Victor pisze:

Estera pisze:laura, wedlug mnie nerwica jest wynikiem okolicznosci zyciowych, tzn. cos nam nie pasuje w zyciu, z czego sobie nie zdajemy sprawy, lub nie do konca, zyjemy w jakims konflikcie, jakies emocje mamy niezaspokojone; czasami wydarza sie cos, co nam te emocje zaspokoji, albo mamy jakas odskocznie i wowczas nerwica ustepuje; jesli wrocimy do tego, co bylo wczesniej, nerwica wroci rowniez; tak mi sie wydaje, z wlasnego doswiadczenia widze

dzieki Schanis22 ))

Tak w sumie to jeśli nerwica mija w chwili kiedy mamy odskocznię to szczerze powiedziawszy zwykle jest to wynikiem pochłonięcia przez tą nową sprawę, która sprawiła radość. Chociaż to będzie zależało od sytuacji.
Ale kiedy np. się zakochamy nerwica może minąć, jednak może to być po prostu czasowe. A przecież trudno się co np. pół roku zakochiwać na nowo
Chociaż mnie by to pasowało xd

Hyhy to więc właśnie, jak nic trzeba znać mechanizmy lękowe, oj trzeba. Co by się znowu w to bagno nie wkręcić mimo niezaspokojonych potrzeb emocjonalnych i trudności życiowych - tak na przyszłość

Hej ludzie, gdzie Wasze codzienne zwycięstwa? Ja mimo tego, że musiałam zrezygnować z terapii (ach te monety...) to uważam, że jest lepiej. Owszem, są problemy w życiu, niemałe, tak samo ze zdrowiem, które na pewno nie są wynikiem nerwicy, ale nie załamują mnie TAK BARDZO, a te zdrowotne problemy nie sprawiają, że ciągle myślę, że to najgorsza z możliwych chorób, owszem, pojawiają się, ale umiem już je sprawnie akceptować i "zlewać". Nie mówię, że jest super, bo jeszcze długa droga przede mną, ale pojawiła się we mnie jakaś odwaga, której jeszcze niedawno nie było. Nie unikam "trudnych" sytuacji, wręcz przeciwnie, wchodzę w nie. Ataki paniki nie są już mi straszne. Było kilka sytuacji, że prawie nadchodziły, ale akceptowałam jakieś uczucia, coś tam pogadałam z tą nerwicą i znikały. Oczywiście żyję poza domem bez obawy, że bedzie atak.

Begonia pisze:Hej ludzie, gdzie Wasze codzienne zwycięstwa? Ja mimo tego, że musiałam zrezygnować z terapii (ach te monety...) to uważam, że jest lepiej. Owszem, są problemy w życiu, niemałe, tak samo ze zdrowiem, które na pewno nie są wynikiem nerwicy, ale nie załamują mnie TAK BARDZO, a te zdrowotne problemy nie sprawiają, że ciągle myślę, że to najgorsza z możliwych chorób, owszem, pojawiają się, ale umiem już je sprawnie akceptować i "zlewać". Nie mówię, że jest super, bo jeszcze długa droga przede mną, ale pojawiła się we mnie jakaś odwaga, której jeszcze niedawno nie było. Nie unikam "trudnych" sytuacji, wręcz przeciwnie, wchodzę w nie. Ataki paniki nie są już mi straszne. Było kilka sytuacji, że prawie nadchodziły, ale akceptowałam jakieś uczucia, coś tam pogadałam z tą nerwicą i znikały. Oczywiście żyję poza domem bez obawy, że bedzie atak.

A co pochwale się...
Dziś mija 2 lata odkąd odstawiłam leki.Brałam je przez jakieś 4 lata i zdecydowaam się na nie głównie ze względu na natręty samobójcze które tak bardzo mnie przeraziły. W końcu i tak przyszło mi się z tym tematem zmierzyć bo od odstawieniu wszystko wróciło No może przez te 2 lata zjadłam z 3 tabletki hydroksyzyny 10 mg czyli tyle co nic. O ile 1 rok był dość tragiczny to od pół roku jest zdecydowanie lepiej. Nie miewam już stanów depresyjnych , natrętnych myśli (o ile są stany depresyjne to rzadko). Serducho się mocno uspokoiło, tylko czasem coś przeskoczy. Pozostało jeszcze od czasu do czasu somatyka tj. jakieś wrażenie że mi słabo (nad tym jeszcze pracyje ale to zależy od dnia). No i pozoatało podejście do życia , które przez nerwię jest mocno pesymistyczne i ogólnie mocno się wszystkim przejmuje, również hipochondria się u mnie wkrada. Oby do przodu po 10 latach nerwicy.

Betii, uszanowanko

Betti, ale fajnie oby tak dalej

Ja dzis mam zamiar wyjść pierwszy raz od dłuższego czasu do...kina. Wiem, że to głupie, ale trzymajcie kciuki;)

To nie jest tak ze mam same dobre dni bo ciągle zdarzają się gorsze.Jacobsen pochwał sie potem jak wrócisz.na pewno będzie super.W ogole jakoś ludzie się mało chwalą a powinni częściej.pisze się i narzeka tylko jak jest źle.mówmy też o tym co dobre.

-- 19 września 2016, o 15:08 --
Żeby nie było tak kolorowo to dziś mam jeden z tych paskudnych dni ale i tak to napisałam.

betii pisze:To nie jest tak ze mam same dobre dni bo ciągle zdarzają się gorsze.Jacobsen pochwał sie potem jak wrócisz.na pewno będzie super.W ogole jakoś ludzie się mało chwalą a powinni częściej.pisze się i narzeka tylko jak jest źle.mówmy też o tym co dobre.

Doiladnie beti, nikt nie czyni krokow do przodu, nikt sie nie chwali, hummmm jacobsen, ekstra ze idziesz do kina, pamietaj, niesazne jak bedzie, bedzie dobrze
Co do mnie, natrety troche wrocily, ale z ato z innej strony jestem dumna z siebie, gdyz coraz bardziej udaje mi sie w sposob afirmtywny wyeksponowac swoje zdanie, co do wielu spraw, nie przystaje juz na propozycje innyhc, ktore calksicie mi nie odpowiadzja. Odcielzm sie od mamy, nie martwie sie jej stanem zdrowia, gdyz to jest jej zycie, a ja mam moje,
Nie martwie sie ojcem, ze nie odzywa sie do mnie od roku. Ja jestem good, skoro sie nie odzywa, jego sprawa, jego zaburzenie, jego myslenie, jego problem.
Pieprze juz niektore sprawy, w ktorych objawialam swoj perfekcjonizm. W pracy robie dobrze, ale nie za dobrze,
Nie martwie sie za vardzo tym, ze zwroci mi sie uwage.
Jakos podnioslam poczucie wlasnej wartosci, i to dosc szybko, az dziwie sie, ze tak szybko.....

Jeszcze jedno nie unikam juz moich zdjec z dziecinstwa, wpatruje sie z nie, i wspolczuje sobie samej, ze mialam nieciekawe dziecinstwo i zabirzonych rodzicow. I jak na siebie patrze chce mi sie plakac z akazdym razem. Tule zdjecie do siebie. Albo caluje. Czy to krok do przodu, myslicie,?
No i nie zazdeoszcze dzieciom na u lich, ktorey sa super przez rodzicow traktowani na orzyklad, co do tej pory robilam. Mowie sobie, fajié ze maja fajnié ja nie mialam, ale za to moje dziecko bedzie miec fajnie. Ja nie mialam trudno, mialam, jak mialam i tego nie wybralam.

Co sadzicie o moim toku myslenie, jest pozytywnie idacy do pr zodu?????

Halina jesteś wspaniała,chciałbym robić takie postępy,co Ty;)

Dominik.O pisze:Halina jesteś wspaniała,chciałbym robić takie postępy,co Ty;)

Serio???

No pewnie,że serio

betii pisze:To nie jest tak ze mam same dobre dni bo ciągle zdarzają się gorsze.Jacobsen pochwał sie potem jak wrócisz.na pewno będzie super.W ogole jakoś ludzie się mało chwalą a powinni częściej.pisze się i narzeka tylko jak jest źle.mówmy też o tym co dobre.

-- 19 września 2016, o 15:08 --
Żeby nie było tak kolorowo to dziś mam jeden z tych paskudnych dni ale i tak to napisałam.

Wszelkie książki o zaburzeniach lękowych mówią o tym, że gorsze dni są nierozłączną częścią rekonwalescencji. także nie ma co się nimi przejmować. Grunt to zauważać swoje postępy, cieszyć się nimi i czerpać z nich motywację do robienia kolejnych kroków

Dominik.O pisze:No pewnie,że serio

Dziękuję

subzero1993 pisze:

betii pisze:To nie jest tak ze mam same dobre dni bo ciągle zdarzają się gorsze.Jacobsen pochwał sie potem jak wrócisz.na pewno będzie super.W ogole jakoś ludzie się mało chwalą a powinni częściej.pisze się i narzeka tylko jak jest źle.mówmy też o tym co dobre.

-- 19 września 2016, o 15:08 --
Żeby nie było tak kolorowo to dziś mam jeden z tych paskudnych dni ale i tak to napisałam.

Wszelkie książki o zaburzeniach lękowych mówią o tym, że gorsze dni są nierozłączną częścią rekonwalescencji. także nie ma co się nimi przejmować. Grunt to zauważać swoje postępy, cieszyć się nimi i czerpać z nich motywację do robienia kolejnych kroków

Ja tez zauważam ta sinusoide. Tzn. Jest lepiej, trwa trwa, trwa. I nagle bum, dolek, nasilenie objawów, powrót niektórych starych. W tym zwątpienie na poczatku, złość. Trwa to jakiś czas i się zbieram w sobie i znowu pre do przodu. Takie cos mam

Dokładnie Olalala.Ja dziś bo niezłym przedpołudnie skończyłam nocnym atakiem paniki aż mnie to zaskoczyło.Musimy być ciągle przygotowani na to gorsze pomimo ciągłego wzrostu lepszego samopoczucia.