piter123321 pisze: ↑

22 sierpnia 2019, o 14:50

Witam wszystkich.
Mam na imię Piotrek mam 28 lat, cudowną żonę i świetnego synka, stabilną i przyjemną pracę, jednym słowem każdy powinien się cieszyć i wogóle każdy mi to tłumaczy. Chorobę odziedziczyłem chyba po mamie a zaczęło się ponad 2 lata temu, od głupiej myśli że coś zrobie mojej żonie, walczyłem z tym ponad miesiąc, na końcu po weselu szwagierki, alkohol itp coś pękło, dostałem tak silnego ataku panikii bałem się cokolwiek robić gdziekolwiek wyjść, poszedłem z żoną do psychiatry, przepisał mi anafranil lecz działania uboczne były zbyt duże, zastosował mi Asertin po 150mg z możliwością regulowania samemu do 200mg na dobę i pregabalin 75mg. Wszystko zaczęło się stabilizować, od czasu do czasu miałem problem gdzieś dalej pojechac ale sobie z tym radziłem, żona zaszła w ciążę, całą ciążę robiłem jej kanapki do łóżka nie pozwalałem nic robić, w marcu urodziła synka, miała ciężki prawie 30 godzinny poród i właściwie gdyby nie moja interwencja nie wiem co byłoby z dzieckiem, lekarz nas kompletnie ignorował... z tym też sobie poradziłem, a od jakichś 2 tygodni znowu wszystko wraca ale w innej formie, w mojej głupiej głowie uwaliło mi się że ją zdradzę albo że coś zrobie innej kobiecie, mam wyrzuty sumienia nawet jak spojrze na ulicy na jakąś dziewczynę wyłączam tv, radio jak słyszę o jakichś przestępstwach itp, ogólnie mam negatywne myśli na każdy temat, strach gdziekolwiek jadę w delegację że odwalę coś głupiego a przeciez przez te 2 lata nic się nie wydarzyło, nic nikomu nie zrobiłem, zrobiłem tyle rzeczy w domu, koło domu w pracy, alkoholu 2 lata do ust nie wziąłem, i nagle znów to wraca... za mała dawka leku? Najgorzej działają na mnie nagłe zmiany pogody z 32 st na 20 i na odwrót chodzę jak nawalony cały dzień. Czasem jestem tak zmęczony walką z tymi myślami jakbym cały dzień pracował na budowie, mam ciągłe wrażenie że jestem złym człowiekiem:( Wiem że to choroba, ale te myśli są straszne... najbardziej boje się że kiedyś faktycznie coś komuś zrobie, czy to jakimś narzędziem czy czy czymś innym

Zaburzenie pisze: ↑

23 sierpnia 2019, o 09:33

Ja jak sie naczytam tych postów o robieniu krzywdy, to wtedy jestem nakręcona na maxa i mam wrażenie, że ja chcę zrobić komuś krzywdę:/ Musze chyba przestać czytać posty innych a słuchać tylko chłopaków bo inaczej będę musiała się zamknąć w psychiatryku;(

debra.morgan pisze: ↑

23 sierpnia 2019, o 09:44

Zaburzenie pisze: ↑

23 sierpnia 2019, o 09:33

Ja jak sie naczytam tych postów o robieniu krzywdy, to wtedy jestem nakręcona na maxa i mam wrażenie, że ja chcę zrobić komuś krzywdę:/ Musze chyba przestać czytać posty innych a słuchać tylko chłopaków bo inaczej będę musiała się zamknąć w psychiatryku;(

To tak jakbyś czytała w googlach, ze ból gardła/nogi/głowy to rak

piter123321 pisze: ↑

22 sierpnia 2019, o 14:50

Witam wszystkich.
Mam na imię Piotrek mam 28 lat, cudowną żonę i świetnego synka, stabilną i przyjemną pracę, jednym słowem każdy powinien się cieszyć i wogóle każdy mi to tłumaczy. Chorobę odziedziczyłem chyba po mamie a zaczęło się ponad 2 lata temu, od głupiej myśli że coś zrobie mojej żonie, walczyłem z tym ponad miesiąc, na końcu po weselu szwagierki, alkohol itp coś pękło, dostałem tak silnego ataku panikii bałem się cokolwiek robić gdziekolwiek wyjść, poszedłem z żoną do psychiatry, przepisał mi anafranil lecz działania uboczne były zbyt duże, zastosował mi Asertin po 150mg z możliwością regulowania samemu do 200mg na dobę i pregabalin 75mg. Wszystko zaczęło się stabilizować, od czasu do czasu miałem problem gdzieś dalej pojechac ale sobie z tym radziłem, żona zaszła w ciążę, całą ciążę robiłem jej kanapki do łóżka nie pozwalałem nic robić, w marcu urodziła synka, miała ciężki prawie 30 godzinny poród i właściwie gdyby nie moja interwencja nie wiem co byłoby z dzieckiem, lekarz nas kompletnie ignorował... z tym też sobie poradziłem, a od jakichś 2 tygodni znowu wszystko wraca ale w innej formie, w mojej głupiej głowie uwaliło mi się że ją zdradzę albo że coś zrobie innej kobiecie, mam wyrzuty sumienia nawet jak spojrze na ulicy na jakąś dziewczynę wyłączam tv, radio jak słyszę o jakichś przestępstwach itp, ogólnie mam negatywne myśli na każdy temat, strach gdziekolwiek jadę w delegację że odwalę coś głupiego a przeciez przez te 2 lata nic się nie wydarzyło, nic nikomu nie zrobiłem, zrobiłem tyle rzeczy w domu, koło domu w pracy, alkoholu 2 lata do ust nie wziąłem, i nagle znów to wraca... za mała dawka leku? Najgorzej działają na mnie nagłe zmiany pogody z 32 st na 20 i na odwrót chodzę jak nawalony cały dzień. Czasem jestem tak zmęczony walką z tymi myślami jakbym cały dzień pracował na budowie, mam ciągłe wrażenie że jestem złym człowiekiem:( Wiem że to choroba, ale te myśli są straszne... najbardziej boje się że kiedyś faktycznie coś komuś zrobie, czy to jakimś narzędziem czy czy czymś innym

piter123321 pisze: ↑

26 sierpnia 2019, o 10:45

Witam ponownie,

Dziękuję Wam za dobre słowo, wiem że to tylko myśli i tak to sobie tłumaczę ale czasem poprostu juz to mnie przytłacza, u psychoterapeuty nie byłem... w sumie nikt mi tego nie polecał, dużo rozmawiam z żoną ale wiem że to nie to samo, mam straszne wyrzuty sumienia jak spojrzę na inną kobietę, w głowie włącza się głupi mechanizm, popatrz a z drugiej strony że przecież masz żonę. Z żonką się znamy już ponad 10 lat a od 3 jesteśmy małżeństwem i żona z synkiem są najważniejsi
Dawniej nie rozumiałem tego że ktoś ma nerwicę, mówiłem że trzeba się czymś zająć,wziąć się w garść, lecz teraz wiem że to nie takie proste, ciągła walka z samym sobą, bicie się z myślami a na końcu dobijające wyrzuty sumienia. Ale jak trafiłem na to forum widzę że nie jestem sam. I to mnie trochę podbudowuje że nie jestem takim złym człowiekiem;)

piter123321 pisze: ↑

27 sierpnia 2019, o 11:54

To że nie jestem sam jest troche budujące, ale przyznam że czasem te myśli są straszne, wstyd mi o nich mówić:( ,duszenie, nóż, itp. Najgorsze jest to że pojawi się taka głupia myśl a za nią od razu wybujałe obrazy niczym nie związane z rzeczywistością, a przecież nóż służy do krojenia i każdy głupi to wie.

Zaburzenie pisze: ↑

27 sierpnia 2019, o 11:57

piter123321 pisze: ↑

27 sierpnia 2019, o 11:54

To że nie jestem sam jest troche budujące, ale przyznam że czasem te myśli są straszne, wstyd mi o nich mówić:( ,duszenie, nóż, itp. Najgorsze jest to że pojawi się taka głupia myśl a za nią od razu wybujałe obrazy niczym nie związane z rzeczywistością, a przecież nóż służy do krojenia i każdy głupi to wie.

Łączę się z Tobą w bolu. Ja mam tak na zmianę, że nie dowierzam tym wyobrażeniom i myślom, a niekiedy prześladują mnie i powodują, że strasznie sie boję. Ale nie wyobrażam sobie, ze mogłabym komuś zrobić krzywdę.

piter123321 pisze: ↑

27 sierpnia 2019, o 12:01

Zaburzenie pisze: ↑

27 sierpnia 2019, o 11:57

piter123321 pisze: ↑

27 sierpnia 2019, o 11:54

To że nie jestem sam jest troche budujące, ale przyznam że czasem te myśli są straszne, wstyd mi o nich mówić:( ,duszenie, nóż, itp. Najgorsze jest to że pojawi się taka głupia myśl a za nią od razu wybujałe obrazy niczym nie związane z rzeczywistością, a przecież nóż służy do krojenia i każdy głupi to wie.

Łączę się z Tobą w bolu. Ja mam tak na zmianę, że nie dowierzam tym wyobrażeniom i myślom, a niekiedy prześladują mnie i powodują, że strasznie sie boję. Ale nie wyobrażam sobie, ze mogłabym komuś zrobić krzywdę.

Mam dokładnie to samo paraliżujący strach że przecież nie mogę nic nikomu zrobić bo jak, przecież nie jestem potworem. Czasem jest tak że one sobie gdzieś tam w głębi są ale nie powodują strachu, a jak jest gorszy dzień to sie nasilają. Czasem mam ochote iść i walić glową w ścianę żeby to wyrzucić z głowy

Zaburzenie pisze: ↑

27 sierpnia 2019, o 14:36

piter123321 pisze: ↑

27 sierpnia 2019, o 12:01

Zaburzenie pisze: ↑

27 sierpnia 2019, o 11:57

Łączę się z Tobą w bolu. Ja mam tak na zmianę, że nie dowierzam tym wyobrażeniom i myślom, a niekiedy prześladują mnie i powodują, że strasznie sie boję. Ale nie wyobrażam sobie, ze mogłabym komuś zrobić krzywdę.

Mam dokładnie to samo paraliżujący strach że przecież nie mogę nic nikomu zrobić bo jak, przecież nie jestem potworem. Czasem jest tak że one sobie gdzieś tam w głębi są ale nie powodują strachu, a jak jest gorszy dzień to sie nasilają. Czasem mam ochote iść i walić glową w ścianę żeby to wyrzucić z głowy

Ja właśnie wracam od psychologa i powiedziała, ze to typowy objaw w momencie gdy pod przykrywką jest jakis problem. U mnie to nieprzepracowana trauma. Jedyne pocieszenie, ze ja wiem skąd to sie bierze. Nigdy wcześniej nie miałam takich myśli. Staram się dużo układać sobie w głowie, ale trzeba przepracować problemy i tyle bo potem tak wychodzi.

Nerwowy pisze: ↑

28 sierpnia 2019, o 11:09

Zaburzenie pisze: ↑

27 sierpnia 2019, o 14:36

piter123321 pisze: ↑

27 sierpnia 2019, o 12:01

Mam dokładnie to samo paraliżujący strach że przecież nie mogę nic nikomu zrobić bo jak, przecież nie jestem potworem. Czasem jest tak że one sobie gdzieś tam w głębi są ale nie powodują strachu, a jak jest gorszy dzień to sie nasilają. Czasem mam ochote iść i walić glową w ścianę żeby to wyrzucić z głowy

Ja właśnie wracam od psychologa i powiedziała, ze to typowy objaw w momencie gdy pod przykrywką jest jakis problem. U mnie to nieprzepracowana trauma. Jedyne pocieszenie, ze ja wiem skąd to sie bierze. Nigdy wcześniej nie miałam takich myśli. Staram się dużo układać sobie w głowie, ale trzeba przepracować problemy i tyle bo potem tak wychodzi.

Ja wczoraj też byłem akurat na terapii i przerabialiśmy natrętne myśli - opowiedziałem wszystko, myślałem, że wezmą mnie za świra ;D Terapeutka stwierdziła, że juz dobrze mnie zna (chodzę prawie rok na terapię) schemat jest u mnie taki, że one zasłaniają inne stresujące problemy. Zamiast radzić sobie z problemami i starać ogarnąć stres, zaczynam "żyć" natrętami.

Od zawsze się stresowałem więcej niż powinienem, a wszystko zaczęło się od ataków paniki. Przekroczyłem swój próg - wpadłem w stan awaryjny. Teraz np. mam sytuację, która mnie kiedyś bardzo stresowała, ale o niej nie myślę... bo walczę z natrętami w głowie. To taki temat zastępczy. Więc, by z tego wyjść muszę poukładać sobie życie, a przede wszystkim pracę, która generuje stres. To bardzo trudne, bo człowiek pracuje wiele lat w "takim stylu" i teraz musi się zmienić.

Oczywiście ważne jest też samo podejście do natrętnych myśli - to tylko myśli - nic nam nie zrobią, a od myśli do czynu jest olbrzymia przepaść. Akceptacja, wyśmiewanie myśli i przede wszystkim życie z nimi mimo to. One są tylko tłem, na których wcale nie musimy się skupiać.

Anika pisze: ↑

11 kwietnia 2019, o 16:29

Oto cytat z nowo zakupionej książki wyd. Uniwersytetu Jagiellońskiego, C.M. Pittman i E.M. Karle "Zalękniony mózg". Książka opisuje jakie procesy zachodzą w mózgu w czasie trwania zaburzeń lękowych (walcz albo uciekaj).
"Sonia to młoda mama chłopca. Pewnego dnia myślała o tym jak bezbronne jest jej dziecko i jak łatwo mogłaby mu zrobić krzywdę. Następnie jej głowę wypełniły myśli i obrazy przedstawiające różne sytuacje w których Sonia celowo lub nieumyślnie krzywdziła swojego synka. Wyobrażała sobie jak przypadkowo go upuszcza i rozmyślała o tym jak łatwo mogłaby go utopić. Te myśli i obrazy ją przerażały, więc zaczęła się bać zostawania z dzieckiem sam na sam, ponieważ wydawało jej się, że myśli i wyobrażenia mogą doprowadzić do działania według nich. Kobieta pomyliła wytwory swojego umysłu z rzeczywistością i padła ofiarą fuzji poznawczej. Jej lęk przed zostawaniem z synkiem pokazywał jednak, że martwi się o jego bezpieczeństwo i gdyby zaistniała taka konieczność , podjęła by działanie aby go chronić.
W każdej chwili mamy w głowie różnorodne myśli stworzone przez korę mózgu, co jednak nie oznacza, że to co myślimy jest prawdziwe, że wydarzy się w przyszłości, ani że zaczniemy się zachowywać w określony sposób. Mimo to łatwo jest pamiętać, że myśli są tylko myślami, procesami zachodzącymi w korze mózgowej, które często nie mają żadnego związku z rzeczywistością. Dostrzeganie różnicy między myślami a faktycznymi wydarzeniami jest konieczne do kontrolowania lęku powstającego w korze mózgu." (kontrolowanie w sensie nie robienie z muchy słonia).
Wszyscy eksperci twierdzą to samo czyli, że chodzi tylko o lęk. Ehhh te nasze nerwiczki