Witajcie,
Postanowiłam zapisać się do przychodni na psychoterapię ponieważ pochodzę z rodziny dysfunkcyjnej, moja mama ma schizofrenie. Moim największym problemem są lęki, boję się opuścić dom rodzinny, wyprowadzić z domu, przerażają mnie wszelkie zmiany, wyjazdy. Zrezygnowałam z praktyk zagranicznych ponieważ złapał mnie paniczny lęk. Poszlam tam, wiele rzeczy mi się rozjaśniło (8 spotkań) i nagle moja psycholog mówi że ona widzi tu zaburzenia osobowościowe, że jestem osobowością chwiejną emocjonalnie typ borderline. Zaczęłam wszystko wertować, czytać. Załamałam się wrócił ogromny lęk przed chorobą psychiczną i nie jestem w stanie się skupić na niczym innym. Ciągle czytam i czytam i czytam. Czy borderline ma to czy tamto. Mam chłopaka od 6 lat. Czasem wydaje mi się, że go nie kocham, a czasem, że kocham go bardzo, no ale tak ma chyba każdy. Nigdy nie miałam żadnych prób samobójczych, nigdy się nie cięłam, mam mnóstwo przyjaciółek NIENAWIDZĘ BYĆ SAMA, muszę wychodzić w weekand i na wakacje bo inaczej dopadają mnie lęki. Mam ciężki charakter, ale nigdy nie miałam niestabilnych relacji z ludźmi, mam mnóstwo przyjaciółek i szybko odnajduję się w nowym środowisku. Często się popisuje i lubię być w centrum uwagi. Nigdy nie miałam problemów z okresleniem swojej orientacji, nigdy nie miałam żadnych psychotycznych stanów. Płaczę po stosunku, muszę chociaż raz wyjść w ciągu dnia z domu, chociaż na zakupy, nie lubię się nudzić, często popadam w lęki, boję się o śmierć rodziców, przemijanie, samodzielność, odpowiedzialność za siebie.
Poszłam do psychiatry która wyśmaila panią psycholog, a potem poszłam do tamtej psycholożki, żeby wyjaśnić wszystko. Powiedziała, że nie może we mnie teraz zobaczyć żadnej z cech borderline, że raczej zależno lękową, ale skoro powiedziała za pierwszym razem że mam borderline to może coś w tym jest ?
Jestem załamana. nie mogę spać, ciągle proszę koleżanki i chłopaka, żeby mi powiedzieli czy mam borderline.
Czy wy uważacie że opis który tu zamieściłam pasuje do tego schorzenia ?

info-dla-swiezakow-i-obytych.html

Poczytaj to forum i skoncz z wertowanie innych stron internetowych na dzien dzisiejszy jeseli nie masz odpowiedniego dystansu .

Przepraszam, ale trochę nie rozumiem tej wypowiedzi.

Twoja wypowiedz jest przepelniona lękiem co za tym idzie fulll kontroli co pokazuje czytanie jakis artykolow na temt borderline z internetu . Ja tam w tobie zadnego bordera nie widze . A za to widze zlekniona osobe z lekiem patologicznym czyli zaburzeniowym . Nie zawsze psycholog lub psychiatra ma racje sa to ludzie ktorzy bazuja na tym co w ksiazkach a w ksiazkach czasem moze cos byc przestazale co kiedys bylo trefne natomiast dzis nie musi . Tematy osobowosci t sliskie tematy gdyz kazdy z nas ma cos z kazdej osobowosci ja tez moglbym powiedziec ze mam borderline . Ale tez osobowosc neurotyczna i rownie dobrze lekowa pasuje do mnie . To nie ma znaczenia tak naprawde bo osobowosc jest jak plastelina mozna ja zmienic chce przez to powiedziec .
Natomiast ty sie zwyczajnie tego boisz czyli czyjesz lęk rozumiem .

Proponuje ci zapoznac sie z materialami z forum .
I przeprszam za chaotycznosc ale jestem troszke padniety juz dzis .

Bardzo dziękuję za ta odpowiedź. Po prostu potrEbuje ciągłego zapewniania, że to tylko leki. To chore idziesz do psychologa a on zamiast pomóc szkodzi. Zapetlilam się i nie wiem jak to odpetlic

No cozz nie jestes pierwsza i jedyna . Bywaly osoby ktore dostawaly diagnozy schizofreni lub innych chorob a tobzwykla Nerwica byla . Ja np balem sie panicznie ze mam schizofrenie . Sprawdzalem wszystko doslownie kazdy szelest kazde blysniecie migniecie spra2dzalem nawet zapach czy taki akurat ma prawo byc wiedz wiesz nie jestes inna . Dodam ze wszystko odeszlo . Jedynybproblem jaki mi pozostal to czasem depresyjny nastroj ktorego sie boje a znowu jak mam zajebisty to tez sie boje ze za dobry . Nie mam tak codziennie ale czasem sie trafi taki tydzien w miesiacu zapetlenia . Tu masz np fajny artykul o osobowoscisch osobowosc-a-nerwica-zaburzenia-osobowos ... t4076.html
Jest tez nagranie z tego co pamietam nozesz sobie posluchac znajdziesz je poprostu w nagraniach obozu Divovic

Nawet nie wiesz jak bardzo się cieszę że tu napisałam. NajgorsZe jest to ze przyjmuje leki ssri ale chyba na aż taki duŻy stres- próba zdiagnozowania aż tak poważnego schorzenia naprawdę mnie przerosła. Czasem mam ochotę zwariować... mama jak wariowala to nie cierpiała.... Z drugiej strony panicznie się tego boje

-- 10 kwietnia 2016, o 12:59 --
Witam znowu nie jest za dobrze. Ciągle cYtam czasem płacze. Oglądam filmiki na temat borderline i widzę w nich moja mamę boje się ze jestem taka sama bo powiedziała mi to psycholoZka. Analizuje każdą sytuację z mojego życia. Zastanawiam się czy coś jednak tu nie śmierdzi. Robiłam sobie testy osobowosciowd i wyszło ze mam średni poziom borderline a barzo wysoki zależnej i w sumie resztę też mam średnia. Jest mi bardzo źle, barzo źle się czuję zastanawiam się czy nie zrobić sobie roku przerwy na studiach bo nie jestem w stanie się ucZyć jestem załamana ciągle lęki

Wiem, że to kusi, by się zdiagnozować na wszystko tylko nie na same lęki, czy jakieś zaburzenie nerwicowe. Tak jak powiedział Bart błędne diagnozy się zdarzają. Wynika to często z tego, że opisać nerwice można różnymi słowami, a lekarz ma tylko do dyspozycji w początkowej fazie nasz własny opis przeżyć emocjonalnych i usiłuje cos z tego skleić. Oczywiście zdarzają się tez niekompetentne osoby, jak w każdym zawodzie.
Rozumiem, że z uwagi na chorobę mamy masz wyczulenie na potencjalne diagnozowanie siebie ale skoro powstała aż taka wątpliwość proponuje udać się jeszcze do innego specjalisty i wysłuchać co powie ale nie wspominajac mu o poprzedniej diagnozie,żeby nic mu nie sugerować. W zaburzeniach lękowych popularne jest szukanie sobie innych psychicznych zaburzeń lub chorób, bo człowiek jest ogólnie zlękniony i może sobie różne rzeczy wkręcać.

Dziękuję za odpowiedź. A co jeśli nerwica próbuje zasmakować borderline ? Tak moja mama schizofrenia i najwięcej rozmawiałyśmy o niej ja mówiłam że bardzo się denerwuje na nią ze mam straszny zal. Na dodatek mój chłopak ostatnio zaczął uskarzac się na lęki i ja jestem przerażona ze mogę skończyć jak mama i nie będzie przy mnie nikogo kto mi pomoże bo mój chłopak będzie za słaby. Najbardziej przeraża mnie świadomość utraty kontroli nad sobą dlatego wolę żyć w leku. A skoro psycholog mowi ze mam borderline to jest jeszcze gorzej bo nie wiadomo jak to leczyć. Moja mama idzie do szpitala i na rok dwa jest spokój a tu nie wiem jak jest czy będę nieznośna czy co nie wiem nie mam pojęcia. Teraz to już na pewno nie wyprowadze się z domu rodzinnego bo chociaż oni muszą kochać mnie taka jaka jestem. Ale z drugiej strony nawet gdy nie mam leków zawsze czuję jaskolczy niepokój nie potrafie się zrelaksować tak na Maxa. Jak wychodzę z koleżankami to po 3,4 H cce już wracać do domu bo mi się nudzi i jestem zmęczona i mam wyrzuty ze nie jestem w domu a przecież rodzice nie będą żyli wiecznie

Wiadomo jak leczyć borderline - nie demonizuj tego zaburzenia osobowości tak bardzo w swej głowie. Kto ci powiedział, że nie wiadomo jak leczyć? - Nie demonizuj tak bardzo tegoż zaburzenia.
Boder to nie jest całkowita "utrata kontroli".
Masz niestety na ten moment błędne pojęcie o tym czym zaburzenie osobowości jest, naczytałaś się i dlatego tak jest.
Każde zaburzenie tego typu to problem z określonymi cechami osobowości, które powodują ograniczenie życia w jakiejś sferze. Ne ma sensu czytać o objawach w sieci, bo cechy wszystkich zaburzeń osobowości ma...UWAGA.. każdy człowiek tyle, że cechy te są unormowane i nie wykazują skrajności i oczywiście mieszają się ze sobą. Np. ludzie często uzależniają się od kogoś w jakiś sposób, niektórzy są bardziej zależni od innych czyli każdy by musiał mieć zaburzenie osobowości typ zależny?
Nie.
Zaburzenie stwierdza się gdy dana cecha utrudnia funkcjonowanie, czyli w tym przykładzie ktoś jest tak bardzo zależny od innych, że nie potrafi inaczej funkcjonować prawidłowo.
To jedno.

Po trzecie zrozum ważną rzecz, twój umysł w tej chwili znalazł wygodną wymówkę dla życia i pracy nad życiem - szukanie borderline w sobie, upewnianie się, doszukiwanie. Musisz wręcz zdać sobie sprawę, że jeżeli dalej tak będziesz szukała, analizowała to stosujesz uniki wobec swojego życia i zdrowia emocjonalnego. Tak i nie ma ALE... tak jest - stosujesz uniki.
Przestań na ten moment szukać, a już szczególnie wypytywać znajomych w jaki sposób do licha oni mogą ci odpowiedzieć na twoje pytania?

Zrób sobie listę rzeczy, które powodują to, że nie żyjesz w pełni, w jakich sytuacjach pojawiał się lęk, kiedy byłaś nieszczęśliwa, kiedy czujesz blokady w życiu. Taka lista może ci pomóc uporządkować na co należałoby zwrócić uwagę w pierwszej kolejności. Bo przecież o to chodzi aby funkcjonować w życiu pełniej, bez uników, blokad i lęku.

A co do zaburzenia osobowości to jak mówię, nie demonizuj, skończ z analizą i porozmawiaj z terapeutką w jakich momentach (dziedzinach życia) ona widzi u ciebie te zaburzenia (obojętnie już jakie) i to moze dać ci wskazówkę co warto by zmienić.
Zaburzenia osobowości nie oznaczają od razu, że wszystko jest zaburzone i wszystko jest takie jak wikipedia czy inne myndre strony podają, może to być jedna czy dwie cechy, których naprostowanie może pomóc ci normalnie żyć.
Więc to nie tragedia a sposób aby lepiej i bardziej jakościowo cieszyć się życiem.

Poprosiłam ja o wyjaśnienie. Zapytała po co mi to i nie ododpowiedziała. Spotykamy się rzadko raz na miesiąc czasem dwa razy w miesiącu. ona chyba nawet nie pamięta dlaczego tak powiedziała.wiem co jest moim największym problemem - ograniczanie lek przed wyjazdami i przed zmianami to utrudnia mi życie. Przeraźliwie boje się samotności i tego że jak bedIe ze mną źle i zachoruje jak mama to nikt mi nie pomoże.

-- 10 kwietnia 2016, o 14:39 --
Bardzo przeprasZam nikogo nie cialam urazić po prostu borderline to dla mnie zupełna nowość moje życie zawsze krążyła w okol schizofrenii i lęków nagle dostałam taką hipotezę, która potem została z resztą obalonai nie potrafie sobie z tym poradzic

Nie sądzę abyś kogoś uraziła, mnie na pewno nie. Nie ty pierwsza i nie ostatnia zmagasz się z e strachem przed zaburzeniem osobowości.
W moim powyższym poście miałem na myśli to, iż z zaburzeniem osobowości nie jest tak zawsze i nie wygląda ono identycznie u każdego jak to można tu i ówdzie przeczytać. I tak naprawdę nie musisz teraz żyć w strachu, szczególnie, że moim zdaniem diagnoza zaburzenia osobowości nie powinna być wystawiana po 8 wizytach gdzie przerwy pomiędzy nimi były miesięczne. Dlatego, ze człowiek w lęku choćby czasem może dawać pozory zaburzeń osobowości.

Niemniej jednak ja bym na twoim miejscu nastawił się na szukanie faktów nad, którymi można popracować aby życie było jakościowo lepsze a po drugie pomyślałbym nad innym terapeutą i chodził do niego bardziej regularnie.
A po trzecie zainteresuj się tym jak działają emocje człowieka, tym co to jest inteligencja emocjonalna i dlaczego tak kluczowym pojęciem jest to, że emocje to nie cała ty - może ci to pomóc w odpowiednich reakcjach na różne wydarzenia, które generują lęk.