Mózg moim zdaniem nie rozróżnia czy sytuacja jest prawdziwa czy nie dlatego emocje są tak silne jakby to się działo. Nie przejmuj sięmartaszewczyk pisze: ↑11 kwietnia 2019, o 14:27Masz odwagę czytać mnie paraliżuje lek przed samym czytaniem o takich zeczasz...najgorsze w tym wszystkim sa te odczucia emocje one sa takie prawdziwe względem danej sytuacji..z tym nie mogę dac rady..
Nasza świadomość to nasza siła 
Prawie 4 lata. Z tym, że na początku wierzyłam tylko w terapię i leki. Jak po 2,5 roku miałam nawrót to zaczęłam inaczej do tego podchodzić przez forum i znalazłam inną terapeutkę, która naprawdę ze mną rozmawiała a nie tylko słuchała. Lektura obowiązkowa to G. Szaffer Pokonałem nerwicę. Jest tez strona www (historia pewnej nerwicy), aczkolwiek książka jest trochę bardziej rozbudowana. Czasami lęk naprawdę daje mi w kość zwłaszcza jak czegoś się naczytam albo w wiadomościach zobaczę. Myślę, że tak się dzieje bo zawsze się zastanawiam czy ta osoba która coś zrobiła czy nie miała zaburzenia lękowego czasami. Taka wątpliwość mnie zawsze sprowadza na dno. Z drugiej strony staram się sobie tłumaczyć, że każdy jest inny i ma inne problemy, osobowość itd.martaszewczyk pisze: ↑11 kwietnia 2019, o 17:03Pocieszające to wszystko naprawdę.. długo walczysz z zaburzeniem?...ja czasami mam w sobie taki lek ze myślę ze już warjuje i nie wytrzymam.. Ja jedyna książkę jaka czytałam to była potęgą podświadomości tez dawała trochę kopa..
Jednak myślę, że po tym upewnieniu się byłbym spokojny. Po tym zaczęła się kolejna lawina złych myśli - że ten kolega mógłby innym rozpowiedzieć, że tak gadam o swoich bliskich itp. Jak sobie z tym radzić? Jak to sobie przetłumaczyć, że raczej na pewno tak nie powiedziałem?Arxenn nie martw się na pewno nic nie powiedziałeś nie stosownego. Tak jak piszesz raczej kolega zwróciłby uwagę. Szczerze Ci współczuję bo mam to samo. Kiedys np odwiedzil nas kuzyn mojego partnera (to było na początku mojego zaburzenia) siedzieliśmy rozmawialiśmy a ja miałem w glowie tylko "ale on brzydki ale ma straszne zęby" a wcale tak nie jest!!! A ja siedzę myślę tak mam ogromny lęk przez co nie moglam się na niczym skupić tylko myslalam o tym żeby nie powiedzieć tego na glos. Potem biegiem czasu zaczelam ignorować te wszystkie myśli tak jak radzą na forum pozwalalam im płynąć i nie zwracalam uwagi. Powoli zaczelam z tego wychodzić. Ale!!! Jak tylko mam jakas stresujaca sytuację albo czeka mnie jakies warze wydarzenje to mi to wraca nie wiem dlaczego. Teraz np w niedzielę ide a komunie mojej siostrzenicy i juz od paru dni mnie znow dopadły mysli i somaty mam takie napięcie w glowie ze tylko wyczekuje momentu ze zaraz oszaleje, zaczne miec omamy, gadac do siebie albo co najgorsze skrzywdze swoje dziecko.arxenn pisze: ↑13 kwietnia 2019, o 19:43Chciałbym opisać swój duży problem, który strasznie mnie męczy. Otóż w przeszłości miałem natrętne, bardzo złe i obraźliwe myśli na temat bliskiej mi osoby. Gdy tylko pomyślałem o tej osobie to od razu pojawiały się te złe myśli. Do dziś dręczy mnie pewna sytuacja, a mianowicie gdy gadałem kiedyś z kolegą o tej bliskiej mi osobie to, to tylko gdy miałem coś o tej osobie wspomnieć to pojawiały mi się okropne myśli. Boję się teraz, że mogłem powiedzieć o tej osobie coś bardzo złego, zupełnie przez przypadek, że mogłem się przejęzyczyć czy coś. Że myślałem o tych złych określeniach i mogłem przez przypadek ich użyć. Dla mnie to jest coś irracjonalne, sprzeczne z moim charakterem bo nigdy nie nazwałbym tak bliskiej mi osoby. Po prostu obawiam się, że podczas rozmowy mając w głowie te złe myśli i określenia, mogłem przez przypadek tak powiedzieć. Jednak pocieszam się tym, że jakbym coś takiego powiedział to kolega byłby bardzo zaskoczony i pewnie zapytałby dlaczego tak mówię. To było jakieś 2-3 miesiące temu jednak męczy mnie to do dzisiejszego dnia. Chciałbym zapytać (tak dla pewności) tego kolegę czy nie powiedziałem nic złego na temat tej bliskiej mi osoby, ale nie wiem czy to dobry pomysł. Mógłby uznać mnie za dziwaka
Już nie wiem co zrobić zeby sie wyluzowac chyba nie umiem.nawet mam tak ze mysle ze za chwilę stracę rozum i nie bede wiedziala kim jestem albo gdzie. Ciagle znow sie kontroluje, chodzę jak pijana, no jednym slowem bylo juz naprawdę dobrze a znow czuje sie koszmarnie.
wczoraj zawiozlam.chlopakowi obiad do pracy i caly czas analizowalak jak ja to gotowalam czy niczego nie dodalam napewno i czułam taki strach ze moglam to zrobic i ze nie pamietam teraz jal to pisze to nawet mnie to troche juz śmieszy 
jesteś moim nerwicowym bliźniakiem. Tez miałam takie myśli. Ze coś zrobiłam i nie pamietam. No durne to mega. Jak można coś zrobić i nie pamiętać. No chyba ze po alkoholu 
) ze jestem nie normalna, ze jak kogos nie lubię albo ktoś mnie wkurza to mma wrażenie ze najchętniej zrobiłabym tej osobie krzywde bez wzgledu na to kto to jest. Jakas taka jakby nienawiść jakbym miala w sobie. Nie wiem czy to tylko wkretki czy faktycznie rzadza mna takie uczucia.fakt ze mam znow napięcie przedmiesiaczkowe i to prawdopodobnie tu jest problem. Ale kiedys jak mialam pms i zly humor to po prostu z tym jakos zylam i juz a teraz kazde negatywne emocje uwazam za obja tego ze jestem jakas psychopatka. A nie daj Boże jak synek mnie z czyms zdenerwuje i sie na niego zezloszcze u krzykne to wtedy tylko utwierdzam sie w przekonaniu ze jestem psychiczna skoro nie panuje nad emocjami. Koszmar 
Jak mam czas to odpisuje. Nic się nie krępuj