem i jak wyjdziesz z zaburzenia to dalej nie zachorujesz na żadna chorobę psych. Bo po prostu tobie nie było to przypisane w dna 
A Hewad kiedyś mi powiedział też tak, że to jest porównywalne do tego jakbyś miał mając zaburzenie zwariować,to tak jakbyś nagle miał stać się z mężczyzny kobieta. Nie da rady 
czytaj/słuchaj Divovikow, wdrażaj rady z forum a jak będziesz systematycznie, codziennie nie dawał się robić w bambuko zaburzeniu to zobaczysz różnice.
