Super gratuluje☺Trzymaj tak dalej☺

Dziś wkoncu podałem się atakowi wpelni rzucał mną po łóżku telepal ściskal a ja spokojnie przyglądałem się temu zjawisku po czym opadLem z sił a atak minął,;)

Ja dzis zaryzykowalam. Nie lubie siedziec sama w domu po pracy bez dzieci i meża. Przyjechalam i czekam az sie cos wydarzy. Nic sie nie wydarzylo bo wiem ze sama wkrecam sobie. To chyba jedyna droga

Jagoda_a pisze: ↑

10 października 2017, o 12:30

Ja dzis zaryzykowalam. Nie lubie siedziec sama w domu po pracy bez dzieci i meża. Przyjechalam i czekam az sie cos wydarzy. Nic sie nie wydarzylo bo wiem ze sama wkrecam sobie. To chyba jedyna droga

Ja miałem z tydzień temu to samo,bo tez nie lubię sama siedzieć w domu,ale córka z zona poszły na podwórko ja akurat byłem chory wiec musiałem zostać ale wszystko fajnie poszło i jaki człowiek później z siebie dumny

Tak, to prawda . nie wiem jak by to sie mialo na caly dzien ale nie ma co zachodzic w glowe. Wazne sa te chwile tui teraz. Kayah ma teraz fajna piosenke ktorej slucham i cala prawde oddaje

Też mam problem z zostawaniem sama w domu, a w tym tygodniu byłam zmuszona zostać trzy razy I to do późnych godzin, nawet do północy. Ostatni raz był już całkiem w porządku, nie rozglądałam się nawet co chwila czy "czegoś nie ma w pokoju", oglądnęłam spokojnie film i nawet nie czułam niepokoju To już coś

rit pisze: ↑

13 października 2017, o 10:00

Też mam problem z zostawaniem sama w domu, a w tym tygodniu byłam zmuszona zostać trzy razy I to do późnych godzin, nawet do północy. Ostatni raz był już całkiem w porządku, nie rozglądałam się nawet co chwila czy "czegoś nie ma w pokoju", oglądnęłam spokojnie film i nawet nie czułam niepokoju To już coś

Gratki

Hello,
Po 3 miesiecznym kryzysie, wszytsko zaczelo sie pieknie ukladac i jestem SILNIEJSZA EMOCJONALNIE.
Dla wszystkich "nowych" uzytkownikow, ktorych przybywa coraz wiecej na forum; Zaburzenie mam od dziecka. Wlacze juz 4 lata (bezskuteczne terapie) i rok z forum. I to dzieki forum staje na nogi. Kochani, uwierzcie, da sie. Trzeba chciec i podjac ta decyzje. Walczmy ! Enjoy of your life

Moim zdaniem każdy chce, tylko to jest tak jak z ćwiczeniami.Wszyscy by chcieli mieć wyćwiczone to, co mają upatrzone, jednak zawsze jest u tego "ale to mnie blokuje" czy coś innego, dlatego jest to forum, aby te wymówki rozwiewać i przekonywać, że nic nie jest ważniejsze w tej chwili niż równowaga emocjonalna..Jestem o tym przekonany i rzuciłem wszystko na rzecz swojego procesu zdrowienia, mam tu podane jak na tacy, co tu zrobić, aby było dobrze i jedyne co mnie może blokować, to najwyżej moje lenistwo i niechęć do czytania długich tekstów, haha Ale gdybym tego nie czytał, to mógłbym sam sobie powiedzieć śmiało, że "nie chcę wyzdrowieć".

witorrr98 pisze: ↑

23 października 2017, o 15:05

Moim zdaniem każdy chce, tylko to jest tak jak z ćwiczeniami.Wszyscy by chcieli mieć wyćwiczone to, co mają upatrzone, jednak zawsze jest u tego "ale to mnie blokuje" czy coś innego, dlatego jest to forum, aby te wymówki rozwiewać i przekonywać, że nic nie jest ważniejsze w tej chwili niż równowaga emocjonalna..Jestem o tym przekonany i rzuciłem wszystko na rzecz swojego procesu zdrowienia, mam tu podane jak na tacy, co tu zrobić, aby było dobrze i jedyne co mnie może blokować, to najwyżej moje lenistwo i niechęć do czytania długich tekstów, haha Ale gdybym tego nie czytał, to mógłbym sam sobie powiedzieć śmiało, że "nie chcę wyzdrowieć".

tu chodzi o chcenie pozbycia sie nawyku) lekowego. Nawyk wciaga i przy wiekszej porazce, ma sie ochote wracac do strefy bezpieczenstwa i komfortu./ Tutaj chodzi bardziej o podjecie decyzji przed samym soba zerwania z nawykiem. Oczywiscie, przy wychodzeniu z nawyku (lekowego) jest wiele porazek. Podobnie jak alkoholizm czy rzucanie innych nalogow. Jak ograniczenie spozycia cukrow. Sa lepsze dni i gorsze. Ale malymi krokami, checia pozegnania nawyku lekowego , zrozumienia, ze nie przynosi nic innego jak tylko cierpienie, podobnie jak inne nalogi (nawyki), mozna wyjksc z zaburzenia. Trzeba podjac decyzje niepozwalania sobie wiklania sie w pulapke myslowa, ktora prowadzi donikad, a przynosi mnostwo bolu. W analize mekowa wchodzimy sami. My, swiadomie. Podobnie, jak wiedzac, jak bardzoi szkodliwe jest dzialania papierosow na nasz organizm siegamy po kolejne fajki.

Może i tak jest, nie znam się tak bardzo, ale to co piszesz też przebiegło mi przez głowę parę razy więc wiem o co Ci chodzi.

No to moje małe kroki w 2 miesiące to:
- Wyjście z derealizacji
- Wyjście z depresji
- Wyjście z ataków paniki
- Wyjście z porannych "delirek' nerwicowych

Pozostał lęk wolnopłynący i jakieś tam drobne somaty.
Oczywiście wszystko bez leków SSRI ani nawet benzo.

Brawo tak trzymaj. Napis o swojej pracy i jak się odburzasz. Daje to innym nadzieję ☺

alicjac pisze: ↑

10 listopada 2017, o 18:18

Brawo tak trzymaj. Napis o swojej pracy i jak się odburzasz. Daje to innym nadzieję ☺

Jasne:)
Pracuje w domu, jestem introwertykiem z naturą neurotyczną i jestem bardzo uparty (to jedyny plus:)

Tak więc rok temu, ataki paniki. 3x SOR. Potem wielu psychiatrów i wiele leków SSRI...których nigdy nie wziąłem. Potem terapia CBT 5 sesji i wszystko przeszło.
9 miesięcy spokoju - i nawrót.

Kwiecien tego roku - atak paniki (bez SOR). Maj - kolejny atak. Czerwiec...doszła depresja. Lipiec - wyjazd na wakacje i doszła derealizacja.
Sierpień - leżenie w łóżku w stanie warzywa i spanie. Poranne delirki, milion somatów, derealizacja i głęboka depresja.

Przełom sierpnia i września, wdrożenie suplementów i działanie wbrew wszystkiemu. Nie ważne, kręci się w głowie, umieram, nie wiem co czuje, nie wiem co się dzieje ale jedno wiem...muszę działać, bo tak nie może być.
Z uwagi na derealizację i depresję, ataki paniki zeszły na dalszy plan. Olałem zawały, udary i raki nieco nieświadomie. Bardziej ciekawił i przerażał mnie stan derealizacji ale wtedy nie wiedziałem co to jest.

Po olaniu zawałów, po 3 tygodniach puściła mnie derealizacja. Na przełomie września i października (tydzień później) puściła depresja. To był moment odkrycia dwóch rzeczy. Że derealizacja i depresja była wynikiem lęku a ponieważ lęk był olany to za tym olaniem puściła automatycznie reszta.

Dopiero wtedy znalazłem Divovica na YT...przesłuchałem kilka razy wszystkie ich filmy. Uświadomiłem sobie, że oni mówią o tym co ja sam nieudolnie robiłem. Nieco inaczej, błędnie i chaotycznie ale kierunek miałem dobry.
Zrozumiałem co to jest derealizacja, depresja, nerwica, depresonalizacja (chyba nie miałem tego).
Październik minął - więcej było lepiej niż gorzej. Nie dałem się wkręcić ponownie w nic. Nic nie wróciło. A somaty...piski w uszach? Śmiech na sali. Kłucie w klatce? kabaret. Udar? Boże:
Mam podwyższoną temperaturę 37,3 cały dzień. Po 18:00 36,6. Wiem, że to nerwica / lęk wolnopłynący. Gdy w ciągu dnia będzie 36,6 to wtedy będę w pełni odburzony ale podwyższoną temperaturę traktuje jako coś całkowicie normalnego w nerwicy.

Divovica słucham nadal w zasadzie całymi dniami. Stało się to nową "obsesją"...już z pamięci mogę podać minutę konkretnego filmu na podstawie cytatu:D
Obecnie jestem na etapie zaprzyjaźniania się z lękiem wolnopłynącym...

Szkoda, że trafiłem na Divovica tak późno. Szkoda, że nie wychodziłem za pierwszym razem na CBT z lęków świadomie, w rozumieniu mechanizmów. Byłem biernym słuchaczem, dostałem narzędzie i go używałem tylko na sesjach a w domu? nie. Nie ma się co dziwić, że przyszedł nawrót.

Chce powiedzieć wszystkim jedno, jedyną przeszkodą w pokonaniu nerwicy i wszystkiego co za nią idzie, jest wasze nastawienie, brak rozumienia mechanizmów nerwicowych oraz brak wytrwałości.

Tak trzymaj. To dobry i jedyny kurs. Dalszych sukcesów i wytrwałości wypada mi życzyć ☺