A mianowicie od roku siedzę w domu i nie mogę wstać z łóżka. Niby normalnie się czuję, trochę dziwnie, fakt, czasem łapie większe doły, ale z reguły nie jest tragicznie. Po prostu czuję się jak na jakiejś zacince. Nie jestem wstanie nic zrobić... Tak, jakby moje łóżko było moją celą. Nie jestem w stanie sprzątać, przez kochane ocd, praktycznie nic już nie jestem w stanie robić bez natrętnych myśli i brudu na moim ciele. Mam chłopaka, ale nie mam od niego wsparcia wcale. Nie dziwię się mu, że ma mnie dosyć, ale teraz, kiedy staram się stać na nogi, zaczęłam chodzić na terapię etc., on się na mnie wyżywa, źle odnosi, buczy, etc. To też sprawia, że jest mi jeszcze ciężej... Myślę o rozstaniu z nim. Do psychiatryka jak na ten czas iść nie mogę, nie mam ubezpieczenia. Macie jakieś rady? Jak wstać na nogi? Chciałabym zacząć żyć, ale nie wiem jak.

Podobnie jak ja,mój pokój to mój azyl,cały dzień w łóżku i czasem do miasta a wtedy walka eh...

Ja mam już przebłyski tego, że coraz lepiej łapię dzień pełnymi garściami. Z tego co zauważyłem, trzeba pomalutku stawać na nogi, wymyślać sobie zadania, nawet bezsensowne, byle coś robić. I trzeba się naumieć cieszyć z małych rzeczy. Piję Yerba Mate, polecam daje ta herbata energetyczne doładowanie na cały dzień i przy odrobinie dobrej woli pomaga sprawić, że chce się chcieć I kupiłem sobie komplet do biegania. Jutro pierwszy dzień się przebiegnę z rana, zobaczę jak to wpłynie na moje samopoczucie i na ogólną sprawność.

To się cieszę, że jakoś stajesz na nogi. Trzymam za Ciebie kciuki!

Ja też się cieszę, "widzę szczyt, a za szczytem zaszczyt za zaszczytem" i teraz chcę od siebie coraz więcej. Wiesz, że to mnie nie wykańcza, tylko nakręca jeszcze bardziej i dodaje pozytywnej energii Ja Tobie też tego życzę. I tak sobie myślę, może problem leży w sferze uczuć? Chyba nic tak nie rozstraja naszego ciała i duszy, tak jak potrafi to zrobić toksyczny związek. Co Ty o tym myślisz?

W tych paru zdaniach poruszasz dosc wiele kwestii. I dlatego w sumie warto zdac sobie sprawe, ze raczej nie przestawisz tego wszystkiego naraz o 180 stopni.
Jak bajko napisal, w sumie warto przemyslec kwestie kroku za krokiem.
Ja tez nie dziwie sie partnerom osob zaburzonych, ze w ktoryms momencie maja dosyc, bo najzwyczajniej w swiecie ich takze nasze zaburzenia ograniczaja.
Natomiast nie musisz od razu rozstawac sie. W swoim pierwszym poscie napisalas o boderlajn, jest to kwestia sklrajnosci reakcji w emocjach. Wiec zwroc uwage, ze ta chec rozstania moze z tego wynikac, ze pare razy partner cos powiedzial niemilego a ty od razu chcesz sie rozstawac.
Wiec kontynuuj terapie jesli zaczelas, bo mysle ze to dobra opcja jest.
Ale takze zainteresuj sie lektura ksiazek o schematach i nawykach osobowosci boderlajn, jesli rzeczywiscie ja masz zdiagnozowane (nie pezez sama siebie ) bo warto nabyc swiadomosc czym tak naprawde to zaburzenie osobowosci jest.
Swiadomosc jest istotna dla zmiany reagowania skrajnymi emocjami na kazda wrecz duperele.

Druga rzecz OCD, tutaj kwestia jest uswiadomienie sobie iluzji i irracjonalnosci tych obaw. I nastepnie dzialanie krok za krokiem przeciw temu, ale nie w sposob walki czy szarpania sie ale omijania tego bo to zwyczajnie jest iluzja, ni emusimy tak naprawde z tym WALCZYC. Mowilem o tym w tym nagraniu, jak mowilem o omijaniu drzewa segment-2-jak-sobie-radzic-z-obawami-i- ... t5333.html

A takze zwroc uwage, ze te natrectwa moga byc tematami zastepczymi dla tego, ze sobie z czyms emocjonalnie nie radzisz.Wowczas rowniez nie mozna im pozwalac aby byly dla nas wazniejsze niz zycie i aby staly sie naszym ograniczeniem.