. Ja już od 3 tygodniu bojuje z nartętnymi myślami samobójczymi i wkręciłam się w takie koło, z którego nie widzę wyjścia. Pojawił się stan depresyjny, brak chęci do wszystkiego (aczkolwiek staram się coś robić). Moje myśli pojawiają się ciągle 24/7, próbuje je akceptować, albo racjonalizować, ale się to na dalszą metę mi nie wychodzi, bo dostaję somatów i się frustruję. 
Najgorsze, że ja już sama nie wiem czy chcę żyć, czy nie i tego się boję, już mam takie myśli, że życie nie ma sensu (a ja nie chcę tak myśleć) i prawie wszystko widzę w czarnych barwach. Chciałabym żeby to sie skończyło i bym się obudziła bez tego. Cały czas mam myśli katastroficzne jeśli już naprawdę życie straci sens to się zabiję
...a przecież teraz moje życie też strasznie szare i nie widzę jakośm perspektyw do zmian. Ja się boję, że coraz bardziej tracę wiarę, że mogę odwrócić sytuacje. bardzo boję się, że umrę, że w końcu nie wuytrzyma, już mnie ta nerwica pcha, że mam sobie, coś zrobić, to jest tak realne...ale boję się, że w końcu sobie coś zrobię. Wczoraj byłam u psycholog i ona mi powiedziała, że to nie minie ten stan w 3 dni, to nie minie w tydzień, a nawet w miesiąc, ale ważne są krótkie chwile dobrego samopoczucia i wyłapywanie tych myśli neagywnych, które są myślami automatycznymi. Wczoraj wyszłam od psycholog i całe można powiedzieć 10 godzin miałam dosyć dobry nastrój (oczywiście myśli były, ale jakoś byłam tak natchniona po rozmowie z psycholog). Wczoraj jeszcze nawet pośpiewałam sobie na karaoke, porozmawiałm sobie z rodzicami i nawet napiłam się z nimi alkoholu i pośmiałam się, ale cały czas trzymała mnie myśl katastroficzna: "a co jeśli stracę sens życia i jednak się zabiję". Potem już jak szłam spać byłam to myślą sfrustrowana bo zaczęłam ją rozkminiać myśląc, że już nic mi się w życiu nie ułoży i można powiedzieć z dosyć dobrego nastroju zrobiłam zły....ja się też frustruję tym, że nie mam nastroju takiego jak miałam przedtem.
W nocy myślałam już, że sobie coś zrobię, bo znowu rozkminianie czy sobie coś zrobię czy nie...aż się bałam przykryć kołdrą, bo się bałam, że sobie coś tę kołdrą zrobię ( a ja jestem osobą kompulsywną).
I dzisiaj znów te chore myśli: "życie nie ma sensu", "nic się nie ułoży", "chcę się zabić"...ja próbuję to racjonalizować, ale potem narasta frustracja
. W tej chwili trudno widzieć świat pozytywnie, nawet przyszłość...staram się nie tracić tej wiary.Już nie wiem co mam robić.
Najbardziej boję się, że w końcu nie wytrzymam i sobie coś zrobię....a ja chcę doczekać moich wakacji, które mam w czerwcu, mam taki fajny wyjazd zaplanowany na 3 tygodnie, a boję się, że tego nie doczekam Kochani, co ja mam robić?
[ a patrz, odpisuję Ci, a to znaczy że chyba żyję 
] Po ósme - boisz się, to dobrze. To daje Ci tylko na każdym kroku potwierdzenie że nie zrobisz tego o czym myślisz. Po dziewiąte - Nie mów, że masz chore myśli bo gwarantuję Ci że będzie jeszcze gorzej - dla Twojej wyobraźni nie ma czegoś takiego jak granica postrzegania myśli jako "chora", jedno przerobisz, przyjdzie następne, mocniejsze. ja przerobiłem to na własnym przykładzie, a skończyło się tak że wolę już tu na forum o sobie za często nie pisać bo jeszcze mnie wezmą za pojeba 
)
