siwa pisze:Hej Tacia
Tak znam te lęki, to samo przeżywałam. Teraz jestem na ostatniej prostej. Ale pamiętam jak to jest jaka Cię panika ogarnia, jak tracisz zdrowy rozsądek i jak nic Cię nie interesuje i nie widzisz racjonalnie niczego. Jak się zapętlasz coraz bardziej i coraz bardziej i czekasz aż to Ci w końcu minie, czekasz jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, żeby ktoś Ci to zabrał, jak bardzo stajesz się przestraszonym zwierzątkiem i wyczulonym na "zlokalizowanie najgorszego", ja czułam się jak " saper", który ciągle czegoś wyczekuje i żyje w ciągłym strachu. Cała ta nerwica potrafi w ciągu jednej chwili zburzyć Ci cały twój dotychczasowy świat, życie. Paradoks taki, że niby nerwica ma Ci pomóc ale dopóki nie poznasz jej mechanizmu, co potrafi zrobić to nie jesteś w stanie wyjść z tego, bynajmniej u mnie tak było. Jak to poznałam to serio czuję się teraz jak małe dziecko które stawia pierwsze kroki, gdzie upadam i to nie raz, ale tak jak małe dziecko zanim nauczy się chodzić musi upaść tak ja uczę się siebie, uczę się ignorować swoje objawy i myśli - żyć mimo tego że jestem zaburzona, nie jest to łatwe ale wiem że na końcu czeka mnie nagroda- szczęście i radość że się odburzyłam.
mnie trudno było zaakceptować że nerwica daje tyle objawów, że się ciągle mogą zmieniać, że myśli są tutaj przyczyną, ciągle szukałam złotego środka żeby szybko z tego wyjść, czytałam wiele, niby wszystko rozumiałam - niby- bo jednak w chwilach lęku bardzo szybko zapominałam o tym wszystkim czego się nauczyłam i dowiedziałam, czytałam ale nie rozumiałam o co wszystkim chodzi? Szukałam konkretnych wytycznych - tak jakby złotej recepty co zrobić aby tego nie mieć, albo co zrobić żeby się to nie pojawiało - wychodziłam z założenia że dostanę krok po kroku listę co i jak i że jak ja się do niej zastosuję w 100 % to mi to minie, że wykonam to parę razy i to już mi minie.... nie zdawałam sobie sprawy że to ja sama przedłużam sobie swoje cierpienie. Aż w pewnym momencie czytając już po raz setny cudem zrozumiałam o co chodzi. Nie mówię że od tej pory już było super... nie. Bo praca nad sobą jest bardzo ciężka ale warta tego trudu. Chwile kryzysu są i to nie raz... Na początku źle do tego podchodziłam... Płakałam, szarpałam się z tym, ogarniała mnie złość i frustracja, przerażało mnie to, tak bardzo nie chciałam się tak czuć, tak bardzo się skupiałam na tym jak się czuję - to było złe podejście. Teraz pojawiają się u mnie kryzysy już coraz rzadziej - ale nawet jak są to podchodzę do nich jak do sprawdzianu tego co się nauczyłam i nawet jeżeli kryzys jest duży to wówczas zawsze sobie powtarzam że to tylko lęk to tylko emocja, że ja nie jestem tą emocją i że to zaraz minie, mimo że nie lubię się tak czuć i jest to dla mnie nie przyjemne to jednak jest to tylko emocja... Pozwalam jej być i patrzę na nią jakby na film, wyobrażam sobie lęk jak np pędzący pociąg albo falę której nie można zatrzymać... obserwuję... a uwierzcie mi że po pewnym czasie to mija. To samo staram się robić z myślami ... Zawsze z tyłu głowy mam to, że to ode mnie zależy co ja zrobię z myślami. To ja jestem ich Panią i to ja mam władzę nad nimi a nie one nade mną. I to ode mnie zależy co z nimi zrobię, czy w nie uwierzę czy też nie. Jak mam np myśl : jestem beznadziejna to nie szarpię się z nią bo wiem że to jest tylko myśl, czasami się wspomagam tym, że mówię do siebie że to nie prawda, że jestem beznadziejna bo jestem..... i tutaj sobie wymieniam pozytywy o sobie, by móc się czasem dopieścić, jak mam myśl że mam depresję - to mówię sobie że tak mam i depresję i schizofrenię i jestem wariatem i wszystko naraz, albo po prostu pozwalam jej być i nie podążam za nią a ona w końcu odpuszcza i jej nie ma, jak mam myśl że popełnię samobójstwo to albo się z niej śmieję, albo ignoruję, a jak to nie pomaga to stawiam ją " przed sądem" - czyli pokazuję dowody podważające tej myśli. Tylko różnica jest taka że WIERZĘ w to że tego nie zrobię, po prostu wierzę w to, że myśl lękowa jest tylko myślom żeby mnie nastraszyć ....Ale nie zawsze jest łatwo, owszem, ale nie wolno się poddawać, bo celem jest wolne życie
siwa, to jest dokładnie to wszystko co przekazują chłopaki w nagraniach
To jest właśnie niesamowite, że dochodzi się do wniosku, że myśli to nie Ty. I człowiek czuje taką wolność - że nie musi za nimi podążać (albo może - jak już ktoś tam chce ). A nie macie takiego wrażenia, że ludzie wokół wydają się trochę tacy jak to Victor powiedział w jednym nagraniu - "przygłupi emocjonalnie"? 
Bo oni wierzą w te wszystkie myśli 
Dziś miałam taką sytuację, że wkurzyła mnie bratowa. Czułam złość. I wiecie co? Dałam impuls do mózgu, że nie będę się tym zajmować, bo nie zależy mi na tym, na złym humorze. I zlałam to
Nie weszłam w tą złość, nie podtrzymywałam jej, pozwoliłam jej być, a potem robiłam dalej swoje. Co lepsze, stwierdziłam, że ja wiem jak jest, a ona może sobie gadać. Niesamowite 
Kochani pamiętajcie - ja do tego doszłam po długim czasie i dlatego chce sie z Wami z tym podzielic. Ok dowiadujemy sie czy to na terapii czy na forum o naszej nerwiczce i dlaczego ja mamy, czy to z konfliktów wewnętrznych czy to z nie przepracowanych i tlumionych emocji i wielu innych - nie bede pisala tutaj bo Divovic pieknie i najlepiej to opisali- ok. To jest nasza wiedza. Ale prawda jest taka, ze aby wyjsc z nerwicy musicie załapać jedna najwazniejsza rzecz : mysli w leku sa niewazne one sa po to zeby podtrzymywać sam lek i nie wazne jaka jest ich treść !!!! Ale pamiętajcie tez jedno co mnie pomaga ze lek jest tylko emocja - owszem nieprzyjemna ale nie jest to zla emocja. Ona pomogła nam przetrwac w wielu sytuacjach. To co my cierpimy to jest lek patologiczny i musimy przerwać ta pętle. I przede wszystkim pewnie u wielu z Was jest tak jak ja mialam tzn lek przed lekiem. Czyli np mialam spięte miesnie i "dziwnie sie czulam" to juz sie bałam ze sie bede bala. Czyli do leku ktorego mam w nerwicy dokładalam sobie strach przed odczuwaniem leku. A to generowało we mnie wieksze napięcie i wiecej objawów i mysli. Ja nauczyłam sie jednego i wkladam sobie to do glowy ze lek jest tylko emocja o nic mi nie zrobi pozwalam jej byc ( czyli nie walcze z nia ani sie z nia nie szarpie) niech płynie przeze mnie , nie skupiam sie na niej... Pozwalam jej byc mając z tylu glowy ze to tylko emocja ktora jest bezpieczna , owszem nie lubie sie tak czuc i nie jest to przyjemne ale nie wypieram jej. Bo jestem osoba lekowa i bede sie bac!! Ale wiem i umiem sobie z nim radzic. To jest sedno. Bo jezeli sie boicie leku to znaczy ze nie pozwalacie sobie na jego odczuwanie i nie umiecie sobie z nim radzic. Skoro nie umiecie sobie z nim radzic to sie go boicie i dokladacie kolejnych lekow i kolejnych mysli itd. Ja na nerwice patrze troche jak na grypę. Tzn jak mamy grypę to sie nie dziwimy ze jest goraczka itd. Wiec mając nerwice nie dziwmy sie ze mamy objawy mysli itd. Ja zuważyłam ze robimy dwie skrajności na poczatku tzn albo włączymy z nerwica wypierają ja i nie pozwalając jej byc czyli wrecz z taka agresja albo błagamy ja zeby nas zostawiła itd. Ale pamiętajcie Leki ktorych sie nie boimy odchodzą bo wiedza ze to na nas nie dziala. Bo jak walczymy z nerwica to ona widzi ze na nas to dziala i nam dowala jak ja bałagamy zeby nas zostawiła aaa no to ma nas w garści. Nie bac sie leku !!! To jest zródło zdrowienia i nie wierzenie myślom!!! Zobrazuje to na przykładzie : jest sąsiad ktory nas ciagle wyzywa. Wiec co robimy? Po 1- albo uciekamy przed nim bo nie chcemy sie z nim wdawać w dyskusje - a on co robi? Wyzywa nas dalej bo widzi ze to na nas dziala. Albo 2 - opcja prosimy go zeby sie tak nie odzywał itd- wiec co on robi? Wyzywa jeszcze bardziej. Ale pewnego dnia madrzejemy