Tak jak w tytule bardzo ciekawi mnie jak poczuć ta normalność i jak się w niej odnaleźć. Sama mam takie dni kiedy przez dłuższy czas jest super,zero objawów i myśli. Ale czuje tak jakbym nie czuła sie tak samo jak przed zaburzeniem,czyli tak jakbym nie odczuwala tego normalnego stanu. I to tez napawa mnie myśleniem jak to odczuć itp.

Wszystko masz tak jak powinno bic sie nie martw . To normalna reakcja i dowod ze Nerwiczka ciagle jest ciagle jest ten stan zagrozenia ale tak wlasnie wyglada droga do odburxenia . Umysl jest tak prymitywny niestety ze nawet normalnisc bierze za zagrozenie i tu trzeba poprostu przestac sie dziwic temu . Co do stanu z przed zaburzenia chyba go nie poczujesz niestety bo ten stan cie doprowadzil do Nerwicy . Ale to nie powod to smutku gdyz twoj stan ma byc lepszy niz z przed zaburzenia ma byc wolny od leku ma byc wolny od niepokoju patologicznego . Najlepiej poprostu to zostawic odburzenie to nic innego jak brak Analizy lekowej . Tez to przechodzilem . Byly ciezkie dni ale pomimo tego zylem a jak byly dobre dni to jak dziecko sie cieszylem ale tez balem ogromnie tego stanu bo jak to mozna czuc sie tak dobrze zajebiscie . Calyczas proba Kontroli warto to obserwowqc . Dzis jestem na etapie poprostu mam gdzies czy jest Nerwica czy nie zycie sie toczy natrety czasem uderzaja wysmiewam ignoruje czasem poczuje paniczny lek ale to wszystko gdzies z boku . Niestety to psroces ktory wymaga ogromna ilosc czasu .
Nie analizuj tego wszystki wzucaj do wora z Nerwica wszystko co daje ci dyskomfort lub te slynne ALE .

Kurde, mam to samo.
Miałam bardzo długi, naprawdę długi okres czasu totalnego spokoju od nerwicy, nawet chciałam się chwalić odburzeniem:-P
Ale życie szło sobie swoim własnym trybem, miałam naprawdę bardzo dobry okres życiowo. Nie mogłam się w tym jednak odnaleźć, czegoś mi brakowało, poza tym miałam takie poczucie, że zaraz coś "trzaśnie" (nie tyle o nerwicę chodziło, co o sprawy życiowe, ale wiadomo, myślenie to samo), nie mogłam sobie znaleźć miejsca. Niestety, jako że jestem DDD, to takie "czekanie na katastrofę" jest dla mnie czymś normalnym, a dodatkowo jest to wzmocnione przez zaburzenie. Wg terapeutki byłam dosłownie kilka milimetrów od wyzdrowienia, bo często to, jak radzimy sobie z normalnością, jest takim momentem krytycznym, w którym idzie już ku dobremu albo nadchodzi nawrót, u mnie przyszedł nawrót, ale będzie ok.
Ciasteczko opisała też coś takiego w swoim poście pczuciu beznadziei.

Zestresowana pisze:Kurde, mam to samo.
Miałam bardzo długi, naprawdę długi okres czasu totalnego spokoju od nerwicy, nawet chciałam się chwalić odburzeniem:-P
Ale życie szło sobie swoim własnym trybem, miałam naprawdę bardzo dobry okres życiowo. Nie mogłam się w tym jednak odnaleźć, czegoś mi brakowało, poza tym miałam takie poczucie, że zaraz coś "trzaśnie" (nie tyle o nerwicę chodziło, co o sprawy życiowe, ale wiadomo, myślenie to samo), nie mogłam sobie znaleźć miejsca. Niestety, jako że jestem DDD, to takie "czekanie na katastrofę" jest dla mnie czymś normalnym, a dodatkowo jest to wzmocnione przez zaburzenie. Wg terapeutki byłam dosłownie kilka milimetrów od wyzdrowienia, bo często to, jak radzimy sobie z normalnością, jest takim momentem krytycznym, w którym idzie już ku dobremu albo nadchodzi nawrót, u mnie przyszedł nawrót, ale będzie ok.
Ciasteczko opisała też coś takiego w swoim poście pczuciu beznadziei.

Ty nie jestes na nic chora moja droga . To ze jestes ddd i masz takie typowe myslenie to wynik nawyku ktory wychodzi z podswiadomosci wpojony zostal za dzieciaka . Nawyki mozna zmienic kazdy jeden . To ze dostalas remisji to tez nie musi byc normalne
Bo sadze osobiscie ze gdybys wyszla z zaburzenia w sposob swiadomy a co na to sie sklada (wiedza na temat nerwicy plus doswiadczenia bo to one krztaltuja podejscie i do zycia i do zaburzenia to nie wrocila bys do zaburzenia bo to niemozliwe . Ty mialas lepszy okres zajaralas sie zyciem moja droga zepchalas nerwice na drugi plan co jest strzalem w dziesiatke ale wrocilas bo jak mowie nie znasz schematu nie przerobilas tego emocjonalnie bo teorytycznie moze i masz wiedze ale zaburzenie lekowe siedzi gleboko w podswiadomosci a tam nie ma teorii tam sa emocje . Bedzie dobrze wiara czyni cuda i czeka tez na ciebie

Dokładnie tak jak mówi Bart. Na to potrzeba czasu. Jakby nie było mózg załapał nowe nawyki myślowe i zanim się je odkręci to potrzeba troche czasu. Ja mam już 9 dzień normalności. Były momenty w których czułem taki ścisk jakby w głowie i mrowienie i wtedy przychodziły mi myśli lękowe z czasów DD i wraz z nimi przychodził też lęk, ale daję radę. Nie zwracam na to uwagi, po prostu daję temu przepłynąć.

nie ma co się rozczulać nad kryzysem,przyszedł to i pójdzie a człowiek dalej się uczy

Ja to zawsze powtarzalem sobie tak .
Nie zaakceptowany lęk to stracony lęk . Mysle ze jest pewna liczba przezytych lekow w odpowiedni sposob ktora nas ozdrawia . Ale kazdy ta cyferke ma inna . Dlatego nie bojcie sie bac

"Niezaakceptowany lęk to stracony lęk" Generujesz aforyzmy jak Paulo Coelho Muszę to zapamiętać, bo faktycznie to dobre podejście.

Bart, długo Cię trzymał okres lękowy?

Wiesz co nie wiem czy dlugo i nie umie odpowiedziec na to pytanie dziss go nie mam a jak przyjdzie to pojdzie moze.przychodzic poprostu . Ale wiem ze sie w pewien sposob uodpornilem juz dosc mocno bo mam w tej sytuacji naprawde ciezkie przezycia i czas3m mnie potelepie ale opanowuje to spokojem i wiara w to ze wiem co jest 5 . To jest chyba kurde odburzenie ale jak nie to nie ja przeciesz moge wierzyc w co mi sie podoba a to mi sie podoba i ja bede tego bronil bo to moja racja i ona jest najwazniejsza bo mi z nia dobrze . To poprostu czuc a ciezko to opisac slowami . Nie mozna sie odburzyc nie czujac sie odburzonym a zeby czuc sie odburzonym to trzeba zaczac wierzyc ze sie nim jest a nie ze sie to buduje bo zawsze cos nowego doswiadczymy i zawsze bedzie ta nutka nie pewnosci a bo to przyszlo a juz bylo dobrze 2 miesiace . Gotowym na odburzenie trzeba byc juz teraz nie za miesiac i nie za rok .

-- 6 maja 2016, o 17:32 --
A wy jestescie bo ja jestem gotow powiedziec ze jestem odburzony i nie ma ALE ....

No i masz słusznosc. Tak sie powinno zacząć odburzanie, od mysli "jestem odburzony". I od tego momentu zamiast mysli natretnych, nerwicowych pielęgnowac w sobię tę myśl. Przychodzi kryzys - powtarzać do siebie "jestem doburzony!". Czarne mysli mozna odganiac dobrymi. Jak się trafi jakiś dobry dzień, moment, mocno kojarzyć go z tym, powiedziec sobie wtedy pare razy "tak się czuje jak jestem odburzony" No i jeszcze na koniec - normalnosć? a jest coś takiego w realnym życiu? cholera.. <mysli>

-- 6 maja 2016, o 17:53 --
powiem Wam , ja mam np kilka piosenek mocno skojarzonich z dobrymi stanami radości powiedzmy, czy wyluzowana i one mnie ratują nie raz. Ważne by szybko reagować i nie dać się zwariować. Jesteśmy odburzeni!

Ja kończę mój challenge 10 dni i oficjalnie wchodze do odburzonych. Nie do końca wiedziałem jak to będzie nazwać się odburzonym, ale znowu Bart Twoje podejście jest dla mnie inspiracją. Miewam takie "napady" lękowe i choć próbują mną targać to nie uginam się. Mogę żyć, więc to chyba ten moment by odczepić łatkę nerwicowca.

bart26 pisze:Wiesz co nie wiem czy dlugo i nie umie odpowiedziec na to pytanie dziss go nie mam a jak przyjdzie to pojdzie moze.przychodzic poprostu . Ale wiem ze sie w pewien sposob uodpornilem juz dosc mocno bo mam w tej sytuacji naprawde ciezkie przezycia i czas3m mnie potelepie ale opanowuje to spokojem i wiara w to ze wiem co jest 5 . To jest chyba kurde odburzenie ale jak nie to nie ja przeciesz moge wierzyc w co mi sie podoba a to mi sie podoba i ja bede tego bronil bo to moja racja i ona jest najwazniejsza bo mi z nia dobrze . To poprostu czuc a ciezko to opisac slowami . Nie mozna sie odburzyc nie czujac sie odburzonym a zeby czuc sie odburzonym to trzeba zaczac wierzyc ze sie nim jest a nie ze sie to buduje bo zawsze cos nowego doswiadczymy i zawsze bedzie ta nutka nie pewnosci a bo to przyszlo a juz bylo dobrze 2 miesiace . Gotowym na odburzenie trzeba byc juz teraz nie za miesiac i nie za rok .

-- 6 maja 2016, o 17:32 --
A wy jestescie bo ja jestem gotow powiedziec ze jestem odburzony i nie ma ALE ....

Bart26 , gratuluję postu i podejścia do zaburzenia . Muszę to zastosować na sobie już dziś

,,Myszusia,, nie szukaj normalności na siłę. Czas leczy rany a ty ciesz się każdym pozytywnym dniem. Porzuć wkońcu tą analize i zacznij żyć bez ograniczeń związanych z nerwicą
,,bart,, sam bym tego lepiej nie napisał
Dla mnie odburzenie to poprostu uodpornienie się na zaburzenie. W pewnym momencie przestajemy się bać ze coś może wrócić.
A jeśli coś się pojawi to wiemy jak z tym sobie poradzić.

-- 7 maja 2016, o 10:21 --
Dodam jeszcze ze wiele osób gdy czyje się lepiej stara się za wszelką cenę utrzymać ten stan. Nadal unikają sytuacji które wywołują unich lęk i żyją bardzo ostrożnie. A to nie przekonuje naszej podświadomości.
I później piszą ze byli odburzeni ale po czasie im to wróciło i wielce zdziwieni
Trzeba poprostu rzucić się na głęboką wodę i przełamywać te lęki które nas nadal ograniczają a nawed prowokować takie sytułacje. W pewnym momęcie trzeba powiedzieć sobię dość! Niezwazając na nasz stan który może się pogorszyć.
Dzięki temu zbudujemy pewność siebie i przestaniemy się bać powrotów. Wyrobiamy sobie nowy nawyk przełamywania a lęk przestanie mu towarzyszyć, a jeśli się pojawi to będzie nas motywował do działania;-)

,,Myszusia,, nie szukaj normalności na siłę. Czas leczy rany a ty ciesz się każdym pozytywnym dniem. Porzuć wkońcu tą analize i zacznij żyć bez ograniczeń związanych z nerwicą"

Strzelec ja akurat zyje normalnie zyje z nerwica a nie sama nerwica. po prostu tylko bylam ciekawa jak to jest z ta normalnoscia.
akurat sama teraz przechodze mini kryzys,troche somatyka trzyma,ale caly czas jestem aktywna i jasne tez dopuszczam rozne zyciowe sytuacje przeciez nie bede zyla chowajac glowe w piasek