29 listopada 2018, o 17:16
Witam serdecznie wszystkich! Jak większość z Was też mam problem z samą sobą. Nie do końca rozumiem co jest przyczyną, ale mam nadzieję, że dzięki Wam to ogarnę. W zasadzie problem istnieje od wielu lat, ale chyba nie zdawałam sobie z tego sprawy. Bywało lepiej lub gorzej i wydawało mi się, że jakoś sobie radzę. Teraz jednak nazbierało się tego tyle, że nie potrafię sama uporządkować myśli i normalnie żyć. Pojawiły się w końcu lęki i poczucie winy, że coś jest ze mną nie tak, bo przecież ludzie mają gorsze problemy, a jakoś żyją i dają radę! Ja z czystym sumieniem twierdzę, że już sobie nie radzę. Wiem, że na moje samopoczucie złożyło się wiele rzeczy, o których można chyba napisać książkę i postaram się tym z Wami podzielić. Chociaż nie będzie łatwo wracać do starych spraw... Chciałabym tylko zacząć normalnie żyć, bez lęku, poczucia winy i wreszcie z uśmiechem na twarzy, którego od lat brakuje. Liczę na Was, na Wasze wsparcie i zrozumienie. Mam nadzieję, że tylko nie zdołuję Was swoimi opowieściami. Moje emocje niestety zaczęły się odbijać na pracy i całej rodzinie dlatego też wiem, że czas najwyższy zacząć coś z tym robić. Zaczęłam się bać pracy, ponieważ raz już popełniłam poważny błąd i sporo mnie to kosztowało. Wynikało to z mojego rozkojarzenia i z tego, że moje prywatne problemy zaprzątnęły moją głowę całkowicie. Nie wiem już co to jet pozytywne myślenie i coraz bardziej się pogrążam. I co tu dużo mówić: potrzebuję pomocy! Nie psychologa, nie psychiatry, ale ludzi, którzy przeżyli coś podobnego!
Zawsze ktoś mnie ratował, tzn uspokajał 
z lękami zmagam się jakoś od ponad roku. Panicznie boje się, ze jestem chora na poważna chorobę. Raz to jest SM, potem toczeń, był też chloniak, rak żołądka o i zapalenie osierdzia
tak mi już mózgownica wkręca ze od tego zaczynają się myśli, że może jednak ja jestem chory na shizofrenie , a może jakieś uszkodzenie mózgu i że to nie nerwica zapalnik się odpala i atak gotowy. Boje się sam siebie że tak już dłużej tego nie wytrzymam i coś sobie zrobię. Mam na szczeście żone i małego dwu letniego synka i ta myśl mnie jakoś powstrzymuję że nie mógł bym sobie nic zrobić bo mam dla kogo żyć. Kocham ich nad życie. Lus a ty dlługo już chorujesz na nerwicę ? Byłem ostatnio u psychiatry przepisał mi antydepresant setaloft i rozważam czy nie zacząć brać żeby wyciszyć stan nerwowy , bo czuje się jakbym na bombie siedział, chociaż zawsze starałem się stronić od leków ,myślałem że sam sobie poradze, ale widzę że jest coraz gorzej i chyba zacznę brać. Widzisz taki ze mnie Hero 
Witaj 
Hejka