Witam.
Jestem Natalia, lat 14.
Od dłuższego czasu wydaje mi się, że jest coś ze mną nie tak.
Mam coś w stylu ataków paniki - nagle czuje coś jakby zatrzymało mi się serce, nie mogę oddychać i boję się, że umre.
Bardzo często "stany" - chodzi o to, że muszę wykonać określoną czynność. Najczęściej układam przedmioty tak, aby były równo, w określonej kolejności lub tak, żeby wszystko było symetrycznie. A jeżeli tego nie zrobię, mam wrażenie, iż coś moim bliskim; mi się stanie, wtedy również w pewien sposób się "karam", sprawiam sobie ból (jakby co nie mam na myśli cięcia siebie).
Miałam (chociaż mogłabym napisać, że nadal mam) problemy w domu. Ostatnio bardzo często pojawiają mi się różne migawki w pamięci ze strasznych chwil, o którach bardzo chcę zapomnieć, jednak one cały czas powracają.
Dodatkowo mam niską samoocenę, z powodu braku akceptacji od przedszkola do gimnazjum.
Chciałabym tylko dowiedzieć się, czy możliwe jest, że coś mi jest. Sama często słyszę, że to wszystko sobie wymyślam; użalam się nad sobą; to taki wiek; że się nie znam.
Bardzo bym podziękowała za jakąkolwiek pomoc, rady, wskazówki.
Przepraszam za możliwe błędy, ale piszę na telefonie, który posiada wnerwiającą klawiaturę.

Hej, witam cie serdecznie na forum!
Mysle ze jestem w takim okresie gdzie moga manifestowac sie pierwsze problemy emocjonalne. I wlansie one to robia, ataki paniki, natretna kontrola to sa tych wlasnie problemow efekty.
Na pewno sie nie uzalasz nad soba i z pewnoscia nie jest to zasluga samego wieku, ludzie dorosli takze tak maja Bardzo smutne jest to ze ktos bagatelizuje w tym wieku twoje pierwsze problemy emocjonalne, ktore swiadcza o pewnym zagubieniu.
Mysle ze tu na forum znajdziesz zrozumienie oraz wsparcie. Czy nikt w domu nie chce z toba powaznie o tym porozmawiac i np. wybrac sie do psychologa?

Nie jestes chora ale potrzebujesz ulozenia sadze pewnych spraw

Niestety takie podejście, że coś sobie wymyślasz nie napawa optymizmem, bo miałam podobnie w domu rodzinnym kiedy zaprzeczano moim emocjom To cholernie boli. Myślę, że musisz skorzystać z pomocy jakieś specjalisty (psychologa/psychoterapeuty).

Hej Natalia,
pomimo młodego wieku bardzo bardzo fajnie i dojrzale potrafisz pisać o sobie i swoich emocjach.
Tak jak piszą dziewczyny - jeśli nie czujesz wsparcia w bliskich, którzy mogliby Ci pomóc w znalezieniu psychologa lub psychoterapeuty może poszukaj kogoś na własną rękę.
Myślę, że porozmawiać z kimś zdecydowanie warto. Pomoże Ci pewnie poukładać sobie różne sprawy i może stopniowo nauczysz się sobie lepiej z nimi radzić.

Dziękuję za miłe słowa. : )
Ja sama boję się, powiedzieć o tym rodzicom. Zwłaszcza ojcu, który bardziej myśli o pieniądzach, a psycholog/psychoterapeuta raczej trochę kosztuje.
Co do rozmowy z kimś to niestety, ale nie posiadam w pobliżu takich osób.
Postaram się powoli rozmawiać o tym z moją mamą, którą może uda mi się przekonać, że potrzebuję pomocy.
Jeszcze raz dziękuję za rady. : )

Witaj Natalko! Piękny kot w avatarze!

To, co opisujesz nie oznacza, że z Tobą coś nie tak. Na pewno nie wymyśliłaś sobie tego, każdy ma prawo czuć to, co czuje , a także wyrażać swoje emocje i być traktowanym z tej okazji poważnie. Dorośli często mają tendencje do bagatelizowania wątpliwości, czy problemów osób bardzo młodych, ponieważ wydają im się w porównaniu z ich problemami błahe. Jednak wszystko, co człowiekowi leży na sercu w dowolnym wieku jest tak samo ważne. Powiedz czy masz może w swojej szkole psychologa czy pedagoga, który wydawałby Ci się godny zaufania? Jeśli masz lepszy kontakt z mamą, to też koniecznie się podziel z nią swoimi wątpliwościami, zawsze łatwiej jest ze wsparciem.