Przeczytałem tę książkę w wieku 14 lat i zrozumiałem ją bardzo krzywo, opacznie, co miało też negatywny wpływ na moją psychikę i na kilka kolejnych lat mojego życia tak, jak wyżej napisaliście, do książki trzeba podejść z dużym dystansem, na pewno nie w okresie silnego lęku/depresji. Trzeba też wziąć pod uwagę, że to są spisane teksty rekolekcji, które De Mello wygłaszał do ludzi spontanicznie (tak mi się wydaje), a nie poukładana i zamierzona od początku do wydania jako książka. A wzięcie sobie totalnie do serca, bez dystansu, przekazu De Mello może wywrócić światopogląd zupełnie do góry nogami, nasilić depresję, lęki, natręctwa i podszyte lękiem refleksje o sobie, o ludziach i o całym świecie tak było ze mną, no ale co było to było, jest to przeszłością, której nie zmienię, dobrze, że mam już pewne drogowskazy, które drogi wybierać, żeby było z korzyścią dla mojego zdrowia, a których nie

Nie czytałam, ale to jest idealne ujęte sedno sprawy odburzania

"Nim byłem oświecony, byłem przygnębiony. Po oświeceniu nadal jestem przygnębiony. Ale jest tu pewna różnica. Z tym przygnębieniem już się nie identyfikuję. Czy wiesz, jak wielka to różnica?
Wykraczasz poza siebie i spoglądasz na depresję z góry, nie identyfikujesz się z nią. Nie robisz nic, by się jej pozbyć, jesteś pełen woli życia, podczas gdy ona przechodzi przez ciebie i znika. Jeśli nie wiesz, co to oznacza, to naprawdę masz wiele do zrobienia. A lęk, pytasz? Pojawi się, ale ciebie to już nie niepokoi. Dziwne! Lękasz się i nie martwisz. Czyż to nie paradoks? A ty pozwalasz tej chmurze płynąć, bowiem im silniej z nią walczysz, tym większą dajesz jej siłę. Chętnie natomiast obserwujesz, jak przepływa."