Hej,minelo juz sporo czasu kiedy pisalam posta, oczywiście tamto mi minelo, juz nic dla mnie nie jest dziwne, tak jak mialam z dd, teraz chodzi mi o cos innego. Otoz to chyba nawet nie jest zwiazane z nerwica ale strasznie martwie sie o moich rodzicow. Gdybym była bogata, bym im wszystko dala, tacy sa rla mnie wazni. Martwie sie bardzo czesto, bo oni sa juz po 60 tce a ja mam dopiero 19 lat i bardzo sie boje ze mi icj niedługo zabraknie... Gdyby byli tak z 10 lat mlodsi to bym zapewne tak sie nie martwila ale teraz tyle slyszy sie ze ludzie po 60 tce szybko odchodza... A oni sa dla mnie bardzo wazni, wyprowadzilabym sie z domu ale boje sie ze nie zauwaze nawet kiedy a oni juz calkowicie sie zestarzeja i juz nie beda tacy jacy sa... Jak zmienic takie myslenie?

Witaj,
Z tym wiekiem i umieraniem to jest czysta ruletka.
60 lat w dzisiejszych czasach to nie jest dużo. I te 10 lat roznicy o ktorych wspominasz to nie jest duzo. W kazdym wieku mozna zachorowac i umrzeć. Twoi rodzice moga pozyc w zdrowiu jeszcze sporo czasu a mogloby byc i tak (i tak tez sie zdarza) ze rodzice odchodza w wieku 40 lat. (Tak bylo z moja babcia i dziadkiem np takze ich nie znam nawet).
Zwracam uwage na to ze wiek twoich rodzicem nie jest punktem do zamarteiania sie ze szybko odejdą bo to nie jest wyznacznik. Poki co ciesz sie ze ich masz i ze jest wszystko dobrze.