Jestem Krzysiek i opiszę, jak wszystko zaczęło się u mnie. Jako dziecko miałem niezdiagnozowaną nerwicę natręctw - dowiedziałem się o tym, gdy byłem już dorosłym człowiekiem. Potrafiłem stać godzinę przed kranem i dotykać go, bo czułem, że jeśli tego nie zrobię, stanę się coś złego. W domu nie było kolorowo - rodzice, w szczególności mama, nadużywali alkoholu, do tego cały czas rozkręcali firmy, które po pewnym czasie zamykali i dorobili się przez nie strasznych długów. Mama odkąd pamiętam podczas libacji rozpaczała, że ma raka, mimo że nigdy w tym temacie się nie zbadała. Żyją do dziś, zdecydowanie ich poziom życia się polepszył - nie sądziłem więc tym bardziej, że przeszłość będzie miała na mnie taki wpływ.
Wszystko zaczęło się kilka lat temu, gdy zauważyłem u siebie podczas wypróżniania krew - oczywiście nie poszedłem do lekarza, bo po co. Gdy problem zaczął się nasilać, udałem się lekarza wyspecjalizowanego w kwestiach proktologicznych. Byłem pod jego opieką przez rok, aż pewnego dnia zaproponowano mi operację (zmagam się z przetoką okołoodbytniczą - bardzo nieprzyjemne schorzenie). Zgodziłem się na nią prywatnie i wszystko było w porządku - do czasu aż okazało się, że tak naprawdę miałem dwie przetoki i jednej z nich nie zauważono. Zacząłem wtedy obsesyjnie czytać o możliwościach leczenia, gdyż chciałem za wszelką cenę uniknąć kolejnej operacji. Każdy mój dzień polegał na czytaniu artykułów na temat schorzenia - śmiałem się, że sam mógłbym już leczyć ludzi
. Niestety, gdy dolegliwości się zaostrzyły i trzy razy w przeciągu miesiąca wylądowałem na SOR przez ropień okołoodbytniczy czułem się bardzo samotny i bezsilny - nikt nie chciał / nie potrafił mi pomóc. Podczas jednej z takich wizyt lekarz zadecydował o pogłębieniu diagnostyki - zapytałem wtedy, czy może to być coś gorszego niż przetoka i usłyszałem: "Tak, dlatego musimy to sprawdzić". Kilka dni później miałem lecieć na wymarzone wakacje do Rzymu. Niestety, podczas wizyty w sklepie po wyjściu ze szpitala zostawiłem w nim swój portfel wraz z dokumentami i wszystko musiałem odwołać. Wszystko przez to, że byłem pewny, iż pogłębienie diagnostyki = rak.Wtedy zaczęła się już jazda bez trzymanki. Zacząłem biegać na badania (rezonans miednicy mniejszej, kolonoskopia), które nie wykazywały żadnych innych nieprawidłowości. Ropień należało zdrenować, więc lekarz zaproponował mi wizytę w ramach NFZ (do tej pory korzystałem z jego usług wyłącznie prywatnie). W ustalonym dniu przybyłem na oddział i... leżałem z pacjentami ciężko chorymi - większość z nich miała stomie, żywienie pozajelitowe i nowotwór rozsiany po całym organizmie. To było dla mnie bardzo ciężkie, bo bliska mi osoba mierzyła się obecnie z nowotworem (jego nawrotem). W szpitalu spędziłem jeden dzień, a zabiegu mi nie wykonano ze względu na złą organizację pracę w szpitalu i ogrom pilnych przypadków. Musiałem na niego zdecydować się prywatnie - trwał... 15 minut - w gabinecie, w warunkach ambulatoryjnych.
Rany w tych okolicach goją się długo, a dbanie o nie jest problematyczne. Na szczęście pracuję w domu, więc mogłem się nią odpowiednio zająć. Jestem pod ciągłą opieką lekarza i mimo, że jeszcze się nie wyleczyłem, czuję się bezpieczny i wiem, że nic mi nie grozi. Tak przynajmniej sądziłem do tej pory. Od jakiegoś czasu cały czas doszukuję się w sobie chorób. Apogeum nastąpiło na początku sierpnia. Na kilka dni przyjechała do mnie i mojego partnera rodzina - łącznie było nas 9 osób. Było to dla mnie bardzo stresujące, bo trzeba było zaplanować żywienie, zapewnić atrakcje. Już kilka dni wcześniej zacząłem odczuwać bóle w nadbrzuszu, które podporządkowałem pod... raka trzustki. Zacząłem obsesyjnie czytać artykuły na temat objawów i doszukiwać się ich w sobie. Pływający stolec - panika, bo pewnie znajduje się w nim tłuszcz, którego najwidoczniej już nie trawię. Zatopiony - panika, nowotwór pewnie rozsiał się na inne organy i wywołał złe trawienie innych składników. Gdy na papierze poza brązem zauważyłem kolor żółty zaczął mnie boleć cały brzuch, bo przecież pewnie to tłuszcz. Nigdy nie sądziłem, że z takim zawzięciem będę przyglądać się efektom swojej przemiany materii - gdybym mógł, badałbym je codziennie pod mikroskopem.
Jako, że za kilka dni planowaliśmy wyjazd wakacyjny, postanowiłem udać się na USG jamy brzusznej, gdzie poza niewielkim stłuszczeniem trzustki i wątroby nic niepokojącego nie wyszło (badanie analizowało dwóch lekarzy). I wydawałoby się, że temat załatwiony, prawda? Też tak myślałem - ale wyczytałem, że zmiany nowotworowe na USG są widoczne średnio od 1 cm, a w przypadku raka trzustki to już bardzo zaawansowanym stadium. Zdecydowałem się na terapię, bo doskonale zdawałem sobie sprawę z tego, że moja zachowanie odbiega od normy. Wtedy Pani psycholog poradziła mi, abym... się badał i zbierał dowody na to, że jestem zdrowy. Oczywiście zaostrzyło to moje objawy i postanowiłem udać się do psychiatry, który zdiagnozował u mnie zaburzenia hipochondryczne, zalecił zmianę psychologa oraz przepisał Zoloft.
Przepraszam za długość tego posta, aby zależało mi na tym, aby opisać, w jaki sposób rozwój schorzenia wyglądał u mnie. Nie ukrywam, że nadal mam incydenty, gdy panicznie boję się zachorować, ale zdarzają się rzadziej (gdy przestałem się stresować, przestałem odczuwać również ból, a stres był spowodowany zarówno wspominanym "zlotem rodzinnym", jak i zaplanowanym wyjazdem wakacyjnym i przygodami, które podczas niego przeżyliśmy).
Trzymajcie się!