Jestem zaburzona od mniej wiecej 12 lat, ale tak źle jeszcze nie było na początku agorafobia, fobia społeczna z którymi już się uporałam. Ostatnio moje myśli nie dają mi spokoju. Myślę o śmierci, o starości, o starzeniu się ciała. Z jednej strony nie chcę się starzeć, a z drugiej strony przeraża mnie perspektywa dalszego życia z takimi myślami.. paradoks. Boję się że nie wytrzymam i albo zwariuję albo poszukam innego rozwiązania. Mam wrażenie że z dnia na dzien jest coraz gorzej nie mam już sił. Nawet gdy śpię, to śnię o tym. Pomocy. Dodam, że mam półrocznego synka i nie chciałabym go zawieść. Czy to na pewno zwykłe zaburzenie?

Ależ dziewczyno u każdego pojawiają się podobne myśli! Cyklicznie. Im człowiek starszy tym częściej. Musisz się z nimi oswoić a najlepiej je przekierować na coś optymistycznego!
Pomyśl co chciałabyś jeszcze w życiu zobaczyć, zrobić? Pewnie, że to jest zaburzenie i może przydałaby się jakaś tam pomoc farmakologiczna, ale prędko ustąpi ręczę!!

Aaa zapomniałam dodać że biorę sertraline od 4 miesięcy i widzę znikomą poprawę Bardzo dziękuję za odpowiedź !

Czytałam i bardzo dziękuję za ten wpis. Daje dużo do myślenia

Abdul!
Ty zapewne nigdy nie miałeś myśli o starości, przemijaniu, śmierci?
Uważasz, że zawsze będziesz młody, przystojny, mądry i zamożny?
Ale jak to mówią młodość nie wieczność, starość nie radość, śmierć nie wesele.