Hejka wszystkim!

Znów tutaj wracam, po dosyć dlugim czasie i już wiem, że moje "odburzanie" wcale się nie zakończyło.

Ogólnie nerwica już rzadko kiedy dawała o sobie znać ale niestety ostatnio znów się odezwała. Dlatego piszę ten post bo chyba potrzebuje kopa

Już nie raz w zaburzeniu łapałam dziwne stany ale dopóki nie zwracałam na nie uwagi wszystko było okej... Kiedy dałam im zbyt wiele uwagi zaczynała się jazda i tak jest i tym razem..

Często łapią mnie jakieś "zmuły", znużenia... Siedzę, rozmawiam, jest wszystko w porządku i nagle BUM. Wszystko bez sensu, czuję ścisk w brzuchu, mam poczucie jakby moj mozg nagle stal sie jakis uposledzony, w srodku mnie rozrywa, doslownie tak się czuję. Przeraża mnie to, że nie potrafie tego nazwa. Przy róznych zwyklych myslach odczuwam jakies dziwne spiecia, jakby bylo cos ze mna nie tak, jakbym myslala w dziwny sposob. Mam wtedy takie mysli, ze jest ze mna cos nie tak.. Pomyslalam sobie ze to depresja i troche sie przeraziłam. Sama nawet nie wie czego sie boje i czy sie boję, Te stany niczym nie przypominają stanów lękowych i ataków paniki z początku nerwicy. Zastanawiam się nawet czy odczuwam w ogóle lęk. Dzisiaj bylam u mojej znajomej i nie potrafilam sie skupic bo czulam sie caly czas zmulona i wszystko bez sensu. Opowiadalam o czyms co mnie cieszy i wcale tego nie odczuwalam. Nawet teraz pisząc ten post nie moge zebrac mysli. Często tez wlasnie w momencie kiedy bardzo sie czyms ciesze lapia mnie te stany, jak taki kubeł zimnej wody. Wkręcałam sie tez w CHAD Bo przeciez co chwile mam inne nastroje, raz okej, raz dramat. Sama nie wiem skad sie to bierze i dlaczego tak sie czuje. Probujac zebrac mysli mam pustke w glowie i caly czas mysle, ze przeciez nie tak odczuwalam lek. Momentami az cale cialo i glowa mnie boli bo chyba najwzywczajniej w swiecie jestem spięta. Kiedyś normalnie potrafiłam analizować rozne rzeczy i moje mysli, ktore nagle sie nasuwaly np "Moze inni tak nie mysla, tylko ty i to nie jest normalne" w ogole mnie nie ruszaly a teraz to wszystko sprawia ze juz nie moge wytrzymać.

Z góry dzięki za przeczytanie tego mojego jakże długiego osobistego dramatu! Licze na pomoc

Jak już mówiłam nic co napisałaś mnie - doświadczonego nerwicowca - nie zaskoczyło
Tak, Ala, to są nadal stany lękowe a Ty dałaś się wkręcić.

Doły i zmuły jakie opisałaś są normalne nawet w życiu zwykłego Kowalskiego, tyle tylko, że Kowalski nie analizuje ich i nie przypisuje od razu sobie depresji, czy też (o zgrozo) chadu, tylko po prostu je akceptuje i przeczekuje.

Co robi nerwicowiec?
Analizuje, doszukuje się strasznej choroby, że to nigdy nie minie, że teraz to na pewno koniec, kaplica, finito.
Widzisz to? Zachowujesz się jak nerwicowiec. Odpala się u Ciebie typowa reakcja lękowa, nawet mimo tego że nie ma lęku.
Teraz już wiesz czemu to są nadal stany lękowe?

Przy nerwicy nie musi istnieć lęk. Mogą być same obawy. Chłopaki o tym nawet mówili

Pustka w głowie i chaos myśli jak najbardziej typowe w zaburzeniu. Wiem, miałam, przeżyłam, zaakceptowałam, przeszło. Uczucie niemożności zebrania myśli lub brak myśli, tak przechodziłam. To jest nerwica.

Ból głowy i "ból" całego ciała = spiecie = nerwica

Chad. No proszę Cię Ala, może jeszcze schizofrenia?
Osoby z Chad nie mają czegoś takiego, że teraz czuję się okej, a za chwilę źle. Nie mają takich wahań nastroju, które ma chyba każdy człowiek
Oni z przez kilka miesięcy w głębokiej depresji, gdzie nie wychodzą z domu, po czym po takim czasie nagle są super szczęśliwi i chcą podbić świat i nie mają ograniczeń.
U Ciebie tak nie ma, więc proszę sobie to wybić z głowy!

Co robić? Akceptować, akceptować i jeszcze raz akceptować! Oraz słuchaj chłopaków.

Na koniec zaznaczę. Twoje odburzanie trwa dalej, to jest małe potknięcie, kryzys, który może zdarzyć się każdemu, także upadłaś, otrzep portki i zasuwaj dalej!