Witam,
Zastanawia mnie tez to samo wlasnie co autora postu powyzej. Ostra nerwice przechodzilam ca 3 lata temu. Potem trafilam na zaburzeni.pl i bylo dobrze, czasami niepokoje ale ogolnie dalo sie zyc.

Do momentu, w ktorym sie zakochalam. To sa poczatki i nie jestem pewna nawet do konca jego uczuc. Nieustannie analizuje w glowie co powiedzial i czy to znaczy ze mnie lubi czy jestem mu obojetna. Slucham muzyki i analizuje. Bo nie mam odwagi zapytac wprost. Ktos moglby powiedziec, ze no tak, tak jest jak sie ktos zakocha. Ale u mnie problem jest taki, ze od tego myslenia dostaje derealizacji, ktora mnie meczy. Nie mam z kim o tym porozmawiac bo jestem zona i mam dzieci. Zmagam sie tez z dylematem moralnym wobec meza. No bo sie zakochalam w innym. Dobija mnie ta sytuacja. Powiedzcie czy derealizacja moze sie brac wlasnie stad? Anna

Derealizacja bierze się ze stresu i to jest kolejne stadium takie nerwicowe. Najpier są lęki a jak się w lęki zaglebiasz to popadasz w derealizację. Umysł robi to po to aby zmniejszyc twoją wrażliwość na natlok stresu w postaci tych lęków. Derealizacja może byc tez losowa czyli nie najpierw lęki i derealizacja tylko odrazu wszystko naraz kazdy jest inny

Czy uwazasz ze powinnam stlumic to uczucie zakochania, bo woedza mnie ono w nerwice? Naprawde nie mam z kin o tym porozmawiac dlatego bede bardzo wdzieczna za odpowiedz.

Może nie warto uciekać w rozmyślanie lecz zebrać się na odwagę i zapytać wprost żeby mieć spokój i nie męczyć umysłu tymi pytaniami na które i tak nie poznasz odpowiedzi do póki nie zapytasz
Jak najbardziej, d/d może się brać właśnie stąd, że mózg dostaje zbyt dużo stresujących Cię treści i glowa próbuje od tego uciec. Wiem z własnego doświadczenia.

Dzieki ze napisales