Myśli podważające przyszłość, nagłe wyrywkowe czarne myśli.

Ciasteczko · 20 kwietnia 2016, o 11:24

O rety Magda, ale fajnie to wymyślili! To wspaniały pomysł! Mam nadzieję, że ta niespodzianka nauczyła Cię na dłuższą metę czegoś o sobie!

Magda37 · 20 kwietnia 2016, o 11:44

Mam taki mały problemik wczoraj miałam terapie beh-poznawcza przez skypa bo mieszkam w niemczech a z uwagi na mój stan nie mogłam inaczej tego zorganizować. Powiedziałam terapeucie ze jestem na portalu zaburzeni.pl a on na to zebym sceptycznie podchodziła to tego rodzaju portali. Zaprzeczyłam i oznajmiłam zeby sam zajrzał i ocenił. Nie powiedziałam mu ze to dzięki Administratorom wstałam z łóżka i zaczęłam wogole cos ze sobą robic ze nabrałam odwagi . Facet jest spoko ale troche przeciąga i nie dowiaduje sie niczego nowego czego bym nie wiedziała. Ogolnie przerabiamy mój życiorys wiem ze miałam popieprzone zycie od małego i tak naprawdę dawno sie z tym przeprosiłam.Mam taka naturę ze nadmiernie sie czymś przejmuje , dociekań jestem odważna a zarazem strachliwa , nerwowa porywcza itp. Pewnie bede kontynuować ta terapie ale czasami wydaje mi sie to nic nie wnoszącym w moje zycie faktem. Wiem rownież ze to konflikt interesów dla terapeutów bo słuchając Waszych nagrań mozna sie pobudzić i dostac olśnienia. Jestem troche rozbita ale mimo jego odpowiedzi nie dostałam lęku przemyślałam jego zachowanie logicznie. Lubię Was i lubię Jego i co mam z tym fantem zrobic?

Lipton · 20 kwietnia 2016, o 11:46

Posłuchać siebie, swojego wnętrza i skupić się na faktach co Ci realnie pomaga. Ja też zamierzam mojej terapeutce o forum powiedzieć i jestem bardzo ciekawy jak do tego podejdzie. Jeśli zauważę że mnie odciąga od tego co tutaj jest to podziękuję za dalszą terapię bo wiem co mi pomogło bardziej

Magda37 · 20 kwietnia 2016, o 12:13

Ja jestem ciekawa co on mi za tydzien powie po zapoznaniu sie z portalem ? O ile wogole wejdzie ?Takie rozbicie wewnętrzne a zarazem może powracam do normalności nie traktując terapeuty jako wentyl bezpieczeństwa w stanach lekowych ???

wojteczek · 7 czerwca 2016, o 10:31

U mnie w tej chwili nie ma już lęku ale natręty myślowe w stylu "życie jest bez sensu" itd nadal są (a ja kocham życie i jest piękne) . To takie wyrywkowce, które wskakują w dwóch momentach:
a) jestem zmęczony i nic mi się nie chce lub jeszcze nie jestem rozbudzony
b) jestem w komfortowej sytuacji
Wiem, że jeszcze przez jakiś czas będą się pojawiać. W każdym razie pamiętamy żeby nie dać im zepsuć nam humoru

Bałem się, że tak mi zostanie ale kolega z forum powiedział mi, że u niego też było podobnie i z czasem przejdzie

Olalala · 7 czerwca 2016, o 11:01

wojteczek pisze:U mnie w tej chwili nie ma już lęku ale natręty myślowe w stylu "życie jest bez sensu" itd nadal są (a ja kocham życie i jest piękne) . To takie wyrywkowce, które wskakują w dwóch momentach:
a) jestem zmęczony i nic mi się nie chce lub jeszcze nie jestem rozbudzony
b) jestem w komfortowej sytuacji
Wiem, że jeszcze przez jakiś czas będą się pojawiać. W każdym razie pamiętamy żeby nie dać im zepsuć nam humoru
Bałem się, że tak mi zostanie ale kolega z forum powiedział mi, że u niego też było podobnie i z czasem przejdzie

Tak, mi też to przeszło wojteczek, a bezsens życia dosyć długo odczuwałam.

nierealna · 7 czerwca 2016, o 11:03

Też się z tym zmagam

lubię czytać posty w których dajecie nadzieję

Olalala · 7 czerwca 2016, o 11:27

nierealna pisze:Też się z tym zmagam lubię czytać posty w których dajecie nadzieję

te nasze odczucia są takie mega podobne, że aż szok

ale nie dziwota, jeden syf, jedno bagno

wojteczek · 7 czerwca 2016, o 13:20

Olalala pisze:
wojteczek pisze:U mnie w tej chwili nie ma już lęku ale natręty myślowe w stylu "życie jest bez sensu" itd nadal są (a ja kocham życie i jest piękne) . To takie wyrywkowce, które wskakują w dwóch momentach:
a) jestem zmęczony i nic mi się nie chce lub jeszcze nie jestem rozbudzony
b) jestem w komfortowej sytuacji
Wiem, że jeszcze przez jakiś czas będą się pojawiać. W każdym razie pamiętamy żeby nie dać im zepsuć nam humoru
Bałem się, że tak mi zostanie ale kolega z forum powiedział mi, że u niego też było podobnie i z czasem przejdzie
Tak, mi też to przeszło wojteczek, a bezsens życia dosyć długo odczuwałam.

Ja wiem, że życie ma sens ale to tylko taki wyrywkowy natręt taki sam jak to, że komuś albo sobie coś zrobię. Pojawia się nagle i wcześniej mnie w panikę wprowadzał albo obniżał nastrój. Ja mam wrażenie, że mózg w nerwicy skanuje nasze obszary lękowe i znajdzie zawsze coś o co może się oprzeć. Nawet potrafi się maskować abyś stracił czujność, że to dalej tylko nasz nerwusek. Dla przykładu jak zaczęły mi się myśli w stylu "życie jest bez sensu" to strasznie zacząłem bać się, że to depresja ale później przeanalizowałem i poczytałem. Ja nie mam skłonności do depresyjnych nastrojów i zawsze doszukuje się plusów niż minusów. Mam masę energii do pracy i mam wiele zainteresowań. Kreślę plany na przyszłość a tu nagle depresja? Doszedłem do konkluzji, że w depresji człowiek czuje bezsens życia całym sobą a nie boi się myśli "życie jest bez sensu" bo to tylko głupia myśl i nie muszę za każdym razem się w myślach zapewniać, że jednak ma i poddawać to analizie. U mnie się nerwusek zakamuflował pod przykrywką

ale już go znam doskonale i niech szuka dalej. Mam już za sobą
-objawy somatyczne (sercowe)
-obsesje, że komuś albo sobie coś zrobię
-teraz te wyrywkowe myśli już kończę więc czekam na więcej

Naprawdę niech każdy stosuje się do zaleceń z forum i wszyscy z tego wyjdziemy. Nigdy nie tknąłem farmakologii a było ciężko naprawdę więc od nas wszystko zależy

Violator · 29 lipca 2016, o 13:20

do usunięcia...

Kataraka · 19 stycznia 2017, o 15:15

Śmieję się z czegoś, a nagle i co się cieszysz, i tak masz nerwicę

justi2212 · 15 maja 2017, o 11:47

Podczepię się pod temacik

No właśnie, te egzystki

już przerabiałam je w tamtym roku, powiedzmy, że miałam spokój od nich, ale nie od nerwicy, teraz wróciły ze zdwojoną siłą i próbują mi podważyć sens życia

Widzę, że nie wykonuje odpowiedniej pracy, brakuje mi akceptacji, ciągle żyję objawami, gadam o tym, narzekam, płaczę, że mam najgorzej... źle robię, wiem, ale nie umiem złapać bakcyla i jakoś zacząć się ogarniać. Ktoś pisze: zmień nastawienie do zaburzenia, myśli, no dobra, ale jak? Niby wierzę w to że innym się udaje, ale ja nie potrafię, co bym nie robiła, nic się nie zmienia, załamuje mnie to na każdym kroku...
chyba te odczucia są najgorsze, 0 radości z życia, 0 marzeń, no bo po co? a jak zachoruje? a jak umrę? po co ludzie pracują? rozwijają się? rodzą dzieci? budują domy? kupują mieszkania? przecież może im się coś stać. Wszedzie widzę tylko czarne scenariusze, ale widzę też że brakuje mi innego spojrzenia na życie, że jest różne i różnie może byc, ale czy da się tak naprawdę to zmienić? mnie to właśnie przeraża najbardziej. Co prawda zawsze byłam osobą nadmiernie przejmującą się, ale w zaburzeniu stałam się zalęknioną osoba, która nie potrafi się relaksować. Dosłownie marzy mi się relaks, taki normalny, zwykły, że siadam, świeci słońce a ja myśle: o relaksuję się, jest fajnie

już dawno tego nie czułam, nie pamiętam jak to jest, a tak bardzo za tym tęsknię

marianna · 18 maja 2017, o 00:21

Ja się też podepnę z z tego względu iż łapię się na czarnowidztwie.
To mi wpadło w nawyk, juz od dzieciństwa.
Jak np. wywinę orła na ulicy i rozbije kolano, to juz się widzę w szpitalu z sepsą, itd... wiadomo;)
I tak pomijam zgrabnie to co mi się udaje i planuję co się może nie udać i jak to będzie wygladało;)
I na tym sie chyba rozwinęła tez moje hipochondria.
Efekt jest taki że te rzeczy których się boję dzieją się do okola mnie, słysze o tym w tv, czytam w necie
a ja je tylko przewiduję.
U mnie nie wydarzyło się właściwie nic czego sie bałam.
Żaden czarny scenariusz się nie spełnił, zycie potoczyło sie zupełnie inaczej.
No i właśnie chciałabym się wreszcie oduczyć tego podważania przyszłosci.
Pracuję nad tym... ale... i tak sie czesto na tym łapię!
Jeszcze do końca nie znalazłam sposobu żeby się tego oduczyć wreszcie.
Chetnie poczytam jeśli komuś się udało:)

Aleksandra188 · 18 maja 2017, o 09:31

Boże znam to , to są okropne myśli

idę w sobotę do pracy i pytania , po co idziesz do pracy ? Po co są te pieniądze jak i tak to bez sensu? Po co mam się stroić jak i tak nic nie będzie dziś fajnego ? Masakra

Olalala · 18 maja 2017, o 09:54

justi2212 pisze: ↑
15 maja 2017, o 11:47
Podczepię się pod temacik
No właśnie, te egzystki już przerabiałam je w tamtym roku, powiedzmy, że miałam spokój od nich, ale nie od nerwicy, teraz wróciły ze zdwojoną siłą i próbują mi podważyć sens życia
Widzę, że nie wykonuje odpowiedniej pracy, brakuje mi akceptacji, ciągle żyję objawami, gadam o tym, narzekam, płaczę, że mam najgorzej... źle robię, wiem, ale nie umiem złapać bakcyla i jakoś zacząć się ogarniać. Ktoś pisze: zmień nastawienie do zaburzenia, myśli, no dobra, ale jak? Niby wierzę w to że innym się udaje, ale ja nie potrafię, co bym nie robiła, nic się nie zmienia, załamuje mnie to na każdym kroku...
chyba te odczucia są najgorsze, 0 radości z życia, 0 marzeń, no bo po co? a jak zachoruje? a jak umrę? po co ludzie pracują? rozwijają się? rodzą dzieci? budują domy? kupują mieszkania? przecież może im się coś stać. Wszedzie widzę tylko czarne scenariusze, ale widzę też że brakuje mi innego spojrzenia na życie, że jest różne i różnie może byc, ale czy da się tak naprawdę to zmienić? mnie to właśnie przeraża najbardziej. Co prawda zawsze byłam osobą nadmiernie przejmującą się, ale w zaburzeniu stałam się zalęknioną osoba, która nie potrafi się relaksować. Dosłownie marzy mi się relaks, taki normalny, zwykły, że siadam, świeci słońce a ja myśle: o relaksuję się, jest fajnie już dawno tego nie czułam, nie pamiętam jak to jest, a tak bardzo za tym tęsknię

Justi miałam to samo! I nic się nie zmieni póki nie staniesz obok tego, nie zauważysz mechanizmu nerwicy. Ty sie juz zaprogramowalas na to po prostu. Czujesz sie tak bo boisz sie tych odczuć a nie dostrzegasz mechanizmu. I ze się w kolko kręcisz.

Tak naprawde nic się nie zmieniło wokół Ciebie i Ty sama. Każdy na co dzień odczuwa lek, smutek, radość i nie robi z tego problemu. To nerwicowiec nadaje zbyt duza uwagę temu.

Ja proponuje kochana dystans i zalapanie mechanizmu, bo to jest MEGA ważne. Zaraz obok akceptacji dla mnie najważniejsze.