Nasze małe zwycięstwa :) Małe codzienne kroczki

djmaro21 · 10 listopada 2017, o 19:15

alicjac pisze: ↑
10 listopada 2017, o 19:09
Tak trzymaj. To dobry i jedyny kurs. Dalszych sukcesów i wytrwałości wypada mi życzyć ☺

Dziękuje:) Postaram się tu na forum "natchnąć" te ciężkie, oporne na wiedzę przypadki...pisanie o tym absurdzie lękowym to także element terapii:)

Iwona29 · 10 listopada 2017, o 21:00

rit pisze: ↑
13 października 2017, o 10:00
Też mam problem z zostawaniem sama w domu, a w tym tygodniu byłam zmuszona zostać trzy razy I to do późnych godzin, nawet do północy. Ostatni raz był już całkiem w porządku, nie rozglądałam się nawet co chwila czy "czegoś nie ma w pokoju", oglądnęłam spokojnie film i nawet nie czułam niepokoju To już coś

I ja nienawidzę być sama w domu.
Za dnia jakoś to wytrzymuje bo zajadę do rodziców z godz albo w domu mam zajęcia.

Ale ze 2 dni temu mąż pojechał robić auto znajomemu.Zostawil mnie na samą noc.dzwoniac mówił że za pół h będzie i tak co 1.5 godziny aż prawie północ wybiła.W międzyczasie moje ciało doswiadczalo ataków które były coraz gorsze. ZŁOŚĆ też nastała bo miałam 4godz snu i do pracy. Zasnąć nie było mowy.

Co zrobiłam? Wkur się i pojechałam tam zjebalam to i wróciłam a on za mną.
Potem miałam wyrzuty sumienia ale i ulgę.

rit · 11 listopada 2017, o 12:59

Iwona29 pisze: ↑
10 listopada 2017, o 21:00

rit pisze: ↑
13 października 2017, o 10:00
Też mam problem z zostawaniem sama w domu, a w tym tygodniu byłam zmuszona zostać trzy razy I to do późnych godzin, nawet do północy. Ostatni raz był już całkiem w porządku, nie rozglądałam się nawet co chwila czy "czegoś nie ma w pokoju", oglądnęłam spokojnie film i nawet nie czułam niepokoju To już coś
I ja nienawidzę być sama w domu.
Za dnia jakoś to wytrzymuje bo zajadę do rodziców z godz albo w domu mam zajęcia.

Ale ze 2 dni temu mąż pojechał robić auto znajomemu.Zostawil mnie na samą noc.dzwoniac mówił że za pół h będzie i tak co 1.5 godziny aż prawie północ wybiła.W międzyczasie moje ciało doswiadczalo ataków które były coraz gorsze. ZŁOŚĆ też nastała bo miałam 4godz snu i do pracy. Zasnąć nie było mowy.

Co zrobiłam? Wkur się i pojechałam tam zjebalam to i wróciłam a on za mną.
Potem miałam wyrzuty sumienia ale i ulgę.

Iwona, przepraszam, ze to napisze, bo to Twoje życie i małżeństwo, ale wydaje mi się, ze nie powinnaś tak robic.. według mnie powinnaś zostawić mężowi trochę przestrzeni i sama spróbować poradzić sobie z lękami. Nigdy nie przestaniesz się bać zostawać sama, jeśli tak będziesz do tego podchodzić. Przecież jesteś niezależnym, silnym człowiekiem, musisz to udowodnić nerwicy, Twoje szczęście jest od Ciebie zależne, od nikogo innego

jeśli Cię obraziłam, to przepraszam, ale takie jest moje zdanie.
PS. Mi wystarczyło kilka wieczorów samotnych, bez fochów i złości, postarałam się zmierzyć z lękami, i jest już naprawdę lepiej. Polecam!

Nipo · 11 listopada 2017, o 13:02

rit pisze: ↑
11 listopada 2017, o 12:59

Iwona29 pisze: ↑
10 listopada 2017, o 21:00

rit pisze: ↑
13 października 2017, o 10:00
Też mam problem z zostawaniem sama w domu, a w tym tygodniu byłam zmuszona zostać trzy razy I to do późnych godzin, nawet do północy. Ostatni raz był już całkiem w porządku, nie rozglądałam się nawet co chwila czy "czegoś nie ma w pokoju", oglądnęłam spokojnie film i nawet nie czułam niepokoju To już coś
I ja nienawidzę być sama w domu.
Za dnia jakoś to wytrzymuje bo zajadę do rodziców z godz albo w domu mam zajęcia.

Ale ze 2 dni temu mąż pojechał robić auto znajomemu.Zostawil mnie na samą noc.dzwoniac mówił że za pół h będzie i tak co 1.5 godziny aż prawie północ wybiła.W międzyczasie moje ciało doswiadczalo ataków które były coraz gorsze. ZŁOŚĆ też nastała bo miałam 4godz snu i do pracy. Zasnąć nie było mowy.

Co zrobiłam? Wkur się i pojechałam tam zjebalam to i wróciłam a on za mną.
Potem miałam wyrzuty sumienia ale i ulgę.
Iwona, przepraszam, ze to napisze, bo to Twoje życie i małżeństwo, ale wydaje mi się, ze nie powinnaś tak robic.. według mnie powinnaś zostawić mężowi trochę przestrzeni i sama spróbować poradzić sobie z lękami. Nigdy nie przestaniesz się bać zostawać sama, jeśli tak będziesz do tego podchodzić. Przecież jesteś niezależnym, silnym człowiekiem, musisz to udowodnić nerwicy, Twoje szczęście jest od Ciebie zależne, od nikogo innego jeśli Cię obraziłam, to przepraszam, ale takie jest moje zdanie.
PS. Mi wystarczyło kilka wieczorów samotnych, bez fochów i złości, postarałam się zmierzyć z lękami, i jest już naprawdę lepiej. Polecam!

Masz racje!!!w jednej z książek nawet przeczytałem żeby porzucić koło ratunkowe bo inaczej w tym człowiek będzie tkwił !trzeba zmierzyć się z lekiem i go oswoić poprostu

Iwona29 · 11 listopada 2017, o 13:35

Nipo pisze: ↑
11 listopada 2017, o 13:02

rit pisze: ↑
11 listopada 2017, o 12:59

Iwona29 pisze: ↑
10 listopada 2017, o 21:00

I ja nienawidzę być sama w domu.
Za dnia jakoś to wytrzymuje bo zajadę do rodziców z godz albo w domu mam zajęcia.

Ale ze 2 dni temu mąż pojechał robić auto znajomemu.Zostawil mnie na samą noc.dzwoniac mówił że za pół h będzie i tak co 1.5 godziny aż prawie północ wybiła.W międzyczasie moje ciało doswiadczalo ataków które były coraz gorsze. ZŁOŚĆ też nastała bo miałam 4godz snu i do pracy. Zasnąć nie było mowy.

Co zrobiłam? Wkur się i pojechałam tam zjebalam to i wróciłam a on za mną.
Potem miałam wyrzuty sumienia ale i ulgę.
Iwona, przepraszam, ze to napisze, bo to Twoje życie i małżeństwo, ale wydaje mi się, ze nie powinnaś tak robic.. według mnie powinnaś zostawić mężowi trochę przestrzeni i sama spróbować poradzić sobie z lękami. Nigdy nie przestaniesz się bać zostawać sama, jeśli tak będziesz do tego podchodzić. Przecież jesteś niezależnym, silnym człowiekiem, musisz to udowodnić nerwicy, Twoje szczęście jest od Ciebie zależne, od nikogo innego jeśli Cię obraziłam, to przepraszam, ale takie jest moje zdanie.
PS. Mi wystarczyło kilka wieczorów samotnych, bez fochów i złości, postarałam się zmierzyć z lękami, i jest już naprawdę lepiej. Polecam!
Masz racje!!!w jednej z książek nawet przeczytałem żeby porzucić koło ratunkowe bo inaczej w tym człowiek będzie tkwił !trzeba zmierzyć się z lekiem i go oswoić poprostu

Tylko noce są bardzo ciężkie.Nie czuje się w tym nowym domu jeszcze tak pewnie.Tym bardziej jak sama wieczorem jestem i ostro zażarcie ujadaly psy.
Sąsiedzi mówili że mają czy już wyszli dwaj złodzieje z paki co kradną w biały dzień.Ze są zdolni do wszystkiego.Wiec boję się.

Jak mam się wtedy czuć samiutka.Sam mąż mówił że przetrącił by kołem jakby ktoś mu wszedł.Sam wychodzi z łóżka sprawdzić na dwór jak mocno psy ujadają.

Mowa o mnie z nerwą

kasicka91 · 3 grudnia 2017, o 20:19

Dzisiaj wyszłam sobie sama na spacer, przeszłam dookoła osiedla ponad 3 km. Na początku było nawet fajnie, później wzmocnił się ból głowy, było mi niedobrze (za dużo ciastków

), ciężko mi się oddychało, broda drętwiała (po prostu mróz, ale od nerwy czuć inaczej). Mimo tego maszerowałam dzielnie i "odziwo" dotarłam cała do domu bez upadku czy zemdlenia po drodze

Miałam się wrócić na początku drogi ale stwierdziłam, że nie dam się! <razy> I dałam radę!

katarzynka · 3 grudnia 2017, o 23:46

kasicka91 pisze: ↑
3 grudnia 2017, o 20:19
Dzisiaj wyszłam sobie sama na spacer, przeszłam dookoła osiedla ponad 3 km. Na początku było nawet fajnie, później wzmocnił się ból głowy, było mi niedobrze (za dużo ciastków ), ciężko mi się oddychało, broda drętwiała (po prostu mróz, ale od nerwy czuć inaczej). Mimo tego maszerowałam dzielnie i "odziwo" dotarłam cała do domu bez upadku czy zemdlenia po drodze Miałam się wrócić na początku drogi ale stwierdziłam, że nie dam się! <razy> I dałam radę!

Brawo Kasiu! Możesz być z siebie dumna

kasicka91 · 4 grudnia 2017, o 11:29

katarzynka pisze: ↑
3 grudnia 2017, o 23:46

kasicka91 pisze: ↑
3 grudnia 2017, o 20:19
Dzisiaj wyszłam sobie sama na spacer, przeszłam dookoła osiedla ponad 3 km. Na początku było nawet fajnie, później wzmocnił się ból głowy, było mi niedobrze (za dużo ciastków ), ciężko mi się oddychało, broda drętwiała (po prostu mróz, ale od nerwy czuć inaczej). Mimo tego maszerowałam dzielnie i "odziwo" dotarłam cała do domu bez upadku czy zemdlenia po drodze Miałam się wrócić na początku drogi ale stwierdziłam, że nie dam się! <razy> I dałam radę!
Brawo Kasiu! Możesz być z siebie dumna

Dziękuję Katarzynko za miłe słowa

Dodam jeszcze, że na koniec dnia (a męczył mnie przede wszystkim ścisk głowy jak w imadle i mdłości), kiedy odebrałam męża z pracy i wróciliśmy do domu, mieliśmy cudowny (jak zwykle

) seks! To też ważne, że się nie dałam nerwie i zwinęłam gdzieś w kąt, bo to był jeden z ciężkich dni, ale w końcu starałam się odpuszczać. I stwierdziłam, że częściej będę pisać w tym wątku, żebym później mogła sobie zajrzeć i zobaczyć jak sobie dzielnie radzę

eiviss1204 · 4 grudnia 2017, o 11:31

kasicka91 pisze: ↑
4 grudnia 2017, o 11:29

katarzynka pisze: ↑
3 grudnia 2017, o 23:46

kasicka91 pisze: ↑
3 grudnia 2017, o 20:19
Dzisiaj wyszłam sobie sama na spacer, przeszłam dookoła osiedla ponad 3 km. Na początku było nawet fajnie, później wzmocnił się ból głowy, było mi niedobrze (za dużo ciastków ), ciężko mi się oddychało, broda drętwiała (po prostu mróz, ale od nerwy czuć inaczej). Mimo tego maszerowałam dzielnie i "odziwo" dotarłam cała do domu bez upadku czy zemdlenia po drodze Miałam się wrócić na początku drogi ale stwierdziłam, że nie dam się! <razy> I dałam radę!
Brawo Kasiu! Możesz być z siebie dumna
Dziękuję Katarzynko za miłe słowa Dodam jeszcze, że na koniec dnia (a męczył mnie przede wszystkim ścisk głowy jak w imadle i mdłości), kiedy odebrałam męża z pracy i wróciliśmy do domu, mieliśmy cudowny (jak zwykle ) seks! To też ważne, że się nie dałam nerwie i zwinęłam gdzieś w kąt, bo to był jeden z ciężkich dni, ale w końcu starałam się odpuszczać. I stwierdziłam, że częściej będę pisać w tym wątku, żebym później mogła sobie zajrzeć i zobaczyć jak sobie dzielnie radzę

Brawo ! Mi to az się lezka kreci jak widze,ze dajecie sobie coraz lepiej radę

3mam kciuki ! I pamiwtaj jak bedzie jakis problem to wracaj myslami do tych lepszych momentow. Emocje nie sa wieczne-zmieniaja się

zawsze po ciezkim dniu bedzie lepszy :*

katarzynka · 4 grudnia 2017, o 23:28

kasicka91 pisze: ↑
4 grudnia 2017, o 11:29

katarzynka pisze: ↑
3 grudnia 2017, o 23:46

kasicka91 pisze: ↑
3 grudnia 2017, o 20:19
Dzisiaj wyszłam sobie sama na spacer, przeszłam dookoła osiedla ponad 3 km. Na początku było nawet fajnie, później wzmocnił się ból głowy, było mi niedobrze (za dużo ciastków ), ciężko mi się oddychało, broda drętwiała (po prostu mróz, ale od nerwy czuć inaczej). Mimo tego maszerowałam dzielnie i "odziwo" dotarłam cała do domu bez upadku czy zemdlenia po drodze Miałam się wrócić na początku drogi ale stwierdziłam, że nie dam się! <razy> I dałam radę!
Brawo Kasiu! Możesz być z siebie dumna
Dziękuję Katarzynko za miłe słowa Dodam jeszcze, że na koniec dnia (a męczył mnie przede wszystkim ścisk głowy jak w imadle i mdłości), kiedy odebrałam męża z pracy i wróciliśmy do domu, mieliśmy cudowny (jak zwykle ) seks! To też ważne, że się nie dałam nerwie i zwinęłam gdzieś w kąt, bo to był jeden z ciężkich dni, ale w końcu starałam się odpuszczać. I stwierdziłam, że częściej będę pisać w tym wątku, żebym później mogła sobie zajrzeć i zobaczyć jak sobie dzielnie radzę

Pięknie, tak trzymaj Kochana! Miło słyszeć i czytać takie wiadomości

Magda321 · 8 grudnia 2017, o 22:19

Mysle, ze moim małym zwyciestwem jest powolna praca nad sobą. Staram sie juz teraz wiedze nie tylko przekładac na zaburzneie, ale tez i na zycie. Dzisiaj miałam nieprzyjemna sytuacje, gdzie poczułam sie dosłownie odrzucona, a moj stan emocjonalny juz chciał robic depresje i dramat. Pozwoliłam emocjom jakby przejść przez siebie i nie leciec za nimi. Taka sytuacja dała mi ogormna siłę, ze faktycznie da sie

Staram sie rowniez nie wyrzucac złych emocji na ludzi na ktorych mi zalezy.

eiviss1204 · 8 grudnia 2017, o 22:35

PaulinaDobrevv pisze: ↑
8 grudnia 2017, o 22:19
Mysle, ze moim małym zwyciestwem jest powolna praca nad sobą. Staram sie juz teraz wiedze nie tylko przekładac na zaburzneie, ale tez i na zycie. Dzisiaj miałam nieprzyjemna sytuacje, gdzie poczułam sie dosłownie odrzucona, a moj stan emocjonalny juz chciał robic depresje i dramat. Pozwoliłam emocjom jakby przejść przez siebie i nie leciec za nimi. Taka sytuacja dała mi ogormna siłę, ze faktycznie da sie Staram sie rowniez nie wyrzucac złych emocji na ludzi na ktorych mi zalezy.

Brawo az milo czyta sie takie fajne rzeczy

3mam kciuki w dalszej pracy nad sobą

kasicka91 · 10 grudnia 2017, o 18:52

kasicka91 pisze: ↑
3 grudnia 2017, o 20:19
Dzisiaj wyszłam sobie sama na spacer, przeszłam dookoła osiedla ponad 3 km. Na początku było nawet fajnie, później wzmocnił się ból głowy, było mi niedobrze (za dużo ciastków ), ciężko mi się oddychało, broda drętwiała (po prostu mróz, ale od nerwy czuć inaczej). Mimo tego maszerowałam dzielnie i "odziwo" dotarłam cała do domu bez upadku czy zemdlenia po drodze Miałam się wrócić na początku drogi ale stwierdziłam, że nie dam się! <razy> I dałam radę!

Dzisiaj też byłam sama na takim samym spacerze ale nie czułam się już tak samo. Tylko lepiej

Niemal bez nerwy, pod koniec coś mnie zaczęło mulić ale w porównaniu do mojego ostatniego wyjścia - bajka!

Czyli nie zawsze jest tak źle i nie zawsze będzie źle

Jest moc! Słuchałam też wczoraj Divovica po dłuższej przerwie i stosuję na nowo rady tam zawarte

Nie dam się nerwie!

Halina · 13 grudnia 2017, o 01:13

kasicka91 pisze: ↑
10 grudnia 2017, o 18:52

kasicka91 pisze: ↑
3 grudnia 2017, o 20:19
Dzisiaj wyszłam sobie sama na spacer, przeszłam dookoła osiedla ponad 3 km. Na początku było nawet fajnie, później wzmocnił się ból głowy, było mi niedobrze (za dużo ciastków ), ciężko mi się oddychało, broda drętwiała (po prostu mróz, ale od nerwy czuć inaczej). Mimo tego maszerowałam dzielnie i "odziwo" dotarłam cała do domu bez upadku czy zemdlenia po drodze Miałam się wrócić na początku drogi ale stwierdziłam, że nie dam się! <razy> I dałam radę!
Dzisiaj też byłam sama na takim samym spacerze ale nie czułam się już tak samo. Tylko lepiej Niemal bez nerwy, pod koniec coś mnie zaczęło mulić ale w porównaniu do mojego ostatniego wyjścia - bajka! Czyli nie zawsze jest tak źle i nie zawsze będzie źle Jest moc! Słuchałam też wczoraj Divovica po dłuższej przerwie i stosuję na nowo rady tam zawarte Nie dam się nerwie!

tak trzymajmy, nie dajmy sie iluzji

cyraneczka · 13 grudnia 2017, o 15:50

Dzisiaj zadzwoniłam zapytać o możliwość odbycia stażu - zbierałam się do tego od miesiąca. Jutro idę na rozmowę i wierzę, że będzie ok, bo to praca w fundacji na rzecz osób takich jak my i takich w trochę gorszej sytuacji, z chorobami psychicznymi. Oczywiście i tak się boję, tryb zagrożenia cały czas aktywowany, ale trzymajcie kciuki, żeby udało mi się mimo lęku poradzić sobie w nowej pracy.