Milllyxxx pisze: ↑

19 lutego 2018, o 21:48

Najgorsze jest to , że tym sposobem sami się "uśmiercamy" za życia. Ale to jest silniejsze. Przynajmniej na ten moment.

agnefka28 pisze: ↑

19 lutego 2018, o 21:03

To jakiś dramat...pomimo akceptacji, pracy nad sobą i swoim samopoczuciem (psychoterapia), zajmowanie się życiem, sprawami biezącymi, nadal obawiam się chorób, panicznie boję się śmierci swojej
jak i bliskich, ciągle jestem w napięciu, obawiam się, że coś się stanie itp...Nie wiem, nie mam już pojęcia jak oswoić ten lęk, bo on trwa i trwa i wcale nie mija. Nie wspomnę o tym, że jak usłyszę o zawałach, nowotworach, wylewach, udarach itp to mięknę...po prostu robi mi się słabo...Jakieś rady moi drodzy? Jak Wy podchodzicie do tego tematu?

agnefka28 pisze: ↑

19 lutego 2018, o 22:18

Milllyxxx pisze: ↑

19 lutego 2018, o 21:48

Najgorsze jest to , że tym sposobem sami się "uśmiercamy" za życia. Ale to jest silniejsze. Przynajmniej na ten moment.

Owszem, uśmiercamy się za życia...Wiem, nie dostane gotowego rozwiązania, ale już jestem zdesperowana..bo nie wiem co mam zrobić żeby przestać się tego bać...Nic nie skutkuje i czuję bezradność.

zabner pisze: ↑

19 lutego 2018, o 15:46

Męczyły kogoś całodniowe lekkie pobolewania jednego miejsca z tyłu głowy? Nie boli jakoś bardzo i bardziej to irytuje niż boli
Jakieś napięcie tam, nerwobóle?

Diana33 pisze: ↑

19 lutego 2018, o 19:04

Hej kochani! Jestem tu nowa i bardzo prosiłabym Was o pomoc. Bo chyba prędzej zwariuję albo już zwariowałam .

Mam przeczucie, że mnie chyba właśnie dopadła nerwica. Zaczęło się od tego, jak w poprzednim roku wylądowałam w szpitalu bo wypłukałam sobie potas z organizmu (przez własną głupotę nadużywając tragicznie kawy). Od tamtej pory zaczęłam panicznie bać się o własne zdrowie. Wszystkie minerały były już na miejscu, ja dalej przeżywałam ten szpital - po czym zaczęły mi doskwierać bóle brzucha. Trwały wtedy dwa dni a ja zaczęłam wyczytywać w internecie jakieś pierdoły o guzach jelit i innych nowotworach. Przy tym miałam wrażenie, że te bóle mi się nasilają. Tydzień później gastrolog stwierdził, że nie widzi nic poważnego i prawdopodobnie po prostu się strułam jakimś świństwem. Po tej diagnozie ból jak ręką odjął - czary mary kurna.. Dobra, potem było trochę spokoju, do momentu gdy moja mama wylądowała w szpitalu na serce. Spoko, nic złego jej się nie stało tylko miała mieć kontrolne badania. Ja znów wpadłam w paranoję, bo szpital i co jak jej coś złego znajdą? W tym momencie dostałam pierwszych zawrotów głowy. Tu zaczęła się moja bolączka, która trwa do dziś. Badania: ciśnienie - książkowe, ginekologicznie - bardzo ładnie, morfologia - idealnie, TSH - bajecznie. Kolejny do kolekcji poszedł kręgosłup szyjny. Tu wyszło, że mam zniesienie lordozy ale żadnych zmian zwyrodnieniowych i te zawroty nie mogą być od tego. Na wszelki wypadek dostałam Betaserc. Po nich czułam się jak w raju. Do momentu ... Od dwóch miesięcy zwaliło mi się na głowę mnóstwo problemów. I to wszystkie na raz. Wraz z problemami ogromny stres a ze stresem proszę państwa powróciły zawroty. Żeby tego było mało tak silne, że musieli mi podwyższyć dawkę Betasercu bo tańczyłam z meblami. Ale nie można było tego tak zostawić to rozpoczęłam pod rozkazem lekarza rodzinnego swoją wycieczkę po świecie lekarskim. Oczywiście dziennie przeżywałam nadal ogromny stres. Pierwszy na liście był laryngolog - i teraz co się ze mną działo - jak dowiedziałam się, że to może być błędnik czy inne dziadostwo to automatycznie zaczęły boleć mnie uszy, gardło ściskały mi jakieś potworki i jakieś rewolucje w nosie. Tu moja panika nabrała rozmachu, zawroty stały się jeszcze silniejsze. Ale laryngolog stwierdziła, że pod tym względem wszystko jest w porządku. Jeden kamień z serca. Dalej poszedł doppler tętnic szyjnych i kręgowych. Tu wyszło, że prawa tętnica szyjna jest węższa od lewej ale taka się urodziłam i mimo to, przepływy krwi są prawidłowe. W szyjnych również. Lekarz stwierdził, że dla niego to i tak mało prawdopodobne abym od tego miała te zawroty. Ok lecimy dalej - neurolog - nie stwierdziła nic poważnego, jedynie przyjęła to co z dopplera mi wyszło, nawet stwierdziła że tomograf nie jest potrzebny. Na końcu został kardiolog i na samą myśl o nim zaczęłam mieć rewolucje sercowe. Kołatania masakryczne, jakieś nerwobóle, ściski w mostku... Pewnie już zawał przechodziłam. U kardiologa wyszło wszystko bardzo dobrze. I zdałam sobie sprawę wtedy, że po prostu głupieję. Nawet EKG pokazało, że mam stresowo pobudzone serce w niektórych momentach i kazała mi brać coś z magnezem. W tym momencie wszyscy lekarze stwierdzili, że ze mną dobrze a ja jednak sądzę, że popadłam w nerwicę. Naprawdę przestałam kontrolować swoje nerwy i kupiłam nawet Kalms na uspokojenie bo chyba zwariowałabym szybciej. W dodatku zaznajomiłam się trochę z tematem nerwicy i objawy przez które przechodzę idealnie do niej pasują..

- zawroty głowy oczywiście (nasilające się przy większym stresie)
- wcześniej często doskwierały mi uczucia omdlenia/odpływania (teraz już rzadko coś takiego mnie nachodzi ale dalej to miewam)
- potliwość rąk
- drżenie mięśni
- ucisk w głowie, jakby zaraz miała wybuchnąć w niej bomba atomowa
- przytkane uszy, jak przy silnym katarze
- suchość w ustach
- płytki oddech (czasami mam wrażenie, że przestaję oddychać)
- nerwobóle w oku (trochę wzrok przez mgłę gdy jestem zestresowana a jak nie to widzę normalnie)
- lekki światłowstręt
- ciągłe zmęczenie i senność
- ucisk w klatce piersiowej
- pulsowanie całego ciała prawie (szczególnie w szyi i głowie)
- w sytuacji stresowych albo stresowym myślach puls serca jest dosyć mocny
- sztywność mięśni karku i szyi
- natrętne myśli o dalszym złym stanie zdrowia (teraz na tapetę wzięłam guzy i nowotwory mózgu )
- lęk przed zemdleniem
- zdarzały się typowo napięciowe bóle głowy

No i ciągłe skupianie się na tych wszystkich objawach co doprowadza mnie do szału. Czy przechodziliście coś podobnego? Czy to już wygląda na nerwicę? Serio, bardzo poważnie już zastanawiam się nad terapią bo chyba nie poradzę sobie z tym dalej.

Diana33 pisze: ↑

19 lutego 2018, o 19:04

Hej kochani! Jestem tu nowa i bardzo prosiłabym Was o pomoc. Bo chyba prędzej zwariuję albo już zwariowałam .

Mam przeczucie, że mnie chyba właśnie dopadła nerwica. Zaczęło się od tego, jak w poprzednim roku wylądowałam w szpitalu bo wypłukałam sobie potas z organizmu (przez własną głupotę nadużywając tragicznie kawy). Od tamtej pory zaczęłam panicznie bać się o własne zdrowie. Wszystkie minerały były już na miejscu, ja dalej przeżywałam ten szpital - po czym zaczęły mi doskwierać bóle brzucha. Trwały wtedy dwa dni a ja zaczęłam wyczytywać w internecie jakieś pierdoły o guzach jelit i innych nowotworach. Przy tym miałam wrażenie, że te bóle mi się nasilają. Tydzień później gastrolog stwierdził, że nie widzi nic poważnego i prawdopodobnie po prostu się strułam jakimś świństwem. Po tej diagnozie ból jak ręką odjął - czary mary kurna.. Dobra, potem było trochę spokoju, do momentu gdy moja mama wylądowała w szpitalu na serce. Spoko, nic złego jej się nie stało tylko miała mieć kontrolne badania. Ja znów wpadłam w paranoję, bo szpital i co jak jej coś złego znajdą? W tym momencie dostałam pierwszych zawrotów głowy. Tu zaczęła się moja bolączka, która trwa do dziś. Badania: ciśnienie - książkowe, ginekologicznie - bardzo ładnie, morfologia - idealnie, TSH - bajecznie. Kolejny do kolekcji poszedł kręgosłup szyjny. Tu wyszło, że mam zniesienie lordozy ale żadnych zmian zwyrodnieniowych i te zawroty nie mogą być od tego. Na wszelki wypadek dostałam Betaserc. Po nich czułam się jak w raju. Do momentu ... Od dwóch miesięcy zwaliło mi się na głowę mnóstwo problemów. I to wszystkie na raz. Wraz z problemami ogromny stres a ze stresem proszę państwa powróciły zawroty. Żeby tego było mało tak silne, że musieli mi podwyższyć dawkę Betasercu bo tańczyłam z meblami. Ale nie można było tego tak zostawić to rozpoczęłam pod rozkazem lekarza rodzinnego swoją wycieczkę po świecie lekarskim. Oczywiście dziennie przeżywałam nadal ogromny stres. Pierwszy na liście był laryngolog - i teraz co się ze mną działo - jak dowiedziałam się, że to może być błędnik czy inne dziadostwo to automatycznie zaczęły boleć mnie uszy, gardło ściskały mi jakieś potworki i jakieś rewolucje w nosie. Tu moja panika nabrała rozmachu, zawroty stały się jeszcze silniejsze. Ale laryngolog stwierdziła, że pod tym względem wszystko jest w porządku. Jeden kamień z serca. Dalej poszedł doppler tętnic szyjnych i kręgowych. Tu wyszło, że prawa tętnica szyjna jest węższa od lewej ale taka się urodziłam i mimo to, przepływy krwi są prawidłowe. W szyjnych również. Lekarz stwierdził, że dla niego to i tak mało prawdopodobne abym od tego miała te zawroty. Ok lecimy dalej - neurolog - nie stwierdziła nic poważnego, jedynie przyjęła to co z dopplera mi wyszło, nawet stwierdziła że tomograf nie jest potrzebny. Na końcu został kardiolog i na samą myśl o nim zaczęłam mieć rewolucje sercowe. Kołatania masakryczne, jakieś nerwobóle, ściski w mostku... Pewnie już zawał przechodziłam. U kardiologa wyszło wszystko bardzo dobrze. I zdałam sobie sprawę wtedy, że po prostu głupieję. Nawet EKG pokazało, że mam stresowo pobudzone serce w niektórych momentach i kazała mi brać coś z magnezem. W tym momencie wszyscy lekarze stwierdzili, że ze mną dobrze a ja jednak sądzę, że popadłam w nerwicę. Naprawdę przestałam kontrolować swoje nerwy i kupiłam nawet Kalms na uspokojenie bo chyba zwariowałabym szybciej. W dodatku zaznajomiłam się trochę z tematem nerwicy i objawy przez które przechodzę idealnie do niej pasują..

- zawroty głowy oczywiście (nasilające się przy większym stresie)
- wcześniej często doskwierały mi uczucia omdlenia/odpływania (teraz już rzadko coś takiego mnie nachodzi ale dalej to miewam)
- potliwość rąk
- drżenie mięśni
- ucisk w głowie, jakby zaraz miała wybuchnąć w niej bomba atomowa
- przytkane uszy, jak przy silnym katarze
- suchość w ustach
- płytki oddech (czasami mam wrażenie, że przestaję oddychać)
- nerwobóle w oku (trochę wzrok przez mgłę gdy jestem zestresowana a jak nie to widzę normalnie)
- lekki światłowstręt
- ciągłe zmęczenie i senność
- ucisk w klatce piersiowej
- pulsowanie całego ciała prawie (szczególnie w szyi i głowie)
- w sytuacji stresowych albo stresowym myślach puls serca jest dosyć mocny
- sztywność mięśni karku i szyi
- natrętne myśli o dalszym złym stanie zdrowia (teraz na tapetę wzięłam guzy i nowotwory mózgu )
- lęk przed zemdleniem
- zdarzały się typowo napięciowe bóle głowy

No i ciągłe skupianie się na tych wszystkich objawach co doprowadza mnie do szału. Czy przechodziliście coś podobnego? Czy to już wygląda na nerwicę? Serio, bardzo poważnie już zastanawiam się nad terapią bo chyba nie poradzę sobie z tym dalej.

agnefka28 pisze: ↑

19 lutego 2018, o 22:56

Olalala, działasz kojąco na mnie, któryś raz z już Celine Marie, Twój sposób też jest całkiem niezły, choć nie powiem kontrowersyjny Dobrze posłuchać jak inni sobie radzą, zawsze moźna coś zaczerpnąć dla siebie. Lekko nie jest, ale próbuje dalej.

beautiful_kate pisze: ↑

20 lutego 2018, o 13:03

agnefka28 pisze: ↑

19 lutego 2018, o 22:56

Olalala, działasz kojąco na mnie, któryś raz z już Celine Marie, Twój sposób też jest całkiem niezły, choć nie powiem kontrowersyjny Dobrze posłuchać jak inni sobie radzą, zawsze moźna coś zaczerpnąć dla siebie. Lekko nie jest, ale próbuje dalej.

Ja nawet jestem ciekawa co będzie po śmierci. Co ma być to będzie, a jak już będzie, to damy sobie radę:) jak każdy przed nami, ile to już śmierci było, hohoho:D ludzie z pogranicza mówią, że jest przyjemnie i nie chce się wracać. Także póki żyjesz-żyj i ciesz się chwilami. Na to kiedy umrzemy nie mamy wpływu, więc nie zamartwiaj się tym i odwracaj uwagę na tu i teraz

agnefka28 pisze: ↑

20 lutego 2018, o 13:22

beautiful_kate pisze: ↑

20 lutego 2018, o 13:03

agnefka28 pisze: ↑

19 lutego 2018, o 22:56

Olalala, działasz kojąco na mnie, któryś raz z już Celine Marie, Twój sposób też jest całkiem niezły, choć nie powiem kontrowersyjny Dobrze posłuchać jak inni sobie radzą, zawsze moźna coś zaczerpnąć dla siebie. Lekko nie jest, ale próbuje dalej.

Ja nawet jestem ciekawa co będzie po śmierci. Co ma być to będzie, a jak już będzie, to damy sobie radę:) jak każdy przed nami, ile to już śmierci było, hohoho:D ludzie z pogranicza mówią, że jest przyjemnie i nie chce się wracać. Także póki żyjesz-żyj i ciesz się chwilami. Na to kiedy umrzemy nie mamy wpływu, więc nie zamartwiaj się tym i odwracaj uwagę na tu i teraz

W sumie ciekawa to i ja jestem co jest po drugiej stronie:) Bardziej przeraża mnie sam proces umierania, śmierć przedwczesna, związany z tym ból,choroby,itp. No cóż, nie zaplanuje sobie śmierci, innym zresztą też. Masz racje, próbuję odwracać uwagę, bo od ponad 2miesięcy nawet we śnie nie mam spokoju od tych tematów Małymi kroczkami może oswoje się w końcu z tym tematem:)

beautiful_kate pisze: ↑

20 lutego 2018, o 14:56

agnefka28 pisze: ↑

20 lutego 2018, o 13:22

beautiful_kate pisze: ↑

20 lutego 2018, o 13:03

Ja nawet jestem ciekawa co będzie po śmierci. Co ma być to będzie, a jak już będzie, to damy sobie radę:) jak każdy przed nami, ile to już śmierci było, hohoho:D ludzie z pogranicza mówią, że jest przyjemnie i nie chce się wracać. Także póki żyjesz-żyj i ciesz się chwilami. Na to kiedy umrzemy nie mamy wpływu, więc nie zamartwiaj się tym i odwracaj uwagę na tu i teraz

W sumie ciekawa to i ja jestem co jest po drugiej stronie:) Bardziej przeraża mnie sam proces umierania, śmierć przedwczesna, związany z tym ból,choroby,itp. No cóż, nie zaplanuje sobie śmierci, innym zresztą też. Masz racje, próbuję odwracać uwagę, bo od ponad 2miesięcy nawet we śnie nie mam spokoju od tych tematów Małymi kroczkami może oswoje się w końcu z tym tematem:)

Wiem o co chodzi z tymi snami. Ja miałam sen i nagle w śnie tiki nerwowe mrugania oczami to sobie wyobraź jak się czułam po obudzeniu i na czym się skupiałam:/ i długo mnie to męczyło, tak wyczulona jest podświadomość.... ech.
Być może będzie ci to oszczędzone i umrzesz spokojnie, będąc do końca sprawna i na chodzie
Jeśli nie... no cóż, to tego nie wiesz i nie myśl o tym, samo przyjdzie
Poza tym ludzie chorzy już aż tak chyba nie cierpią, bomają inne zaburzenia, pamięci itp więc może namsię z zewnątrz tak wydaje, a oni są w innym świecie.
Jedno jest pewne-ważne, że póki byli sprawni, to żyli pełnia życia i nie myśleli o tym. Czy ten ktoś kto sobie umarł po cichutku we śnie, czy takico id lat robił pod siebie i miał Alzheimera, cukrzycę, miażdżycę i nadciśnienie: p
[rozterki
Domyślam się, że nie było to przyjemne uczucie...Mnie od okolo 2 tyg przez te "rozterki zatyka/przytyka w nocy, ewidentnie panika, ale lekcewaze to w zupełności. No nic, trzeba się mierzyć z życiem i dawać jakoś radę. Miłego popołudnia

tymbark92 pisze: ↑

22 lutego 2018, o 07:40

Miał ktoś takie - zatkane ucho / ciśnienie w uchu ? Tylko ze ja to mam caly czas , przez 90% czasu. Mial to ktos tak permanentnie?

znerwicowana_ja pisze: ↑

22 lutego 2018, o 08:58

tymbark92 pisze: ↑

22 lutego 2018, o 07:40

Miał ktoś takie - zatkane ucho / ciśnienie w uchu ? Tylko ze ja to mam caly czas , przez 90% czasu. Mial to ktos tak permanentnie?

Ja miewam ..a byłaś u laryngologa??

tymbark92 pisze: ↑

22 lutego 2018, o 07:40

Miał ktoś takie - zatkane ucho / ciśnienie w uchu ? Tylko ze ja to mam caly czas , przez 90% czasu. Mial to ktos tak permanentnie?

Celine Marie pisze: ↑

22 lutego 2018, o 15:57

tymbark92 pisze: ↑

22 lutego 2018, o 07:40

Miał ktoś takie - zatkane ucho / ciśnienie w uchu ? Tylko ze ja to mam caly czas , przez 90% czasu. Mial to ktos tak permanentnie?

No niestety mam i ja ale tak jak pisałam w innym temacie to jeszcze ujdzie w porównaniu z innymi objawami