Lęk jak narkotyk?

[shadow]

Nie macie czasami wrażenia, że lęk działa na nasze mózgi jak narkotyk? Przy moim obecnym nawrocie zaburzenia rozmyślałam nad tym jak bardzo nasz umysł "lubi" trwać w zaburzeniu. Ile razy pojawiają się nerwicowe wkręty, że kiedy nam jest lepiej zastanawiamy się czy to możliwe, czy na pewno, czujemy się często zdezorientowani kiedy zanika dd/dp, nie potrafimy często początkowo wytrwać w normalności, bo jakby automatycznie powracamy do lęku. Nie dajemy mu spokojnie odejść tylko uporczywie skanujemy, wracamy do objawów, nie dowierzamy kiedy nam mija, jakby nie potrafimy się z tym rozstać. Czasami przy wychodzeniu z zaburzenia pojawiają się dziwne myśli jak to będzie bez lęku kiedy już przyzwyczailiśmy się z nim funkcjonować, coś jak masochizm Mam podejrzenie, że nasz mózg w jakiś sposób "lubi" lęk, naszą wolą chcemy wyjść z zaburzenia, ale podświadomie ono chce w nas trwać i buntuje się kiedy świadomie ignorujemy lęk i jego objawy.

[eiviss1204]

Bo to jest po prostu nawyk
Ludzie, którzy maja zaburzenie dlugo przyzwyczajaja się do tego stanu rzeczy, emocjonalnej karuzeli, potem ciezko jest zrezygnować z czegos do czego przywykliśmy i o zgrozo daje nam poczucie bezpieczeństwa. To tak jak dziewczyba z domu patologicznego czesto wchodzi w podobny zwiazek jak jej matki z ojcem bo w tej konfiguracji czuje sie jak u siebie czuje sie bezpiecznie.
Oczywiście nie kazdy z nerwica tak ma, wiec nie mozna generalizowac jedak jest to dosc spotkane

[Nerwowy]

nie potrafimy często początkowo wytrwać w normalności, bo jakby automatycznie powracamy do lęku. Nie dajemy mu spokojnie odejść tylko uporczywie skanujemy, wracamy do objawów, nie dowierzamy kiedy nam mija, jakby nie potrafimy się z tym rozstać.

Ostatnio mam sporo lepszych dni i też się na tym łapię. Nagle zaczynam rozmyślać, że dawno nie czułem tego napięcia/lęku i nie miałem jakiś głupich myśli. Oczywiście w czasie takiej euforii najczęściej zaczyna się wkręta i pojawia się lęk. Wtedy to już wiadomo rozkminy w stylu, o ludzie to już nigdy nie przejdzie, będę się z tym męczyć całe życie, etc.

Podobno najlepiej nie zwracać uwagi nawet na pozytywne postępy w radzeniu sobie z nerwicą. Po prostu żyć.

[sennajawie]

Nie macie czasami wrażenia, że lęk działa na nasze mózgi jak narkotyk? Przy moim obecnym nawrocie zaburzenia rozmyślałam nad tym jak bardzo nasz umysł "lubi" trwać w zaburzeniu. Ile razy pojawiają się nerwicowe wkręty, że kiedy nam jest lepiej zastanawiamy się czy to możliwe, czy na pewno, czujemy się często zdezorientowani kiedy zanika dd/dp, nie potrafimy często początkowo wytrwać w normalności, bo jakby automatycznie powracamy do lęku. Nie dajemy mu spokojnie odejść tylko uporczywie skanujemy, wracamy do objawów, nie dowierzamy kiedy nam mija, jakby nie potrafimy się z tym rozstać. Czasami przy wychodzeniu z zaburzenia pojawiają się dziwne myśli jak to będzie bez lęku kiedy już przyzwyczailiśmy się z nim funkcjonować, coś jak masochizm Mam podejrzenie, że nasz mózg w jakiś sposób "lubi" lęk, naszą wolą chcemy wyjść z zaburzenia, ale podświadomie ono chce w nas trwać i buntuje się kiedy świadomie ignorujemy lęk i jego objawy.

Ooo tak! Jezu dziękuję Ci za ten post. Jestem na tym samym etapie

I uważam, że tak. Lęk jest jak narkotyk. Bo skoro jest nawykiem, to uzależnia. Nawyki w ogóle przypominają uzależnienia nie sądzicie? Ja kiedyś będąc w centralnym miejscu w nerwicy, samobiczowalam sie tym i chciałam tego, robiłam rzeczy które potęgowaly nerwice, ale gdy przestawalałam czułam tak silny niepokój i tęsknotę, że znowu musiałam to zrobić. Coś jak z odstawieniem alkoholu. Do tej pory, o zgrozo, to robię, tym razem świadomie.

Tak jak napisała Pani odburzona eiviss, że to nawyk i czujemy się w tym bezpiecznie. Ja jestem na etapie takim, że wiem, że mogłabym już być normalna, ale chyba jednak nie dokońca chce, bo tak bezpiecznie czuje się w temacie nerwicowym, tak jestem obeznana, że nie chce wychodzić z tego ciepłka i iść do zimnej normalności. (zaburzeni to czytający pewnie właśnie złapali się za głowy) no i jest to nasze dobrze znane środowisko w którym funkcjonujemy.

A tak apropos tematu, myślę że warto wspomnieć, że gdy zaczęłam się odburzać, musiałam na nowo się socjalizowac, tzn. Uczyć PODSTAWOWYCH zachowań w społeczeństwie, od tego jak zachować się w sklepie(albo jak POWINNAM się zachować) po to jak być np. normalnie po ludzku asertywnym. Mieć swoje cechy, nie wstydzić się ich i je wyrażać w społeczeństwie. Maryjo. I robię to do tej pory, bo moje życie, tak mocno kręciło się wokół lęku, że przysięgam, ja się po prostu nie nauczyłam począwszy od podstawówki,
jak ku*wa ŻYĆ.

[weird_thoughts]

Nie macie czasami wrażenia, że lęk działa na nasze mózgi jak narkotyk? Przy moim obecnym nawrocie zaburzenia rozmyślałam nad tym jak bardzo nasz umysł "lubi" trwać w zaburzeniu. Ile razy pojawiają się nerwicowe wkręty, że kiedy nam jest lepiej zastanawiamy się czy to możliwe, czy na pewno, czujemy się często zdezorientowani kiedy zanika dd/dp, nie potrafimy często początkowo wytrwać w normalności, bo jakby automatycznie powracamy do lęku. Nie dajemy mu spokojnie odejść tylko uporczywie skanujemy, wracamy do objawów, nie dowierzamy kiedy nam mija, jakby nie potrafimy się z tym rozstać. Czasami przy wychodzeniu z zaburzenia pojawiają się dziwne myśli jak to będzie bez lęku kiedy już przyzwyczailiśmy się z nim funkcjonować, coś jak masochizm Mam podejrzenie, że nasz mózg w jakiś sposób "lubi" lęk, naszą wolą chcemy wyjść z zaburzenia, ale podświadomie ono chce w nas trwać i buntuje się kiedy świadomie ignorujemy lęk i jego objawy.

Ooo tak! Jezu dziękuję Ci za ten post. Jestem na tym samym etapie

I uważam, że tak. Lęk jest jak narkotyk. Bo skoro jest nawykiem, to uzależnia. Nawyki w ogóle przypominają uzależnienia nie sądzicie? Ja kiedyś będąc w centralnym miejscu w nerwicy, samobiczowalam sie tym i chciałam tego, robiłam rzeczy które potęgowaly nerwice, ale gdy przestawalałam czułam tak silny niepokój i tęsknotę, że znowu musiałam to zrobić. Coś jak z odstawieniem alkoholu. Do tej pory, o zgrozo, to robię, tym razem świadomie.

Tak jak napisała Pani odburzona eiviss, że to nawyk i czujemy się w tym bezpiecznie. Ja jestem na etapie takim, że wiem, że mogłabym już być normalna, ale chyba jednak nie dokońca chce, bo tak bezpiecznie czuje się w temacie nerwicowym, tak jestem obeznana, że nie chce wychodzić z tego ciepłka i iść do zimnej normalności. (zaburzeni to czytający pewnie właśnie złapali się za głowy) no i jest to nasze dobrze znane środowisko w którym funkcjonujemy.

A tak apropos tematu, myślę że warto wspomnieć, że gdy zaczęłam się odburzać, musiałam na nowo się socjalizowac, tzn. Uczyć PODSTAWOWYCH zachowań w społeczeństwie, od tego jak zachować się w sklepie(albo jak POWINNAM się zachować) po to jak być np. normalnie po ludzku asertywnym. Mieć swoje cechy, nie wstydzić się ich i je wyrażać w społeczeństwie. Maryjo. I robię to do tej pory, bo moje życie, tak mocno kręciło się wokół lęku, że przysięgam, ja się po prostu nie nauczyłam począwszy od podstawówki,
jak ku*wa ŻYĆ.

Podpisuję się pod tymi postami! Szczególnie wychodzenie z ciepełka jest dla mnie trudne. Masochistycznie trzymam się lęku, a jak miewam uczucie normalności to od razu włączam skanowanie i lęk gotowy Nie wiem jak przerwać to błędne koło, bo przecież jestem normalna i czas żyć pełnią życia, a nie szukać bezpiecznej przystani.

Z uczeniem się życia na nowo też tak mam

[shadow]

Żeby tak normalność wracała szybko jak lęk pod wpływem skanowania siebie Jest to frustrujące, że nasz umysł tak uporczywie "chce" mieć ten lęk, mimo że jest to sprzeczne z zachowaniem np. zdrowia, wiadomo, że zalewanie organizmu adrenaliną i kortyzolem nie jest zdrowe, więc on tutaj działa nieco jak nowotwór psychiczny, niszczy sam siebie, odbiera sen, destabilizuje działanie narządów, a jednak z takim trudem powraca do normy. Gdybyśmy jeszcze świadomie chcieli trwać w lęku to rozumiem, ale te wkręty i przywoływanie lęku jest na poziomie podświadomości, my to tylko obserwujemy.
Zgadzam się z Nerwowym, że takie etapy trzeba traktować z chłodną obojętnością, można się zdziwić i zastanowić ale nie można się tego np. wystraszyć. Ja to miałam za każdym razem jak mnie puszczało, mózg nie chciał tego zostawić i np. kilka m-cy miałam codziennie myśli, że nie chcę z tego wyjść, a była to tylko nerwicowa wkrętka.

[Nelkalenka]

Żeby tak normalność wracała szybko jak lęk pod wpływem skanowania siebie Jest to frustrujące, że nasz umysł tak uporczywie "chce" mieć ten lęk, mimo że jest to sprzeczne z zachowaniem np. zdrowia, wiadomo, że zalewanie organizmu adrenaliną i kortyzolem nie jest zdrowe, więc on tutaj działa nieco jak nowotwór psychiczny, niszczy sam siebie, odbiera sen, destabilizuje działanie narządów, a jednak z takim trudem powraca do normy. Gdybyśmy jeszcze świadomie chcieli trwać w lęku to rozumiem, ale te wkręty i przywoływanie lęku jest na poziomie podświadomości, my to tylko obserwujemy.
Zgadzam się z Nerwowym, że takie etapy trzeba traktować z chłodną obojętnością, można się zdziwić i zastanowić ale nie można się tego np. wystraszyć. Ja to miałam za każdym razem jak mnie puszczało, mózg nie chciał tego zostawić i np. kilka m-cy miałam codziennie myśli, że nie chcę z tego wyjść, a była to tylko nerwicowa wkrętka.

Zgadzam się,lęk jest tak bardzo zakorzeniony w nas,ze kiedy mamy chwile "normalnosci"on jak zaprogramowany wraca do nas.Tak przyzwyczailismy się do jego odczuwania,ze pozwolenie sobie na luz i spokoj paradoksalnie wywoluje w nas jeszcze wiekszy lęk i niepewnosc.Lęk jest nawykiem,uzaleznieniem.Myslimy paradoksalnie,ze odczuwajac go jestesmy bezpieczni.

[Victor]

Nie macie czasami wrażenia, że lęk działa na nasze mózgi jak narkotyk? Przy moim obecnym nawrocie zaburzenia rozmyślałam nad tym jak bardzo nasz umysł "lubi" trwać w zaburzeniu. Ile razy pojawiają się nerwicowe wkręty, że kiedy nam jest lepiej zastanawiamy się czy to możliwe, czy na pewno, czujemy się często zdezorientowani kiedy zanika dd/dp, nie potrafimy często początkowo wytrwać w normalności, bo jakby automatycznie powracamy do lęku. Nie dajemy mu spokojnie odejść tylko uporczywie skanujemy, wracamy do objawów, nie dowierzamy kiedy nam mija, jakby nie potrafimy się z tym rozstać. Czasami przy wychodzeniu z zaburzenia pojawiają się dziwne myśli jak to będzie bez lęku kiedy już przyzwyczailiśmy się z nim funkcjonować, coś jak masochizm Mam podejrzenie, że nasz mózg w jakiś sposób "lubi" lęk, naszą wolą chcemy wyjść z zaburzenia, ale podświadomie ono chce w nas trwać i buntuje się kiedy świadomie ignorujemy lęk i jego objawy.

Ogólnie istnieją takie 3 czynniki, które w dużej mierze poruszają ten temat.

1. Kiedy pojawia się w Nas lęk nerwicowy z uwagi, iż przekroczyliśmy (z jakiś powodów) własną granicę odporności na stres to w Naszym umyśle emocjonalnym pojawia się TRAUMA. Z jakiej nikt ogólnie nie zdaje sobie sprawy. Ale umysł emocjonalny nie rozumie tego, że złożyły się jakieś czynniki i jeb kielich goryczy się przelał. Dla umysłu, jego części emocjonalnej Nasze życie i wszystko jest totalnie zagrożone.
Stąd początkowe jazdy emocjonalne, objawy, myśli, stany depresyjne, odcięcia emocjonalne.
Umysł emocjonalny zaczyna badać, czy aby na pewno jest okey? czy w porządku? Pojawia się chęć kontrolowania siebie, objawów. To wpada w pamięć, podobnie trochę jak w wypadku PTSD.
Staje się schematem reagowania Naszego umysłu emocjonalnego (w zależności od rodzaju zaburzenia) i też staje się powtarzalnym nawykiem. Który się kręci i trwa.

A często jest zagrywką umysłu emocjonalnego, który caaały czas (może to być też długi czasi) chce się upewnić czy jest okey i "zmusza" Nas do wielu zachowań i postaw utrwalających Nas w zaburzeniu.

2. Z uwagi, iż zajmowanie się sobą w zaburzeniu i Naszym cierpieniem jest bardzo zajmujące. To tak ogólnie mówiąc lęk i objawy są świetnym tematem zastępczym. Kiedy spotyka Nas jakaś trudność w życiu, a czasem to są codzienne ogólnie sprawy, bądź jakieś trudne kwestie do przemyślenia to dla Naszego umysłu wygodniej jest podrzucić temat wyimaginowanych problemów i chorób.
A my jak chomiki na kółku ochoczo (podświadomie ochoczo ;;p) biegamy w rytm tego i wałkujemy wkoło to samo.

3. Korzyści i nuda.
Tak samo kiedy brakuje jakiś bodźców życiowych (jesteśmy na przykład na etapie życia gdzie powinno się coś dziać, a nie dzieje się nic) a my chociaż raz odczuliśmy lęk nerwicowy umysł lubi sobie poszukać doznań sam Wracając do tego. Jak nie mamy umiejętności odpowiednich reakcji to można się wkręcić.
Lub po prostu niektórzy podświadomie a czasem i też troszkę świadomie wykorzystują swoje nerwicowe samopoczucie. W stylu - nie będę teraz o tym rozmawiać bo źle się czuję. Odłożę to czy tamto, bo mam objawy.
"Nic nie muszę bo mam nerwicę."

[shadow]

W takim razie co począć z tym, że umysł chce w tym trwać, u mnie np. zapewne z uwagi na punkt 1. Ja chcę go uspokoić, a on mi podsyła wręcz myśli, że chce w tym trwać, albo że to musi długo trwać. Kompletna paranoja, nie wiem czy to traktować jako objaw zaburzenia i ignorować, czy to jest jeszcze coś innego, właśnie jakaś podświadoma chęć utrzymania lęku, choć dla organizmu to na pewno nie jest pro-przetrwaniowe, zwłaszcza kiedy pojawiają się kłopoty ze snem.