Bo nie do końca jesteś pewna tego że nic się nie stanie, tylko Ci się tak wydaje. Gdybyś miała mocną podstawę wiary w to że lęk sam w sobie nie może Ci nic zrobić, była byś gotowa na przyjęcie 10 ataków paniki po wyjściu z domu i nawet nie zawahała byś się przed minute wyjść. Do takiej agresywnej postawy musisz dotrzeć
mi tylko dzięki temu udało się z tego wyjść, a ciągle dostawałem ataków paniki i DD tyle że ja pewnym momencie byłem tak wkur**** prawie jak na cyklu z testosteronu (pozdrawiam chłopaków z czatu) że potrafiłbym położyć się kur.va na środku chodnika w tłumie ludzi i powiedzieć sobie "dobra, chvj niech się dzieje co chce" moja agresywna postawa była bogata w takie słownictwo, tyle że taka postawa była faktycznym odzwierciedleniem tego co czuje, a nie była ona sztuczna. Dość dużo osób po prostu powiela słowa, zdania "Bo Wiktor powiedział tak, Divin tak a Ciasteczko Tak, a ktoś tam Tak" i ja też tak będę robić, NIE. Oni wypracowali SWOJE działania, oparte na ich umyśle i charakterze, poprzez wiedze tu przekazywaną mogą Cię tylko nakierować co masz robić by z tego wyjść i dlaczego tak jest, ale plan wyjścia z tego (oparty na wiedzy) musisz ułożyć samej/samemu
Chociaż mimo wszystko wiele się to od siebie nie różni, bo plan zawsze jest taki sam, POZNAĆ NERWICE i JEJ MECHANIZMY to jest najważniejszy czynnik (dla mnie) który pozwala zbudować podstawę wyjścia z zaburzenia. Jeżeli tej wiedzy nie ma lub jest znikoma to dzieją się cyrki w stylu "No miałem natręta o tym że chce kogoś zabić - olewałem i akceptowałem i mieliście racje.. przeszło" a za dwa dni "Słuchajcie, wydaje mi się że dzisiaj coś usłyszałem, w nocy też, zdarzyło mi się to kilkukrotnie, jestem przerażony" Najpierw trzeba zrozumieć nerwice by z niej wyjść. Ty musisz zrozumieć jedno, lęk, strach, panika, radość, smutek, złość, zniechęcenie, to emocje, które nie mogą sprawić że zemdlejesz, stracisz zmysły, dostaniesz schizofrenii, umrzesz na zawał w autobusie, czy też popełnisz samobójstwo lub kogoś zabijesz, lęk przed lękiem jest nakręcającą się spiralą którą trzeba przerwać poprzez konfrontacje z lękiem, ale konfrontacje nie w stylu "Boże, wejde tam.. zobaczę.. najwyżej ucieknę, nie wiem co ma być to będzie" w taki sposób to nie przejdzie, Ty masz tam wejść i powiedzieć "No najwyżej dostane tam ataku paniki, zresztą p****** to i co mi się od tego stanie? może mi plomba z 7 wyleci?" działaj, wychodz, ryzykuj i UWIERZ.
. Mam jeszxze tez takie przekonanie, ze niektorzy ludzie maja te lęki po coś... cos im karze je miec. U mnie tak jest prawdopodobnie, co odkrylam w toku sesji z trenerem MBSR. Czasem tez zrodlo warto mimo wszystko znalezc. Wiem,ze nie kazdego to tyczy ale czasem nerwica to manifest dotychczasowego zycia jakie sobie zorganizowalismy. I czasem szuka sie tych konfliktow wewnetrznych cale zycie, co pewie nie ma sensu... ale ja namierzylam swoj i lezy calkiem blisko. Co z tego, ze bede fundowac sobie wyzwania jak kazdego dnia mnie mierzi cos i dostarcza napięcia, ktore nie ma ujscia. Wtedy mija sie to z celem. Wiec ja mam taki pomysl: pracuje nad moim problemem i etap po etapie rownoczesnie oswajam sie z lękiem poszerzajac pole manewru. Obserwuje mysli, moje reakcje, emocje. Fakt niecierpliwosc mnie gubi.. chcialabym juz, teraz ale jak to mowi moja trenerka mbsr, ze na te nawyki pracowalam calymi latami wiec triche czasu to zajmie.
