nie ma co linki przeciągać "nerwusy" jedni wolą drudzy nie u mnie wiedzą najblizsi i jest ok reszta swiata nie musi
jak komu pasuje
w kazdym razie nie wstydze sie tej przypadłości a chyba o to konradowi chodzi

Nie ma tego co ukrywać. Jak ma się grypę i nie wyłazi ze znajomymi, to też gadacie - sorki, nie idę, bo mam gorączkę itp. Jak mam nerwicę i nie wyłażę ze znajomymi, to też mówię: sorki, nie idę, dzisiaj się boję wyłazić.
Ale o ile ludzie rozumieją, że można mieć gorączkę i nie wyłazić, o tyle nie rozumieją, że można się bać czegoś i nie wyjść. W pierwszym przypadku niby oki, bo choroba. W drugim przylepiają etykietkę świra.
I to mi się nie podoba. Sposób podejścia innych. Dlatego od pewnego czasu mówię otwarcie o swoich problemach z lękami. Nie na zasadzie użalania się, ale na zasadzie prostej informacji. Grono znajomych znacznie się wykruszyło, ale nie żałuję. Myślę, że tak jak w przypadku depresji, problem, z którym się borykamy jest zbyt mało znany w społeczeństwie, dlatego automatycznie jest to odrzucane, a ludzie po prostu się boją. Należy ich więc uświadomić, przekazać pewne informacje, że nie taki diabeł straszny jak go malują. Zauważcie, że w społeczeństwie pokutuje przekonanie, że do psychiatry, psychologa chodzą tylko wariaci. Leczą się - też tylko wariaci. A więc skoro i lękowcy, czy ludzie z depresją tam trafiają, to są wariatami. Bo społeczeństwo nie ma na ten temat wiedzy. Zauważcie różnicę, kiedy dzwonicie do pracodawcy i gadacie: szefie, dostałem gorączki, rozchorowałem się, mam zapalenie oskrzeli itp, idę na L-4. A kiedy mu zadzwonicie i powiecie: boję się dzisiaj wyjść z domu, idę do psychiatry.
W drugim przypadku na bank macie zwolnienie.
A nerwica to nic innego jak chwilowa (no czasami dłuższa) niedyspozycja organizmu. Tak samo jak katar, kaszel, grypa, złamanie nogi. Też na jakiś czas odbija się na twoim zdrowiu, kontaktach z otoczeniem.

U MNIE WIE TYLKO RODZINA

U mnie wie najbliższa rodzina. Nie widzę powodu aby się aż tak uzewnętrzniać. Przecież tego nie widać na zewnątrz choć czasem przyznacie że jest cięźko i myślicie że otocxenie wie o waszej nerwicy. Taki chochlik.. w pracy daję radę, ale nie czuję potrzeby mówienis o nerwicy. Byłabym chwile na językach. Przylkeili by etykiete. Po co? Lepiej powiedzieć zaufanym osobom na których mogę liczyć.

U mnie mąż mama i siostra. Wiedza ale do konca nie pojmują.Chociaż o tych najgorszych myślach to psycholog, najbliższych nie chcę straszyć.

W 100% podpisuje sie pod postem Thori. Z tego tez powodu ostroznie podchodze do dzielenia się tym z innymi. Teraz wiedza tylko rodzice, przyjaciolka i chłopak...od wczoraj wczesniej nie smialam sie mu o tym powiedziec.

Dlatego właśnie jest to forum. Tu każdy się rozumie i wspiera. Można bliskim wytłumaczyć ogólny zarys nerwicy ale i tak nas nie zrozumią. Raczej nie opowiadał bym nikomu zdrowemu naszych czarnych myśli bo to tylko ich odstraszy. Ja próbowałem wytłumaczyć ten stan mamie ale widziałem ze nic z tego nie będzie i odpusciłem. Sam się W to wpakowałem i sam z tego wyjdę

mojej rodzinie też wytłumaczyłam ale nic nie rozumieją musze radzić sobie sama:)

michalina22.95 pisze:mojej rodzinie też wytłumaczyłam ale nic nie rozumieją musze radzić sobie sama:)

nie martw sie, tutaj nie jestes sama

widze dobrze że jest takie forum

michalina22.95 pisze:widze dobrze że jest takie forum

a w dodatku jest tu wielu chętnych by pomagać kobieta

O tym, jakie konkretnie mam lęki, nie wie nikt. O tym, że jestem osobą bardzo lękliwą, prawdopodobnie domyśla dużo ludzi, bo to po mnie bardzo wyraźnie widać.

"Czy zaburzenia lękowe przez Polaków są uznawane jako "w dupie im się poprzewracało, wzięliby się do roboty, na polu popracowali, to bym im od razu przeszło, ludzie kiedyś nie mjeli czasu na myślenie, tyle roboty, nie to co tera" a może są wyrozumiali dla zaburzonych osób?"

SATYRA W SEDNO. Dlatego powiedziałem tylko dziewczynie i mamie. Jedyne wyrozumiałe osoby Ale mnie to rozwaliło, poprawiłeś mi humor, 100% prawdy jak wyglądałaby reakcja typowego Polaka

Tego co siedzi w naszych głowach nikt nie widzi. Mamy ataki lęku, paniki ... ale to się dzieje w nas, w naszych głowach i rzadko kiedy ktoś to zauważa. Mimo, że ja myślę, że po mnie wszystko widać ale to błędne myślenie, na dodatek wcale nie pomaga opanować lęku
U mnie wiedzą rodzice i siostra. Nikomu innemu nie mówię. Mam nadzieję, że w końcu ogarnę się i pokonam lęki, że zamknę ten rozdział w moim życiu. Dlatego nie warto mówić wszystkim dookoła. Po co mówić ludziom, skoro wyjdziemy z tego prędzej czy później, zapomnimy o tym.. a ludzie nie zapomną w ich przekonaniu nadal będziemy tymi z "problemami psychicznymi" (niestety tak ludzie często myślą o zaburzeniach lękowych) :/

Waleczna90 pisze:Tego co siedzi w naszych głowach nikt nie widzi. Mamy ataki lęku, paniki ... ale to się dzieje w nas, w naszych głowach i rzadko kiedy ktoś to zauważa. Mimo, że ja myślę, że po mnie wszystko widać ale to błędne myślenie, na dodatek wcale nie pomaga opanować lęku

Ja wiem, że po większości nerwicowców nie widać.

Po mnie akurat lękliwość bardzo wyraźnie widać i nie jest to u mnie błędne myślenie. Mam bardzo niepewny chód i ogólnie bardzo niepewne ruchy ciała oraz często mimikę twarzy przerażonego dziecka i jak ktoś się przyjrzy, to bez problemu to zauważy. Otrzymywałem komunikaty od otoczenia potwierdzające, że moją lękliwość bardzo dobrze widać.