freaky man pisze: ↑

8 maja 2024, o 22:37

Wiecie co - ja już kompletnie oszalałem.
Dzisiaj jechałem komunikacją miejską słyszałem rozmowę (prawdopodobnie jakiś lekarzy lub studentów, bo kto inny gada o takich rzeczach) o chorobach neurodegeneracyjnych w pewnym momencie mnie ścięło z nóg po prostu. Jakieś zaniki mózgu, gąbczenie mózgu...
No a ja od dłuższego czasu odczuwam taką pustkę w głowie, brak myśli, wszystko robię jakby automatycznie i odkąd to mi się pojawiło od razu pomyślałem że mam jakiś zanik mózgu, że mi neurony zanikają, mózg się kurczy itd. tak automatycznie wtedy pomyślałem, ale nie wiedziałem że są takie choroby i że coś takiego może się dziać serio. Wpisałem w Google to co oni mówili i wyskoczyło mi o CJD. I wystraszyłem się bo serio te objawy co tam wypisali zgadzają się z moimi... Poczytałem trochę o chorobach prionowych i innych z mózgiem bo nie dawał mi spokoju fakt że mam takie objawy, a to jest nieuleczalne... no nakręciłem się, przyznaje, ale nawet przed przeczytaniem tego te rozmowy siedziały mi w głowie... No i tutaj żadne moje metody tłumaczenia sobie, relaksacji nie pomogły, ale stwierdziłem że nie pójdę z tym do lekarza bo pewnie mnie wyśmieje... Nie miałem robionego MRI ani TK bo lekarz stwierdził że nie ma potrzeby się naświetlać i dał mi tylko skierowanie na eeg, które robiłem parę tygodni temu, wyszło dobrze, bez żadnych niepokojących zmian... No także hipochondria wróciła po chwili przerwy... Ehh cały czas się wacham nad powrotem do leków, ale chyba czas najwyższy...

vukel pisze: ↑

8 maja 2024, o 22:59

freaky man pisze: ↑

8 maja 2024, o 22:37

Wiecie co - ja już kompletnie oszalałem.
Dzisiaj jechałem komunikacją miejską słyszałem rozmowę (prawdopodobnie jakiś lekarzy lub studentów, bo kto inny gada o takich rzeczach) o chorobach neurodegeneracyjnych w pewnym momencie mnie ścięło z nóg po prostu. Jakieś zaniki mózgu, gąbczenie mózgu...
No a ja od dłuższego czasu odczuwam taką pustkę w głowie, brak myśli, wszystko robię jakby automatycznie i odkąd to mi się pojawiło od razu pomyślałem że mam jakiś zanik mózgu, że mi neurony zanikają, mózg się kurczy itd. tak automatycznie wtedy pomyślałem, ale nie wiedziałem że są takie choroby i że coś takiego może się dziać serio. Wpisałem w Google to co oni mówili i wyskoczyło mi o CJD. I wystraszyłem się bo serio te objawy co tam wypisali zgadzają się z moimi... Poczytałem trochę o chorobach prionowych i innych z mózgiem bo nie dawał mi spokoju fakt że mam takie objawy, a to jest nieuleczalne... no nakręciłem się, przyznaje, ale nawet przed przeczytaniem tego te rozmowy siedziały mi w głowie... No i tutaj żadne moje metody tłumaczenia sobie, relaksacji nie pomogły, ale stwierdziłem że nie pójdę z tym do lekarza bo pewnie mnie wyśmieje... Nie miałem robionego MRI ani TK bo lekarz stwierdził że nie ma potrzeby się naświetlać i dał mi tylko skierowanie na eeg, które robiłem parę tygodni temu, wyszło dobrze, bez żadnych niepokojących zmian... No także hipochondria wróciła po chwili przerwy... Ehh cały czas się wacham nad powrotem do leków, ale chyba czas najwyższy...

Skąd ja to znam. Jak tylko usłyszę, przeczytam o jakiejś chorobie od razu zaczynam zauważać jej symptomy i budować ciąg logicznych zdarzeń. Zdrowy rozsądek czasem pomaga, ale ciężko z tym walczyć. Tak naprawdę z doświadczenia wiem, że tę wkrętkę przykryje jakaś kolejna, a tamtą następna itd. Jeśli leki Ci pomagały to myślę, że warto to rozważyć, tu chodzi przecież o zdrowie psychiczne. A długofalowo pewnie jedynie psychoterapia, ale nie mam tu doświadczeń.
Btw. MRI nie naświetla w przeciwieństwie to TK, można je robić bez żadnych obaw o skutki uboczne, jeśli miałoby Cię to uspokoić, ale prywatnie nie jest to najtańsza zabawa. Chociaż przy obecnych dokładnych technikach prawie zawsze wychodzą nawet najdrobniejsze zmiany naczyniowe, na które każdy neurolog machnie ręką bo ma je 90% populacji, ale my hipochondrycy potrafimy z takimi danymi zrobić cuda (znam to z autopsji jak się możesz domyślać )

dagmara213 pisze: ↑

13 maja 2024, o 08:47

Hej,
Jeszcze rok temu szalało we mnie ROCD, z którym udało mi się poradzić (a przynajmniej tak mi się wydaje). Od ponad pół roku miałam spokoj, aż do zeszłej soboty. Wydarzyło się coś co nigdy nie miało miejsca i mimo, że staram się o tym nie myśleć, to jakoś nie potrafię. Szczerze mówiąc to nie za bardzo pamiętam ten dzień, był bardzo dziwny, ciągle czegoś zapominałam, albo miałam wrażenie że coś się wydarzyło i sto razy pytałam mojego męża czy to faktycznie miało miejsce czy nie. Wydaje mi się, że jakieś odruchy wymiotne, biegłam czym prędzej do łazienki, ale nie wymiotowałam. W końcu udało mi się zdrzemnąć i wtedy chyba wszystko wróciło w miarę do normy. Teraz próbuje sobie przypomnieć ten dzień i jest ciężko, tak jakbym tego dnia straciła świadomość. Mam jakieś prześwity ze ciągle sprawdzałam jaki jest dzień i czy na pewno nie powinnam być teraz w pracy, sprawdzałam nawet jaki mamy rok… Nie pamiętam też co robiłam w piątek…
Ja wiem, brzmi to jakbym była odurzona, ale nic z tych rzeczy… Bardzo dziwne uczucie. Oczywiście teraz przychodzą jakieś myśli, ze może mam jakieś zaniki pamięci albo coś i próbuje sobie usilnie przypomnieć co robiłam nie tylko w piątek i sobotę, ale też wczoraj. Staram się to ucinać, bo wiem, że przestraszyłam się tego stanu i zaczynam teraz sprawdzać i kontrolować czy nadal zapominam co robiłam np. przed chwilą… Miał ktoś kiedyś tak?

Livi pisze: ↑

13 maja 2024, o 10:46

dagmara213 pisze: ↑

13 maja 2024, o 08:47

Hej,
Jeszcze rok temu szalało we mnie ROCD, z którym udało mi się poradzić (a przynajmniej tak mi się wydaje). Od ponad pół roku miałam spokoj, aż do zeszłej soboty. Wydarzyło się coś co nigdy nie miało miejsca i mimo, że staram się o tym nie myśleć, to jakoś nie potrafię. Szczerze mówiąc to nie za bardzo pamiętam ten dzień, był bardzo dziwny, ciągle czegoś zapominałam, albo miałam wrażenie że coś się wydarzyło i sto razy pytałam mojego męża czy to faktycznie miało miejsce czy nie. Wydaje mi się, że jakieś odruchy wymiotne, biegłam czym prędzej do łazienki, ale nie wymiotowałam. W końcu udało mi się zdrzemnąć i wtedy chyba wszystko wróciło w miarę do normy. Teraz próbuje sobie przypomnieć ten dzień i jest ciężko, tak jakbym tego dnia straciła świadomość. Mam jakieś prześwity ze ciągle sprawdzałam jaki jest dzień i czy na pewno nie powinnam być teraz w pracy, sprawdzałam nawet jaki mamy rok… Nie pamiętam też co robiłam w piątek…
Ja wiem, brzmi to jakbym była odurzona, ale nic z tych rzeczy… Bardzo dziwne uczucie. Oczywiście teraz przychodzą jakieś myśli, ze może mam jakieś zaniki pamięci albo coś i próbuje sobie usilnie przypomnieć co robiłam nie tylko w piątek i sobotę, ale też wczoraj. Staram się to ucinać, bo wiem, że przestraszyłam się tego stanu i zaczynam teraz sprawdzać i kontrolować czy nadal zapominam co robiłam np. przed chwilą… Miał ktoś kiedyś tak?

U mnie trochę lepiej z pamięcią, ale jeszcze mając silne DD nawet nie wiesz, która jest godzina, dzień itd. i to 24/7, do tego ogrom somatów i lęk z napięciem 24/7, czujesz obcość nawet domu, brak uczuć, anhedonia itd., więc głowa do góry i cieszyć się, że nie jest gorzej choć wiem jak jest ciężko. Każdy dzień, to walka i strach przed silniejszym nawrotem. Przykro mi patrzeć na dzieci i męża, bo wiem, że ich zawiodłam. Osoby, które kocham najbardziej na świecie. Syn miał wczoraj I Komunię, jeszcze początkiem stycznia miałam plany itd., ale nawrót zaburzenia zrobił że mnie wrak człowieka, bojący się każdego dnia. Podziwiam tych, którzy wyszli z tego i żyją spokojniej, zmienili swoje życie.

dagmara213 pisze: ↑

13 maja 2024, o 10:55

Livi pisze: ↑

13 maja 2024, o 10:46

dagmara213 pisze: ↑

13 maja 2024, o 08:47

Hej,
Jeszcze rok temu szalało we mnie ROCD, z którym udało mi się poradzić (a przynajmniej tak mi się wydaje). Od ponad pół roku miałam spokoj, aż do zeszłej soboty. Wydarzyło się coś co nigdy nie miało miejsca i mimo, że staram się o tym nie myśleć, to jakoś nie potrafię. Szczerze mówiąc to nie za bardzo pamiętam ten dzień, był bardzo dziwny, ciągle czegoś zapominałam, albo miałam wrażenie że coś się wydarzyło i sto razy pytałam mojego męża czy to faktycznie miało miejsce czy nie. Wydaje mi się, że jakieś odruchy wymiotne, biegłam czym prędzej do łazienki, ale nie wymiotowałam. W końcu udało mi się zdrzemnąć i wtedy chyba wszystko wróciło w miarę do normy. Teraz próbuje sobie przypomnieć ten dzień i jest ciężko, tak jakbym tego dnia straciła świadomość. Mam jakieś prześwity ze ciągle sprawdzałam jaki jest dzień i czy na pewno nie powinnam być teraz w pracy, sprawdzałam nawet jaki mamy rok… Nie pamiętam też co robiłam w piątek…
Ja wiem, brzmi to jakbym była odurzona, ale nic z tych rzeczy… Bardzo dziwne uczucie. Oczywiście teraz przychodzą jakieś myśli, ze może mam jakieś zaniki pamięci albo coś i próbuje sobie usilnie przypomnieć co robiłam nie tylko w piątek i sobotę, ale też wczoraj. Staram się to ucinać, bo wiem, że przestraszyłam się tego stanu i zaczynam teraz sprawdzać i kontrolować czy nadal zapominam co robiłam np. przed chwilą… Miał ktoś kiedyś tak?

U mnie trochę lepiej z pamięcią, ale jeszcze mając silne DD nawet nie wiesz, która jest godzina, dzień itd. i to 24/7, do tego ogrom somatów i lęk z napięciem 24/7, czujesz obcość nawet domu, brak uczuć, anhedonia itd., więc głowa do góry i cieszyć się, że nie jest gorzej choć wiem jak jest ciężko. Każdy dzień, to walka i strach przed silniejszym nawrotem. Przykro mi patrzeć na dzieci i męża, bo wiem, że ich zawiodłam. Osoby, które kocham najbardziej na świecie. Syn miał wczoraj I Komunię, jeszcze początkiem stycznia miałam plany itd., ale nawrót zaburzenia zrobił że mnie wrak człowieka, bojący się każdego dnia. Podziwiam tych, którzy wyszli z tego i żyją spokojniej, zmienili swoje życie.

Czyli to po prostu stan derealizacji?

Livi pisze: ↑

13 maja 2024, o 11:55

dagmara213 pisze: ↑

13 maja 2024, o 10:55

Livi pisze: ↑

13 maja 2024, o 10:46

U mnie trochę lepiej z pamięcią, ale jeszcze mając silne DD nawet nie wiesz, która jest godzina, dzień itd. i to 24/7, do tego ogrom somatów i lęk z napięciem 24/7, czujesz obcość nawet domu, brak uczuć, anhedonia itd., więc głowa do góry i cieszyć się, że nie jest gorzej choć wiem jak jest ciężko. Każdy dzień, to walka i strach przed silniejszym nawrotem. Przykro mi patrzeć na dzieci i męża, bo wiem, że ich zawiodłam. Osoby, które kocham najbardziej na świecie. Syn miał wczoraj I Komunię, jeszcze początkiem stycznia miałam plany itd., ale nawrót zaburzenia zrobił że mnie wrak człowieka, bojący się każdego dnia. Podziwiam tych, którzy wyszli z tego i żyją spokojniej, zmienili swoje życie.

Czyli to po prostu stan derealizacji?

Możliwe, sama nerwica też chyba powoduje problemy z pamięcią.