Forum śledzę już od jakiegoś czasu, bo niestety stałem się kolejną ofiarą marihuany, chociaż dla mnie to pewnie był tylko wyzwalacz. W swoim życiu miałem z nią kontakt ze 3 razy, przy poprzednich dwóch była raczej miła faza i dużo śmiechu, chociaż przy drugim paleniu (doszło jeszcze ciasteczko, czyli ok 0,25g zielska) miałem przebłyski depersonalizacji. Przy trzecim paleniu doszła też taka kwestia, że było to zupełnie na czysto, bez alkoholu i wydaje mi się, że to też mogło być dla mnie ważnym punktem, bo nie miałem się jak obronić przed lękiem. Przechodząc do rzeczy po spaleniu około 0,3g na głowę najpierw zauważyłem, że kolorysta świata się trochę zmieniła, ale nawet w miarę mi się to podobało. Potem oczywiście doszła faza, ale też podobało mi się do pewnego momentu. Po odbyciu podróży po jedzenie, po jakimś czasie zaczęło mi się robić strasznie słabo, więc udałem się do łóżka spać. Po chwili leżenia pojawiła się depersonalizacja w tej postaci, że w swojej głowie widziałem siebie z perspektywy 3 osoby. Też mi się to podobało, zagłębiłem się wręcz w tą wizję, ale po jakimś czasie zauważyłem, że moja przeszłość zaczęła się oddalać sama z siebie. Wtedy ze strachu zadzwoniłem do znajomego i zacząłem mówić o swojej przeszłości, co pomogło mi ją odzyskać na jakiś czas, ale i tak całą noc miałem spędzoną w strasznych lękach, że prawie chciałem się zabić. Na drugi dzień też myślałem, że wreszcie mi to przejdzie, bo jeszcze pojechałem do dziadków na święta, ale wtedy dopiero działy się ze mną dziwne rzeczy. Po wypiciu wódki miałem przez dłuższy czas wrażenie bycia na zewnątrz siebie i kolejną noc umierałem w nieziemskim strachu. Potem jakby wszystko się uregulowało, nawet zacząłem poznawać siebie w lustrze, ale za jakiś czas znowu wyrzuciło mnie z nierealności. Dochodzi tutaj też ważna kwestia, bo akurat moje palenie złożyło się z nieudaną próbą wejścia w związek z kobietą, na której mi cholernie zależało. Kiedy właśnie doświadczyłem depersonalizacji to pierwszą rzeczą która się zaczęła ode mnie oddalać w sensie przeszłości, to właśnie cała historią z nią. Podczas pobytu u dziadków też podjąłem kolejną próbę odzyskania przeszłości, przez jakby wywoływanie nienawiści w swoich uczuciach do tej kobiety. Też kolejny raz pomogło mi to, ale tylko chwilowo. Przechodząc już do sedna, od tego zaczęła się moja przygoda z zaburzeniami lękowym i DD. Z rzeczy które się ze mną działy to oczywiście dochodzą standardowe objawy odcięcia, ale też mnie strasznie dziwi jedna rzecz. Otóż przez jakiś czas doświadczałem ekstaz, po prostu potrafiłem iść ulicą i nagle zaczynałem odczuwać "szczęście w brzuchu" i do tego czułem się, jakbym był oświecony
Co do dzisiejszych objawów to stale towarzyszy mi całkowite wytłumienie przeszłości, utrata tożsamości oraz bardzo realistyczne sny. Do tego często tak mam, że jak się budzę, to na początku nie wiem gdzie jestem, albo myślę, że jestem w domu rodzinnym (w którym nie było mnie już 2,5roku). Mieszkam w akademiku, więc tyle dobrze, że nie mam nawet możliwości na izolację, ale o ile przez długi czas udało mi się olewać to wszystko, to chyba najwyższy czas zacząć szukać pomocy u innych ludzi. Najbardziej przeszkadza mi fakt, że doświadczam rzeczywistości w inny sposób, ciężko to opisać, ale po prostu wcześniej np. zwykły spacer z kobietą był dla mnie czymś bardzo symbolicznym i wyjątkowym, teraz wszystko jest mi obojętne. W zasadzie widzę też, że stałem się trochę chamem, bo nie odczuwam emocji i jestem w stanie mówić to co mi się tylko przywidzi do innych ludzi. Uczę się tego powoli kontrolować, ale trochę to już męczy. Na pewno sam fakt bycia tyle czasu w DD wiele mnie nauczył, bo już na wiele spraw patrzę o wiele doroślej i po prostu spokojniej, a wcześniej za bardzo się przejmowałem np. samą próbą wejścia w relację z kobietą. Jest tylko ta kwestia, że być może za niedługi czas będę miał możliwość wejścia w związek z znajomą, o ile się o to postaram (:D), tylko dochodzi problem z utratą mojej tożsamości, tj. teraz widzę że bardzo często u kobiet patrzę tylko na wygląd (a wcześniej w swoich potencjalnych wybrankach widziałem znacznie więcej) no i do tego sam nie wiem, czy już bym jej chciał skoro i tak nie umiem odczuwać emocji, ani tym bardziej miłości. Jeśli chodzi o moje odburzanie to gdzieś tak z 2 miesiące temu zacząłem przyjmować leki(cała przygoda z DD zaczęła się jakieś 5 miesięcy temu), najpierw trittico, potem przestawiłem się na sertralinę + perazynę. Perazynę dostałem ze względu, że pojawiła się u mnie gonitwa myśli, tj. w szczególności gdy leżę i chcę się odprężyć to ten natłok się pojawiał gdy nie przyjmowałem leków. Byłym Wam bardzo wdzięczny za wszelkie rady co do dalszego postępowania w zaburzeniu, bo czeka mnie jeszcze końcówka sesji i jak dobrze pójdzie, to może uda mi się zostać na 3 roku studiów i tym samym zachować swoich znajomych i kontakt z ludźmi, a jeśli to by nie wypaliło, to przede wszystkim boję się o to, że nie odnajdę się znowu w życiu.
powiedz perazyna na gonitwe myśli pomogła? Ja też ją mam, też nie potrafię się odprężyć bo cały czas gonitwa myśli :@
jaka masz diagnozę co ci lekarz mówił