katarzynka pisze: ↑

5 marca 2019, o 21:35

Kochani, a ja tak, że tak powiem może od dupy strony, ale... nie umiem tego rozgryźć.

Czy mając rocd lepiej wracać do przebłysków i lepszych dni, czy lepiej nie wracać?

Te przebłyski trzymają mnie przy życiu, tylko one dają nadzieję, że to nerwica, więc chwytam się ich niczym tonący brzytwy. Wracam do nich ilekroć spadam na samo dno, ale tutaj pytanie, czy warto je przywoływać? Z jednej strony dają wiarę, że może być lepiej, a z drugiej niemiłosiernie wtedy boli, że nie jest tak jak w tych pięknych chwilach...

Być może to kompulsywny mechanizm, ale przed każdym spotkaniem przywołuję w głowie to jak było, kiedy miałam przebłyski, jak się czułam, co robiliśmy, jak wyglądał, by za wszelką cenę na spotkaniu to poczuć. Niestety rzadko tak jest podczas spotkania i wtedy mam poczucie jakbym roztrzaskała się o ziemię. Co robić?

katarzynka pisze: ↑

5 marca 2019, o 21:35

Kochani, a ja tak, że tak powiem może od dupy strony, ale... nie umiem tego rozgryźć.

Czy mając rocd lepiej wracać do przebłysków i lepszych dni, czy lepiej nie wracać?

Te przebłyski trzymają mnie przy życiu, tylko one dają nadzieję, że to nerwica, więc chwytam się ich niczym tonący brzytwy. Wracam do nich ilekroć spadam na samo dno, ale tutaj pytanie, czy warto je przywoływać? Z jednej strony dają wiarę, że może być lepiej, a z drugiej niemiłosiernie wtedy boli, że nie jest tak jak w tych pięknych chwilach...

Być może to kompulsywny mechanizm, ale przed każdym spotkaniem przywołuję w głowie to jak było, kiedy miałam przebłyski, jak się czułam, co robiliśmy, jak wyglądał, by za wszelką cenę na spotkaniu to poczuć. Niestety rzadko tak jest podczas spotkania i wtedy mam poczucie jakbym roztrzaskała się o ziemię. Co robić?

whiteHusar pisze: ↑

6 marca 2019, o 09:23

Ja ostatnio mialem taki kompletny brak uczyć, niechęć i już taki zrezygnowany i nagle uczucie gdzie wszystko minęło, cieszyłem sie że jest, chciałem z nią zrobić to czy tamto i po 1h minęło. Znowu obojętność i ból w klatce.
Juz zaczynam myśleć ze ten przebłysk to sam sobie wmowilem

Heimdall pisze: ↑

5 marca 2019, o 22:05

katarzynka pisze: ↑

5 marca 2019, o 21:35

Kochani, a ja tak, że tak powiem może od dupy strony, ale... nie umiem tego rozgryźć.

Czy mając rocd lepiej wracać do przebłysków i lepszych dni, czy lepiej nie wracać?

Te przebłyski trzymają mnie przy życiu, tylko one dają nadzieję, że to nerwica, więc chwytam się ich niczym tonący brzytwy. Wracam do nich ilekroć spadam na samo dno, ale tutaj pytanie, czy warto je przywoływać? Z jednej strony dają wiarę, że może być lepiej, a z drugiej niemiłosiernie wtedy boli, że nie jest tak jak w tych pięknych chwilach...

Być może to kompulsywny mechanizm, ale przed każdym spotkaniem przywołuję w głowie to jak było, kiedy miałam przebłyski, jak się czułam, co robiliśmy, jak wyglądał, by za wszelką cenę na spotkaniu to poczuć. Niestety rzadko tak jest podczas spotkania i wtedy mam poczucie jakbym roztrzaskała się o ziemię. Co robić?

Może zbyt mocno chcesz żeby było jak kiedyś, może za bardzo skupiasz się na związku.
Z tego co widzę i sam czuję, dochodzę do wniosku, że nie da się utrzymać tego żaru, płomienia miłości przez wiele lat na jednym bardzo wysokim poziomie. Nerwica bardzo chętnie wykorzystuje nasze pragnienia. Miałem rocd dopóki nie zacząłem trzymać się logiki przez większość czasu, byłem bardzo emocjonalny i rocd mnie miażdzył. Bardzo pragnąłem żeby moja partnerka była inna i jak to w rocd-cudownego związku,pełnego pasji, zrozumienia, namiętności, tych samych wartości, hobby, itp.. A pózniej odpusciłem sobie wspaniały i udany pod każdym kątem związek i rocd minąl całkowicie. Powstał on z pragnień-nerwica zawsze je kontruje. Miałem taki etap, że prawie się z żoną rozwiodłem, widziałem w niej same wady, a wszystkie inne kobiety umysł pogrążony w rocd przedstawiał jako idealne boginie. Byłem tym tak umęczony, że po prostu odpuściłem. Skupiłem się na innych sprawach, ale nerwica nie odpuściła, tylko przerzuciła się na te "inne" sprawy i wtedy "pstryk"-dostrzegłem schemat działania nerwicy. Teraz bardzo mi zależy na tym żeby skonczyc dobre studia i czegoś się w życiu dorobic. Zwiazek to teraz dla mnie sprawa drugorzędna, czyli dla nerwicy związek to słaby temat... więc teraz natrętne myśli dotyczą tego, że nic nie osiągne, nic mi się nie uda,nie skończę studiów, bo...teraz jest to dla mnie najważniejsze. Chcesz się pozbyć rocd? spróbuj na jakiś czas odpuscic sobie chęc bycia w cudownym związku-tak na 100%. Postanów, że zadowolisz się średnim albo nawet słabym i skup się na czymś innym, i dąż do tego, pragnij tego, a zobaczysz, że rocd to dalej tylko nerwica, ale o wąskiej specjalizacji "zaorać i zniszczyć związek".

katarzynka pisze: ↑

6 marca 2019, o 10:49

Heimdall pisze: ↑

5 marca 2019, o 22:05

katarzynka pisze: ↑

5 marca 2019, o 21:35

Kochani, a ja tak, że tak powiem może od dupy strony, ale... nie umiem tego rozgryźć.

Czy mając rocd lepiej wracać do przebłysków i lepszych dni, czy lepiej nie wracać?

Te przebłyski trzymają mnie przy życiu, tylko one dają nadzieję, że to nerwica, więc chwytam się ich niczym tonący brzytwy. Wracam do nich ilekroć spadam na samo dno, ale tutaj pytanie, czy warto je przywoływać? Z jednej strony dają wiarę, że może być lepiej, a z drugiej niemiłosiernie wtedy boli, że nie jest tak jak w tych pięknych chwilach...

Być może to kompulsywny mechanizm, ale przed każdym spotkaniem przywołuję w głowie to jak było, kiedy miałam przebłyski, jak się czułam, co robiliśmy, jak wyglądał, by za wszelką cenę na spotkaniu to poczuć. Niestety rzadko tak jest podczas spotkania i wtedy mam poczucie jakbym roztrzaskała się o ziemię. Co robić?

Może zbyt mocno chcesz żeby było jak kiedyś, może za bardzo skupiasz się na związku.
Z tego co widzę i sam czuję, dochodzę do wniosku, że nie da się utrzymać tego żaru, płomienia miłości przez wiele lat na jednym bardzo wysokim poziomie. Nerwica bardzo chętnie wykorzystuje nasze pragnienia. Miałem rocd dopóki nie zacząłem trzymać się logiki przez większość czasu, byłem bardzo emocjonalny i rocd mnie miażdzył. Bardzo pragnąłem żeby moja partnerka była inna i jak to w rocd-cudownego związku,pełnego pasji, zrozumienia, namiętności, tych samych wartości, hobby, itp.. A pózniej odpusciłem sobie wspaniały i udany pod każdym kątem związek i rocd minąl całkowicie. Powstał on z pragnień-nerwica zawsze je kontruje. Miałem taki etap, że prawie się z żoną rozwiodłem, widziałem w niej same wady, a wszystkie inne kobiety umysł pogrążony w rocd przedstawiał jako idealne boginie. Byłem tym tak umęczony, że po prostu odpuściłem. Skupiłem się na innych sprawach, ale nerwica nie odpuściła, tylko przerzuciła się na te "inne" sprawy i wtedy "pstryk"-dostrzegłem schemat działania nerwicy. Teraz bardzo mi zależy na tym żeby skonczyc dobre studia i czegoś się w życiu dorobic. Zwiazek to teraz dla mnie sprawa drugorzędna, czyli dla nerwicy związek to słaby temat... więc teraz natrętne myśli dotyczą tego, że nic nie osiągne, nic mi się nie uda,nie skończę studiów, bo...teraz jest to dla mnie najważniejsze. Chcesz się pozbyć rocd? spróbuj na jakiś czas odpuscic sobie chęc bycia w cudownym związku-tak na 100%. Postanów, że zadowolisz się średnim albo nawet słabym i skup się na czymś innym, i dąż do tego, pragnij tego, a zobaczysz, że rocd to dalej tylko nerwica, ale o wąskiej specjalizacji "zaorać i zniszczyć związek".

Tylko w moim przypadku, wydaje mi się, że ogólnie w rocd wcale nie chodzi o idealny i wspaniały związek. Wcale nie twierdzę, że inni faceci są lepsi, że mój chłopak ma wady, wręcz przeciwnie. Chodzi o to by nie było myśli "nie kocham" i związanych z nią kompulsji i obsesji.

Heimdall pisze: ↑

6 marca 2019, o 15:14

Hmm...powiem Ci co ja robiłem z takimi samymi myślami: siadałem i zastanawiałem się czy kocham. Wychodziło mi na to, że tak. Nawet jak nie odczuwamy żadnych uczuć, to jesteśmy w stanie obiektywnie ocenić (przynajmniej ja) czy kogoś kochamy. No i starałem się tego trzymać w chwilach, gdy mnie nerwica atakowała. Nie zlikwidowało to myśli całkowicie, ale bardzo złagodziło moje stany związane z rocd.

Byłem zmęczony tym, że moje małżeństwo było kiepskie i dobijała mnie świadomość że prawdopodobnie z żadną kobietą nie stworzę fajnego związku dopóki mam nerwicę. Dlatego odpuściłem sobie, przestałem analizować, przeżywać i efektem tego jest rzecz kuriozalna-od jakiegoś czasu w moim związku jest o niebo lepiej pod każdym względem o_O
Jak przestanie Ci zależeć czy jakieś myśli i kompulsje są, czy ich nie ma, to wtedy znikną...

Nie twierdzę, że jestem specem od odburzania, bo sam często popełniam szkolne błędy, ale widzę wyraznie, że przywiązujesz do tego tematu za dużą wagę i nerwica to chętnie wykorzystuje.

może podsumuję swoje wypociny :
jak mamy rocd i nie potrafimy sobie z nim poradzić, to olewamy swoją sferę miłosną do czasu wyjscia z nerwicy.
Efektem jest spokój ducha i do tego nie ranimy tej drugiej osoby.

whiteHusar pisze: ↑

6 marca 2019, o 18:11

Heimdall pisze: ↑

6 marca 2019, o 15:14

Hmm...powiem Ci co ja robiłem z takimi samymi myślami: siadałem i zastanawiałem się czy kocham. Wychodziło mi na to, że tak. Nawet jak nie odczuwamy żadnych uczuć, to jesteśmy w stanie obiektywnie ocenić (przynajmniej ja) czy kogoś kochamy. No i starałem się tego trzymać w chwilach, gdy mnie nerwica atakowała. Nie zlikwidowało to myśli całkowicie, ale bardzo złagodziło moje stany związane z rocd.

Byłem zmęczony tym, że moje małżeństwo było kiepskie i dobijała mnie świadomość że prawdopodobnie z żadną kobietą nie stworzę fajnego związku dopóki mam nerwicę. Dlatego odpuściłem sobie, przestałem analizować, przeżywać i efektem tego jest rzecz kuriozalna-od jakiegoś czasu w moim związku jest o niebo lepiej pod każdym względem o_O
Jak przestanie Ci zależeć czy jakieś myśli i kompulsje są, czy ich nie ma, to wtedy znikną...

Nie twierdzę, że jestem specem od odburzania, bo sam często popełniam szkolne błędy, ale widzę wyraznie, że przywiązujesz do tego tematu za dużą wagę i nerwica to chętnie wykorzystuje.

może podsumuję swoje wypociny :
jak mamy rocd i nie potrafimy sobie z nim poradzić, to olewamy swoją sferę miłosną do czasu wyjscia z nerwicy.
Efektem jest spokój ducha i do tego nie ranimy tej drugiej osoby.

A czy czasem kwintesencją nerwicy jest to, że nie wiesz czy kochasz? Skoro potrafię przysiąść i po krótkim przemyśleniu upewnić się ze kocham to po problemie.