aaasssddd pisze: ↑

20 lutego 2022, o 09:27

Cześć,
Powiedz mi czy badałaś się u lekarza i wykluczyłaś ewentualne problemy z tarczycą itp? Byłaś też może u psychiatry / psychologa?
Jeśli to wszystko masz za sobą, to objawy, które wymieniłaś mogą występować w nerwicy. Też nie masz po co być na siebie zła, jeśli chodzi o narzekanie. To coś nowego, każdy boi się rzeczy nieznanych. Co do wychodzenia bez leków - to ja wyszedłem z nerwicy bez leków. Jest to jak najbardziej możliwe. Poczytaj sobie też świadectwa osób odburzonych. Sporo ludzi nie korzystało z leków lub tylko tymczasowo. Nie mam obecnie dostępu do swojego konta (subzero1993), ale wysłałem maila do administracji i liczę, że uda się w końcu ogarnąć ten problem

Julia2244 pisze: ↑

20 lutego 2022, o 09:18

Witam. Raczej nie jestem w średniej wieku tutaj (17 lat), ale myślę, że mogę się tu podzielić tym, co przeżywam. Co prawda, lęki, mrowienie w nogach, kołatanie serca, uderzenia gorąca są już 2 tygodnie, ale dopiero od tygodnia mam poczucie derealizacji, straciłam zupełnie zapał do jakichkolwiek zainteresowań, zaczęłam bać się wychodzić z domu bo świat wydaje mi się taki makietowy. Jest ciężko także ze snem, a paradoks jest taki, że im bardziej czuję, że w pewnym momencie chce mi się spać, to wychodzi na tym, że jest to potem jedna z gorzej przespanych nocy. Jak na to zaradzić? Co z tym zrobić? Eh... Jestem tak strasznie na siebie zła, że narzekałam na swoje życie, a teraz dałabym wszystko żeby wrócić do stanu sprzed zaledwie kilku tygodni Z lekami jeszcze nie zaczynałam, dlatego chce się spytać; czy jest tu kto bez nich dał radę wyjść z tego gunwa? Moja mama podejrzewa, że jest to o podłożu somatycznym bo połączyła to z bólami głowy które mam od wczesnego dzieciństwa i które zawsze kończą się na wymiotach jak się nie weźmie leku, ale według mnie nic się tak pokrywa z tym co czuje, jak to co czytałam o waszych objawach. Pozdrawiam.

Julia2244 pisze: ↑

20 lutego 2022, o 09:18

Witam. Raczej nie jestem w średniej wieku tutaj (17 lat), ale myślę, że mogę się tu podzielić tym, co przeżywam. Co prawda, lęki, mrowienie w nogach, kołatanie serca, uderzenia gorąca są już 2 tygodnie, ale dopiero od tygodnia mam poczucie derealizacji, straciłam zupełnie zapał do jakichkolwiek zainteresowań, zaczęłam bać się wychodzić z domu bo świat wydaje mi się taki makietowy. Jest ciężko także ze snem, a paradoks jest taki, że im bardziej czuję, że w pewnym momencie chce mi się spać, to wychodzi na tym, że jest to potem jedna z gorzej przespanych nocy. Jak na to zaradzić? Co z tym zrobić? Eh... Jestem tak strasznie na siebie zła, że narzekałam na swoje życie, a teraz dałabym wszystko żeby wrócić do stanu sprzed zaledwie kilku tygodni Z lekami jeszcze nie zaczynałam, dlatego chce się spytać; czy jest tu kto bez nich dał radę wyjść z tego gunwa? Moja mama podejrzewa, że jest to o podłożu somatycznym bo połączyła to z bólami głowy które mam od wczesnego dzieciństwa i które zawsze kończą się na wymiotach jak się nie weźmie leku, ale według mnie nic się tak pokrywa z tym co czuje, jak to co czytałam o waszych objawach. Pozdrawiam.