Dobrze Thori, to teraz posłuchaj innych którzy wyszli z nerwicy z zaburzenia i wyszli z tego kompletnie, i nigdy im nie wróciło nic, i pomyśl ja też tak zrobię pożegnam nerwicę na zawsze ,będę pracowała nad sobą jeszcze więcej, az do kompletnego odburzenia ; pomyśl czy życie bez nerwicy nie bedzie duzo łatwiejsze .

Ja ogólnie żyję tak, jakbym jej nie miała. Jestem spokojna, szczęśliwa, pewna siebie, robię to co lubię, cieszę się życiem, podejmuję nowe wyzwania, zdobywam doświadczenie, wciąż rozwijam się.
Gdyby nie nagła panika wtedy na moto, byłabym pewna, że jestem wyleczona. A tak to było jakby takie przypomnienie, że chyba jednak nie. Z jednej strony wiem, że wynikło to z przemęczenia, z drugiej wrzuciłam to sobie pod objaw nerwicy.

własnie a gdybys była odburzona to wiedziałabys ze to zmeczenie i nie wmówiła sobie nerwicy , nawet Hewad mowił o tym w jednym z nagrań ze był zmęczony i wiedział ze ma do tego prawo, bo zmęczenie spowodował wysiłek fizyczny ale objawy nerwicy juz mu nigdy nie wróciły bo jest odburzony . Życzę takiego prawdziwego wyjscia z nerwicy pozdrawiam pa

Ależ ja wiem, że to było ze zmęczenia, ale objaw był taki jak kiedyś przy nerwicy
Chyba to sobie muszę po swojemu rozkminić

SCF takie "nawroty" są przydatne, przynajmniej ja je u siebie akceptuje i lubię nawet,
bo one dają mi możliwość teraz już świadome popracowania nad tematem z wiekszym dystansem a nie tylko paniką.
Też sie czasem czegoś jeszcze boję, wpadam w popłoch ale potem przychodzi jednak trochę realizmu, spokoju
już to nie jest taki dramat jak za pierwszym razem.
A z własnego doswiadczenia wiem że wraca to do czego jeszcze nie mam dystansu, czego się boję.
Wiec w sumie te pogorszenia traktuje jako wyzwanie i możliwosc pracy nad sobą.

Ja nie jestem jeszcze odburzona, ale tez podchodze do tego nieco inaczej.
Akceptuje to,ze mam nerwice, jak i to, ze teraz, w tym obecnym okresie przezywam ja bardzo dotkliwie, lękowo. Jednak wiem tez, ze kiedy przejde ten proces, i zakoncze odburzanie, to juz nie bede miala nerwicy w takiej formie.
Pewnie nadal bede miala nerwicowy charakter, jak zawsze bede sie bardziej stresowac niz inni, przejmowac niektorymi sprawami - w koncu jestem wrazliwa osoba. Jednak nie bedzie to juz powodowac stanow lekowych, atakow paniki czy dd. Bedzie to juz takie bardziej naturalne i mam nadzieje, ze dzieki pracy nad soba uda mi sie wypracowac wieksza zdolnosc do dystansu, bo wiem, ze mi go brakuje i to pewnie jest składowa, która przyczyniła się do wystąpienia stanów lękowych.
Nie wiem, czy to napewno słuszne podejście, ale do mojej świadomości skutecznie przemawia

Moim zdaniem na nerwicę mają wpływ trzy czynniki-pierwszy to słaby układ nerwowy, drugi to stresy zewnętrzne, trzeci nieprzepracowane problemy wewnętrzne. Żeby pojawiły się objawy nerwicowe, wystarczą dwa czynniki. My jako ludzie mamy wpływ jedynie na przepracowanie problemów wewnętrznych i częściowo, ale tylko częściowo na stresy, na odporność układu nerwowego wpływu nie mamy. Wystarczy więc stres + nasz słaby układ nerwowy i mamy objawy. I tak już jest, uważam podobnie jak Thori, że akceptacja tego faktu, wcale nie jest przeszkodą do pracy nad sobą i chęci wyjścia z nerwicy, a wręcz przeciwnie.

Co do założyciela wątku, też przy kryzysach i objawach miałam problem z akceptacją, ponieważ z jednej strony czułam na sobie presję akceptacji, żeby objawy znikły, a z drugiej jakiś konflikt, bunt przeciwko akceptacji czegoś co tak mocno boli. Przecież nikt masohistą nie jest. I wtedy wpadłam na genialny pomysł. Cofnęłam się krok do tyłu i zaczęłam akceptować to, że na chwile obecną nie potrafię zaakceptować objawów. To jest pokręcone, ale poczułam spokój i zgodę w sobie. I ta akceptacja zaczęła się rozrastać, a ja zaczęłam się uspakajać, a przecież o to chodzi. I im bardziej byłam spokojna tym łatwiej mi było teraz już akceptować same objawy. A to znowu posunęło mnie do przodu. Wydaje mi się, że akceptacja to potężne narzędzie do wyjścia z nerwicy, ale musi ona wypływać z serca, być szczera i autentyczna i zgodna z samy sobą.

Niestety, układ nerwowy nie jest jakimś tam sobie osobnym bytem i jak najbardziej mamy na niego wpływ. Stres, używki i niedobory żywieniowe bardzo go osłabiają i nawet świetnie działający OUN przestanie działać dobrze, jeżeli go "odpowiednio" potraktujemy. Myślę, że kluczowe są emocje - co z nimi robimy, albo co one robią z nami. Najlepiej mają ludzie, którzy wszystko mają w dupie i niczym się nie przejmują.

Dokładnie jerry zgadzam się z tobą

Jerry masz rację. Jeden z moich znajomych, który wie o mojej nerwicy zawsze mi powtarza - Musisz mieć na wszystko wyj... Od razu ci nerwica przejdzie
I coś w tym jest, bo im bardziej coś olewam, nie przejmuję się (czyli nie stresuję), tym jest łatwiej.

No niestety tak to jest, że często akceptowanie polega na tym, że mówimy/myślimy sobie tak "akceptuję" ale w tej samej sekundzie chce nam się wyć, bo oczekujemy że jak sobie wypowiemy zaklęcie "akceptuję" to ZARAZ pojawi się ulga, co za tym idzie guzik nie akceptujemy. Akceptacja jest wtedy kiedy olewamy poprawę też, kiedy z 1 miejsca w umyśle objawy schodzą na dalekie zadupie. Jednym słowem najlepiej poddać się całkowicie i wywiesić białą flagę, przestać na cokolwiek czekać. Wiem jakie to trudne, w zasadzie to jest najtrudniejsze na etapie kiedy wiesz o nerwicy niemal wszystko i znasz mechanizm na wylot ale chęć wyjścia z tego staje się największym wrogiem i przeszkodą. Trzeba nie chcieć wychodzić i wtedy się wyjdzie-taki paradoks

A ja się też przychylam do wypowiedzi Thori. To ,że Thori ma takie założenie t jest jak najbardziej ok. Lepiej się z czymś pogodzić nawet że się będzie to miało do końca życia niż się z tym szarpać. Niektórzy chyba nie do końca rozumieją odburzenie. To że ktoś z tego wyszedł nie znaczy że już nigdy do końca życia nie będzie miał żadnego objawu bo objaw może przyjść np. po stresie, niewyspaniu itd. Odburzenie całkowite tzn. pełna świadomość. Nawet jak w przyszłości pojawi się objaw to w niego nie brniemy i nie idziemy za nim i na nowo się nie wkręcamy tylko olewamy. Jeżeli niektórzy z was chcą się tak odburzyć by nigdy nie poczuć już żadnego objawu to powodzenia.......Chyba niezbyt dokładnie czytacie forum i słuchacie nagrań. Ja to tak rozumiem.

Czy to znaczy ze jak człowiek wyjdzie z nerwicy to dalej będzie miał jej objawy?.Bo juz nie rozumiem.A raczej czytam ze zrozumieniem
Rozumiem ze odburzanie moze trwac miesiące i lata,no ale chyba się kiedys skonczy przynajmniej większosc z nas ma taką nadzieję.Pozatym ozdrowienci informujący nas o swojej radosci ,wyjscie z zaburzenia rozpoznają po tym ze objawy znikają!Czy wrócą jesli umieją z nimi pracowac to nawet się ich nie przestraszą.Ale chyba zakladanie że będą juz zawsze jest przesadzone ,bo po co ta cała praca.Po co artykuły tych którzy z tego wyszli i zyją bez nerwicy.
Rozumiem ze moze komuś jest łatwiej załozyc ,ze to na całe zycie,ale nie negujmy wypowiedzi osób które wierzą ze się tego pozbędą całkowicie.Ja do nich nalezę.Dlugo chorowałam,długo się odburzam,ale wiem ze przyjdzie kiedyś taki dzien,ze nawet po stresie pozbieram się szybko.Poniewaz pracuję na to i nie oglaszam codziennie na forum co mi dokucza,bo to olewam.Tak rozumiem akceptację.Pozdrawiam

Jak wyjdziesz z nerwicy to nie będziesz mieć objawów co nie znaczy ze w przyszłości np.po stresie sie to coś nie pojawi.Oburzeni po prostu rozpoznają ten objaw I nie wpadną na nowo z lękowe koło.

Oczywiscie ze tak i jestem na to gotowa bo juz dziś ich się nie boję.Więc jak przyjdą to je przyjmę i zaakceptuje.Pozatym w stresie nawet,,zdrowi" mają objawy więc oo co chodzi Mówiąc ze wyzdrowieję mam na mysli ze będze zyć bez lęku przed wyjsciem z domu,przed podróza i ze objaey somatyczne nie będa wykluczac mnie z codziennego zycia,co w zasadzie juz się stało.O takie wyzdrowienie chodzi a nie o brak stresów problemów i i niedomogów fizycznych z nim związanych