Patrze na profile ludzi którzy się tu udzielają i widze że mają konta po 8 lat i nadal borykają się z tym problemem i mnie to po prostu dołuje.

ottovonjaszczur pisze: ↑

9 marca 2020, o 19:43

Muszę ci powiedzieć chłopie, że mam podobnie. Zacząłem studia ostatnio i od tamtej pory mam w głowie istny dziki zachód. Podważam dosłownie wszystko, każdy ruch decyzje. Tak samo jak u ciebie, kupię sobie coś to zaraz wyrzuty sumienia, że mogłem te pieniądze zaoszczędzić, nie kupię, to myśli w stylu, że jestem dla siebie za surowy i przez to to wszystko. Tak źle, tak niedobrze, ostatecznie bez sensu. Denerwuje mnie moja tępota, to niezdecydowanie i kręcenie się w kółko szukając wyjścia. A czas leci(to już 5 miesięcy). Zdałem w tym stanie sesje i w ogóle z zewnątrz może wyglądam no zwykłego typa, bo staram się z niczego nie rezygnować, chociaż na zajęciach wśród obcych ludzi czuję się jak dziwoląg z tymi myślami, no bo jak ja nawet próbuję pomyśleć o czymś zwykłym to mój mózg to jakby odrzuca z wyrzutem "po co ci to? lepiej pozastanawiaj się jeszcze czym jest świadomość i jak to jest że ty myślisz?". Nie mówiąc już o tym, że wcześniej bez tego miałem już problem z pewnością siebie. Teraz jak to piszę, pomimo tego, że całymi dniami mnie to męczy, to czytam to i się zastanawiam jakie to jest głupie i dziwne i to mnie jeszcze bardziej nakręca, chociaż w gruncie rzeczy nie powinno(ale o tym późniekj). Czuję się w tym zupełnie osamotniony, no bo wstydzę się o tym gadać szczerze. Rodzice myślą chyba, że już mi przeszło, bo im mówiłem o tym na początku i nie okazali mi jakiegoś wybitnego zrozumienia. Więc chodzę, uśmiecham się do ludzi, gadam z nimi i szczerze ja to nawet lubię, zdałem sobie jakby sprawę z tego, że ja bardzo potrzebuję ludzi, lecz gdy zostaję sam zaczyna się jazda "po co? na co? kim jestem? nikim? czemu zrobiłem to a nie tamto? dlaczego jest tak a nie inaczej? jak ja mogę funkcjonować z czymś takim? może faktycznie zwariowałem?". A wcześniej wolałem zostawać sam i sobie coś tam porobić.
Tylko, że rozwiązanie na to jest proste, srał to pies(jedno z powiedzonek, których się na forum nauczyłem). Te myśli i odczucia są bo im nadajemy lękową wartość, bo się ich boimy, myślimy, że to "coś więcej", jak nie choroby, to jakaś inna magia. No a ale co innego wiedza, a co innego przestać się nakręcać i ja to wiem. Musimy w końcu to tak w pełni pojąć i wprowadzić w życie, ja mam już szczerze dość tego wszystkiego. Damy radę chłopie, całe życie przed nami.

Mef21 pisze: ↑

9 marca 2020, o 19:17

Cześć to znowu ja .. Powiem wam że po prostu tego nie wyrzymuje.. Nie potrafie już przyjąć do siebie że może być dobrze
Czytam to forum praktycznie cały czas, nie mogę przestać myśleć o tej nerwicy jest to mój pierwszy plan w życiu, przestaje się cieszyć z czegoś co wcześniej sprawiało mi przyjemność.
Nie mam już siły.. Wszystko okazuje się być szare ( może już wpadam w depresje )
Słuchałem divovicków , czytałem wpisy i nie potrafie się do tego przełamać.. Czuje się taki tępy i pogrążony tylko w tym temacie.
Nie potrafie już oddzielać natrętów od normalnych myśli, żyje jak jedno wielkie nic które niema juz nic na tym świecie do roboty.. Nie widze przyszłości, mam pustke w głowie ( No chyba że moje super myśli jakim to nie jestem dnem że nie poradze sobie w życiu, że jestem samotny i nie potrafie nawiazywać kontaktu z ludzmi.
NAJWIEKSZYM BÓLEM jest to że ja na prawde nie wierze w to że kiedykolwiek wyzdrowieje i będe czuł się tak dobrze jak wcześniej ( Bez lęków , wyrzutów sumienia z dupy , tej pustce która mnie otacza tym życiu bez sensu i cierpieniu ) Postanowiłem sprawić sobie dziś rzecz która dawno już chciałem, zakupiłem i pierwsze co to oczywiście wyrzuty sumienia że jestem złym człowiekiem, próbuje na siłe siebie uszcześliwić a mógłbym coś kupić do domu mamie .. Dostaje nagłych ataków doła ( czuje w klatce że zaraz się popłacze - to chyba lek ) Płacze jeśli tylko mam okazję , próbuje z tym walczyć tłumaczyć wprowadzać dialogi z tymi myślami ale ich jest po prostu za dużo i każda boli... Wiem że bardzo chce na już , boje się popełniać błędów bo nie chce czuć się jak gówno cały czas.. Mam 21 lat jeszcze dużo przedemną gdyby nie ten jeb... stan. Patrze na profile ludzi którzy się tu udzielają i widze że mają konta po 8 lat i nadal borykają się z tym problemem i mnie to po prostu dołuje.
Wbiłem na forum nerwica a tam pierwszy mój przeczytany post to ten w którym jakaś pani mówi że nie zna osoby która z tego wyszła i niema niepokoju.
W pracy jestem skazany na 8godzin myśli, moja robota polega na monotonności.. Czuje ulge kiedy wkońcu z tamtąd wychodze ale tylko na chwile.
Jak moge akceptować tak potężny stan.. Wyrzuty sumienia które utrwalają mnie w tym że jestem zły. Np patrze na mame i wyobrażam sobie co ona ze mna przeżyła i nie wystarczająco ją za to szanuje , obwiniam o wszystko i odrazu wchodzi płacz. Mam bardzo niską samoocene i zawsze traktowałem się za gorszego, nie potrafie się pogodzić z tymi stanami. Oglądam jakieś poradniki na yt ( nie te divovica bo akurat uwazam ze to swojskie chlopaki i propsuje ) a tam jakieś czarownice ... Jak mam wrócić do swojego życie skoro jedyne myśli to te analizujące i nerwica jest na pierwszym miejscu .. gdy czuje niepokój nie potrafie się powstrzymać od analizy .. To takie super uczucie przytłaczające klatke piersiową ... Nie mam schiz o chorobach, kiedyś sobie wkręcałem raka mózu ale jakoś mi przeszło jak wracałem z imprezy i 4 typów postanowiło mnie obalić przy czym uderzyłem głową w beton straciłem przytomność i miałem insta badanie xD.
Tego sie robi za dużo i nie potrafie tego ogarnąć... Pozatym codziennie siedze na tym forum , już mi to weszło w nawyk.. Czuje się źle to musze coś pozytywnego przeczytać bo inaczej nie dam sobie rady.

Mef21 pisze: ↑

10 marca 2020, o 15:33

Zastanwiam się nad tymi lekami bo nie jestem w stanie zapanować nad swoją panika ;_; Gdy ogólnie pierwszy raz mnie to dziabło ( 6 lat ) to jakoś to przeżyłem.
Nie jestem sie w stanie skupić na niczym, ciągle wydaje mi sie że jestem dziwny , wpadne w depresje i już z tym nic nie zrobie.. Ciągle myśli że nie wytrzymam tego i sie zabije a nie chce tego chociaż wszystko sie w moim otoczeniu zmieniło i nie widze sensu w niczym .. Czuje pustke , jakbym nie mógł nic zrobić, no w sumie nie pustke bo przecież 10000000 KG lezy mi na klatce
. Z takim podejsciem to nw czy dam rade ;_;

Katja pisze: ↑

10 marca 2020, o 16:05

Zacznij od zrozumienia jak działa mechanizm zaburzenia, bo jeśli to wreszcie zrozumiesz to będzie już 50% sukcesu, nie dlatego, że to wszystko zniknie, ale dlatego, że będziesz rozumiał, że to Ci nie zagraża

Zobrazuje Ci różnice
Np. taka myśl
"nie wytrzymam i zrobię sobie krzywdę"

Przy niezrozumieniu czym jest myśl lękowa : panika, o kurw******znowu to czuję, jprdl nie wytrzymam już tego, idę się czymś zająć, ale kurw* to nie pomaga w ogóle, co ja mam teraz zrobić, dlaczego to znowu jest
Przy zrozumieniu czym jest myśl lękowa : ok znowu mnie straszysz, więc czuję lęk, ale dobra stop nie idę za tym, bo wiem, że to iluzja, mam się bać, panikować, upewniać się, analizować i tym samym nakręcać lęk, więc nie idę za tym, nie dam się wciągać w iluzję, że jest zagrożenie i że muszę coś z tym zrobić , zajmę się czymś żeby było mi trochę łatwiej przeczekać myśli

helpmi pisze: ↑

10 marca 2020, o 18:31

Niestety wszyszcy je tu znamy/znaliśmy dlatego wałkuj tą wiedzę, to naprawdę powoli wchodzi do podświadomości ale lepiej to wałkować nawet jeśli nie dociera teraz w pełni, niż inne rzeczy.