Cześć wszystkim. Miałam kiedyś tu konto i wróciłam ponieważ pamiętam, że zawsze otrzymywałam tutaj wsparcie.

Wiecie... Naszła mnie pewna refleksja. Ludzie są podli. Kiedy człowiek chce się zaprzyjaźnić to może się głęboko rozczarować. Cóż, po prostu brak słów. Chciałabym móc z kimś porozmawiać, mieć przyjaciółkę. Chciałabym ale czy to realne? To jest chore co się z tym światem dzieje... Cierpię na nn od kilku lat. Doszły ataki paniki. Chciałabym mieć zwyczajnie kogoś z kim mogę pogadać.

Wesołych świąt dla Was wszystkich.

Jestem tu.
Nie jako bohater, nie jako wybawca.
Nie jako ten, który zna wszystkie odpowiedzi.
Jestem, bo wiem, jak to jest nie wiedzieć, czy to co czujesz, ma prawo istnieć.
Jak to jest bać się, że własne światło - o ile w ogóle istnieje - może być zbyt słabe, by kogokolwiek ogrzać.
Ale to światło.. nie musi być wielkie. Nie musi krzyczeć. Wystarczy, że jest.
Bo ktoś, gdzieś, może wciąż błądzić w ciemności i nie szuka reflektora - zupełnie jak Ty teraz.
Szuka iskry. Może mojej. Może twojej. Może kogoś zupełnie innego.
Może tej jednej, ukrytej głęboko, co zawsze świeciła nie dla świata, tylko pomimo świata.
I jeśli się zapali - nawet tylko na chwilę - to już zmienia wszystko.
Bo ciemność nie walczy ze światłem. Ona po prostu znika, gdy światło się pojawia.
Więc pozwalam sobie być tym światłem.
Nie doskonałym. Nie gotowym. Ale obecnym.
Dla innych.
I.. dla siebie.
I choć wiem, że przyjdą dni, gdy znów się potknę, gdy ciemność weźmie mnie w objęcia.. chciałbym, by wtedy ktoś szeptem przypomniał mi, kim naprawdę jestem.