Jeżeli chodzi o wizyty u psychiatrów mam ich za sobą z 4 , i po jednej u dwóch psychologów, psychiatrom ciężko było mnie zdiagnozować bo zmieniałam ich często,i zazwyczaj jak zwykle w mojej głowie był wielki chaos na początku każdej z wizyt ''zapominałam jak się mówi'', w każdym razie pierwszy lekarz lata temu w gimnazjum a mam wiosen 20 stwierdził nerwicę, kolejny w tym toku w styczniu lęki depresyjne,kolejna pani w marcu stwierdziła depresje paranoidalną, czwarta pani zwlekała z diagnozą.Wizyta u pierwszej pani psycholog nie była efektywna ponieważ miało to miejsce na początku moich dolegliwości i całą wizytę przepłakałam,kolejna pani psycholog gdy było już lepiej,zrobiła mi test i wydała opinię w której stwierdziła derealizację i depersonalizację na tle nerwicowym a schizofrenie wykluczyła... najgorsze jest to że chyba zasugerowała się tym co jej mówiłam niż własną wiedzą i doświadczeniem. ale cóż nie tylko z wiem z autopsji czytam tez na forum i widzę, że mało który z lekarzy ma pojęcie o derealizacji i depersonalizacji, to smutne i krzywdzące zwłaszcza dla osób które nie mają takiego szczęścia i nie maja pojęcia o istnieniu tego wspaniałego forum 
Do sedna oprócz tych dolegliwości mam klaustrofobię, chociaż z czasem zaczyna się pogarszać i zaczynam w to wątpić ,podchodzi to bardziej pod agorafobię czytałam gdzieś że ludzie często ogólnikowo agorafobie definiują jako lęk przed otwartą przestrzenią a to tak naprawdę ''większa'' klaustrofobia bardziej rozbudowana i wcale nie musi się to wykluczać, że jeśli masz to nie możesz mieć tego.Ja mam tzw. lęk przed utknięciem, zamknięciem, w mieszkaniach na wysokich piętrach boję się że zatną się drzwi,,jak palę fajki na balkonie na imprezie takim korytarzowym oddzielonym od mieszkania boję się że ktoś mnie zamknie niechcący jak kiedyś zdarzyło się to mojej koleżance lecz ona nie ma takich dolegliwości i wystarczyło ze zadzwoniła po kolegę, o windach mogę zapomnieć, samolocie z którego nie mam jak wyjść też, gdy jeżdżę wyciągami narciarskimi i zawsze gdy ktoś się przewróci na linii to go na chwilę zatrzymują a ja dostaję mini zawału że utknę, w pociągach nowszego typu również boje się ze gdy pociąg zatrzyma się w szczerym polu i gdy nie ma otwieranych okien nie mogę w nim wytrzymać ponieważ, gdy się zatnie nie będę miała czym oddychać ani jak się wydostać zdaje sobie sprawę, że szanse są niewielkie a nawet mniejsze, ale gdy jest sytuacja taka że np pociąg zatrzyma się od razu bije mi serce i wpadam w panikę, przykładów mogę podawać mnóstwo.Wiem że gdy ktoś posiada jakąś fobię myśli w jej aspekcie irracjonalnie a niektóre rzeczy osobie zdrowej ciężko jest to pojąć umysłem, ale czy w moim przypadku nie podchodzi to pod jakąś paranoje?lekką schizofrenię?zwłaszcza że mam/miałam wcześniej opisane problemy ze zdrowiem. Przecież prawdopodobieństwo, że ktoś mnie gdzieś zamknie, zacięcie drzwi mieszkaniowych ,windy czy pociągu jest niewielkie... może powinnam chodzić do tych lekarzy do skutku...
)
ja np mam lęk wysokości i jak wchodzę na jakikolwiek balkon powyżej pierwszego piętra to okrutnie kręci mi się w głowie i mam poczucie, że powinnam wyskoczyć. Doszło do tego, że u znajomych moje dzieci miały zakaz zbliżania sie do okien. Zaczęłam powolutku u siostry na czwartym piętrze wychodzić na balkon najpierw na minutke, potem na dwie itd. Po kilkunastu razach zauważyłam, że przestały trząść mi się nogi, serce nie waliło jak oszalałe. Nadal kręci mi się w głowie, ale to już nie to samo. Odczuwam niepokój, ale nie paraliżujacy lęk!!!!! Uwazam, że ryzykowanie to podstawa pozbycia się tego cholerstwa. Powodzenia!!!!!!!!!!!!!
